วันที่

"โมมีเรื่องจะถามพี่คินคะ" หญิงสาวตรงหน้าพูดขึ้น ในขณะที่เธอยังคงก้มหน้าก้มตามองอาหารในจาน เเละยังคงเขี่ยมันไปมาเช่นเดิม

"เรื่องอะไร" ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย โมรินยังสงสัยอะไรในตัวเขาอีกงั้นเหรอ

"พี่ยังจำวันครบรอบของเราได้อยู่ไหม" เธอวางช้อนซ่อมในมือลงบนจาน เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่ลังเล

ทว่าหัวใจเธอกลับเต้นแรงขึ้นกว่าปกติ กลัวว่าสิ่งที่เขาจะพูดออกมา มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอขาดหวัง

แน่นอน เขาจำมันได้ แต่จะให้ทำอย่างไร เมื่อวันเกิดของเพื่อนเขาก็ตรงกับวันนั้น ภาคินไม่สามารถปฏิเสธอย่างใดอย่างหนึ่งได้

และในวันนั้นเขาเองก็ยังมีงานต้องทำอีก แต่เขาขาดคำอธิบายต่อแฟนสาว วันนั้นเขารู้แล้วว่าเธอน้อยอกน้อยใจเขา ทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยแฟนตัวเอง ชายหนุ่มรู้ดีว่าเขาทำผิดต่อเธอแทบจะนับครั้งไม่ได้

"พี่จำได้" เขาแสดงสีหน้ารู้สึกผิดแววตาสีดำจับจ้องไปยังใบหน้าสวยตรงหน้า ก่อนจะถามเธอขึ้นอีกในประโยคถัดมา

"โกรธพี่หรึเปล่า"

"โกรธสิค่ะ เเต่โมให้อภัยค่ะ" อย่างน้อยเขาก็ยังจำได้ว่าเมื่อวานคือวันครบรอบของเรา

"พี่ขอโทษนะ" เธอมักจะให้โอกาศเขาเสมอ อาจจะเป็นเพราะหน้าที่การงานของเขา เลยทำให้เขามีเวลาน้อยลง และละเลยไปบ้าง

"โมว่าเราหาวันหยุดไปเที่ยวด้วยกันดีไหมค่ะ" เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานมากเเล้ว เธอทำเสียงออดอ้อน อยากให้เขาได้พักผ่อนและมีเธอคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ

"ได้สิ แต่วันไหนพี่จะบอกอีกที" ภาคินครุ่นคิดอยู่ครู่จึงตอบตกลงไป อย่างน้อยเขาควรจะหาเวลามาชดเชยให้เธอบ้าง

เเต่เขายังการันตีไม่ได้ ต้องดูตารางเวรก่อน วันหยุดยังไม่ค่อยเเน่นอน บางครั้งเขาเองก็แทบจะไม่ได้หยุดด้วยซ้ำ บางครั้งลงเวรไปแล้ว ก็ถูกโทรเรียกตัวกลับมาขึ้นเวรอีก เขาปฏิเสธไม่ได้เลย เพราะมันเป็นหน้าที่ของเขา มันเป็นความรับผิดชอบของเขา

"โมไม่รีบค่ะ แล้วแต่พี่คินสะดวก" เธอเองก็รู้ดีอยู่แกใจ แม้เธอจะกำหนดวันเวลาไป แต่น้อยครั้งที่จะได้ไปตามนัดกันจริงๆ เธอจึงรอให้เขากำหนดวันเองก็แล้วกัน

-----------------

"แค่ไปส่งเหรอค่ะ ไปค้างที่คอนโดของโมเลยก็ได้นะ พี่คินจะได้ไม่เหนื่อย" หญิงสาวอยู่เวรกับแฟนหนุ่มจนกระทั่งเขาลงเวร ภาคินจึงอาสาไปส่งเธอที่คอนโด อีกอย่างเขาเพิ่งจะเลิกงาน มาส่งเธอแล้วกลับยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก

"พี่ไม่รบกวนโมดีกว่า" ชายหนุ่มพูดปฏิเสธไป เพราะพรุ่งนี้เช้า เขาต้องไปทำงานแต่เช้า

"รบกวนอะไรกันคะ คบกันมาตั้งกี่ปีแล้ว ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย แค่มาค้างห้องแฟนแล้วก็กลับ ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย"

"พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" ภาคินวางมือบนศรีษะสวยได้รูป ขยี้เบาๆอย่างเอ็นดู เธอและครอบครัวของเขารู้จักกันดี มีความสนิทสนมกันพอสมควร จึงควรให้เกียรติพ่อและแม่ของเธอ ไม่อยากทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาผู้ใหญ่ แถมหญิงสาวยังเด็กอยู่

