LOGIN“ฉันขอตัวก่อนดีกว่า สายมากแล้ว”ฟ่งเหวินหาวและฟ่งซือหลินลุกขึ้นส่ง เธอเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการลา ก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้องไป หลังร่ำลาตระกูลฟ่งเรียบร้อย ซินเหยาเดินออกจากโรงแรมหรูที่จัดงานประมูล รถตู้สีเงินขับมาจอดเทียบตรงเวลา เธอขึ้นรถอย่างสงบพลางเอนตัวพิงเบาะ หลับตาพักสายตาเพียงครู่เดียว ราวๆ
บทที่ 78 ยันต์อวี้หลง“พบกันแล้วถือว่าเป็นวาสนา...ฟ่งซือหลินนี่คือยันต์อวี้หลงพกไว้กับตัว อย่าให้ห่างกาย” ซินเหยาหยิบยันต์ออกมาจากกระเป๋าหนึ่งแผ่นแล้วยื่นให้ฟ่งซือหลินอย่างใจกว้าง เธอเห็นดวงชะตาของอีกฝ่ายไม่ค่อยดีนักก็อดที่จะเข้าไปยุ่งไม่ได้ฟ่งซือหลินมองยันต์ในมือด้วยความประหลาดใจ ก่อนเงยหน้าขึ้น“
ซินเหยาหรี่ตาเล็กน้อย “สิบสามคืน…”ฟ่งเหวินหาวพยักหน้า“ตระกูลเรามีบันทึกเรื่องนี้ย้อนไปได้เกือบห้าสิบปี ทุกสิบปี… จะมีคนในบ้านตายหนึ่งคนและก่อนตายทุกคนพูดเหมือนกันหมด ว่าได้ยินเสียงใครบางคนหายใจอยู่ในความมืด” เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ เสียงของเขาเบาลงราวกระซิบ“เราพยายามขายมันออกไปหลายครั้ง แต
บทที่ 77 ของต้องคำสาปตระกูลฟ่ง“ในที่สุดก็จบสักที” เธอพูดเบาๆ พร้อมถอนหายใจอย่างอ่อนโยน“ว่าแต่อาจารย์ทำไมให้ราคากำไลสูงจังคะ...มันเป็นของอะไรพิเศษขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เสียงของจางซินอวี่ถามขึ้นอย่างสงสัย“ไม่ใช่ของมีค่าหรอก…มันเป็นของต้องคำสาป”“หะ?...ของต้องคำสาป?” จางซินอวี่อุทานเบาๆ เธอชะงักไปครู
ซินเหยาฟังแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ“อืม” “คุณปู่บอกด้วยนะคะว่ารายได้ทั้งหมดจากการประมูลคืนนี้ จะนำไปตั้งกองทุนช่วยเด็กกำพร้าที่เมืองหยุนด้วย” จางซินอวี่หัวเราะเบาๆ“ดีแล้วละ บ้านเธอเพิ่งพ้นเรื่องแย่ๆ มาทำบุญเสียหน่อยก็ดี”“มีอาจารย์เยว่ตอนนี้หนูไม่กลัวอะไรแล้วละค่ะ”เสียงค้อนเคาะเบาๆ บ
“เงียบ”ระบบสั่นพร่าเหมือนโดนคาถาปิดปากทันที สัญลักษณ์เลือดทะลักพุ่งออกจากมุมหน้าจอสีแดงสด ร่วงแหมะๆ ลงเป็นเอฟเฟกต์ดิจิทัลซินเหยาเพียงเอนหลังพิงเก้าอี้ จิบชาช้าๆ อย่างใจเย็น“อืม…ชาวันนี้เข้มดี” เธอพูดเรียบอย่างไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นหน้าจอกระพริบถี่ๆ ราวกับระบบรวนและดับวูบพร้อมแสงหน้าจอที่หายไป