5-น็อก

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

ตอนที่ 5-น็อก

(ด็อจ)

"ถ้าไม่อยากโสด มาลองคบกับพี่ดูไหมครับ"

((!!!))

ผมพูดคำนี้ออกมา พร้อมกับการกระดกเหล้าเข้าปาก ที่ผมพูดไปผมมีสติดีทุกอย่าง แต่ทำไมสายตาของทุกคนต้องมองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาดอย่างนั้น

"ลูกแก้วว่าพี่ด็อจคงจะเมา เอามาพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ลูกแก้วคิดไกลนะคะ" จากที่ทุกคนเงียบและอึ้งในสิ่งที่ผมพูด เป็นน้องลูกแก้วที่เปล่งเสียงเพื่อกลบความเงียบ

"พี่พูดจริงครับ ลองคบกันดูไหม หรือว่าน้องลูกแก้วไม่ได้โสด" ผมวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ แล้วขยับไปนั่งข้างเธอ

"ไอ้ด็อจกูว่ามึงเมา" เป็นเสียงของไอ้ยอนมินที่พูดขึ้น ซึ่งผมไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ตอนนี้ผมสนใจจ้องแต่หน้าผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนนี้

"ว่าไงครับน้องลูกแก้ว" ผมยังคงถามย้ำและยิ้มให้เธอ

"เอ่อ คือว่า ..." เธอคงอึ้งไม่หาย เพราะคำตอบที่ผมต้องการจะฟังมันยังไม่เล็ดลอดจากปากของเธอ

"ลูกแก้วปังว่าพี่ด็อจกริ่มแล้ว อย่าถือสาเลยนะ พี่ด็อจคงแหย่เล่น"

"ไม่ ๆ พี่พูดจริง ไม่ได้พูดเล่นอะไรทั้งนั้น"

เมื่อขนมปังพูดขึ้นเหมือนกับห่วงเพื่อน ผมเลยพูดแทรกแล้วปัดป่ายมือปฏิเสธทันที เอ๊ะ! หรือผมเมาจริง ๆ วะ แต่ว่าที่พูดไปผมรู้ตัวทุกอย่างนะ ชัดเจนทุกคำ

"พี่ด็อจคะ ปังว่าพี่ด็อจกลับบ้านไหม?"

"ชู่~~ ไม่ครับ ขนมปังนั่งตรงนั้นเป็นเมียไอ้ยอนมินเหมือนเดิมดีกว่า พี่พูดอะไรพี่รู้ตัวดี"

ผมรีบทักท้วงเมื่อเห็นขนมปัง กำลังลุกแล้วเดินเข้ามาหาลูกแก้ว ที่ตอนนี้เธอนั่งเอนตัวไปด้านหลัง เหมือนกับหลบผมที่โน้มหน้าเข้าไปใกล้ แต่หางตาผมก็เหลือบมองอีกคนที่นั่งเงียบ ๆ ซึ่งก็มองผมเช่นกัน

"อะไรติดหน้าดาวเรืองอ่ะ" เสียงใครวะ ผมจึงรีบหันไปมอง อ๋อ เสียงเพื่อนอีกคนของผมเอง ผมมองการกระทำของไอ้ศิลา ที่ตอนนี้ขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อนอีกคนของขนมปัง

"ตรงไหนคะ?" ดาวเรืองใช้มือจับตามใบหน้า เพราะว่าไอ้ศิลาทักท้วง

"ตรงแก้มครับ ขยับอีกนิด" ผมมองสิ่งที่ไอ้ศิลากำลังทำ มันขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าหาจนแทบจะสิงกับดาวเรือง ผมมองอยู่แบบนั้น มองแบบไม่กะพริบตา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นมันกระตุ้นระบบการเต้นของหัวใจให้สั่นระรัว ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนั้น

"ตรงนี้เหรอคะ" ดาวเรืองก็ยังจับตามใบหน้าของเธอ

"เดี๋ยวพี่เอาออกให้ดีกว่านะ" แล้วมือของไอ้ศิลาก็ลูบแก้มเนียนใสของดาวเรือง ระยะของใบหน้าแทบชนกัน ผมมองอยู่แบบนั้นก็ต้องหันหน้าหนี เหมือนภาพนั้นมันทำให้ผมทนไม่ไหว มันปวดหนึบแปลก ๆ ตรงอกข้างซ้าย

"อ่ะ ออกแล้วครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

เสียงที่ผมได้ยินรับรู้ได้ทันทีว่าคนทั้งสอง คงจัดการกับสิ่งแปลกปลอมออกเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้หัวใจของผมเต้นเร็วกว่าก่อนหน้า เต้นเร็วกว่าภาพของแฟนที่เห็นจูบกับคนอื่นเสียอีก ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร

"น้องลูกแก้วอยากทานอะไรอีกไหม เดี๋ยวพี่สั่งให้" ผมยิ้มแล้วถามคนตรงหน้าที่ยังคงนั่งมองหน้าผมและยิ้มอ่อน ๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ ลูกแก้วไม่หิว" เธอยิ้มอ่อน ๆ เหมือนคนเขินอาย ตอบผมด้วยท่าทางเกร็ง ๆ คงเพราะคำพูดที่ผมลั่นออกไป

