ปัจฉิมนิเทศ

ก่อนถึงวันสอบปลายภาคไม่กี่วัน นักเรียนชั้นสุดท้ายมักจะมีการแลกสมุดเฟรนด์ชิพกัน ซึ่งฉันเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ได้รับสมุดเฟรนด์ชิพจากเพื่อนหลายคน

พวกเราต่างเขียนข้อความให้กันด้วยลายมือของตัวเอง พร้อมกับวาดการ์ตูนตัวเล็กบ้างใหญ่บ้างแล้วแต่ใครจะสามารถทำได้ มีการแปะสติ๊กเกอร์รวมถึงการเขียนคำคมที่ได้รับความนิยมในยุคนั้น

ฉันเปิดสมุดเฟรนด์ชิพของครีมที่เธอยื่นมาให้ มันเป็นสมุดปกแข็งสีชมพูมีลายหมีน่ารักอยู่หน้าปก ฉันใช้ดินสอกด Rotring ที่ม่านเมฆให้มาเป็นของขวัญวันเกิดค่อย ๆ บรรจงเขียนข้อความลงไป

"ถึงครีม เพื่อนสุดที่รักของฉัน"

พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม จำได้ไหมว่าเราช่วยกันติวข้อสอบวิชาสังคมตอนป.6 จนเกือบหลับคาหนังสือ?

ขอบคุณที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร ฉันรู้ว่าเราจะยังอยู่ข้างกันเสมอ ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ นะ แล้วพวกเราจะไปลุยโรงเรียนใหม่ด้วยกัน!

ฉันตบท้ายด้วยการวาดรูปกระต่ายตัวเล็กลงในมุมสมุด พร้อมแปะสติกเกอร์รูปหัวใจลงไปหนึ่งดวง

“แกใช้เวลากับสมุดของฉันนานมากเลยนะ เขียนอะไรยาวขนาดนั้น” ครีมหยอกเย้าพลางรับสมุดคืน

“ก็เขียนจากใจไง” ฉันยักไหล่ก่อนจะรับสมุดของเพื่อนอีกคนมาเขียนต่อ

ม่านเมฆที่นั่งอ่านหนังสืออยู่โต๊ะถัดมาเหลือบมองฉันแล้วส่ายหน้า “พวกผู้หญิงนี่มีพิธีรีตองเยอะเกินไปแล้ว”

“นายไม่เขียนเหรอ?” ฉันหันไปถามน้องชาย

“ฉันแค่เขียนสั้น ๆ ก็พอแล้ว” ม่านเมฆตอบก่อนจะดึงสมุดของเพื่อนจากอีกห้องที่ส่งมาให้เขาใช้ปากกาขีดเขียนไม่กี่ประโยคแล้วก็ส่งคืน

“โห แค่โชคดีนะเพื่อนเองเหรอ นายเขียนสั้นไปไหม?” ฉันแกล้งถาม

“ก็เพื่อนกัน ไม่ต้องมากความหรอก” น้องชายฉันยักไหล่ แต่ฉันรู้ว่าเขาก็มีแอบซึ้งเหมือนกัน

ช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของพวกเรา เพื่อน ๆ ต่างแลกเปลี่ยนสมุดกันไปมา ใครบางคนก็แอบแซวกันว่า

“ใครจะเก็บสมุดเฟรนด์ชิพไว้นานที่สุด”

“เดี๋ยวอีกสิบปีมาเปิดดู เราจะยังจำกันได้ไหมนะ?” ครีมพูดพลางหัวเราะ

“ต้องจำได้สิ” ฉันตอบพลางยิ้ม “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา”

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากสอบปลายภาคในเดือนมีนาคมเรียบร้อย ฉันกับม่านเมฆรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เพราะพวกเราตั้งใจอ่านหนังสือกันอย่างหนัก และตอนนี้ก็ถึงเวลาปิดเทอมสั้น ๆ ก่อนที่พวกเราจะเข้าสู่ช่วงเปลี่ยนผ่านไปสู่โรงเรียนใหม่

ในช่วงปิดเทอมฉันกับม่านเมฆรวมถึงครีมต่างไปสมัครที่โรงเรียนมัธยมศรีปฐมตามที่ตั้งใจไว้ เราตื่นเต้นกับการเปลี่ยนแปลงที่จะมาถึง แม้จะกังวลเล็กน้อยกับสภาพแวดล้อมใหม่แต่พวกเราก็มีกันและกัน

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งถึงวันปัจฉิมนิเทศ วันที่พวกเราจะได้กลับมาใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้นสีขาว กระโปรงกรมท่าของโรงเรียนเดิมอีกครั้ง

ฉันยืนมองตัวเองหน้ากระจกตรวจสอบชุดนักเรียนของตนที่กำลังสวมอยู่ เสื้อสีขาวรีดเรียบ กะโปรงสีกรมท่าเข้มพลิ้วไหว รองเท้านักเรียนสีดำขัดเป็นมันเงาพร้อมถุงเท้าสีขาว วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้ใส่มันไปยังโรงเรียนเดิม

ก่อนจะต้องใส่อีกครั้งในวันสอบเข้าโรงเรียนใหม่ จากนั้นก็จะต้องเปลี่ยนไปเป็นใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายที่แตกต่างออกไป

ม่านเมฆเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนักเรียนที่เหมือนกัน ต่างกันเพียงกางเกงของเขาเป็นสีกากี รองเท้านักเรียนสีน้ำตาลดูใหม่เอี่ยมเพราะเขาเพิ่งซักเมื่อวาน

“เจ้ พร้อมหรือยัง?” ม่านเมฆถามพลางสะพายกระเป๋า

ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินลงไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกับน้องชาย วันนี้แม่เตรียมข้าวต้มกับไข่ลวกให้เหมือนเช่นทุกเช้า  ป๊ากำลังจิบกาแฟและเมื่อเห็นพวกเราสองคนเดินลงมาเขาก็พยักหน้าให้

“วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ” ป๊าเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความหมาย

“ค่ะ” ฉันตอบเสียงเบา

แม่ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะตักข้าวต้มใส่ชามให้พวกเรา “ตั้งใจเก็บเกี่ยวความทรงจำให้ดีนะลูก”

ฉันพยักหน้ารับรู้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมอยู่รอบตัว ก่อนจะเริ่มมื้อเช้าของวันนี้อย่างเงียบเชียบระคนวูบโหวงในอก

หลังจากมื้อเช้าสิ้นสุดฉันกับม่านเมฆก็เดินไปขึ้นรถสองแถว สายลมของฤดูร้อนปะทะเข้าใบหน้าแผ่วเบา ในระหว่างนี้ฉันก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเราสองพี่น้องทักทายเพื่อนร่วมโรงเรียนที่ขึ้นรถคันเดียวกัน

ก่อนที่จะเงียบเสียงลงเมื่อพวกเราสนทนากันมาถึงเรื่องเรียนจบซึ่งแต่ละคนก็ต่างแยกย้ายไปตามความฝันของตัวเอง         มีบางคนเลือกเรียนสายอาชีพ บางคนเลือกเรียนมัธยมปลายเหมือนเราสองพี่น้อง

รถสองแถวสีแดงหยุดลงห่างจากหน้าโรงเรียนเล็กน้อย “ฟ้าใส!” เสียงของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้นทักฉัน หลังจากลงจากรถ ฉันหันไปยิ้มให้เธอ

“แป้ง! เธอจะเรียนอาชีวะจริงเหรอไปสมัครมาหรือยัง” ฉันเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน

“อืม! เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่เธอสองคนกับครีมล่ะเป็นยังไง” เพื่อนของฉันถามกลับ

“พวกเราก็ไปสมัครมาแล้วจะสอบวันที่ 3 เดือนหน้า”       ฉันตอบก่อนที่ม่านเมฆจะแยกตัวออกไปหาเพื่อนของตน

ฉันกับแป้งเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกัน เสียงพูดคุยของเพื่อนนักเรียนและเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วบริเวณ            สนามหญ้าหน้าโรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่สวมชุดนักเรียนเหมือนกัน

ทุกคนดูสดใสแต่ก็แฝงความรู้สึกหลากหลาย วันนี้โรงเรียนตกแต่งด้วยดอกไม้หลากสี โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีแดง สีขาว และสีชมพูที่ถูกมัดเป็นช่อวางประดับอยู่ทั่วอาคารเอนกประสงค์ที่ใช้เป็นที่ประชุมและจัดงาน

ฉันเดินไปหากลุ่มเพื่อน ครีมยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคน เธอถือดอกกุหลาบช่อเล็กไว้ในมือก่อนจะส่งให้ฉัน

“นี่ กุหลาบสำหรับเธอ”

ฉันรับมาก่อนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ขอบใจนะ”

“ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่นา” ครีมพูดพลางทำตาแดง

“เธอกับฉันยังต้องอยู่ด้วยกัน พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปดีไหม” ฉันพูดขึ้นเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ

“แกพูดแล้วนะ เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากัน” น้ำเสียงของครีมเปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้น

“อืม ทำตัวเป็นเด็กไปได้” แม้ว่าฉันจะพูดออกไปแบบนั้นทว่าก็ยังยื่นนิ้วก้อยส่งไปให้เธอและก็ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกินที่มีเสียงเพลงนิ้วก้อยของศิลปินดูโอ้ ลิฟท์-ออย (Lift-Oil) ดังขึ้นพอดี

