ตอนที่ 3 มัดใจฮ่องเต้

ฮ่องเต้ปรายตามองเจียงหนิงอย่างสงสัย และทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของนาง พระองค์ก็จดจำได้ทันทีว่านางคือสตรีที่พระองค์ตามหามาตลอด “นางผู้นี้ทำอันใดผิดหรือ?” ฮ่องเต้ตรัสถามเซี่ยวหลานด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความคาดคั้น

เซี่ยวหลานชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ยังคงตอบอย่างหนักแน่น “นางทำผิดกฎระเบียบ ผู้ต่ำกว่าระเมิดผู้สูงกว่าเพคะ”

ฮ่องเต้ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตรัสเสียงเย็นชา “ข้าได้ยินมาว่าตำหนักของเจ้ามักมีสาวใช้ถูกทุบตีหรือไม่ก็ถูกฆ่าตาย ตำหนักของเจ้าคงจะเข้มงวดถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

เซี่ยวหลานเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันจากคำพูดของพระองค์ นางรีบก้มหน้าลงและกล่าวอย่างรวดเร็ว “พระองค์โปรดระงับโทสะเพคะ ข้าเป็นเจ้าของตำหนักแห่งนี้ ข้าดูแลคนของข้า และนางผู้นี้เป็นเพียงสาวใช้”

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ตรัสตอบด้วยน้ำเสียงแฝงอำนาจและหนักแน่น “ผู้ใดบอกเจ้าว่านางเป็นเพียงสาวใช้? นางผู้นี้เป็นผู้หญิงของข้า”

เมื่อเซี่ยวหลานได้ยินเช่นนั้น นางถึงกับตื่นตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจอย่างที่สุด นางไม่เคยคาดคิดเลยว่าสาวใช้ที่นางพยายามจะลงโทษคือคนที่ฮ่องเต้ตามหามาตลอดและเป็นผู้หญิงของพระองค์ นางรีบย่อกายลงคำนับ แต่ในใจของเซี่ยวหลานเริ่มเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความอิจฉาที่ล้นเอ่อ

ฮ่องเต้ยืนตรงอย่างสง่างาม สายพระเนตรแน่วแน่พลางหันไปสั่งขันทีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ “ขันที! เจ้าเขียนราชองค์การบัดเดี๋ยวนี้ แต่งตั้งให้หญิงผู้นี้เป็นสนมของข้า”

เมื่อคำสั่งถูกเปล่งออกไป ขันทีก็รีบคำนับและเริ่มเตรียมตัวปฏิบัติตาม ฮ่องเต้หันกลับมามองเจียงหนิงซึ่งนั่งก้มศีรษะอยู่ใกล้ ๆ พระองค์กล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง “เจ้าชื่ออันใด?”

เจียงหนิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างนอบน้อม “ข้าชื่อเจียงหนิงเพคะ”

ฮ่องเต้พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะตรัสอย่างหนักแน่น “แต่งตั้งให้เจียงหนิงเป็นพระสนมของข้าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป และให้นางพำนักอยู่ในวังหลง”

ทันทีที่คำสั่งดังกล่าวออกมา เจียงหนิงรู้สึกถึงความสำเร็จของแผนที่นางวางไว้ นางยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น ขณะเดียวกัน เซี่ยวหลานกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด นางรู้สึกเหมือนถูกหักหน้าและถูกแทนที่อย่างไม่ยุติธรรม

“สาวใช้ผู้ต่ำต้อยจะคู่ควรกับตำแหน่งพระสนมได้อย่างไรกัน?” เซี่ยวหลานกล่าวด้วยน้ำเสียงคัดค้าน นางไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป

ฮ่องเต้หันมามองเซี่ยวหลานด้วยสายพระเนตรที่เย็นชาและทรงพลัง “เจ้ากล้าขัดตามความประสงค์ของข้าหรือ?”

เซี่ยวหลานรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความยำเกรง “มิบังอาจเพคะ”

ความเงียบครอบคลุมบริเวณนั้นขณะที่ฮ่องเต้หันกลับมาหาเจียงหนิงอีกครั้ง พระองค์ก้าวไปประคองร่างของเจียงหนิงอย่างอ่อนโยน ให้นางลุกขึ้นจากตำแหน่งที่นั่งอยู่ เจียงหนิงแอบยิ้มอย่างพอใจ รู้ว่านางได้บรรลุสิ่งที่ต้องการแล้ว ขณะที่เซี่ยวหลานยังคงยืนอยู่ข้างหลัง รู้สึกถึงความพ่ายแพ้และความอิจฉาที่ไม่อาจระงับได้

ฮ่องเต้ยืนสง่างามอยู่เบื้องหน้าสนมทั้งสอง พระสุรเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและทรงอำนาจ “นับตั้งแต่บัดนี้ เจ้าทั้งสองเป็นสนมเหมือนกัน จงอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขและเคารพซึ่งกันและกัน เพื่อหลีกเลี่ยงความทะเลาะเบาะแว้งที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า”

คำสั่งนั้นเหมือนเป็นการเตือนล่วงหน้า ไม่ใช่เพียงแค่ให้ปฏิบัติตามกฎของวังเท่านั้น แต่ยังเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยเจตนาที่จะป้องกันความบาดหมางในภายภาคหน้า สายพระเนตรของฮ่องเต้จับจ้องทั้งเจียงหนิงและเซี่ยวหลานอย่างแน่วแน่

เซี่ยวหลานก้มศีรษะลงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางไม่อาจปฏิเสธคำสั่งได้ เจียงหนิงเองก็ย่อกายลงแสดงความเคารพ แต่ภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความพอใจ นางรู้ดีว่าตอนนี้ตนได้รับพระกรุณาจากฮ่องเต้มากเพียงใด

ไม่นานนัก ฮ่องเต้ก็หันไปประคองเจียงหนิงด้วยพระหัตถ์อันอบอุ่น นำพานางก้าวเดินออกจากตำหนักอย่างเงียบ ๆ ทิ้งเซี่ยวหลานยืนอยู่เพียงลำพัง ความโกรธและความอิจฉาที่เก็บงำไว้ภายในกลับยิ่งเพิ่มพูน นางมองตามร่างของฮ่องเต้และเจียงหนิงที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจระงับได้ ในขณะที่บรรยากาศรอบข้างค่อย ๆ เงียบสงบลง

หลังจากนั้น ฮ่องเต้ได้นำพาเจียงหนิง เด็กสาวผู้ใสซื่อ มายังห้องของพระองค์ ขณะที่เข้ามาในห้อง เจียงหนิงแสร้งทำเป็นหวาดกลัวต่อผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าขึ้นมาในทันที “ท่านคือฮ่องเต้หรือ?” นางถามด้วยเสียงสั่นเครือ

ฮ่องเต้ยิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงท้าทาย “ตอนนี้เจ้ากลัวข้าแล้วหรือ? ก่อนหน้านี้เจ้ายังดูหยิ่งยโสอยู่มิใช่หรือ?” พระองค์กล่าวขณะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าสวยของเจียงหนิง สายตาของเขาจับจ้องนางอย่างไม่ละสายตา

เมื่อเจียงหนิงได้ยินเช่นนั้น นางรีบคุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้อย่างรวดเร็ว “ก่อนหน้านี้ ข้าหยิ่งยโส และพูดจาล่วงเกินท่าน ขอให้ท่านโปรดอภัย” นางกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อมและถ่อมตน

ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตรัส “ข้าเพียงล้อเล่นกับเจ้า” พระองค์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เจียงหนิงจะกล่าวต่อด้วยเสียงแผ่วเบา “ข้าเป็นเพียงสาวใช้ ที่คอยทำความสะอาด จะคู่ควรเป็นสนมของท่านได้หรือ?”

ฮ่องเต้ยืนนิ่งก่อนจะตอบกลับอย่างแน่วแน่ “ข้าบอกว่าเป็นได้ก็เป็นได้ วันก่อนเจ้าวิ่งหนีข้าเร็วมาก ทำให้ข้าต้องเสียเวลาหาอยู่นาน”

เจียงหนิงจึงยิ้มบาง ๆ พร้อมกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจง “ทว่าท่านก็สามารถหาข้าจนพบ เปรียบเสมือนทหารเทพจากสวรรค์ที่ลงมาช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ และกล่าวอย่างหยอกเย้า “แสดงว่าสวรรค์ลิขิตให้เจ้ากับข้ามาคู่กัน” ทันใดนั้น พระองค์ก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่ริมฝีปากของพระองค์จะสัมผัสริมฝีปากของเจียงหนิง

ขณะนั้น เจียงหนิงรู้สึกถึงความอบอุ่นและสัมผัสอันอ่อนนุ่มจากการบดจูบของฮ่องเต้ ใจของนางเต้นแรง แต่ในใจกลับคิดไปไกล “นี่แผนการของข้าสำเร็จไปอีกหนึ่งแล้วหรือ?” นางคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ยังคงยืนด้วยท่าทีอ่อนโยนและใสซื่อ

หลังจากนั้น ฮ่องเต้ใช้วงแขนแกร่งของพระองค์ช้อนร่างบอบบางของเจียงหนิงขึ้นอย่างเบามือ ราวกับผ้าผืนบางในอ้อมกอดของพระองค์ จากนั้นฮ่องเต้ค่อย ๆ วางนางลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล ผืนผ้าไหมของเตียงรองรับร่างกายของนางอย่างอ่อนโยน ขณะที่เจียงหนิงยังคงตกอยู่ในภวังค์แห่งความรู้สึกอันซับซ้อน

ขณะเดียวกันฮ่องเต้ก้มหน้าลงอีกครั้ง สายพระเนตรที่จับจ้องไปยังนางเต็มไปด้วยเสน่ห์และความปรารถนา ริมฝีปากของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของนาง ก่อนจะจูบนางอีกครั้ง ในความเร้าร้อนกำลังจะเริ่มขึ้นนั้น จู่ ๆ เจียงหนิงใช้มือเรียวบางผลักแผ่นหน้าอกอันกว้างใหญ่ของบุรุษตรงหน้าเบา ๆ

“ช้าก่อนเพคะ” เจียงหลิงกล่าวห้าม

“มีอันใดหรือ?” ฮ่องเต้ชะงักก่อนจะกล่าวถาม

“คือแผ่นหลังข้า มีรอยบาดแผล ซึ่งไม่น่ามอง หม่อยฉันเกรงว่าพระองค์เห็นแล้วจะไม่พอพระทัยเพคะ”

“อืม! ไม่เป็นอันใด เจ้าอย่าได้กังวนใจ เจ้าสามารถอยู่บนตัวข้างได้ ข้าอนุญาติ”

หลังจากนั้นเขาก็ก้มหน้าจูบนางอีกครั้ง ทว่าคราวนี้เสื้อผ้าอาภรณ์ของทั้งสองถูกล่วงกองอยู่พื้น ฮ่องเต้ผู้มีพระพักหล่อเหล่า เชยชมเรือนร่างของเจียงหนิงอย่างเมามัน ก่อนแท่งหยกจะทิ่มแทงยังรูสวาทของนาง ร่างบิดเกร็งของเจียงหนิงทำให้ฮ่องเต้พอพระทัยยิ่งนัก ไม่นานจึงทำให้ฮ่องเต้เสียน้ำขาวขุ่นไปถึงสามน้ำตลอดทั้งคืน ทั้งสองแทบไม่เป็นอันพักผ่อน ด้วยความหลงไหลเพราะความเจ้าเสน่ห์ของเจียงหนิงจึงทำให้ฮ่องเต้เริ่มหลงรักนาง

