บทที่ 7 วันที่ไม่อยากให้มาถึง

วันสอบกลางภาคมาถึงแล้ว วันที่เพลินไม่อยากให้มันมาถึงเลยจริงๆ ทุกวิชาเธอสอบออกมาแทบจะท็อปห้อง มีแค่วิชานี้เท่านั้นแหละที่ทำให้เพลินไม่มั่นใจเลย

เธอไม่อยากสอบตก..แต่ก็เหนื่อยเกินจะสู้

"ยังไม่ขึ้นมาอีกหรอ มันสายแล้วนะ"

เสียงเข้มของอาจารย์ทัชดังขึ้นจากหน้าห้องเสียงที่ไม่ได้ดุด่าแต่ทำให้บรรยากาศตึงขึ้นในห้องทันที

"ไม่รอล่ะ เอาทุกคนออกมายืนหน้าห้องให้หมด เอากระเป๋าออกมาด้วย เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้"

ขณะที่เพื่อนๆ ลุกออกไปเพลินได้เดินออกไปพร้อมกับคิดในใจ (จะรอดมั้ยวะ)

"นางสาวเพลินพิชชา"

เสียงที่เรียกชื่อเธอชัดเจน ทำให้เธอสะดุ้ง เฮือก ก่อนจะยกมือ

"อยู่นี่ค่ะ" เธอเดินแหวกเพื่อนฝูงออกไปข้างหน้า มองตาเขาอย่างระแวงๆ

อาจารย์ทัชมองรอบๆ ห้องเล็กก่อนจะชี้ให้เธอไปนั่งที่โต๊ะแถวหน้าสุด ฝั่งเดียวกับเขา

เธอกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ (ทำไมต้องตรงนี้ด้วยวะ..)

เธอหันไปมองเขาอีกครั้ง เห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตานิ่งๆ ของเขากลับมองตามเธอจนเธอต้องเบือนหน้าหนีและรีบไปนั่งทันที

"ข้อสอบเป็นแบบสลับข้อ เพราะงั้นไม่ต้องลอกกันนะครับ"

เขาพูดขึ้นในขณะที่มือก็กำลังเลื่อนหาเปิดคิวอาร์โค้ด แต่ไม่ทันไรเสียงเพื่อนในห้องก็ดังขึ้นมา

"อาจารย์ครับ นี่มันของปีหนึ่งนิ"

"หือ..? ใช่หรอ"

เขาคิ้วขมวดอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะก้มไปดูในไอแพดของตัวเองก็พบว่าผิดอันจริงๆ

เขาเลื่อนหาไฟล์อยู่สักพัก ก่อนจะเผลอกดปิดหน้าจอโดยไม่ได้ตั้งใจ

หน้าจอเผยให้เห็นเขาในชุดเชิ้ตแขนยาวสีขาว ใส่แว่น กำลังยิ้มหวานกับกล้อง

เสียงแซวดังขึ้น

"โห้ หล่อนะเนี่ย"

เพลินที่นั่งหน้าสุดเงยหน้าขึ้นพอดีก่อนที่เธอจะสบตากับเขาพอดิบพอดี แล้วเขาก็ยิ้มออกมา

ยิ้มที่ไม่ได้เหมือนที่ยิ้มเวลาสอน แต่เป็นยิ้มที่เหมือนเขินๆ

หัวใจของเพลินแทบหล่นไปอยู่ที่พื้น

(อย่ายิ้มแบบนี้..มันน่ารัก)

แต่ก็ไม่ได้มีเวลาให้เพลินมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เมื่อข้อสอบเริ่มขึ้นเธอพยายามจดจ่อ แม้จะรู้ตัวดีว่าไม่ได้เตรียมตัวมาเลย คำถามหลายข้อดูคุ้น..เหมือนเคยเห็นผ่านตามาแล้วแต่เธอแปลไม่ออก!

มันกลายเป็นเหมือนมีอะไรมาปิดกั้นการเข้าใจของเธอทั้งหมด

(ทำไมคำศัพท์พวกนี้มันยากขนาดนี้วะเนี่ย) เธอได้แต่คิดในใจ ขณะที่ความเครียดเริ่มกัดกินหัวใจ

"ใครเสร็จแล้ว ไปรอเรียนวิชาถัดไปได้เลยครับ"

เสียงของอาจารย์ทำให้ทุกคนเริ่มทยอยลุกไปทีละคน แต่เธอยังนิ่งอยู่เหลือเพียงเธอกับตั้มที่ยังคงอยู่ในห้อง

เพลินเริ่มเดามั่วอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากเป็น คนสุดท้ายในห้อง ไม่ใช่เพราะกลัวสอบตก แต่กลัวการอยู่กับเขาสองคนมากกว่า

สุดท้ายเธอกับตั้มก็ลุกพร้อมกัน

ทันทีที่ก้าวออกจากห้อง เธอถามทันทีด้วยเสียงเบาแต่รีบร้อน

"มีสอบแก้มั้ยคะ?"

"ไม่มีครับ"

คำตอบสั้นๆ แต่ชัดเจน ทำเอาโลกทั้งใบของเพลินพังลงมาทันที

ทั้งวันเธอเหม่อลอย ภาพรอยยิ้มของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว

(ทำไมถึงยิ้มน่ารักจังวะ)

หลังเลิกเรียน เพลินกับโตโต้กลับบ้านด้วยกันเป็นปกติ

"มึงว่าอาจารย์ทัชเป็นคนไง" เพลินถามขึ้นเบาๆ ขณะที่กำลังเดินไปป้ายรถเมล์

"ก็เฉยๆ นะ เขาแฟร์ดี"

"มึงว่าเขาหล่อมั้ย"

"หน้าตาดีเลยนะ" โตโต้ตอบสั้นๆ แบบไม่คิดอะไร

"เนอะ..กูว่าเขายิ้มน่ารักดี"

คำพูดนี้ทำเอาโตโต้หันขวับมามองเธอทันที

"ไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ป่ะ"

"อะไร!?"

"มึงไม่ได้คิดแบบที่กูคิดใช่มั้ย!"

เพลินอึกอัก "กู..ก็แค่คิดว่าเขาน่ารักดีเฉยๆ!"

คำพูดนั้นทำเอาโตโต้หันขวับมามองเธอทันที

"มึงไม่ได้ ชอบ อาจารย์เขาใช่มั้ย"

คำนั้นทำเอาเพลินเงียบไปอย่างกะทันหันหัวใจเธอเต้นแรงจนแทบได้ยินเอง

คืนนั้นเพลินพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ คำถามของโตโต้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอทั้งคืน

ไม่ได้ชอบเขาใช่มั้ยวะ...

เช้าวันถัดมา เพลินตั้งใจจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้มีนาฟัง แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนจะเอื้อมมสะกิดด้านหลัง

เธอกับมีนาหันไปพร้อมกัน ก่อนจะพบว่าเป็นอาจารย์ทัช

เพลินสะดุ้งตัวโยก ทำเอาเขาหลุดขำเบาๆ อย่างอดไม่ได้

"วันนี้มีเรียนกับอาจารย์ใช่มั้ย"

เพลินพยักหน้า เขาพูดต่อ

"อาจารย์ฝากบอกเพื่อนหน่อยนะว่าวันนี้ให้มาเรียนที่ห้องประชุม"

"โอเคค่ะ!" เธอตอบแบบลกๆ เล็กน้อย

อาจารย์ทัชมองหน้าเธอแล้วยิ้มก่อนจะขำอีกครั้งราวกับเขากำลังเอ็นดูอะไรบางอย่าง ทำเอาเพลินถึงกับสงสัยว่า เขาเอ็นดูอะไรกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

..

..

.

..

.

.

จบ