ตอนที่ 8 ราชินีผู้ทรงอำนาจ

ตอนที่ 8 ราชินีผู้ทรงอำนาจ

“ราชินีผู้ทรงอำนาจและเป็นอมตะ...” สิงขรทวนคำนั้นช้าๆ ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วสันหลัง ราวกับมีเงาของอดีตกำลังทาบทับปัจจุบัน

“แล้วอาจารย์ฌอง..บอกรายละเอียดอื่นจากรูปศิลาอีกไหม?”

“อาจารย์บอกว่ายังมีส่วนที่อ่านไม่ออก เพราะศิลาจารึกสึกกร่อนไปตามกาลเวลา แต่ใจความสำคัญที่อ่านได้ก็เชื่อมโยงไปถึงพิธีกรรมบางอย่าง และการบูชายัญ” คมกฤชตอบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดหวั่น

“บูชายัญงั้นเหรอ...” สิงขรพึมพำ และนึกไปถึงทางเข้าประตูห้องใต้ดินที่อยู่ภายในคฤหาสน์ ภาพของเหยื่อที่ถูกควักหัวใจอย่างโหดเหี้ยมผุดขึ้นในความคิดของเขา ความเชื่อมโยงระหว่างตำนานโบราณ พิธีกรรม และคดีฆาตกรรมเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“เราต้องไปดูศิลาจารึกแผ่นนั้นด้วยตาตัวเอง” สิงขรตัดสินใจ

“บางทีเราอาจจะเห็นรายละเอียดที่ในรูปถ่ายมองไม่เห็น”

“ครั้งนี้เอากูไปด้วยนะไอ้สิงห์” คมกฤชรีบลุกขึ้นยืน

“อืม ไปด้วยกัน” สิงขรพยักหน้า ทั้งสองรีบออกจากห้องทำงานของคมกฤชทันที มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เทวาลัย เมื่อไปถึงคฤหาสน์ แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมายังตัวอาคารโบราณ ทำให้ดูขรึมขลังและเงียบสงัด เกตุศิรินทร์ออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“สวัสดีค่ะคุณตำรวจ คุณคมกฤช” เธอทักทายเสียงเบา

“สวัสดีครับคุณเกตุศิรินทร์” สิงขรตอบ

“วันนี้คุณสุริยาวดีอยู่ไหมครับ?”

“เธอยังไม่กลับมาจากต่างจังหวัดค่ะ มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ?”

“พอดีเราสองคนอยากจะขอดูศิลาจารึกโบราณในห้องนั้นอีกครั้ง” สิงขรกล่าวตรงประเด็น เกตุศิรินทร์ลังเลเล็กน้อย

“คือว่า ก่อนหน้าเธอกำชับเอาไว้ว่า อนุญาตให้แค่คุณสิงขรคนเดียวเท่านั้นค่ะ” เกตุศิรินทร์รีบบอกตามคำสั่งของเจ้านาย

“คือผมแปลไม่ได้ แล้วมันสำคัญจริง ๆ คุณช่วยหน่อยได้มั้ยครับ”

“ไหน ๆ คุณสุริยาวดีเธอก็ไม่อยู่แล้ว พวกเราสัญญาว่าจะไม่รบกวนเวลานานครับ”

“งั้นก็ได้ค่ะ แต่พวกคุณห้ามถ่ายรูป แล้วดิฉันขอยึดโทรศัพท์เอาไว้ก่อน” ทั้งสองมองหน้ากัน

“โอเคครับ” ทั้งสองยื่นโทรศัพท์ให้เกตุศิรินทร์เธอเอาไว้

 “เชิญทางนี้ค่ะ” เธอพาพวกเขาไปยังห้องโถง สิงขรและคมกฤชตรงไปยังตู้กระจกที่บรรจุศิลาจารึกทันที ทั้งสองจ้องมองแผ่นหินโบราณอย่างละเอียด พยายามอ่านและทำความเข้าใจตัวอักษรที่สลักอยู่บนนั้น

“อักษรพวกนี้เก่าแก่จริงๆ ว่ะ” คมกฤชพึมพำ พลางใช้นิ้วลูบไปตามร่องรอยที่สึกกร่อน

“อาจารย์ฌองบอกว่ามันเป็นอักษรขอมโบราณเมื่อหลายร้อยปีก่อน” สิงขรอธิบาย ทั้งสองใช้เวลาอยู่กับศิลาจารึกนานพอสมควร พยายามถอดรหัสและเชื่อมโยงกับข้อมูลที่พวกเขาได้มา

