เข้าสู่ระบบแชร์
คุกเข่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-01 13:00:46ภาคินพาเธอมายังภัตตาคารหรู่แห่งหนึ่ง โมรินตั้งท่ากำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก ทว่าแฟนหนุ่มของเธอยื่นมือมาจัดการปลดมันออกให้
การกระทำที่ใส่ใจของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยของเธออบอุ่นขึ้นมาไม่น้อย"เพื่อนพี่บอกว่าสเต๊กเนื้อที่นี่อร่อย"ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน ภาคินเลือกโต๊ะที่ติดกับกระจกใส ระหว่างทานจะมองบรรยากาศไปด้วย ในห้องอาหารชั้นสามมีเพียงเธอและเขาสองคนดวงตาคู่งามมองออกไปบรรยากาศเบื้องนอก แสงไฟส่องสว่างเจิดจ้า บางดวงก็ริบหรี่แทบจะเลือนลางอยู่แล้ว“โมจะทานอะไรไหม”ภาคินถามแฟนสาวของเขาที่ใจลอยตั้งแต่อยู่บนรถ เหมือนว่าจิตใจเธอจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเสียด้วย“เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเราเอาแต่ใจลอยไม่พูดไม่จา” เขาเอ่ยขึ้นอีกแม้เขาจะคิดว่าเธอมีอะไรในใจ แต่คงเป็นเพราะโมรินยังคงโกรธเคืองเขาอยู่ เขาทิ้งเธอไว้กลางทางอย่างนั้นเป็นใครก็คงจะโกรธหมดโมรินละสายตาจากบรรยากาศข้างนอกหันมามองแฟนหนุ่มที่กำลังเปิดเมนูอาหาร“พี่อยากให้โมทานอะไรก็สั่งเลยคะ แต่ขอเป็นน้ำเปล่านะคะ โมไม่อยากดื่ม “วันนี้เธอควรจะ
บทล่าสุด
รักกักขัง ตกลง
ร่างเล็กใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อย ดวงหน้างามขยับเปลือกตาตื่น ภายในห้องเงียบสงัด ผ้าม่านถูกปิดลงบดบังแสงสะท้อนจากเบื้องนอก ห้องจึงมืดสนิท ดวงตากลมมองสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็ว มีเพียงผ้าห่มที่ปกปิดร่างเปลือยเปล่าของเธอไว้ โมรินมองหาชายหนุ่มข้างกายทว่ากลับไร้ร่องรอยของเขามีเพียงเธออยู่ลำพังบนเตียงนอนโมรินรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบตรงส่วนล่าง ร่างกายปวดรวดร้าวไปแทบจะทั้งหมด มือเล็กควานหาโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วเปิดมันแสงไฟสลัวสะท้อนขึ้น เธอพอจะมองเห็นบ้างแล้วจึงพยุงร่างกายลงจากเตียง ตอนเท้าแตะถึงพื้นท้องน้อยของเธอยิ่งปวดหนักสองขาอ่อนระทวยหญิงสาวนั่งลงข้างเตียงขนาดคิงไซส์ มองหาเสื้อผ้าของตน เธอเจอเพียงกระโปรงที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำคาว โมรินเห็นเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวแขวนอยู่จึงหยิบมาใส่อย่างถือวิสาสะมือเล็กผลักประตูออกไปนอกห้อง เดินตรงไปยังโซฟาตัวโต เห็นกระเป๋าของเธอหล่นอยู่ โมรินคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเธอตื่นมาตอนเย็นแล้ว คนตัวเล็กยกมือกุมขมับอย่างเจ็บช้ำใจโมรินเก็บของที่หล่นกระจัดจายใส่เข้ากระเป๋าตามเดิม ดวงตากลมมองไปยังใต้โต๊ะ เมื่อวานเขาปาแหวนทิ้งลงบริเวณนั
รักกักขัง มองฉัน
