บทที่ 147

เจียงเฉินหานคาดการณ์คำตอบของเซ่าเยว่ไว้ล่วงหน้าแล้ว

แต่ไม่เคยคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้

ปลายนิ้วเขาชะงัก สีหน้ามืดลงทันที

บางทีเซ่าเยว่คนเก่าคงดีกับเขามากเกินไป เวลาทำให้เขาโกรธ เธอมักจะขอโทษทันที เจียงเฉินหานจึงไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสว่าความโกรธแท้จริงของตัวเองเป็นยังไง

ตอนนี้เขาเพิ่งรู้สึกมันแล้ว

ในอกของเขา คลื่นลมกระโชกแรง ความโกรธรุนแรงจนแทบลุกไหม้ แต่สีหน้ากลับสงบลง เหมือนหินก้อนหนึ่งตกลงไปก้นทะเลสาบ ผิวน้ำอาจกระเพื่อมเพียงเล็กน้อย แล้วกลับสงบ แต่ใต้ผืนน้ำ ฝูงปลาแตกตื่น ปั่นป่วนจนกลายเป็นกระแสน้ำวน แต่ผิวน้ำด้านบนยังคงสงบเหมือนเดิม

นี่แหละคือความโกรธแท้จริงของเจียงเฉินหาน

“เซ่าเยว่ เธอพูดกับฉันแบบนี้ ไม่กลัวตายเหรอ?”

เจียงเฉินหานมองเธออย่างสงบ เซ่าเยว่กลับรู้สึกว่าแววตาของเขามืดหม่นจนมองแทบไม่ไหว ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

แต่ความหวาดกลัวจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

ความหวาดกลัวและการยอมถอย จะยิ่งทำให้เจียงเฉินหานรุนแรงขึ้น

เซ่าเยว่ประชด “ถ้านายกล้าฆ่าฉัน คงทำไปตั้งนานแล้วใช่ไหม?”

เจียงเฉินหานไม่มีคำใดเอ่ยออกมา

เซ่าเยว่รู้ว่าเขาก็ไม่มีอะไรจะพูด ในสังคมที่มีกฎหมาย การฆ่าคนผิ