“ดูนี่ไอ้สิงห์” คมกฤชชี้ไปยังสัญลักษณ์วงกลมซ้อนกันที่มีเปลวไฟตรงกลางที่สลักอยู่บนศิลาจารึก

สิงขรพยักหน้า เขาสังเกตเห็นสัญลักษณ์นั้นเช่นกัน มันปรากฏอยู่หลายแห่งบนศิลาจารึก ราวกับเป็นสัญลักษณ์สำคัญ

“แล้วตรงนี้...” สิงขรชี้ไปยังส่วนหนึ่งของศิลาจารึกที่มีร่องรอยการถูกทำลาย

“ดูเหมือนจะมีข้อความบางส่วนหายไป”

“ใช่ น่าเสียดายจริงๆ ถ้าเราอ่านส่วนนั้นได้หมด อาจจะไขความลับทั้งหมดก็ได้” คมกฤชกล่าวด้วยความเสียดาย ในขณะที่ทั้งสองกำลังจดจ้องอยู่ที่ศิลาจารึกนั้นเอง เกตุศิรินทร์ก็เดินเข้ามาใกล้

“ใกล้เสร็จหรือยังคะ?” เธอถามด้วยความกลัวที่ต้องละเมิดคำสั่งเจ้านาย

“เรากำลังพยายามแปลศิลาจารึกแผ่นนี้อยู่ครับ” สิงขรตอบ เกตุศิรินทร์มองตามสายตาของพวกเขาไปยังแผ่นหินโบราณ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีความกังวลฉายออกมาในดวงตา

“มันมีความสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เธอถามเสียงแผ่ว

“เราเชื่อว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมที่กำลังสืบสวนอยู่” สิงขรตอบอย่างตรงไปตรงมา เกตุศิรินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“ฉันหวังว่าพวกคุณจะพบความจริงนะคะ” ทันใดนั้นเอง แสงสว่างภายในห้องก็ดับวูบลง ความมืดมิดเข้าปกคลุมทุกสิ่งอย่างกะทันหัน

“เกิดอะไรขึ้น?” สิงขรอุทานด้วยความตกใจ

“ไฟดับค่ะ ที่นี่เป็นแบบนี้บ่อยๆ” เสียงของเกตุศิรินทร์ดังมาจากความมืด ในความมืด สิงขรรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ราวกับมีใครบางคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ความเงียบที่ปกคลุมนั้นน่าอึดอัดและแฝงไปด้วยอันตราย

“คม!!! มึงอยู่ไหน?” สิงขรกระซิบ

“กูอยู่นี่” เสียงของคมกฤชตอบกลับมาไม่ไกล ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นเบาๆ ราวกับมีใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในความมืด สิงขรรู้สึกถึงภัยคุกคามที่กำลังเข้ามาใกล้

ในความมืดมิดที่ปกคลุมห้องโถง สิงขรรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่างที่เข้ามาใกล้ ราวกับมีใครบางคนกำลังซุ่มซ่อนอยู่ในเงามืด

“ใครน่ะ?” เขากระซิบเสียงต่ำ พลางเตรียมพร้อม

“ฉันเองค่ะคุณตำรวจ” เสียงของเกตุศิรินทร์ดังขึ้นข้างๆ เขา

“ฉันกำลังหาไฟฉาย” ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดัง

“ครืน!” ราวกับมีอะไรบางอย่างล้มลง สิงขรรู้สึกถึงแรงกระแทกที่ตู้กระจกที่บรรจุศิลาจารึก

“คม! มึงโอเคไหม?” สิงขรรีบถามเพื่อน

“กู... กูไม่เป็นไร” เสียงของคมกฤชตอบกลับมาด้วยความตกใจ

“เมื่อกี้เหมือนมีอะไรพุ่งเข้ามาชนตู้” ในความมืด สิงขรรู้สึกถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน ไฟดับไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และสิ่งที่พุ่งชนตู้กระจกก็ไม่ใช่ลมแน่นอน

“คุณเกตุศิรินทร์ ขอโทรศัพท์หน่อยครับ ผมจะเปิดไฟฉาย” สิงขรบอกอีกครั้ง

“ค่ะ นี่ค่ะ” เกตุศิรินทร์ยืนโทรศัพท์คืนให้สิงขร พอไฟแสงสว่างก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ตู้กระจกที่บรรจุศิลาจารึกแตกร้าวเป็นทางยาว ราวกับถูกกระแทกด้วยของแข็งบางอย่าง และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ... มีเงาดำทะมึนรูปร่างคล้ายคนกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วหายเข้าไปในความมืดของอีกด้านหนึ่งของห้องโถง