มองฉันสักหน่อยได้ไหม น่ะหันมามองนิดเดียวก็พอ

ดูสิว่าใครมาง้อ เฝ้ารอเธอมานานแล้วรู้หรือเปล่า

รู้น่ะรู้ว่าเธอกำลังคิดถึงฉันอยู่ สายตาเธอเองนั่นไงที่มันฟ้อง

แล้วเมื่อไหร่เธอถึงยอมใจอ่อน เห็นใจเถอะขอร้องอย่างอนไปเลยอยากจะขอเพียงอยากจะขอแค่นิ้วก้อยเธอ                               อย่าทำเขินมาเกี่ยวกันไว้แค่นิ้วก้อยเอง

ส่งมือเธอมาให้ฉัน ดีนะเราดีกัน ขัดเคืองใจอย่างไรอย่าไปจำไว้

ฉันกับครีมส่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนที่ฉันจะตกใจเมื่อเพื่อนอีกคนเดินเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น

“ฉันคงคิดถึงเธอมากเลยฟ้าใส!”

ฉันหัวเราะออกมา “พวกเรายังเจอกันได้เสมอนี่น่า จดหมายมาหรือเธอจะโทรมาก็ได้ ฉันยินดีตอบ”

“มันไม่เหมือนกันหรอก” เพื่อนอีกคนพูดแทรก “แค่คิดว่าปีหน้าจะไม่มีพวกเธออยู่ในห้องแล้วมันก็รู้สึกแปลกประหลาดยังไงก็ไม่รู้”

“เอาน่า ทุกคนต้องเติบโตไม่ว่าฉันหรือเธอพวกเราไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเพื่อนก็คือเพื่อน” ฉันตอบเสียงแผ่วน้ำตาเริ่มคลอ

และเพลงในวันนี้ก็ทำให้พวกเรารู้สึกอย่างนั้นเพราะหลังจากจบเพลงนิ้วก้อยก็ตามมาด้วยเพลงเพื่อนเอยของ          พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์

มีนักเรียนไม่น้อยร้องตามด้วยความเศร้าก่อนที่เพลงนี้จะจบลงและตามมาด้วยเสียงประกาศให้ทุกคนเข้าสู่หอประชุม ภายในห้องนี้ทุกคนต่างแลกเปลี่ยนของขวัญและกอดกันด้วยความซาบซึ้ง

วันนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความทรงจำ ฉันเดินไปหาคุณครูที่เคยสอนพวกเรา ครูประจำชั้นยืนรออยู่พร้อมกับรอยยิ้ม

“ครูคงจะคิดถึงพวกเธอมากเพราะพวกเธอเป็นเด็กดีที่สุดในรุ่นตั้งแต่ครูสอนมา” น้ำเสียงของคุณครูเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ/ครับ” พวกเราต่างยกมือไหว้ครูพร้อมกันก่อนที่ครูจะกล่าวอวยพรออกมาอีกยืดยาว          ฉันเม้มริมฝีปากเน้นก่อนจะพยักหน้า ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว

ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้แต่เมื่อถึงเวลาจริง ๆ กลับอดไม่ได้ ม่านเมฆที่ยืนอยู่ด้านข้างหันมามองฉันแล้วถอนหายใจ

“บอกแล้วไงว่าอย่าร้อง เอาไว้พวกเราค่อยกลับมาเยี่ยมโรงเรียนและครูก็ได้”

“ฉันรู้ แต่มันห้ามได้ที่ไหนเล่า” ฉันหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

หลังจากพิธีจบลงทุกคนเริ่มเดินออกจากหอประชุม           ฉันกวาดสายตามองไปรอบโรงเรียนอีกครั้ง อาคารเรียนที่เคยเดินขึ้นลงทุกวัน สนามฟุตบอลที่เคยวิ่งเล่น หอประชุมที่เคยใช้ทำกิจกรรม ทุกอย่างเต็มไปด้วยความทรงจำ

ฉันรู้ว่าเวลาของพวกเราที่นี่จบลงแล้ว แต่ความทรงจำจะยังคงอยู่ตลอดไป ม่านเมฆเดินเข้ามายืนข้างฉันก่อนจะพูดขึ้น

“เจ้... อีกไม่กี่วันพวกเราก็จะไปเริ่มต้นที่ใหม่แล้วนะ”

ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา “อืม” ฉันรับคำเสียงเบา

วันปัจฉิมนิเทศจบลงพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอดยาวไปทั่วโรงเรียน ฉันกับม่านเมฆเดินออกจากประตูโรงเรียนเดิมด้วยกัน ทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันสวยงาม

ทว่าสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองก็เกิดขึ้นเมื่อต้นวิ่งตามฉันมาพร้อมกับส่งจดหมายให้ฉันโดยที่เจ้าตัวไม่พูดอะไรฉันยืนมองจดหมายในมือด้วยความงุนงง

ใบหน้าของต้นขึ้นสีแดงจางขณะที่เขายืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