"แล้วดาวเรืองเอาอะไรเพิ่มไหม" เป็นเสียงของไอ้ศิลาอีกแล้วครับ

"เอ่อ ไม่ค่ะพี่ศิลา ดาวเรืองกินแค่นี้พอค่ะ" ดาวเรืองที่หันมองหน้าเพื่อน เหมือนกับเธอนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่ไอ้ศิลากำลังทำ ก่อนจะหันไปพูดตอบไอ้ศิลาที่ตอนนี้นั่ง่ชิดกับเธอจนแทบสิงร่างกันอยู่รอมร่อ

"ลำไย"

"ลำไยอะไรครับ หื้ม"

สองเสียงที่ดังแทรกขึ้นมา จนผมต้องหันหน้าไปมอง ก็ต้องพบกับสีหน้าที่แสนจะดูรำคาญปนหงุดหงิดของขนมปัง ที่มองมาทางผมกับไอ้ศิลาสลับกันไปมา

"ปวดฉี่อ่ะ พาไปห้องน้ำหน่อยสิ" ขนมปังที่พูดกับไอ้ยอนมิน หลังจากที่เธอนั้นใช้สายตามองแขวะผมสลับกับไอ้ศิลาจนหนำใจ ก็พอจะเดาออกได้แหละว่าคงสิ่งที่ผมทำ และไอ้ศิลาก็ทำไม่ต่างกัน

"ไปครับ"

"เดี๋ยวปังมานะลูกแก้ว ดาวเรือง" เธอบอกกับเพื่อนทั้งสองก่อนจะลุกเดินออกไปพร้อมไอ้ยอนมิน

"อืม"

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกไป ที่เหลือในโต๊ะก็มีเพียงเราสี่คน ผมจัดการยกเหล้าดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ยกแก้วแล้วแก้วเล่า จนตอนนี้เริ่มจะเมาตาลายแล้ว แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเพราะภาพแห่งความเจ็บปวดมันทำให้ผมนั้นชอกช้ำและเจ็บปวดมาก ทุกอย่างที่มีในใจเหมือนมันจะเก็บกลั้นไว้ไม่ไหว ผมอยากระบาย อยากพูดกับใครสักคนที่เข้าใจผมบ้าง

"พี่ด็อจไหวไหม" เสียงของลูกแก้วที่นั่งข้างผมทักขึ้น ผมได้ยินชัดเจนนะ แต่สายตาของผมตอนนี้เบลอมาก มองลูกแก้วมีสองคนแล้วตอนนี้

"ทำไมอ่ะลูกแก้ว ทำไมเขาต้องทำร้ายจิตใจพี่ขนาดนี้ ทำไม ๆ พี่ไม่ดีตรงไหนวะ.@#$$^&*()^#$#*(==(*&%%..." เหมือนทุกอย่างที่ผมอัดอั้นในหัวใจเริ่มเปิดเผยออกมา ผมพูดจนแทบลิ้นพันกัน มือหนึ่งก็จับไหล่ของลูกแก้วไว้ เธอเหมือนพยุงตัวผมให้นั่งตรง ก็เพราะผมคงนั่งโอนเอนไปมาแหละมั้ง

"พูดอะไรของมันวะ ฟังก็ไม่รู้เรื่อง" ไอ้ศิลามันว่าผมครับ เสียงของมันผมจำได้จนติดหู

"ดาวเรืองว่าพี่ด็อจเมาหนักแล้วล่ะ เอาไงดีคะพี่ศิลา" เสียงของคนพูดคุยกันผมยังได้ยินชัดเจน

"พี่ไม่ได้เมา ใครบอกพี่เมา ไม่เมา ๆ"

"อ่า พี่ยอนมินมาพอดีเลย" เสียงนี้ผมจำได้ครับ เป็นเสียงของลูกแก้ว เพราะมันดังใกล้ ๆ หูของผมนี่แหละ

"ทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะ!" นี่เสียงใครวะ แหลมแสบหูฉิบหาย

"ก็หลังจากที่พี่กับขนมปังไปห้องน้ำไม่นานก็ยกเอายกเอา สภาพก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ" แล้วนี่เสียงใครอีก ทำไมคนเยอะแยะจังวะ ตาลายมองไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร ใช่เพื่อนของผมไหมก็ไม่รู้

"พี่กับขนมปังจะกลับแล้ว"

"ทำไมกลับแล้วล่ะคะ"

เสียงใครบ้างก็ไม่รู้ตอนนี้ผมเริ่มแยกไม่ออกแล้วครับ ตาก็เหมือนจะปิดลงเต็มที เริ่มไม่ไหวแต่ยังไงก็ต้องฝืนแล้วล่ะ เพราะผมต้องขับรถกลับบ้าน

"ปวดท้องอ่ะ"

"แล้วไอ้ด็อจเอาไงดี"

"เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง พวกมึงกลับเลย"

"แต่เหมือนมึงก็เริ่มกริ่มนะไอ้ศิลา"

หูได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่ตาผมนั้นเริ่มไม่ไหวแล้วครับ ไม่ไหวจริง ๆ เหมือนโลกหมุนจนเวียนหัว แล้วไม่นานผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

ผมน็อก!