บทที่ 2 แต่งงานการเมือง 1/3

ปาลินทร์ธิดามั่นใจว่าความทรมานแปดปีกว่าที่เธอประสบไม่ใช่ความฝัน ทางที่เป็นไปได้มากที่สุดคือเธอย้อนกลับมาในอดีต

ย้อนกลับมา...

หากนี่คือชีวิตที่สองที่เธอมีโอกาสได้แก้ไขมัน เธอจะไม่ยอมให้ชีวิตตนเองเดินตามรอยเดิมอย่างแน่นอน

เมื่อดูวันที่จากไอโฟนเจ็ดพลัสเครื่องเก่าที่เธอได้เป็นของขวัญวันเรียนจบจากพี่โปรด พี่ชายต่างแม่ ทำให้รู้ว่าเธอย้อนกลับมาตอนอายุยี่สิบสาม กันยายน ปี 2559 ก่อนงานแต่งงานสามเดือน

สามเดือนที่เธอมีโอกาสได้แก้ไขมัน เพื่อชีวิตที่ต่างไปจากความน่าอดสูที่เธอเคยเผชิญ...

หลักจากหมกตัวอยู่ในห้องหลายวัน ปาลินทร์ธิดาจำต้องร่วมโต๊ะอาหารกับ ‘ครอบครัว’ เพราะปฏิพัทธ์ผู้เป็นบิดากลับมาจากไปดูฟุตบอลแมตซ์ปิดฤดูกาลที่อังกฤษ

การเลือกตั้งครั้งสำคัญกำลังจะมาถึง ปฏิพัทธ์ ปรีชาภักดีผู้เป็นหัวเรือใหญ่ของ ‘พรรครักษ์ชาติไทย’ จึงค่อนข้างยุ่งมากเป็นพิเศษ แม้ว่าพรรคของเขาจะไม่ใช่พรรคการเมืองใหญ่โต แต่เนื่องจากความเป็นบ้านใหญ่ของจังหวัดที่มีจำนวนเขตเลือกตั้งมาก และทุกครั้งก็กวาดเก้าอี้ส.ส.มาได้ทุกเขต ทำให้เนื้อหอมมากจนพรรคใหญ่ต่างพากันรุมจีบ รวมถึง ‘พรรคเป็นไทย’ พรรคใหญ่ที่ครองฝ่ายบริหารมาหลายสมัย

‘ปรีชาภักดี’ เป็นครอบครัวผู้มีอิทธิพลเก่าแก่ของจังหวัด ก่อนจะตั้งพรรคการเมืองก็ผูกขาดการเมืองท้องถิ่นมานาน นั่งตำแหน่งนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดรวมไปถึงนายกเทศบาลก็ไม่มีหลุดกระเด็นไปเป็นของใครอื่น ที่ไม่ใช่คนจากปรีชาภักดี

ปฏิพัทธ์ จึงถือเป็นผู้มีอิทธิพลที่สุดของจังหวัดนี้ ผู้ชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าคมเข้ม ผิวสีน้ำผึ้งอันเป็นลักษณะเฉพาะของครอบครัว ที่ส่งต่อไปยังลูกชายคนโตอย่างโปรด และลูกสาวคนรองอย่างเปมิกา ทว่าส่งไปไม่ถึงปาลินทร์ธิดาที่ได้ผิวขาวเนียนเหมือนน้ำนมบริสุทธิ์มาจากแม่

แม่... ที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้พบหน้า แต่หาดูได้จากภาพยนตร์และนิตยสารเก่า เพราะแม่ของเธอเป็นนางเอกภาพยนตร์ ทว่าไม่ได้ดังมากมายอะไร เล่นภาพยนตร์ได้เพียงเรื่องเดียวก็ออกจากวงการมามีครอบครัว

