บทที่ 343

เซ่าเยว่เดินเข้าไป แต่ในห้องนั่งเล่นกลับไม่มีใครอยู่เลย

หัวใจของเธอพลันตื่นตระหนกขึ้นมา

“เฉิงเหยียนโย่ว?”

วินาทีถัดมา ไฟที่สวนหลังบ้านนอกหน้าต่างสูงจากพื้นก็สว่างขึ้น

เซ่าเยว่เห็นลู่เจี้ยนเฉินและเฉิงเหยียนโย่ว

เฉิงเหยียนโย่วก็เห็นเธอเช่นกัน จากนั้นก็รีบเดินมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ในระหว่างที่รอ เซ่าเยว่ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน และให้ซางจื้อเหนียนเข้าไปในบ้านก่อน จากนั้นเธอก็วิ่งออกไปต้อนรับเพื่อน

เฉิงเหยียนโย่วรีบวิ่งมาหาและกอดเธอไว้ทันที ความเป็นห่วงฉายชัดบนใบหน้า เธอมองสำรวจเซ่าเยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ตกใจแทบแย่ ไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”

พอเฉิงเหยียนโย่วถามจบ ก็สังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที “เธอร้องไห้เหรอ? ร้องไห้ได้ยังไง! ไอ้บ้าเอ๊ย เจียงเฉินหานอยู่ที่ไหน ฉันจะไปคิดบัญชีกับมัน!”

เซ่าเยว่ได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยของเฉิงเหยียนโย่วก็รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างมาก การอยู่กับคนที่ใช่จะทำให้คนเราดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้าอยู่กับคนที่ไม่ใช่ เราจะค่อยๆ หดหู่ เศร้าหมอง และอารมณ์แปรปรวนโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้เธอรู้สึกมีความสุข “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก