รอยแค้นแห่งรัก

ณ.บริเวณทางเดินในวัง ขบวนพระสนมเซี่ยว หรือ เซี่ยวหลาน! กำลังมาเสียงขันทีร้องเสียงดังมาแต่ไกล

“ผู้ใดที่อยู่ด้านหน้าให้หลีกทาง พระสนมเซี่ยวกำลังเสด็จ”

สาวใช้สามคนที่อยู่ด้านหน้า เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็นั่งชิดกำแพงหมอบลงกับพื้น เพื่อให้ขบวนพระสนมเซี่ยวผ่านไป ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเจียงหนิง! ที่แฝงตัวเข้ามาเป็นสาวใช้เพราะนางต้องการหาทางใกล้ชิดพระสนมเซี่ยว เพื่อต้องการแก้แค้นให้กับมารดาของนาง หลังจากนั้นสาวใช้สองคนต่างซุบซิบกันเบา ๆ

“พระสนมเซี่ยวผู้โหดร้ายมาแล้ว”

“หากผู้ใดทำอันใดไม่ถูกใจนาง พระนางจะสั่งฆ่าเสียให้หมด เพราะมีข่าวลือกันมาว่าสาวใช้เข้าไปรับใช้นางหกคนถูกนางสั่งฆ่าไปแล้วสามคน หากรู้เช่นนี้แล้วอย่างได้เข้าไปรับใช้นางเป็นอันขาด”

ไม่ช้าทหารก็วางเกี้ยวพระสนมเซี่ยวลงกับพื้นอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นพระสนมเซี่ยวกำลังก้าวเท้าลงจากเกี้ยวเพื่อจะเข้าประตูวัง ทันใดนั้นเองเจียงหนิง ปรายตาเห็นคราบน้ำสกปรกที่ขังนองอยู่บนพื้นประตูทางเข้าวัง เจียงหนิงจึงรีบตัดสินใจลุกขึ้นแล้ววิ่งไปนอนทับน้ำสกปรกนั้นอย่างรวดเร็ว

“พระสนมเซี่ยว! เหยียบบนหลังข้าน้อยได้เลยเพคะ เท้าพระนางจะได้ไม่เปื้อนน้ำสกปรกนี้” เจียงหนิงกล่าวก่อนที่เซี่ยวหลานจะเหยียบบนแผ่นหลังของนาง เมื่อเซี่ยวหลานได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะชอบใจก่อนจะใช้เท้าเหยียบบนแผ่นหลังของเจียงหนิงแล้วก้าวข้ามไปอย่างพึงพอใจ หลังจากนั้นเซี่ยวหลานก็หมุนตัวกลับไปกล่าวกับเจียงหนิงราวกับชมเชย

“เจ้านี่ชั่งเป็นสุนัขที่ตาไวเสียจริง ๆ”

เจียงหนิงได้ยินเช่นนั้นนางจึงรีบลุกนั่งยกมือคำนับผู้หญิงสูงศักดิ์ตรงหน้า ก่อนจะกล่าวตอบ “ขอเพียงพระสนมเซี่ยวพอใจ หากต้องตัดศรีษะก็ยอม นี่คือชะตากรรมของพวกเราที่เป็นข้ารับใช้”

ขณะนั้นสายตาของเซี่ยวหลานจับจ้องไปที่เจียงหนิง เมื่อได้ยินเจียงหนิงกล่าวออกมาเช่นนั้นนางก็หัวเราะเบา ๆ ราวกับชอบใจ “ผู้ใดสอนให้เจ้าคิดเช่นนี้”

“แม่ของข้าเป็นคนสอน ตอนที่ข้าอายุสิบสามปีเพคะ” เจียงหนิงกล่าวตอบอย่างมั่นใจ หลังจากนั้นภาพเหตุการณ์ในอดีตของนางก็ผุดขึ้นในหัวเป็นฉาก ๆ

หลังจากเซี่ยวหลานได้ฟังคำตอบของเจียงหนิงแล้วจึงรู้สึกชอบใจ “เจ้านี่ฉลาดและชั่งดูมีไหวพริบดียิ่งนัก ข้าควรจะมีมดงามเช่นนี้ อยู่ตำหนักเสียบ้างก็คงจะดีมิน้อย งั้นเจ้าเข้ามาทำงานในจวนของข้า”

“ขอบพระทัยเพคะ พระสนมเอกขอบพระทัยในความเมตตาเพคะ” เจียงหนิงได้ยินเช่นนั้นจึงรีบก้มศรีษะต่ำคำนับอย่างรวดเร็ว พลางคิดในใจราวกับรู้สึกโกรธเกี้ยว ในเมื่อพระสนมเซี่ยวไม่ให้ความยุติธรรมให้แก่มดอย่างข้า ข้าจะหาความยุติธรรมให้กับตัวข้าและมารดาข้าเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหลังเซี่ยวหลานและสาวใช้ของนางเข้าไปยังด้านในอย่างเงียบ ๆ

ตำหนังพระสนมเอก

เมื่อเจียงหนิงและสาวใช้อีกสองคนที่อยู่หน้าประตูวังกับนางเมื่อครู่นี้ก็ถูกนำตัวเข้ามายังตำหนักของเซี่ยวหลานด้วย โดยมีเหลี่ยงฉี! ซึ่งมีตำแหน่งเป็นแม่นมคอยสั่งการให้เจียงหนิงและสาวใช้ทุกคนทำตามคำสั่งของนาง หลังจากนั้นเหลี่ยงฉีก็แบ่งงานให้สาวใช้ทั้งสามคนทำในไม่ช้า

“เจ้า! ให้เป็นพี่เลี้ยงเด็ก ส่วนเจ้า! ให้เสิร์ฟชา ส่วนเจ้า! ไปล้างถังด้านนอกทั้งหมดผู้เดียว หากล้างไม่เสร็จก็ห้านกินข้าวเป็นอันขาด” ส่วนเจียงหนิงซึ่งเป็นคนสุดท้ายจึงถูกเหลี่ยงฉีกลั่นแกล้งแต่เพียงผู้เดียว เพราะนางรู้สึกไม่ถูกชะตากับเจียงหนิงจึงสั่งไปเช่นนั้น

หลังจากนั้นเหลี่ยงฉีก็หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่เซี่ยวหลานประทับอยู่ด้านใน ขณะนั้นเซี่ยวหลานกำลังมองหาเครื่องประดับอันงดงาม เพื่อจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของหลี่เจิ่งซึ่งเป็นพระสนมรอง เมื่อเหลี่ยงฉีเดินเข้ามานางจึงหันหน้าไปสั่งการทันที

“แม่นม! เจ้าช่วยไปหาปิ่นปักผมที่งามที่สุดมาให้ข้าด้วย เพราะในงานนี้ข้าจะให้ฮ่องเต้ประทับใจในตัวข้า และข้าต้องงดงามกว่าพระสนมรอง”

“เพคะ” เหลี่ยงฉีได้ยินเช่นนั้นนางจึงตอบรับคำสั่งในทันที

ทว่าในขณะเดียวกันเจียงหนิงซึ่งยืนอยู่หน้าประตูจึงบังเอิญได้ยินนางทั้งสองสนทนากันก่อนจะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นเจียงหนิงจึงแสร้งทำของตกอยู่หน้าประตูเพื่อต้องการให้คนด้านในออกมาดู ทว่าแล้วนางก็ทำสำเร็จไม่ช้าเหลี่ยงฉีก็ผลักบานประตูและก้าวเท้าออกมา

“ผู้ใด!” นางกล่าวขณะก้าวเท้าออกมาจากห้องนั้น ทว่านางกับเห็นแผ่นหลังของสาวใช้คนหนึ่งเดินจากไปไว ๆ นางจึงเดินตามหลังสาวใช้ผู้นั้นไปอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะถึงหน้าประตูห้องหนึ่งถูกเง้มไว้เพียงเล็กน้อย นางจึงใช้ลูกตาดำกวาดเข้าไปดู

ขณะเดียวกันเจียงหนิงกำลังโชว์ปิ่นปักผมของตนให้เพื่อนสาวใช้ในห้องดู พลางอธิบายความงามของปิ่นนั้นให้เพื่อนสาวใช้ด้วยกันฟังอย่างตั้งใจ

“สวยยิ่งนัก เจ้าได้แต่ใดมา”

“นี่เป็นปิ่นปักผมคริสตัลทั้งอัน ดูสิมันกำลังส่องแสงประกาย หากได้ปักบนศรีษะมันจะยิ่งแวววับเมื่อโดนแสงคงจะสวยงามจับตามาก ๆ หากข้านำปิ่นนี้ไปถวายแด่พระสนมเซี่ยว พระนางคงสนพระทัยเป็นแน่”

“ดี ๆ หากเจ้านำปิ่นนี้ไปถวายแด่พระสนมเซี่ยว พระนางเกิดประทับใจในสิ่งของ ของเจ้าเพียงเท่านี้แม่นมก็ไม่อาจมากลั่นแกล้งเจ้าได้อีกแล้ว หรืออาจไม่แน่เจ้าอาจจะแย่งตำแหน่งคนโปรดของพระสนมเซี่ยว ต่อหน้าฮ่องเต้ก็เป็นได้”

ไม่รอช้าเหลี่ยงฉีที่ยืนเงี่ยหูอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เปิดประตูพลวดพลาดเข้ามา เมื่อนางเห็นปิ่นคริสตัลในมือของเจียงหนิง นางก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงแต่อย่างใด เหลี่ยงฉีจึงรีบใช้มือคว้าปิ่นปักผมนั้นขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะกล่าวชื่นชม

“ปิ่นปักผมนี้ชั่งงดงามเสียจริงเชียว หากปิ่นนี้เป็นของข้าคราวนี้ข้าจะได้รับความดีความชอบจากฮ่องเต้เป็นแน่ หรืออาจจะได้เลื่อนขั้นอีก”

ขณะนั้นเจียงหนิงแสร้งยื่อแย่งปิ่นอันนั้นกับเหลี่ยงฉี เพื่อเป็นแผนให้เหลี่ยงฉีเอาปิ่นนั้นไป เพราะเป็นแผนการของนาง หลังจากนั้นเหลี่ยงฉีก็ตบหน้าเจียงหนิงอย่างแรงด้วยโทสะ จนกระทั้งเจียงหนิงล้มลงกับพื้นก่อนจะหันหน้ามากล่าวข่มขู่นาง

“คิดจะอยู่ที่นี่ก็ต้องทำตามความต้องการของเจ้านาย หากเจ้านำเรื่องนี้ไปบอกผู้ใด เจ้าจะต้องเจอดียิ่งกว่านี้เป็นแน่”

ขณะเดียวกันเจียงหนิงเห็นท่าทางของเหลี่ยงฉีเป็นเช่นนั้น นางยิ่งรู้สึกพอใจยิ่งนักเพราะแผนการที่นางคิดจะแก้แค้นให้มารดาของนางกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ก่อนจะหันไปกล่าวตอบ

“แม่นม! คิดว่านี้เป็นการเลื่อนตำแหน่งของท่านหรือ? ข้าคิดว่าสิ่งนั้นเป็นเส้นทางสู่ความตายต่างหาก”

“เจ้าหมายถึงอันใดกัน ข้าหรือจะตาย ข้าคิดว่าเจ้าเสียมากกว่าที่สมควรตาย” เหลี่ยงฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย พลางหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั้นไปราวกับคนอารมณ์ดี

เช้าวันรุ่งขึ้น

ในห้องโถงที่กว้างใหญ่ ซึ่งมีฮ่องเต้และพระสนมหลี่เจิ่งและเหล่าขุนนางต่าง ๆ เข้ามานั่งรอพระสนมเซี่ยวอยู่ครู่ใหญ่ ขณะนั้นหลี่เจิ่งจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“พระสนมเซี่ยว! เหตุใดไม่รู้จักเวลาเช่นนี้ ให้ฮ่องเต้ มานั่งรอนานถึงเพียงนี้ได้เช่นไร” หลี่เจิ่งกล่าวไม่ทันจะสิ้นเสียง เซี่ยวหลานก็เดินเข้ามาพอดีด้วยท่าทางงดงาม นางก้าวเดินมาอย่างมั่นใจด้วยปิ่นปักผมที่เหลี่ยงฉีหามาให้ จึงทำให้นางเป็นที่โด่ดเด่นในงานวันนี้ ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะหันไปชื่นชมนาง

ขณะนั้นฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ด้านบนเมื่อเห็นความงามของเซี่ยวหลานก็อดจะชื่นชมนางไม่ได้เช่นกัน

“เจ้าปักปิ่นที่สวยงามอันนี้ยิ่งทำให้เจ้ายิ่งดูสวยงามมากยิ่งขึ้น”

ขณะเดียวกันเมื่อพระสนมหลี่ได้ยินเช่นนั้นต่างรู้สึกไม่พอใจและรู้สึกอิจฉาเซี่ยวหลานเป็นอย่างมาก

“ปิ่นปักผมที่สวยอันนี้เป็นของผู้ใด” ฮ่องเต้กล่าวถามขณะทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้ว

เหลี่ยงฉีรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ปิ่นปักผมนี้ หม่อมฉันทำขึ้นมาเองเพคะ และพระสนมเซี่ยวก็ชอบมันมากเช่นกันเพคะ” เพื่อจะเอาความดีความชอบเข้าตนเอง

ขณะนั้นเซี่ยวหลานรู้สึกพอพระทัยยิ่งนักที่ตนได้รับคำชมเชยจากฮ่องเต้ จึงกำลังจะกล่าวแต่งตั้งให้เหลี่ยงฉีเลื่อนตำแหน่ง ทว่านางยังไม่ทันจะได้กล่าวต่อ จู่ ๆ บนศรีษะของนางก็มีควันไฟลอยออกมาอย่างต่อเนื่อง เพราะปิ่นปักผมนั้นทำจากคริสตัลเมื่อเจอแสงสว่างมาก ๆ จึงเกิดความร้อน ปะทุขึ้นเป็นเชื้อเพลิงเมื่อทุกคนในห้องนั้นเห็นเหตุการณ์ต่างรู้สึกตกใจยิ่งนัก จึงทำให้เกิดความวุ่นวายมากมายเกิดขึ้น

ขณะเดียวกันเจียงหนิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล นางปรายตาเห็นเช่นนั้นก็อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ทว่านางกับทำไม่ได้ในขณะนั้น นางจึงรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ นี่เพียงจุดเริ่มต้น เหลี่ยงฉี! เจ้าจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำกับมารดาข้าในไม่ช้านี้ สายตาของนางราวกับโกรธเกรี้ยวอยู่ไม่น้อย

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจอยู่นั้นฮ่องเต้จึงสั่งให้ขันทีเอาน้ำมาดับไฟอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าขันทีผู้นั้นจึงนำน้ำในแก้วราดบนเส้นผมของเซี่ยวหลาน น้ำนั้นหยดลงมาที่หน้าและชุดของนางจนร่างของนางเปียกปอน ชั่งดูไม่งดงามอีกต่อไป

“เกิดอันใดขึ้นกับหัวของข้า” เซี่ยวหลานกล่าวอย่างตกใจ ขณะที่ควันไฟกำลังจะมอดดับลง

ขณะนั้นหลี่เจิ่งที่ไม่ถูกชะตากับเซี่ยวหลานอยู่ก่อนหน้านี้ก็หัวเราะดังขึ้น ก่อนจะหันหน้าไปกล่าวซ้ำเติม “พระสนมเซี่ยว! ท่านทำเช่นนี้ชั่งดูไม่เหมาะสมยิ่งนัก ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านทำให้งานวันเกิดของข้าต้องหยุดชะงักอย่างน่างอับอายเสียจริง ๆ”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นจึงตรัสออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “หากจบงานแล้วพระสนมหลี่ตามข้าไปยังสวนข้างตำหนัก ส่วนพระสนมเซี่ยวไม่ต้องตามไปให้กลับไปผักผ่อน”

เมื่อเซี่ยวหลานได้ยินเช่นนั้นนางรีบลุกขึ้นคำนับแล้วก้าวเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ทั้งที่ในใจของนางรู้สึกอับอายอยู่ไม่น้อย

หลังจากนั้นเซี่ยวหลานก็เดินทางมาถึงยังตำหนักของตนด้วยความโกรธ นางรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกมานั่งยังห้องรับรอง โดยมีเจียงหนิงคอยเฝ้ารับใช้อยู่ไม่ห่าง ขณะนั้นเซี่ยวหลานหยิบปิ่นปักผมอันนั้นขึ้นมาจับจ้องด้วยความโกรธเกรี้ยว