ปาลินทร์ธิดารู้เรื่องแม่ของตนเองน้อยมาก พ่อไม่อนุญาตให้เธอถามถึงหรือตามหา ส่วนเมทินีผู้เป็นภรรยาคนแรกของพ่อและถือทะเบียนสมรสเคยบอกเธอเมื่อตอนเด็กด้วยประโยคที่ฟังดูใจร้ายว่า ‘หนีตามผู้ชายไปเสวยสุขกันถึงสวรรค์ชั้นฟ้า’ หลังจากนั้นเธอจึงไม่คิดจะตามหาหรือถามถึงแม่ของตัวเองอีกเลย

ใช่แล้วล่ะ เธอเป็นลูกนอกสมรส ไม่ใช่คนสลักสำคัญอะไร เป็นแค่ลูกคนหนึ่งที่พ่อเลี้ยงเอาไว้ เพื่อรอวันได้ใช้สอยเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน

“วันศุกร์นี้มีงานการกุศลที่สโมสร คุณช่วยดูแลเรื่องการแต่งตัวให้ลินด้วยนะ” ปฏิพัทธ์หันไปบอกเมทินี ภรรยาคู่คิดที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปี

เริ่มแล้วสินะ...

ปาลินทร์ธิดากดมุมปากยิ้มขื่น ชะตาชีวิตของคนเรามันเคยถูกขีดเอาไว้อย่างไร มันก็ดำเนินไปตามเส้นทางเดิมของมันจริงๆ

แต่เธอไม่ยอมหรอก เธอจะเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง!

“คุณจะให้ลินออกงานด้วยเหรอคะ?” เมทินีถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู เนื่องจากปกติสามีไม่เคยพาลูกสาวนอกสมรสออกไปเปิดตัวที่ไหน ใครต่อใครก็คิดว่าปฏิพัทธ์มีลูกแค่สองคน ซึ่งเธอก็พอใจกับการกระทำของสามีมาตลอด ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบที่ลูกซึ่งเกิดจากผู้หญิงคนอื่นได้เชิดหน้าชูตาทัดเทียมลูกของตัวเอง

“ใช่ ฝากดูด้วย” สายตาคมตวัดมองไปทางลูกสาวคนเล็ก ที่คล้ายจะมีกิริยาเปลี่ยนไป ไม่ได้ก้มหน้าก้มตาเป็นกระต่ายหวาดกลัวอย่างทุกที แต่กำลังนั่งอกผายไหล่ผึ่งอย่างสำรวม ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเป็นกอง

แปลกตา

“วันศุกร์นี้ลินไม่ว่างค่ะคุณพ่อ” สิ้นประโยคของปาลินทร์ธิดา โปรดหันมาทางน้องสาวซึ่งนั่งข้างกันอย่างไม่เชื่อสายตาว่าคนไม่มีปากมีเสียงจะกล้าออกปากปฏิเสธพ่อ ส่วนเปมิกากดปากคว่ำและเหลือกตามองเพดาน ปฏิพัทธ์เองก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะเขาเคยชินที่ลูกคนนี้ทำทุกอย่างตามคำสั่งของเขาเสมอ

“มีธุระอะไรถึงไม่ว่าง?” เป็นเมทินีที่ปากไวเอ่ยถาม นึกแปลกใจกับท่าทางของลูกเลี้ยงอยู่ในที ดูไม่เจียมเนื้อเจียมตัวและไม่มีแววหวาดหวั่นเหมือนที่ผ่านมา ไม่รู้ไปโดนยาตัวไหนเข้า ถึงได้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนขนาดนี้

“ลินมีนัดสัมภาษณ์งานค่ะ” หลายวันมานี้เธอสมัครงานไปหลายที่ เตรียมตัวมาดิบดีเพราะรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง

“ถ้าจะทำงานก็มาทำที่พรรค ไม่ต้องออกไปทำข้างนอก” ปฏิพัทธ์ปัดทางรอดของปาลินทร์ธิดาอย่างไม่แยแส จะปล่อยให้ลูกสาวที่มีนามสกุลปรีชาภักดีออกไปทำงานนอกบ้าน คนจะมองว่าเขาไม่มีปัญญาเลี้ยงดูครอบครัวให้อยู่สบาย คนที่ห่วงหน้าตาตนเองอย่างปฏิพัทธ์ไม่มีวันยอม

เมทินีมองดูสงครามระหว่างพ่อลูกพลางชั่งใจ ไม่รู้ว่าควรจะสนับสนุนฝ่ายไหนดี สามีของเธอรักหน้าตาตัวเองยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น เธอรู้ในข้อนี้ดีกว่าใครทั้งหมด แต่ใจเธออยากจะดันหลังให้ลูกเลี้ยงออกไปทำงานนอกบ้านอยู่เหมือนกัน นานวันเข้าปาลินทร์ธิดายิ่งมีใบหน้าเหมือนแม่เข้าไปทุกที เธอยอมรับตรงๆเลยว่าเหม็นขี้หน้าไม่อยากจะมอง อยากส่งอีกฝ่ายออกไปให้พ้นหูพ้นตา

“ลินก็อยากทำงานที่พรรคคุณพ่อค่ะ แต่ลินอยากออกไปหาประสบการณ์ข้างนอกดูก่อน ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเอาความรู้ที่ได้กลับมาช่วยงานคุณพ่อที่พรรค ไม่อยากไปเป็นภาระให้คนอื่นๆในพรรค” หญิงสาวอธิบายอย่างใจเย็น ประโยคของเธอทั้งเว้าวอนและปฏิเสธคำสั่งของบิดาชนิดที่บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น ทีนี้ปฏิพัทธ์จะเอ่ยปากปฏิเสธความตั้งใจของเธอก็ทำได้ยาก เพราะลูกสาวยกเอาเหตุผลที่ฟังเข้าหูมาอ้างเสียดิบดี

“หนูลินพูดเหมือนที่พรรคไม่มีศักยภาพพอจะสอนงานใครอย่างนั้นแหละค่ะ น้าว่าที่คุณพ่อพูดก็มีเหตุผลนะคะ สมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน ออกไปทำงานข้างนอกมีแต่จะต้องไปเสี่ยงอันตราย ถ้าลูกสาวออกไปทำงานไกลตา คุณพ่อก็คงพะวงเป็นห่วงแย่เลยค่ะ น้าเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน” เมทินีเป็นพวกปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ คำพูดยืดยาวฟังรื่นหู ทว่าแทรกถ้อยคำจิกกัดเอาไว้อย่างแยบยล แค่หล่อนเปิดปากพูด ลูกเลี้ยงก็กลายเป็นเด็กสาวหัวรั้น ที่ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่

หากเธอยังดึงดันที่จะออกไปทำงานนอกบ้านตามเดิม ก็ได้กลายเป็นลูกอกตัญญูที่ไม่สนใจต่อความเป็นห่วงของพ่อ

“นั่นน่ะสิ จะไปทำข้างนอกทำไม เงินก็ไม่ใช่จะได้กี่มากน้อย ถ้าจะทำก็ไปทำที่พรรคพ่อนั่นแหละ” ปฏิพัทธ์คล้อยตามคำของภรรยาเพราะใจก็ไม่เห็นด้วยกับการที่ลูกหลานปรีชาภักดีจะออกไปเป็นลูกจ้างคนอื่น เขารวบรัดตัดตอน ปัดตกความต้องการของลูกสาวอย่างไม่เปิดช่องให้อุทรณ์

เมื่อเห็นบิดาตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงเข้าปาก ปาลินทร์ธิดารู้ในทันทีว่าแมตซ์นี้เธอแพ้ให้แม่เลี้ยงเป็นที่เรียบร้อย

“ค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวยอมรับโดยดุษดี ในชีวิตก่อนเธอได้เรียนรู้อย่างท่องแท้ว่าคนนั่งคุยกัน ไม่มีทางที่น้ำหนักของคำพูดจะมีค่ากว่าคนที่นอนคุยกันทุกวัน และเธอรู้ว่าเมื่อไหร่ที่ควรจะหยุด

“ภูหมอกไปไหนล่ะเปรม?” เมื่อจบเรื่องลูกสาวคนเล็ก ปฏิพัทธ์ก็วนมาถามเรื่องลูกสาวคนรอง ที่เบะปากมองบนเสียจนตะคริวแทบจะจับกล้ามเนื้อใบหน้า

“ติดธุระค่ะพ่อ” เปมิกาตอบเพียงเท่านั้น ไม่อยากจะอธิบายต่อว่าเขาไม่ยอมรับสายหรือตอบข้อความหลังจากตนไปแหวใส่ เรื่องที่ภูหมอกออกหน้าปกป้องน้องสาวต่อหน้าเพื่อนๆของเธอ

“ไปมาหาสู่กันก็นาน ถ้าเขาไม่คิดจะตกแต่งก็เลิกไปเถอะ” คนเป็นพ่อพูดอย่างมองขาด เพราะเขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน ย่อมรู้ดีว่าผู้ชายที่คิดจะจริงจัง ย่อมไม่ปล่อยเวลาให้เลื่อนเลยมานานขนาดนี้

เมทินีเหล่ตามาทางลูกเลี้ยงอย่างไม่ชอบใจ เธอพอจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ภูหมอกลังเล

“เปรมก็ไม่ได้คิดจะจริงจังหรอกค่ะพ่อ คบไปอย่างนั้นเอง” เปมิกาตอบอย่างคนที่อยู่เหนือกว่าในความสัมพันธ์ ทั้งๆที่ความจริงนั้นเธอเองต่างหากที่ตามติดภูหมอกเสียยิ่งกว่ากะละแม

ปฏิพัทธ์ชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนติดอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

“วันศุกร์นี้เปรมก็ไปด้วยกันสิ ว่างไหมล่ะ?” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม

“ไม่เอาอะค่ะ เปรมมีนัดแล้ว” ลูกสาวคนรองตอบห้วนๆ ไม่คิดสรรหาคำมาถนอมน้ำใจคนเป็นพ่อ เพราะเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต้องกังวลอะไร ตั้งแต่เด็กก็มีแต่คนตามใจเสมอ

ปาลินทร์ธิดารวบช้อนในจานอย่างเงียบเชียบ นึกอิจฉาพี่สาวต่างมารดาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอเป็นมนุษย์ที่ยังไม่บรรลุธรรม เมื่อพบเจอกับความไม่เท่าเทียมในใจย่อมรู้สึกอิจฉาเป็นธรรมดา

กลายเป็นว่าวันศุกร์เธอต้องไปออกงานกับพ่อและพี่โปรด แม่เลี้ยงอ้างว่าไม่ว่างอีกคน ซึ่งพ่อก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไร

น่าขำที่เมื่อก่อนเธอคิดว่าพ่อรักและหวังดีจึงจัดแจงเรื่องการแต่งงานให้กับเธอ สำหรับคนที่อยู่ในเงามาตลอดอย่างปาลินทร์ธิดา การได้แต่งงานกับผู้ชายอย่างทินกรนับเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย เธอคิดว่าพ่ออยากให้เธอมีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่น่ารัก

ช่างไร้เดียงสา...

----------------------------------------------------------------

ฝากไว้ก่อนนะนังทัวดี รอบหน้าถ้ายังไม่เลิกวร้ายๆแบบนี้ เปลือกทุเรียนชะนีก็พร้อมเสิร์ฟให้เธอเลย แต่ก่อนอื่น มาเอาใจช่วยน้องลินของพวกเราก่อนค่ะ จะรอดบ่น้อออ