วันเกิด!!

ช่วงบ่ายเริ่มต้นด้วยวิชาศิลปะที่ฟ้าใสค่อนข้างชื่นชอบเป็นพิเศษและในระหว่างนี้ครูผู้สอนได้ให้พวกเธอออกมาวาดภาพภายนอกห้องเรียน

เด็กทุกคนภายในห้องค่อนข้างตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้ออกมาและในระหว่างที่ทุกคนเดินออกมาทางสนามกีฬาแต่ละคนก็เห็นว่ากลางสนามกำลังมีนักเรียนเตะฟุตบอลกันอยู่

“ครีม คนนั้นใช่เฮียครามไหม” ฟ้าใสชี้นิ้วของตนไปทางนักเรียนชายในชุดพละศึกษาคนหนึ่งที่กำลังไล่เตะลูกฟุตบอลอยู่กลางสนามอย่างตั้งใจ

“แกนี่ตาดีจัง นั่นเฮียของฉันกำลังจะชู๊ตแล้ว” น้ำเสียงของครีมค่อนข้างตื่นเต้นโดยมีเพื่อนนักเรียนในห้องไม่วายมองไปทางสนามพร้อมกันก่อนจะมีเสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้น

“นอกจากรุ่นพวกเรากับนักเรียนหญิง ม.1ของปีนี้แล้ว      ก็ยังไม่มีนักเรียนหญิงของปีอื่นเลยใช่ไหม” เสียงของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในห้องถามออกมาอย่างสงสัย

“เธอเข้าใจถูกแล้วแต่ก่อนโรงเรียนนี้มีแต่นักเรียนชายซึ่งปีนี้เป็นปีแรกที่เปิดรับผู้หญิงทั้งม.ต้นและม.ปลาย” เสียงของน้ำหนึ่งดังขึ้นหลังได้ยินคำถามของเพื่อนในห้อง

“นี่แหละเหตุผลที่ฉันพยายามสอบเข้าที่นี่” น้ำเสียงของเด็กสาวอีกคนพูด

“ทำไม” ใครคนหนึ่งในห้องถามอย่างสงสัย

“ก็ไม่ทำไม เธอไม่คิดหรอกหรือว่าการเป็นอะไรรุ่นแรกมันมีข้อดีอยู่เยอะนะเหมือนอย่างในการ์ตูนไงฮิฮิ” คำตอบของเด็กหญิงคนนั้นทำให้ฟ้าใสส่งเสียงหัวเราะออกมาพลางเอาข้อศอกกระแทกเข้ากับต้นแขนของครีมเบา ๆ

“น้ำตาลติดการ์ตูนเหมือนแกเลย” ครีมมองค้อนเพื่อนก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ยินยอม

“แกก็ติดเหมือนกันนั่นแหละอย่างเรื่องคำสาปฟาโรห์ไง” คำพูดของครีมทำให้ฟ้าใสได้แต่ยอมรับและในขณะที่พวกเธอกำลังพูดคุยกันเสียงเฮจากในสนามก็ดังขึ้น

“เจ้ฟ้าใส เจ้ครีม เห็นลูกเตะของเฮียครามเมื่อกี้ไหมโคตรเท่อ่ะ” เสียงของม่านเมฆแสดงความตื่นเต้น

“เห็นสิ เฮียฉันเจ๋งสุด ๆ” ครีมไม่วายอวยพี่ชายเสียงดัง

น้ำหนึ่งที่อยู่ด้วยกันสงสัยว่าทำไมม่านเมฆถึงเรียกครีมกับฟ้าใสว่าเจ้ทั้งที่พวกเขาน่าจะอายุเท่ากัน ไวเท่าความคิดเด็กชายไม่รอช้าจึงได้ถามออกมาทันที

“ม่านเมฆทำไมนายเรียกฟ้าใสกับครีมว่าเจ้ล่ะ”

ม่านเมฆยกมือเกาหัวก่อนตอบตามตรง “มันชินอ่ะ อีกอย่างฟ้าใสเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉัน ส่วนเจ้ครีมก็เป็นเพื่อนของเจ้มาตั้งแต่ประถมฉันก็เลยเรียกแบบนี้มาตลอด”

“นายเป็นฝาแฝดกันหรือ ทำไมหน้าตาไม่เหมือนกันเลยล่ะ” น้ำหนึ่งนึกว่าสองคนเป็นญาติกันเพราะนามสกุลเหมือนกันแค่นั้นไม่นึกว่าเป็นแฝด

“หากเหมือนกันก็ประหลาดสิ ฉันเป็นผู้ชายนะแต่ฉันว่าตัวเองก็ไม่แย่นะนายไม่คิดว่าฉันเองก็หล่อหรอกเหรอ”

