เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 วันที่ไม่อยากให้มาถึง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-20 16:16:01วันสอบกลางภาคมาถึงแล้ว วันที่เพลินไม่อยากให้มันมาถึงเลยจริงๆ ทุกวิชาเธอสอบออกมาแทบจะท็อปห้อง มีแค่วิชานี้เท่านั้นแหละที่ทำให้เพลินไม่มั่นใจเลย
เธอไม่อยากสอบตก..แต่ก็เหนื่อยเกินจะสู้ "ยังไม่ขึ้นมาอีกหรอ มันสายแล้วนะ" เสียงเข้มของอาจารย์ทัชดังขึ้นจากหน้าห้องเสียงที่ไม่ได้ดุด่าแต่ทำให้บรรยากาศตึงขึ้นในห้องทันที "ไม่รอล่ะ เอาทุกคนออกมายืนหน้าห้องให้หมด เอากระเป๋าออกมาด้วย เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้" ขณะที่เพื่อนๆ ลุกออกไปเพลินได้เดินออกไปพร้อมกับคิดในใจ (จะรอดมั้ยวะ) "นางสาวเพลินพิชชา" เสียงที่เรียกชื่อเธอชัดเจน ทำให้เธอสะดุ้ง เฮือก ก่อนจะยกมือ "อยู่นี่ค่ะ" เธอเดินแหวกเพื่อนฝูงออกไปข้างหน้า มองตาเขาอย่างระแวงๆ อาจารย์ทัชมองรอบๆ ห้องเล็กก่อนจะชี้ให้เธอไปนั่งที่โต๊ะแถวหน้าสุด ฝั่งเดียวกับเขา เธอกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ (ทำไมต้องตรงนี้ด้วยวะ..) เธอหันไปมองเขาอีกครั้ง เห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตานิ่งๆ ของเขากลับมองตามเธอจนเธอต้องเบือนหน้าหนีและรีบไปนั่งทันที "ข้อสอบเป็นแบบสลับข้อ เพราะงั้นไม่ต้องลอกกันนะครับ" เขาพูดขึ้นในขณะที่มือก็กำลังเลื่อนหาเปิดคิวอาร์โค้ด แต่ไม่ทันไรเสียงเพื่อนในห้องก็ดังขึ้นมา "อาจารย์ครับ นี่มันของปีหนึ่งนิ" "หือ..? ใช่หรอ" เขาคิ้วขมวดอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะก้มไปดูในไอแพดของตัวเองก็พบว่าผิดอันจริงๆ เขาเลื่อนหาไฟล์อยู่สักพัก ก่อนจะเผลอกดปิดหน้าจอโดยไม่ได้ตั้งใจ หน้าจอเผยให้เห็นเขาในชุดเชิ้ตแขนยาวสีขาว ใส่แว่น กำลังยิ้มหวานกับกล้อง เสียงแซวดังขึ้น "โห้ หล่อนะเนี่ย" เพลินที่นั่งหน้าสุดเงยหน้าขึ้นพอดีก่อนที่เธอจะสบตากับเขาพอดิบพอดี แล้วเขาก็ยิ้มออกมา ยิ้มที่ไม่ได้เหมือนที่ยิ้มเวลาสอน แต่เป็นยิ้มที่เหมือนเขินๆ หัวใจของเพลินแทบหล่นไปอยู่ที่พื้น (อย่ายิ้มแบบนี้..มันน่ารัก) แต่ก็ไม่ได้มีเวลาให้เพลินมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เมื่อข้อสอบเริ่มขึ้นเธอพยายามจดจ่อ แม้จะรู้ตัวดีว่าไม่ได้เตรียมตัวมาเลย คำถามหลายข้อดูคุ้น..เหมือนเคยเห็นผ่านตามาแล้วแต่เธอแปลไม่ออก! มันกลายเป็นเหมือนมีอะไรมาปิดกั้นการเข้าใจของเธอทั้งหมด (ทำไมคำศัพท์พวกนี้มันยากขนาดนี้วะเนี่ย) เธอได้แต่คิดในใจ ขณะที่ความเครียดเริ่มกัดกินหัวใจ "ใครเสร็จแล้ว ไปรอเรียนวิชาถัดไปได้เลยครับ" เสียงของอาจารย์ทำให้ทุกคนเริ่มทยอยลุกไปทีละคน แต่เธอยังนิ่งอยู่เหลือเพียงเธอกับตั้มที่ยังคงอยู่ในห้อง เพลินเริ่มเดามั่วอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากเป็น คนสุดท้ายในห้อง ไม่ใช่เพราะกลัวสอบตก แต่กลัวการอยู่กับเขาสองคนมากกว่า สุดท้ายเธอกับตั้มก็ลุกพร้อมกัน ทันทีที่ก้าวออกจากห้อง เธอถามทันทีด้วยเสียงเบาแต่รีบร้อน "มีสอบแก้มั้ยคะ?" "ไม่มีครับ" คำตอบสั้นๆ แต่ชัดเจน ทำเอาโลกทั้งใบของเพลินพังลงมาทันที ทั้งวันเธอเหม่อลอย ภาพรอยยิ้มของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว (ทำไมถึงยิ้มน่ารักจังวะ) หลังเลิกเรียน เพลินกับโตโต้กลับบ้านด้วยกันเป็นปกติ "มึงว่าอาจารย์ทัชเป็นคนไง" เพลินถามขึ้นเบาๆ ขณะที่กำลังเดินไปป้ายรถเมล์ "ก็เฉยๆ นะ เขาแฟร์ดี" "มึงว่าเขาหล่อมั้ย" "หน้าตาดีเลยนะ" โตโต้ตอบสั้นๆ แบบไม่คิดอะไร "เนอะ..กูว่าเขายิ้มน่ารักดี" คำพูดนี้ทำเอาโตโต้หันขวับมามองเธอทันที "ไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ป่ะ" "อะไร!?" "มึงไม่ได้คิดแบบที่กูคิดใช่มั้ย!" เพลินอึกอัก "กู..ก็แค่คิดว่าเขาน่ารักดีเฉยๆ!" คำพูดนั้นทำเอาโตโต้หันขวับมามองเธอทันที "มึงไม่ได้ ชอบ อาจารย์เขาใช่มั้ย" คำนั้นทำเอาเพลินเงียบไปอย่างกะทันหันหัวใจเธอเต้นแรงจนแทบได้ยินเอง คืนนั้นเพลินพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ คำถามของโตโต้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอทั้งคืน ไม่ได้ชอบเขาใช่มั้ยวะ... เช้าวันถัดมา เพลินตั้งใจจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้มีนาฟัง แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนจะเอื้อมมสะกิดด้านหลัง เธอกับมีนาหันไปพร้อมกัน ก่อนจะพบว่าเป็นอาจารย์ทัช เพลินสะดุ้งตัวโยก ทำเอาเขาหลุดขำเบาๆ อย่างอดไม่ได้ "วันนี้มีเรียนกับอาจารย์ใช่มั้ย" เพลินพยักหน้า เขาพูดต่อ "อาจารย์ฝากบอกเพื่อนหน่อยนะว่าวันนี้ให้มาเรียนที่ห้องประชุม" "โอเคค่ะ!" เธอตอบแบบลกๆ เล็กน้อย อาจารย์ทัชมองหน้าเธอแล้วยิ้มก่อนจะขำอีกครั้งราวกับเขากำลังเอ็นดูอะไรบางอย่าง ทำเอาเพลินถึงกับสงสัยว่า เขาเอ็นดูอะไรกัน . . . . . . . . .. .. . .. . . จบ
บทล่าสุด
ระยะปลอดภัย ตอนพิเศษ 2 อีกครั้งได้มั้ย
(เปิดเพลง "ขอบคุณ" เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านนะจ้ะ)............ทัชนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิม เขาไม่ได้ก้มดูมือถือเหมือนทุกวัน แต่เงยหน้าขึ้นมองเพลินที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ยามเธอก้มหน้าก็ยังดูตั้งใจเหมือนเดิม เขาหยิบแก้วเปล่าเดินไปวางตรงหน้าเธอ"วันนี้ทำพิเศษให้พี่หน่อยได้มั้ย"เพลินรับแก้วไปโดยไม่มองหน้า "เหมือนเดิมใช่มั้ยคะ"ทัชยิ้มขึ้นบางๆ"เหมือนเดิมค่ะ แต่วันนี้พี่ขอเพิ่มเติมอะไรบางอย่าง"เพลินเงยหน้ามองเขาอย่าง งงๆ ทัชกลืนนำลายลงคอเบาๆ แล้วพูด"พี่ขอพูดถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อนได้มั้ย"เธอชะงักไปทันที มือที่จับแก้วแน่นขึ้น"มันผ่านไปแล้วค่ะ""ใช่ มันผ่านไปแล้ว...แต่พี่ไม่เคยผ่านมันไปได้จริงๆ เลยสักวัน"เพลินนิ่ง เธอไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธให้เขาหยุดพูด"วันนั้น...พี่ควรจะอยู่ พี่ควรจะฟัง ควรจะตอบอะไรเราสักอย่าง แต่พี่กลัว..""พี่กลัวว่าถ้ารับความรู้สึกนั้นมา แล้วมันจะทำให้เราลำบาก""พี่กลัวว่าความรู้สึกดีๆ ของเราต้องเสียไปเพราะความจริงที่พี่ไม่กล้ารับมันไว้"เพลินฟังเงียบๆ หายใจเข้าออกลึกๆ อย่างไม่อยากให้น้ำเสียงสั่น"แต่พอวันนั้นผ่านไป...พี่ถึงได้รู้ว่า ที่กลัวที่สุด ไ
ระยะปลอดภัย ตอนพิเศษ 1 ใกล้กันอีกครั้ง
(เปิดเพลง "อยากเริ่มต้นใหม่กับคนเดิม" จะช่วยเพิ่มอรรถรสให้การอ่านนะจ้ะ)...........สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พ
ระยะปลอดภัย บทที่ 48 ตอนพิเศษ 1 ใกล้กันอีกครั้ง
สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาจังหวะชวนคุย"ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่..." เขาเอ่ยเบาๆ"..."เพลินยังคงเงียบ ราวกับไม่
ระยะปลอดภัย บทที่ 47 ปัจฉิมนิเทศ
วันปัจฉิมนิเทศมาถึงแล้ว...เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของผู้คนรายล้อมอยู่ทั่วลานกิจกรรม เพลินยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กำลังยืนเถียงกันขำๆ ว่าใครจะเป็นคนถือกล้องถ่ายรูปกันแน่แต่จู่ๆ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ"เดี๋ยวอาจารย์ถ่ายให้"อาจารย์ทัชเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เพลินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ"เธอกำลังจะหันหลังพาเพื่อนๆ ไปถ่ายตรงจุดอื่น แต่ทัชกลัคว้าข้อมือของเธอไว้เบาๆ ก่อนจะดึงเธอออกมาจากกลุ่ม โดยที่เพลินก็พยายามที่จะขันขืนเพื่อนๆ ที่เห็นแบบนั้นก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอาจารย์เมย์ห้ามไว้"ปล่อยให้เขาไปเคลียร์กันเถอะ เพลินอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ"ล--ในมุมเงียบสงบใต้ต้นไม้ด้านหลังอาคาร เพลินขืนตัวออกจากมือเขาได้สำเร็จ"อาจารย์จะลากหนูมาทำไม""ไม่ต้องเรียกอาจารย์แล้ว เราไม่ได้อยู่ในรั้ววิทยาลัยเดียวกันแล้วนะ""งั้นคุณมีอะไรคะ""เรียกห่างเหินจังนะ.." ทัชยิ้มเจื่อนๆ มือยื่นออกราวกับจะจับเธอไว้อีกครั้ง แต่เพลินถอยหลังหลบก่อน"ไม่ต้องมาจับค่ะ หนูไม่อยากมีปัญหา""คือ เพลิน...พี่ขอโทษนะ""ขอโท
ระยะปลอดภัย บทที่ 46 คำสารภาพของปุณ
หลังจากวันนั้น...ทุกอย่างเงียบลง ไม่ใช่ความเงียบที่สบายใจ แต่มันเป็นความเงียบที่กัดกินทุกอย่างเพลินกลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัวมากขึ้น วันๆ อยู่แต่มุมห้องคนเดียวไม่พูดกับใครนักหากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แม้จะยังยิ้มให้เพื่อนๆ หรืออาจารย์เมย์อยู่บ้าง แต่แววตานั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปส่วนทัช...เขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดอาจารย์ทัชที่เคยใจดี ยิ้มง่ายบางครั้ง กลายเป็นคนอารมณ์ขึ้นง่าย โมโหแรง เสียงดังใส่นักศึกษาในห้องบ่อยขึ้น บางทีก็เผลอตะคอกใส่เด็กแม้ในเรื่องที่แค่เล็กน้อยโชคดีของเพลินที่ปีนี้เธอจะไม่ได้เรียนกับเขา แต่ได้เรียนกับอาจารย์หัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษแทน---ที่มหาลัยของอาจารย์ทัช ในตอนนี้กลุ่มของอาจารย์ทัชนั่งล้อมวงทำงาน มีไอซ์ ปุณ แชมป์ อาร์ต"ไอ้ทัช ถ้าเราใช้พรีเซนต์เทนส์ในประโยคนี้มันจะขัดกับตัวหลักของงานป่าววะ" ไอซ์เอ่ยถามขึ้นมา"ไม่รู้ มึงก็ดูเอาเองดิ" ทัชเอ่ยเชิงขึ้นเสียงนิดๆ ดดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองงานด้วยซ้ำ"คือ...กูแค่ถาม ไม่ได้ให้มึงมาหงุดหงิดใส่""และอีกอย่างสนใจงานบ้าง" ไอซ์พูดเสียงห้วน"รู้ว่ากูไม่ได้ดูอยู่ก็ไม่ต้องถามดื""เออ!!" ไอซ์เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้น"มึงแ
ระยะปลอดภัย บทที่ 45 ครั้งสุดท้าย
เพลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างเหม่มองออกไปข้างนอก เธอแทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย เพื่อนบางคนมองเธอแล้วกระซิบกระซาบ บางคนหัวเราะแผ่าๆ เหมือนตั้งใจให้เธอได้ยิน"เห็นเงียบๆ นึกว่าจะไม่มีพิษมีภัยซะอีก""ที่ได้เกรดดีทุกครั้งนี่เอาตัวเข้าแลกป่ะ?""เขาเลิกกันแล้วหรอวะ หรือโดนเท""อาจารย์คงกลัวโดนไล่ออกน่ะสิ ไม่แน่เพลินอาจจะเป็นคนปล่อยข่าวเองก็ได้" เสียงนินทาพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมาเสมอเพลินก้มหน้าต่ำลง คำพูดพวกนั้นไม่ได้ดังกึกก้องในห้อง แต่มันดังก้องในใจของเธอเธอรู้...มันคงไม่จบแค่นี้และที่เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด คือสายตาของอาจารย์บางคนที่เริ่มมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิดจริงๆ บางคนถึงกับพูดแน็บแนมเธอ---เพลินยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักครูของอาจารย์เมย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือเคาะประตูเบาๆ"ขออนุญาตค่ะ" เธอเปิดประตูเข้าไป"เพลิน?""เป็นอะไรรึเปล่าลูก เข้ามานั่งนี้ก่อน" อาจารย์เมย์คือคนที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้ และเป็นที่พึ่งเดียวที่เธอพอจะนึกได้เพลินเดินเข้ามานั่ง มือกำแน่นบนตัก น้ำเสียงสั่น"หนู...ขอปรึษาเรื่องส่วนตัวได้มั้ยคะ"อาจารย์เมย์พยักหน้า สีหน้าจริงจังและอ่อนโยนเพลินค่อยๆ เล่าเรื่องทั้งหมด
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn36.3K viewsHot Love ของรักท่านประธาน
ณดารินทร์108.0K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์34.3K viewsข่มรักเมียแต่ง
Kidsroom15.8K viewsสัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน)
บ.เบญวีร์54 viewsทวงรักนายหัว LoveSick (NC25+)
Queenie P.4.1K viewsจริตหมอนวดทำรัก 2
CokeAuttaphon161 viewsเมียบำเรอจอมมาร
baiboau-เนื้อนวล94 views