ร่างสูงเปิดประตูรถให้แฟนสาวก้าวขึ้นนไปนั่งในรถ หลังจากนั้นเขาจึงอ้อมไปเปิดอีกด้านเพื่อเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ระหว่างทางคนตัวเล็กก็พูดจาไปเรื่อยเปื่อย ทำให้เขาที่เหนื่อยมาก็เริ่มที่จะผ่อนคลายลงบ้าง เขาที่นั่งฟังก็แทบจะหลุดขำ เขาชอบความไร้เดียงสาของเธอ แม้ในบางเวลาหญิงสาวจะแสดงออกเป็นคนดื้อด้านและปากร้าย แต่โมรินก็ยังมีความไร้เดียงสาของความเป็นเด็กสาวอยู่ในตัวตนของเธอ

"จะไม่ค้างกับโมจริงๆเหรอคะ เปลี่ยนใจยังทันนะ" ใบหน้าสวยเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

"ไว้วันหลังนะ พรุ่งนี้พี่จะบอกว่าพี่ได้วันหยุดวันไหน" เขาเอ่ยตอบพลางจ้องมองหน้าแฟนสาวที่แบะปากใส่เขา ภาคินยืนมองเธอจนเดินหายเข้าไปในตัวคอนโด แล้วจึงขับรถออกไปทันที

โมรินเดินกระทืบเข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนจะโยนกระเป๋าราคาแพงไปยังโซฟาอย่างไม่ใยดี เธอถอดรองเท้าคู่สวยออกก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวโปรด สองขานั่งไขว้ห่างอย่างสบายใจ มือเรียวเล็กหยิบรีโมททีวีบนโต๊ะกระจกขึ้นมากดเปิด ดวงตากลมโตจ้องมองภาพเคลื่นไหวที่ฉายขึ้นตรงหน้า

ติ่ง！.................

เสียงแจ้งเตือนข้อความเด้งขึ้นมาในเวลานั้น โมรินแอบคิดในใจ ไหนว่าแฟนหนุ่มของเธอจะบอกพรุ่งนี้ไงว่าเขาจะหยุดวันไหน เพิ่งตีรถกลับไปเอง ทำไมให้คำตอบเธอเร็วจัง หรือเขามีงานยุ่งอีกแล้วจนไม่มีเวลาให้เธอ

@ลินิน : ไม่ไปปาร์ตี้ที่ฉันชวนจริงๆเหรอ

สองคิ้วบนใบหน้าสวยขมวดกันเป็นปมเมื่อเห็นเป็นยัยเพื่อนตัวดี ที่มักจะชวนเธอเที่ยวตลอด จำได้ว่าตัวเองก็บอกไปหลายครั้งแล้ว ว่าจะไม่ขอไปเที่ยวรังสรรอะไรด้วยกันอีก ไม่ว่าจะงานไหนก็ตาม ดูจากเพื่อนร่วมงานของยัยนินแล้ว มีแต่พวกอัธพาลทั้งนั้น

@โมริน : ฉันเคยให้คำตอบแกไปแล้วนะ

ลินินจำประโยคที่เธอเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้เหรอ แต่ถึงยังไงก็คงไปไม่ได้หรอก เพราะเธอกำลังมีนัดสำคัญกับแฟนหนุ่ม ที่นานๆครั้งจะได้ไปเที่ยวด้วยกันสองคน

@ลินิน : เผื่อแกอาจจะเปลี่ยนใจขึ้นมา

โมรินเหลือบมองข้อความก็แทบจะหลุดขำ นี่เธอต้องเปลี่ยนใจ เพื่อที่จะไปงานปาร์ตีร่วมพลพวกอัธพาลหน้าม้องั้นเหรอ เธอขอโบกมือลาดีกว่า ครั้งก่อนที่ไปด้วยกัน ก็เจอไอตัวปัญหาชอบพูดจาไม่ดีใส่เธอ แถมยังลวนลามอีก หลังจากนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

@โมริน : ฉันมีนัดแล้วยะ

ที่เธอพิมพ์ตอบกลับไปอย่างนั้นเพราะมันเป็นความจริง ถึงแม้พี่คินจะยังไม่คอนเฟิมร์วันเวลากับเธอที่แน่นอน แต่มันก็คือการนัดหมายและนัดหาวันเวลาไว้ล่วงหน้าแล้ว

ภายในใจหญิงสาวก็แอบสั่นคลอนอยู่บ้าง กลัวว่าเขาจะผิดนัดกับเธออีก และเธอก็เกลียดคำว่าขอโทษของเขาที่สุด เพราะมันชดเชยอะไรให้โมรินแทบไม่ได้เลย นอกจากทำให้ความสำพันธ์ของเราทั้งคู่มันยังคงอยู่ต่อไป

ร่างบางว่างมือถือลงพร้อมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ทำไมพอลงคิดทบทวนแล้วเหมือนหญิงสาวกำลังพยายามอยู่ฝ่ายเดียว พอโตขึ้นเขาก็ยิ่งยุ่งกับการทำงาน จนบางครั้งก็ลืมเธอไปเสียด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างไร โมรินก็ไม่อยากจะสร้างความลำบากใจให้แก่เขา

โมรินเลิกคิดฟุ่งซ่าน จึงลุกเดินเข้าห้องน้ำไป เธอควรจะเตรียมตัวเข้านอนได้แล้วเพราะพรุ่งก็ยังมีเรียนตอนสายๆอีก