น้ำหนึ่งมองใบหน้าของม่านเมฆสลับกับฟ้าใส “พี่สาวนายนะหน้าตาดีกว่านายเยอะเลย นายนี่หลงตัวเองชะมัดถ้าพูดถึงความหล่อฉันว่าฉันหน้าตาดีกว่านายอีก”

เสียงโห่ดังขึ้นจากนักเรียนชายในห้องทันที “หัวหน้าห้อง นายนี่ไม่หลงตัวเองเลยนะ” นักเรียนในห้องมีความสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วหัวเราะให้กับคำพูดของเขา

และก่อนที่ทุกคนจะส่งเสียงดังไปมากกว่านี้ครูผู้สอนก็สั่งงานให้ทุกคนไปวาดรูปดอกไม้ใบหญ้ารอบ ๆ สนามกีฬาดังนั้นทุกคนจึงได้แยกย้ายกันไปตามจุดต่าง ๆ

ฟ้าใสเดินมากับครีม ซึ่งเด็กทั้งสองเลือกนั่งใต้ต้นไม้ที่หันหน้าเข้าหาสนามฟุตบอลที่มีเด็กนักเรียนม.6กำลังเรียนวิชาพละกันอยู่

“ครีมแกจะวาดอะไร” ฟ้าใสถามเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“เรื่องนี้... ฟ้าใสฉันอยากให้แกวาดรูปเฮียครามเตะฟุตบอลได้ไหม ฉันอยากให้เป็นของขวัญวันเกิดเฮีย” คำว่าวันเกิดทำให้ฟ้าใสมองหน้าเพื่อนด้วยความฉงน

“วันเกิดใครนะ”

ครีมมองเพื่อนพลางยิ้มแหยออกมา “วันนี้วันเกิดเฮียครามแต่ว่าฉันลืมเพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับวันเปิดเรียน”

“แกนี่มัน...  แล้วแกต้องการจะเซอร์ไพรส์เขาไหม”

“อืมความคิดแกไม่เลวตอนเย็นพวกเราแวะซื้อเค้กกันไหม” ครีมถามความคิดเห็นของเพื่อนที่กำลังเริ่มลงมือสเก็ตซ์ภาพอย่างตั้งใจ

“ก็ดีนะ” ฟ้าใสตอบแค่นั้นก่อนที่เธอจะตั้งใจทำงานในมือซึ่งเป็นงานที่ครูผู้สอนสั่งก่อน หลังจากนั้นไม่นานเจ้าตัวก็ได้วาดภาพเชิงการ์ตูนซึ่งต้นแบบก็คือเฮียคราม

“เหี้ย! คราม” ธรส่งเสียงเรียกชื่อเขาออกมา

“กูชื่อคราม ไม่มีเหี้..นำหน้า เรียกทำไม” ครามถามพลางเดาะฟุตบอลไปด้วย

“มีคนแอบมองมึง” รอยยิ้มเชิงหยอกเย้าของธรเกลื่อนใบหน้า

“ใคร?” เจ้าของชื่อหาได้สนใจสิ่งอื่นนอกจากลูกกลม ๆ ที่อยู่ในเท้าของตน

“

เพื่อนของน้องสาวมึงคนนั้นอ่ะ” ธรพยักปลายคางมาทางฟ้าใสที่กำลังจดจ่ออยู่กับการวาดภาพให้เพื่อนโดยไม่ทันได้สังเกตอะไร

สายตาของครามมองมาตามสายตาของเพื่อนและก็เห็นว่าฟ้าใสกำลังก้มหน้าก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมองมาทางเขาและดูเหมือนว่าเด็กหญิงจะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแบบ           เก้อ ๆ ออกมา

“น้องเขาแอบมองมึง” ธรยังคงกระเซ้าไม่เลิก

“มึงอ่ะเลอะเทอะ เขาเป็นเพื่อนน้องสาวกู ก็แค่ทักทายก็เท่านั้นเอง นั่นไงเห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าไม่มีอะไร” แม้ว่าปากจะพูดออกไปแบบนั้นทว่าคงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีว่าภายในใจของตนได้มีความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างกำลังถักทอ

“มึงไม่เชื่อก็ตามใจ” ธรยักไหล่ก่อนจะใช้เท้าแย่งลูกบอลของครามมาครอง

           

            ช่วงเย็นภายในวันเดียวกันหลังจากกริ่งบอกสัญญาณเรียนของวิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง เด็กชายหญิงทั้งสี่ที่ตอนนี้นับได้ว่าอยู่กลุ่มเดียวกันก็เดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกัน

“พรุ่งนี้เป็นเวรของฉันกับม่านเมฆ ครีมแกจะกลับกับเฮียครามก่อนก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องรอเราสองคนนาน” ฟ้าใสพูดกับเพื่อนในระหว่างเดินออกประตูหน้ามาทางสะพานลอย

“ไม่เอาหรอก หากเป็นเวรของฉันแกกับม่านเมฆจะทิ้งฉันกลับบ้านก่อนไหมล่ะ” ครีมพูดพลางส่ายหน้า

“ไม่มีทาง” สองพี่น้องตอบออกมาราวนัดกัน

“พวกแกสามคนบ้านไปทางเดียวกันเหรอ” น้ำหนึ่งฟังบทสนทนาอย่างสงสัย

“ใช่ บ้านพวกเราอยู่ตรงข้ามกันเลย ว่าแต่บ้านของนายอยู่ไหน” ม่านเมฆตอบก่อนจะถามออกมาบ้าง

“อยู่ซอย 5 แยกกลางเมือง ฉันจะเดินกลับหรือจะนั่งรถเมล์ก็ได้” น้ำหนึ่งตอบก่อนจะเดินข้ามสะพานลอยมากับพวกเขาทั้งสามคน

“ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องไปต่อรถที่ตลาดก่อนใช่ไหม”   ม่านเมฆถามขึ้นเนื่องจากซอย 5 แยกกลางเมืองไปคนละทางกับบ้านของพวกเขา

“อืม รถเมล์มาแล้วฉันไปก่อนนะเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้”          น้ำหนึ่งพยักหน้ารับ ก็พอดีรถโดยสารเข้าตลาดก็กำลังชะลอตัวลงตรงป้าย

“บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกัน” หลังจากบอกลาน้ำหนึ่งแล้วทั้งสามคนก็เดินไปยังร้านเบเกอรี่ที่อยู่ห่างออกมาไม่ไกลซึ่งในระหว่างนั้นทั้งสามคนก็เห็นเฮียครามขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีธรซ้อนท้ายผ่านหน้าไป

“นั่นเฮียแกกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ” ฟ้าใสชี้นิ้วไปทางมอเตอร์ไซค์สองคันที่กำลังขี่ไปตามถนน

“อืม หรือว่าเฮียจะไปฉลองกับเพื่อนกัน” ครีมทำสีหน้าครุ่นคิด

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องเค้กเอาไงจะยังซื้ออยู่ไหม” ม่านเมฆถามขึ้นอย่างสงสัย

“ซื้อสิ ไม่ใช่ว่าเฮียเขานัดกับนายว่าจะซ้อมกีตาร์ให้เหรอไม่แน่ว่าเพื่อนของเขาอาจจะไปกินข้าวที่บ้านก็ได้ ดีเสียอีกพวกเราซื้อเค้กไปจะได้เซอร์ไพรส์เขาด้วยไง” ครีมพูดพลางยกมือคล้องแขนของฟ้าใส

“ฉันว่าแกหาเรื่องอยากกินเองมากกว่า” ฟ้าใสกระเซ้า

ครีมหัวเราะร่วนให้กับคำพูดของเพื่อนก่อนตอบออกมาอย่างเขิน ๆ “แกนี่รู้ทันฉันตลอดเลย”

ทั้งสามคนพากันหัวเราะขึ้นมา และในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปทางร้านเบเกอรี่เด็กทั้งสามต้องเดินผ่านร้านหนังสือ ที่ไม่ได้มีเพียงแค่หนังสือเพราะมีสิ่งของเครื่องประดับชิ้นเล็ก            ชิ้นใหญ่จัดวางอยู่เต็มร้าน

“แกแวะก่อนนะ ฉันอยากได้การ์ตูนคำสาปฟาโรห์เล่มใหม่อ่ะ ไม่รู้ว่ามาหรือยัง” ครีมดึงมือของเพื่อนพูดอ้อนวอน

“เจ้ครีมนี่พอกันกับเจ้ฟ้าเลยนะ ผมเห็นการ์ตูนเรื่องนี้พวกพี่ซื้อกันมาตั้งแต่ม.3ไม่ใช่เหรอป่านนี้ยังไม่จบอีก นานแล้วนะ” ม่านเมฆแซว

“ยุ่งน่า” ครีมแยกเขี้ยวใส่เขาก่อนหันไปทางฟ้าใส

“อยากซื้อก็แวะเข้าไปดูเถอะ” เมื่อฟ้าใสพูดออกมาแบบนี้ดังนั้นพวกเขาสามคนจึงได้เดินเข้าไปภายในร้าน ก่อนที่ฟ้าใสจะสะดุดตาเข้ากับพวงกุญแจที่เป็นรูปกีตาร์สีดำกับสีน้ำตาล