อลันไม่ได้ถอดอาภรณ์เบื้องล่างออก เพียงแค่ชักแก่นกายของเขาออกมา จุดกลางกายแข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูไถส่วนหัวเข้ากับกลีบเนื้อสีชมพูอย่างหยอกเย้าชายหนุ่มยกขาขางหนึ่งขึ้นพาดกับบ่ากว้างแล้วกดแทรกแก่นกายร้อนระอุเข้าด้านในทีละนิด คนตัวเล็กออกแรงผลักหน้าท้องแกร่งด้วยสัญชาตญาณปึก!“จะ…เจ็บ”เธอร้องบอกด้วยใบหน้าเหยเก ปึก ปึก ปึก“อ๊ะ”อลันขยับท่อนเอ็นอย่างเนิบนาบพลางเปล่งเสียงครางออกมา เมื่อเห็นว่าช่องทางรักของเธอคุ้นเคยกับท่อนเอ็นของเขาได้แล้วจึงกระแทกแก่นกายเข้าใส่จนสุดลำปึก ปึก ปึก“อึก…อ๊ะ….อ๊ะ”โมรินครางเสียงร้องด้วยความเจ็บในตอนที่เขากระทุ้งลำเอ็นเข้าใส่อย่างหนัก เธอรู้สึกจุกไปทั่วท้อง ได้แต่ข่มตาหลับรับการกระทำอันหยาบโลนของเขาปึก! ปึก! ปึก!ร่างเล็กบนโซฟากระเพื่อมตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม เขากระหน่ำสะโพกเข้าใส่จนเกิดเสียงลามก โมรินจิกเล็บลงบนท่อนแขนของเขาที่รั้งสะโพกเธอไว้ปึก ปึก ปึกเขาตอกอัดลำเอ็นได้ลึกถึงใจ กระทบกับผนังเนื้อนุ่มด้านในซ้ำๆ ทำเอาทั้งเจ็บทั้งเสียว แก้มแดงชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความ
รักกักขัง Nc
โมรินแตะคีย์กาดร์ที่ประตูก่อนจะเปิดเข้าไป ในห้องถูกตกแต่งหรูหรา มีโซฟาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ดูแล้วราคาแพงไม่น้อย ใบหน้างามกวาดตามองโต๊ะอาหารซึ่งมีชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้วเขานั่งเท้าคางพลางมองหญิงสาวเดินนวยนาดมานั่งลงตรงหน้าเขา บนโต๊ะมีอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว ครั้งก่อนโมรินมากับภาคินพวกเธอไม่ได้จองห้องหรูขนาดนี้ มองบรรยากาศภายในห้องแล้วเหมือนเซฟเฮ้าส์มากกว่า “นายคงชื่ออลันสินะ”หญิงสาวเปรยถามเขาพลางมองสีหน้าที่ดูไร้กังวลของชายหนุ่ม“อืม”ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มพร้อมเปล่งเสียงออกมาเบาๆ“เอาของฉันคืน”โมรินเห็นท่าทางวางตัวสบายของเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด เธอเริ่มทักท้วงของที่เขาแอบขโมยไป ตอนนี้เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน“ทานอาหารกันก่อนสิ”“ไม่”หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่รู้ว่าเขาจะฉวยโอกาสอะไรอีก จึงไม่อยากจะทานอะไรทั้งนั้น คนอย่างเขาไม่น่าไว้ใจสักนิด และไว้ใจไม่ได้ด้วย“งั้นไม่ต้องเอา”“นายมีสิทธิมีอะไรมาต่อรองกับฉัน”บนใบหน้าหวานปรากฏความยุ่งยากใจ เธอมองค้อนเขาอย่างเอาเรื่อง“เธอควรจะเชื่อฟังฉันดีสุด”น้ำเสียงแฝงการยืนกรานห้ามมีข้อโต้แย้งใดๆ ใบหน้าของเขาก็แป
รักกักขัง หาของ
ในที่สุดโมรินก็คิดได้เสียที ว่าแอคหลุมนั้นเป็นใคร เธอจำไม่ผิดว่าวันนั้นได้เจอกับไอ้เด็กนั่น แม้ว่าจะเจอหรือมีปากเสียงกับเขากระทั่งมีความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงด้วยกันเธอเองก็ยังไม่รู้จักเขารู้แค่ว่าชื่ออลัน เพราะมีครั้งหนึ่งลินินเคยเอ่ยถึงชื่อของเขา ชื่ออย่างกับเด็กอนุบาล นิสัยก็ทุเรสที่สุด เขาต้องเอาแหวนนั่นมาต่อรองอะไรบางอย่างจากเธอแน่ฝันไปเถอะ!!หลังผ่านไปไม่กี่วันโมรินก็เอ่ยชวนลินินมา ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เพราะเธอจะมาหาซื้อแหวนวงนั้นกลับคืนมา ที่จริงเธออยากจะบอกกับภาคินไปตรงๆ ว่าเธอทำแหวนหาย แต่ขอเธอหาวิธีเอามันกลับมาด้วยตัวเองก่อน แม้จะไม่ใช่วงเดิมก็ไม่เป็นไร“แกบอกว่าแกทำแหวนหมั่นหาย”“ใช่ แกว่าที่ห้างจะมีขายไหม” โมรินบอกพลางมองหาร้านแหวนเพรช ส่วนมือเล็กเกาะแขนลินินไม่ห่าง“ไม่รู้ว่าคุณหมอจะโกรธไหมแต่ถ้าหากเป็นฉันละก็โกรธแน่” อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้ร่ำรวย พอพูดว่าแหวนเพชรหายมันจึงรู้สึกเสียดายของมีราคาชิ้นนั้น แต่ผิดกลับพวกไฮโซลูกผู้ที่หาซื้อใหม่ได้ตลอด“แกว่าเขาจะโกรธไหม” หญิงสาวถามขึ้นอีก“โกร
