บทที่ 4 ความฝันของนาเนียร์

บทที่ 4 ความฝันของนาเนียร์

“หึหึ” เฮดเตอร์หัวเราะในคออย่างเงียบเชียบ เขากอดอกยืนมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเย็นราวกับวิเคราะห์เครื่องยนต์กลไกมากกว่ามนุษย์

มุมปากเขาเหยียดเป็นรอยยิ้มบางๆ ไม่ใช่รอยยิ้มเป็นมิตร ไม่ใช่เยาะเย้ย แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่เจออะไรบางอย่างที่ ‘ผิดปกติจากที่ควรจะเป็น’

“อยากนั่งหลังพวงมาลัยเหรอ…” เขาทวนคำช้าๆ น้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น “…ไม่คิดเหรอว่าแค่ยืนดูอยู่ห่างๆ จะปลอดภัยกว่า”

นาเนียร์ไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาเธอกลับจ้องตรงกลับไป แม้จะมีแววลังเลน้อยๆ แต่ก็ไม่หลบสายตาเขา

“บางทีก็คิดค่ะ…แต่เนียร์ไม่เคยชอบอยู่ห่างๆ อะไรที่ตัวเองสนใจ”

เธอเอ่ยเรียบๆ แต่มั่นคง ไม่อวดดี ทว่าก็ไม่อ่อนแอ

คำตอบนั้นทำให้เฮดเตอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่แววตาคล้ายจะพินิจเธอลึกขึ้นอีกระดับ คล้ายเครื่องจับแรงสั่นสะเทือนที่เริ่มตรวจพบแรงบิดที่ไม่เคยมีในระบบ

“…ไอ้ณเลี้ยงมายังไงนะ ถึงได้กล้าแบบนี้” เขาพึมพำ แต่ไม่ใช่กับเธอ พูดกับตัวเองเสียมากกว่าก่อนจะหันกลับไปมองรถในสนามอีกครั้ง

GT-R Spec Z วิ่งครบรอบที่สามแล้ว เสียงเครื่องยังแน่น เสถียร และควบคุมได้ดีเยี่ยม ทีมวิศวกรรอบสนามเริ่มปรบมือเบาๆ ให้กับผลงานที่เป็นรูปธรรมของเดือนแห่งการประกอบ

เฮดเตอร์หยิบวิทยุสื่อสารขึ้นแนบปาก พูดคำสั่งสั้นๆ

“นำรถกลับเข้าพื้นที่พัก รอเช็กระบบภายในอีกทีตอนห้าโมง” จากนั้นเขาก็หันกลับมาทางนาเนียร์อีกครั้ง “เธอชอบรถ…แต่ยังไม่ได้พิสูจน์ว่าเข้าใจมัน”

เขาก้าวเข้าใกล้เธอไปเล็กน้อย สีหน้าขรึมจริงจัง

“ถ้าอยากลองนั่งหลังพวงมาลัยสักครั้ง…ก็พิสูจน์ให้เห็นก่อนว่ามีค่าพอจะนั่งตรงนั้น”

นาเนียร์ยืนนิ่ง ยอมรับคำพูดนั้นโดยไม่โต้กลับ เธอรู้…สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่แค่คำท้าทาย แต่มันคือเงื่อนไข คือบททดสอบในเกมที่เธอก้าวเข้ามาแล้วอย่างไม่อาจหันหลังกลับ

และใช่

เธอจะพิสูจน์มัน

เพราะบางสิ่งในดวงตาเย็นชาคู่นั้น…เธอก็อยากมองทะลุเหมือนกัน

ทันทีที่ร่างสูงของเฮดเตอร์เดินหายลับไปทางประตูทางเข้าด้านใน พร้อมกลุ่มวิศวกรระดับหัวหน้าที่เดินตามหลังอย่างมีระเบียบ สนามทดสอบก็คล้ายเบาลงในบรรยากาศทันที เหมือนแรงกดดันที่เคยกดทับอยู่เมื่อครู่ถูกยกออกไปในพริบตา

นาเนียร์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังร่องล้อบนจุดออกตัวสนาม เหมือนจิตใจยังตามแรงเครื่องยนต์ไปไม่ทัน

“เนียร์!” เสียงของณคุณดังขึ้นพร้อมฝีเท้าเร่งรีบ เขาเดินตรงเข้ามาหาน้องสาว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เมื่อกี้พี่เห็นเฮียเดินออกไปทางนี้…เขาว่าหรือดุอะไรเราหรือเปล่า?”

นาเนียร์หันมาช้าๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่ค่ะ ไม่ได้ดุ…แค่คุยนิดหน่อย”

“คุย?” ณคุณขมวดคิ้ว “เฮียเตอร์เนี่ยนะคุยเฉยๆ…”

“ก็แบบ…พูดน้อยๆ น่ะค่ะ” เธอหัวเราะน้อยๆ แต่ไม่ถึงกับตลก “แต่พี่ณไม่ต้องห่วง เขาไม่ได้กัดหนู ไม่ได้ไล่ ไม่ได้ขู่ เขาแค่…เป็นเขา”

ณคุณยังมองเธอไม่วางตา ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงฉายแววไม่ไว้วางใจ

“แน่ใจนะว่าโอเค เฮียเขาไม่ชอบให้ใครเดินเพ่นพ่านแถวสนามแบบนี้ ต่อให้เป็นน้องใครก็ตาม”

นาเนียร์พยักหน้ารับ

“แน่ใจค่ะ…หนูโอเค และหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย”

ณคุณยังคงถอนหายใจในแบบพี่ชายที่กลัวว่าน้องจะเดินเข้าไปในรังเสือโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เพียงแค่มองหน้าน้องสาวอีกครั้งเหมือนกำลังชั่งใจว่า

ควรพอเท่านี้หรือไปต่อดี

“…งั้นดีแล้ว” เขาพึมพำในที่สุด ก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง “ไป เดี๋ยวพี่พากลับ แวะกินอะไรมั้ย หรือจะรีบกลับไปอ่านหนังสือ?”

นาเนียร์ยิ้ม

“เอาเป็นว่าแวะกินก่อน แล้วค่อยกลับไปอ่านแบบเต็มสติก็แล้วกันค่ะ”

ณคุณหัวเราะเบาๆ พลางลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดูปนเหนื่อยใจ

“พี่ไม่น่าต่อราคากับเราน้อยกว่าสามบทเลยจริงๆ…”

เสียงหัวเราะเบาๆ ของทั้งสองคลอเคลียอยู่ท่ามกลางลมยามบ่ายที่พัดผ่านสนามทดสอบว่างเปล่าเบา แต่แน่นแฟ้น

ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังความบังเอิญที่เธอได้เจอกับเขาบ่อยขึ้นเรื่อยๆ กำลังกลายเป็นอะไรที่มากกว่านั้น…และอาจจะเริ่มซับซ้อนกว่าที่ใครคิดไว้มากนัก

นาเนียร์เดินแยกตัวออกมาจากพี่ชายเพื่อไปเอาของที่โต๊ะทำงานในห้องเอกสาร เธอเดินผ่านกลุ่มลูกน้องของณคุณก็ค้อมศีรษะทักทายตามมารยาท

“น้องนาเนียร์ เย็นนี้ว่างไหมครับ”

“เอ่อ…”

“พอดีพวกพี่ว่าจะไปกินเลี้ยงกันหน่อย อยากชวนน้องไปด้วย”

“เนียร์ต้องถามพี่ณก่อนค่ะ ถ้าพี่ณอนุญาตก็ได้ไป”

“ไม่อนุญาตครับ น้องกูต้องกลับไปอ่านหนังสือเตรียมสอบ”

“อ๋า…เซ็งเลย พี่ณขัดคอฉิบ”

“น้อยๆ หน่อยพวกมึง”

“ไอ้ณ มึงก็ต้องไปด้วย” เสียงของเฮดเตอร์ดังขึ้นทำให้เสียงหัวเราะของทุกคนเงียบไป เพราะทุกสายตากำลังมองไปที่เขาอยู่

“เอ่อ…ผมต้องไปส่งน้องที่บ้านก่อน”

“ไม่เป็นไรพี่ณ น้องกลับเองได้”

“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”

“นี่น้องพี่ณนะ เรื่องแค่นี้สบายมาก”

ณคุณมองหน้าน้องสาวก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ได้หรอก พี่มีเราคนเดียว เดี๋ยวพี่แวะส่งเราก่อนก็ได้”

เฮดเตอร์ยืนกอดอกอยู่ห่างจากกลุ่มลูกน้องไม่กี่ก้าว ร่างสูงในชุดดำเรียบไร้โลโก้ แต่กลับทำให้ทุกสายตาต้องลดระดับสายตาลงอย่างไม่รู้ตัว แม้เขาจะพูดน้อย แต่แค่เสียงเดียวก็เหมือนเครื่องเบรกแรงสูงที่หยุดบทสนทนาทุกทิศทางได้ทันที

“เดี๋ยวเอารถกูไปก็ได้” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ทว่าแฝงแรงกดดันจนทุกคนที่ยืนอยู่รอบนั้นพลันนิ่งเงียบอีกระลอก “…กูจะนั่งไปด้วย”

นาเนียร์ที่กำลังยิ้มแห้งๆ อยู่ระหว่างพี่ชายกับกลุ่มลูกน้องของเขา ถึงกับกะพริบตาปริบๆ หันไปมองเฮดเตอร์ที่ยืนอยู่ในท่าทางเรียบเฉยเหมือนพูดเรื่องอุณหภูมิของน้ำฝน

ณคุณหันขวับทันที

“เฮียไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมส่งเองได้”

“ไม่ลำบาก” เฮดเตอร์ตอบทันควัน “ถือว่าเส้นทางเดียวกัน กูแค่จะไปดูสถานที่ใหม่แถวๆ นั้น แล้วจะได้คุยเรื่องสัญญารถกับมึงต่อด้วยเลย”

เสียงเงียบงันปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ลูกน้องบางคนจะแอบสบตากันอย่างอดขำไม่ได้

แล้วใครบางคนก็กระซิบเบาๆ

“โห…สายเปย์แบบไม่ตั้งใจหรือเปล่าวะ”

นาเนียร์แสร้งยิ้ม แต่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จะปฏิเสธก็ใช่ที่ จะเงียบก็เหมือนยอมรับกลายๆ เธอเลยเลือกเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างระมัดระวัง

“ถ้าเฮียเตอร์จะผ่านแถวนั้นอยู่แล้ว…เนียร์คงไม่รบกวนมากใช่ไหมคะ”

เฮดเตอร์ไม่ตอบตรงๆ เขาเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อย มองเธอราวกับจะบอกว่า ‘ถามทำไมในเมื่อฉันพูดแล้ว’ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปโดยไม่ต้องรอใคร

“ไปเจอกันที่หน้าตึก ห้านาที” เขาทิ้งท้ายเรียบๆ

ณคุณยืนนิ่งอยู่อีกครู่ ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วหันมาทางน้องสาว

“ห้ามพูดอะไรแปลกๆ ห้ามเถียง ห้ามซักถาม ห้ามแซวเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

นาเนียร์พยักหน้าเร็ว

“เข้าใจค่ะ”

“…แล้วก็ห้ามเงียบเกินไปด้วย เดี๋ยวจะดูน่าสงสัย”

“พี่ณอะ!”

เสียงหัวเราะเบาๆ ผ่อนคลายขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อครู่ แม้ในใจจะยังงงๆ ว่าทำไมเจ้านายถึงอยากนั่งรถไปด้วย

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือนาเนียร์กำลังจะได้นั่งรถคันเดียวกับเฮดเตอร์ครั้งแรก และแน่นอนว่าไม่น่าจะเงียบ อย่างที่เธอหวังไว้เลย