EPISODE09

"ลุงยิมให้จัสเรียกพ่อที่โรงเรียนได้ใช่ไหมคะ" จัสมินถามไอ้หมายิมที่ตอนนี้มันทำหน้าที่เป็นคนขับรถ

"อืม" มันส่งเสียงในลำคอแล้วก็ไม่ได้หันมาสนใจอะไร เหมือนกับฉันที่ไม่คิดจะหันไปสนใจมันเช่นกัน

"พ่อยิม หืมมมม ลองเรียกดู อายจังเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจัสยังไม่เคยเรียกใครว่าพ่อเลย ขอบคุณนะคะที่ไปด้วย ยายแจ๋มบอกว่าลุงยิมใจดี น่ารัก"

ฉันสตั๊นตั้งแต่ที่จัสมินเรียกไอ้หมายิมว่าพ่อแล้ว คำที่จัสมินเรียกทำเอาหัวใจของฉันชาวูบวาบ

"ลุงว่างน่ะ" ไอ้หมายิมมันว่าแล้วยื่นมือมาลูบที่ศีรษะของจัสมินซึ่งนั่งอยู่บนตักฉัน

ฉันเหลือบมองมันเมื่อมันพูดประโยคนี้ ดวงตาของมันที่มองจัสมินฉายแววอ่อนโยน เหมือนยิมที่ฉันเคยรู้จัก

ตอนนี้มันคงกำลังนึกสงสารจัสมินสินะ

"เดี๋ยวจัสไปช่วยยายอันขายทองตอบแทนนะคะ ยายอันบอกว่าจัสเรียกลูกค้าดี" ลูกสาวฉันหันไปฉีกยิ้มกว้างตามสไตล์ให้ไอ้หมายิม ส่วนไอ้หมายิมมันก็เหลือบมองฉันเล็กน้อยด้วยสายตาเฉยชา

ก่อนจะหันไปมองทาง

'ถึงโรงเรียนให้จัสเรียกพ่อได้ไหมยิม แม่โม้ไว้เยอะ" ยายแจ๋มกระซิบไอ้หมายิม ซึ่งฉันน่ะได้ยิน แล้วที่เรียกแม่ ก็เพราะครอบครัวเราสนิทกันมากไงล่ะ

'สบายมากครับ' มันสร้างภาพด้วยการฉีกยิ้มอ่อนโยน

'ขอบใจมากลูก พึ่งพาได้ตลอดเลย'

แล้วยายแจ๋มก็ประคบประหงมมันจนออกนอกหน้า...

"เมื่อคืนเป็นไงล่ะ ถึงใจมึงไหม" มันกระซิบถามฉันระหว่างที่นั่งฟังครูพูด ซึ่งตอนนี้ลูกสาวฉันเข้าห้องเรียนไปแล้ว

"..." ฉันเงียบ เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่จะมาเปิดฉากทะเลาะกันเลย

"ถึงใจจนพูดไม่ออกเลยหรือไง" แต่มันก็ยังคงกัด

(แจง: หาเรื่องอะไรมึง) ฉันส่งไลน์ไปแทน เพราะในห้องไม่ได้มีแค่ฉันกับมัน

(ยิม: แค่ถาม)

(แจง: เสือกทำไมล่ะ)

(ยิม: นั่นปาก)

(ยิม: ควรขอบคุณกูด้วยซ้ำนะที่มาทำหน้าที่พ่อให้ลูกมึง)

(แจง: กูไม่ได้ขอร้องไหมยิม)

(ยิม: เหอะ กูก็ไม่เต็มใจมาหรอก)

(แจง: ก็กลับไป กูไม่ได้รั้งไหม)

(ยิม: อย่าปากดีให้มากนักแจง)

การสนทนาสิ้นสุดลงที่ตรงนี้ แล้วเราสองคนก็ต่างคนต่างเงียบ ฉันนั่งฟังที่ครูพูด ซึ่งหลัก ๆ ก็คือจะมีกิจกรรมภายในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า พ่อและแม่ต้องมาพร้อมกัน คล้าย ๆ กับกิจกรรมครอบครัว

ฉันไม่เก็ทกับกิจกรรมแบบนี้เลยจริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทางโรงเรียนคิดยังไงถึงจัดกิจกรรมแบบนี้ขึ้นมา ไม่คิดบ้างหรือไงว่าเด็กที่มีคนในครอบครัวไม่ครบจะรู้สึกยังไง

เอามาตรฐานอะไรมาวัดก็ไม่รู้

"อาทิตย์หน้ามึงไม่ต้องมาก็ได้นะ" ฉันบอกกับมันระหว่างที่เดินตามทางเดินเพื่อไปลานจอดรถ หลังจากที่ฟังครูแจ้งเรื่องงานโรงเรียนเรียบร้อย

"จะให้ผัวคนไหนมึงมาล่ะ" มันถามโดยที่เดินตามทางไม่ได้หันมาสนใจฉัน

"ก็ให้ลูกหยุด จะยากอะไร" นี่คือสิ่งที่ฉันคิดไว้จริง ๆ แค่ไม่มาก็จบก็แค่นั้น

ไม่เห็นยุ่งยาก อย่างมากยายแจ๋มก็แค่บ่นนิด ๆ หน่อย ๆ

ซึ่งฉันชินกับการบ่นของยายแจ๋มไปแล้ว

"คิดได้แค่นี้ไง เคยคิดถึงใจลูกมึงบ้างไหม" ไอ้หมายิมมันหยุดเดินแล้วมองหน้าฉันก่อนจะพูดประโยคนี้

"นั่นมันเรื่องของกูกับลูก กูกับมึงไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ แค่เรื่องปฏิเสธแม่มึงเรื่องนี้ความจริงมันก็ไม่ยากเลยนะกับการที่มึงจะเฉยกับเรื่องที่แม่กูไปขอร้องแม่มึง ให้แม่มึงช่วยพูดกับมึงอ่ะ เรื่องวันนี้ตอนนี้ไม่ควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ กูกับมึงไม่ควรมาใช้อากาศเดียวกันหายใจ"

"เงียบปากไปดิ๊ กูหิวข้าว เลี้ยงข้าวกูด้วย" มันเดินต่อไม่สนที่ฉันพูด

"อ่ะนี่เงิน ไปหาแดกเองเถอะ กูมีธุระ" ฉันเดินตามแล้วยัดเงินใส่มือมัน จากนั้นก็เดินแยกมาคนละทางกับมันเลย

เราสองคนไม่มีทางเดินร่วมทางกันได้นานหรอก

ฉันก็บ้า มันก็บ้า อยู่ด้วยกันนานมีแต่ความฉิบหายแน่นอน

"กูไม่ได้รับจ้าง กลับกับกู" ไอ้หมายิมมันเดินมาคว้าต้นแขนฉัน แล้วจากนั้นมันก็ดึงลากฉันกลับมาทางเดิม

"เป็นบ้าอะไรมึงเนี่ย" ฉันพยายามสะบัดแขนออกจากมัน

"อย่ากวนตีนกูมากไปกว่านี้ กูบ้ากว่าที่มึงคิดนะแจง" มันกระซิบเบา ๆ พร้อมกับจ้องหน้าฉัน

สายตาของมันบอกได้ชัดว่ามันสามารถทำเรื่องบ้า ๆ ได้จริง ๆ

ไอ้หมาบ้าเอ๊ย!