“เมื่อกี้... นั่นมันตัวอะไรคะ?” เกตุศิรินทร์อุทานด้วยความหวาดกลัว

“กูเห็นเหมือนกัน!” คมกฤชเสริมด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก สิงขรรีบสาวเท้าตามเงาดำนั้นไปอย่างรวดเร็ว ไฟฉายในมือส่องนำทางไปในความมืด เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเงามืดนั้น มันไม่ใช่พลังงานของสิ่งมีชีวิตธรรมดา

“ตามมา!” สิงขรบอกเพื่อนและเกตุศิรินทร์ พลางวิ่งตรงไปยังทิศทางที่เงาดำนั้นหายไป พวกเขาไล่ตามเงาดำนั้นไปทั่วห้องโถงที่มืดมิด เงาดำนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและว่องไว ราวกับไม่ใช่คน สิงขรรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากมัน

“มันเร็วมาก!” คมกฤชหอบหายใจ ในที่สุด เงาดำนั้นก็หายเข้าไปในประตูบานหนึ่งที่อยู่สุดห้องโถง สิงขรรีบตามเข้าไปทันที เมื่อผ่านประตูเข้าไป พวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่งที่มืดสนิท แต่มีกลิ่นอับชื้นและกลิ่นดินแปลกๆ โชยมา

“ที่นี่มันที่ไหน?” เกตุศิรินทร์กระซิบด้วยความหวาดกลัว สิงขรกวาดไฟฉายบนมือถือไปรอบๆ ห้อง พวกเขาอยู่ในห้องใต้ดินขนาดใหญ่ ผนังเป็นอิฐเก่าแก่ มีร่องรอยของความชื้นและเชื้อรา มีข้าวของเก่าแก่และฝุ่นจับวางระเกะระกะอยู่ทั่ว

“เหมือนห้องใต้ดิน” คมกฤชพึมพำ ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดัง

“โครม!” มาจากอีกด้านหนึ่งของห้อง สิงขรรีบหันไฟฉายไปยังทิศทางนั้น พวกเขาเห็นเงาดำนั้นกำลังพยายามทุบทำลายอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนแท่นหิน

“มันกำลังทำลายอะไรน่ะ?” สิงขรถาม เมื่อแสงไฟฉายส่องไปชัดๆ พวกเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น บนแท่นหินนั้นมีแผ่นศิลาจารึกอีกแผ่นหนึ่งวางอยู่ และเงาดำนั้นกำลังพยายามทุบทำลายมันอย่างบ้าคลั่ง

“นั่นมันศิลาจารึกอีกแผ่น!” คมกฤชอุทาน สิงขรรู้ทันทีว่าเงาดำนั้นต้องการทำลายหลักฐานบางอย่างที่อาจเชื่อมโยงกับเรื่องราวทั้งหมด เขาพุ่งตัวเข้าไปขวางทันที

“หยุดนะ!” สิงขรตะโกน เงาดำนั้นหันมาเผชิญหน้ากับสิงขร ดวงตาของมันเรืองแสงสีแดงก่ำในความมืด รูปร่างของมันดูบิดเบี้ยวและน่ากลัวอย่างประหลาด

“นี่มัน... อะไรกัน?” เกตุศิรินทร์อุทานด้วยความหวาดผวา เงาดำนั้นไม่ตอบ มันพุ่งเข้าโจมตีสิงขรอย่างรวดเร็ว สิงขรรีบหลบหลีกและต่อสู้กลับ การต่อสู้ในความมืดเป็นไปอย่างยากลำบาก เงาดำนั้นแข็งแกร่งและว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อ

“มันไม่ใช่คน!” คมกฤชตะโกน พลางพยายามช่วยสิงขร ในที่สุด สิงขรก็สามารถผลักเงาดำนั้นจนกระเด็นไปชนกับผนัง เงาดำนั้นร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะสลายหายไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงความเงียบและความหวาดกลัว สิงขรรีบหันไปดูศิลาจารึกแผ่นที่สอง มันถูกทุบทำลายไปบางส่วน แต่ยังคงมีข้อความที่อ่านได้เหลืออยู่

“มันต้องการทำลายศิลาจารึกแผ่นนี้” สิงขรพึมพำ

“ทำไม?” คมกฤชเดินเข้าไปดูศิลาจารึกแผ่นที่ถูกทำลาย

“เราต้องอ่านข้อความที่เหลือให้ได้” เกตุศิรินทร์ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ พวกเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เมื่อกี้... มันคืออะไรกันแน่คะ?” สิงขรมองไปยังจุดที่เงาดำนั้นหายไป เขารู้สึกว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่เหนือธรรมชาติ และมันเกี่ยวข้องกับสุริยาวดีและตำนานโบราณอย่างแน่นอน