รักกักขัง นัดเจอ
เบอร์แปลกโทรเข้ามา มือเรียวเล็กกวาดตามอง เธอชังใจครู่หนึ่งก่อนกดรับสาย“พรุ่งนี้มาหาที่คอนโดฉัน” เสียงผู้ชายคุ้นหูเปล่งออกมาจากปลายสาย แม้กระทั้งเบอร์โทรของเธอเขาก็รู้“ไม่” โมรินคัดค้านเสียงแข็ง“งั้นฉันไปหาเธอที่คอนโดแล้วกัน”“ไม่” เธอปฏิเสธอีกแต่ปลายสายกลับตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ ทำเอาคนตัวเล็กขมวดคิ้วยุ่ง ตอนนี้เธอปฏิเสธทุกข้อเสนอของเขา ไม่เจอหน้ากันแล้วจะได้ของคืนมาได้ยังไง แล้วทำไมต้องเจอกันที่คอนโดด้วยดวงตางามมองหน้าจอมือถืออีกครั้งก่อนจะวางลง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทางที่ดีเธอควรจะอยู่ให้ห่างจากผู้ชายคนนี้ แต่ต้องหาวิธีเอาแหวนกลับคืนมาก่อนเช้าของอีกวันโมรินขับรถคันหรูเข้ามาในคฤหาสน์หลังโต หญิงสาวยังไม่ทันได้เปิดประตูลงจากรถ สาวใช้ก็วิ่งมารออยู่ก่อนแล้ววันนี้เป็นวันหยุดอีกวัน เธอไม่ได้ปลีกตัวกลับมาบ้านหลายเดือนแล้ว จึงแวะเข้ามาสักหน่อย บ้านเธอไม่ได้อยู่ต่างจังหวัด เธอโตในเมืองหลวง บ้านของโมรินไม่ได้อยู่ในตัวเมือง ทว่าช่วงเข้ามหาลัยเธอมักจะอยู่แต่คอนโด จนบางครั้งแม่เธอต้องโทรตามกลับบ้านด้วยซ้ำ
รักกักขัง แหวน
“แหวนสวยดีนะ”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นระลอกหลัง ใบหน้างามหันมาตามสัญชาตญาณนัยน์ตาขลับสีดำจ้องมองมือข้างซ้ายของเธอ มุมปากก็หยักขึ้นเล็กน้อย อลันสาวท้าวไปยังเบื้องหน้าของโมริน“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าเข้ามาไกลฉัน” ร่างบางเปล่งเสียงต่อต้านในทันทีคนตรงหน้าหยุดแน่นิ่ง ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม อลันยื่นแขนออกไปรวบร่างของหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด“ฉันคิดถึงเธอทุกคืนเลย” เขาเอ่ยพลางลูบเรือนผมของคนตัวเล็กโดยไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไร“ไอโรคจิต ไอประสาท พูดจาน่าขยะแขยง” ฝ่ามือเล็กก็รัวลงบนบ่าแกร่งในทันที อลันไม่สนใจตนในอ้อมกอดเพี๊ยะ!โมรินผลักเขาออกอย่างแรงก็ฝาดฝ่ามือลงไปหนึ่งครั่ง เขาหันกลับมามองเธอนัยน์ตาคู่นั้นไร้ความรู้สึกอยากจะคาดเดาอลันคว้าตัวเธอมาอีกครั้งประคองใบหน้างามหมายจะขโมยจูบอย่างเอาแต่ใจ ทว่าโมรินกลับฝาดฝ่ามือลงไปอีกครั้งบนแก้มของเขาอีกแรงดวงตาสีดำล้ำลึกมองเธออย่างเย็นเหยียบ ใบหน้าหล่อเหลาคล้ายกับมีความคิดอะไรบางอย่าง“เธอคงจะพอใจได้แล้ว” น้ำเสียงของเขามีร่องรอยของการสะกดกล
บางทีคุณอาจจะชอบ
ลุ้นรักพี่ชายวิศวะสุดโหด
SOEUR2.1K viewsMAKE A MISTAKE พลั้งพลาดรัก | เพอร์ซุส
อยู่ในตะเกียงแก้ว531 viewsFRIENDS SECRET รักลับของนายเพื่อนสนิท
MaRich_5.6K viewsแผนรักร้ายของนายเพลย์บอย
ยัยแม่มดแสนน่ารัก707 viewsเดินตามตะวัน
Chalam whale210 viewsในปกครองของนายหัว
Naya Solene302 viewsเลือกรักเลือกร้าย(ภาคต่อความลับของความรัก)
ohpal141 viewsคนของเฮีย
Choijihoo_writer 281 views