ในตำหนักที่เต็มไปด้วยความหรูหรา เสียงของสิ่งของที่ถูกขว้างกระทบผนังดังก้องไปทั่ว เซี่ยวหลาน ผู้มีใบหน้างดงามแต่แฝงไปด้วยโทสะ กำลังยืนหอบหายใจด้วยความไม่พอใจ ร่างกายของนางสั่นสะท้านจากความโกรธ “เจียงหนิง! เจ้าบังอาจหลอกข้ามาตั้งนาน ข้าควรจะฆ่าเจ้าเสียให้สิ้นเรื่อง!” นางเสียงดังลั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

สาวใช้คนหนึ่งที่ยืนก้มศีรษะอยู่ใกล้ ๆ รีบกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น “พระสนมเซี่ยวเพคะ โปรดระงับโทสะก่อนเถิดเพคะ ตอนนี้ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานเจียงหนิงมาก หากท่านคิดขัดพระประสงค์ จะยิ่งทำให้ฮ่องเต้ไม่พอพระทัยนะเพคะ”

คำพูดนั้นดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มเชื้อไฟให้กับความโทสะในใจของเซี่ยวหลาน “เจ้าจะให้ข้าทนอยู่เช่นนี้หรือ! เจียงหนิงเหมือนจงใจมาดูถูกข้า! ข้าคือพระสนมเอกผู้ยิ่งใหญ่ กลับต้องมาทนเห็นนางได้ดีไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้หรือ?”

สาวใช้ยังคงก้มศีรษะต่ำ พลางพูดต่ออย่างระมัดระวัง “หากพระสนมหลี่ทราบเรื่องนี้ พระนางคงไม่ยอมเป็นแน่เพคะ พระสนมหลี่นั้นหัวโบราณ และพระนางมักจะกล่าวร้ายให้เจียงหนิงเสมอ หากท่านสนับสนุนพระสนมหลี่ นี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะกำจัดเจียงหนิงได้เพคะ”

คำพูดนั้นทำให้เซี่ยวหลานนิ่งคิด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโทสะเริ่มเปลี่ยนเป็นความคิดคำนวณ “พระสนมหลี่… ใช่แล้ว นางมักใช้สถานะทางครอบครัวของนางมากดข้าตลอดเวลา หากเรื่องนี้ไปถึงนาง ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่านางจะทำเช่นไร”

เซี่ยวหลานหยุดเคลื่อนไหว ความโกรธที่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนเปลี่ยนเป็นความเงียบสงบ แต่ในดวงตาของนางยังคงเปล่งประกายแห่งความเคียดแค้น นางหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบ ๆ ทว่าในใจยังคงเก็บความโกรธเกรี้ยว

เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในห้องโถงที่สว่างสดใสของตำหนักหลง แสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างสร้างบรรยากาศที่อบอุ่น ฮ่องเต้ประทับนั่งอยู่ข้างเจียงหนิง พระพักตร์ของทั้งสองเต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะและการสนทนาแสนหวานดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่น

“ท่านจะชมข้า ว่าข้าสวยใช่หรือไม่?” เจียงหนิงกล่าวถามด้วยสายตาที่อ่อนหวานและแฝงด้วยความขี้เล่น

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรนางด้วยสายตาที่อ่อนโยน “เจ้านี่ฉลาดนัก จึงสามารถสอนได้ ข้าเพียงสอนเจ้าเพียงเล็กน้อย เจ้าก็เข้าใจเร็วเสียจริง”

เจียงหนิงยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะเอียงหน้าเข้าใกล้ฮ่องเต้ “งั้นสิ่งที่ท่านสอนข้าเมื่อคืนนี้ ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจนัก เหตุใดท่านไม่สอนข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่เพคะ?”

ฮ่องเต้ฟังแล้วคลี่ยิ้ม พลางเอื้อมพระหัตถ์เชยคางนางขึ้น และก้มลงจูบเบา ๆ บนริมฝีปากของนาง เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและหลงใหล ก่อนที่ทั้งคู่จะผละออกจากกัน

ในขณะนั้น ขันทีก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบและน้อมคำนับต่ำ “พระสนมหลี่ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”