#รักจำเป็น_EP.12

#รักจำเป็น_EP.12

พัด

ผมพาเธอมาร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง เธอดันไม่เข้าซะนี่! บอกว่าแพง เฮ้ออ เธอจะรู้ไหมว่าเพื่อเธอน่ะแค่นี้มันเล็กน้อยมาก ผมสั่งอาหารมาเยอะ

เธอตาโตทุกเมนูที่เชฟยื่นมาให้ ที่นี่จะเป็นคอร์สมี 15 คอร์ส มันจบแล้วนะ...แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อิ่ม

“เอาอีกไหม?” ผมเอ่ยถามเธอ ๆ ส่ายหัว

“หยาอยากกินข้าวค่ะ” ผมขอเมนูพนักงานและชี้ไปที่เมนูข้าวหน้าปลาแซลมอน หน้าหมู หน้าไก่ บลา ๆ ๆ ๆ เธอส่ายหัว

“หยาอยากกินข้าวของคุณป้ามากกว่า...”

“ตอนนี้เราอยู่ข้างนอก...หยาทานนี่ลองท้องไปก่อนนะ มื้อเย็นเราค่อยกลับไปบ้านพี่” เธอพยักหน้าอย่างง่ายดาย ก่อนจะสั่งข้าวหน้าหมูทอดมา ผมมองเธอที่กำลังตักข้าวเข้าปากอยู่...

“หยาเอาไปไว้ตรงไหน?” เธอหันมามองผม

“หมายถึงอะไรคะ?” เธอก็ตักข้าวเข้าปากคำโต

“ข้าวที่กินเข้าไปเนี่ย...หยาเอาไปไว้ตรงไหนครับ ฮื้มม” ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มเธอ มันเขี้ยวจริง ๆ

“ไว้ตรงนี้ค่ะ!” เธอเอามือผมไปจับท้องเธอ ผมสะดุ้งเบา ๆ เลิ่กลั่กและหลบสายตา ผมไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ!

“หยากินเยอะมากนะ พี่พัดจะเลี้ยงหยาไหวเหรอคะ คิก ๆ” ผมหัวเราะ มองเธอที่อยู่ตรงหน้า ตัวเธอบางแทบจะปลิวไปตามแรงลมแต่กินยังกับพายุลง น่ารักจริง ๆ!

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วผมก็พาเธอไปดูของใช้กับเสื้อผ้า ที่ให้ซื้อไปเลยเพราะผมไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาพาเธอขึ้นฝั่งอีกเมื่อไหร่

ของพวกนี้ผมจะแวะเอาไปไว้ที่บ้านผมเพื่อเตรียมพร้อมรอเธอไปอยู่ด้วยกัน

ผมให้คนไปจัดการเคลียร์ที่เกาะบ้านเธอบ้างแล้ว...แต่เดี๋ยวคงต้องเข้าไปดูเองเร็ว ๆ นี้ แต่อยากจะให้หยาไปอยู่บ้านผมก่อนจะได้ปลอดภัย

ซึ่งผมก็ต้องเร่งสร้างศูนย์ให้เสร็จเพราะถ้าไม่เอาเจ้าพอลกับผองเพื่อนไปเธอคงไม่มีทางไปกับผมแน่ ๆ

เรื่องสร้างศูนย์และขนย้ายพอลกับผองเพื่อนเตรียมไว้หมดแล้ว ที่มันเร็วก็ต้องยอมรับว่าผมอัดฉีดเงินมหาศาลเลยทีเดียว แต่ช่างมันเถอะ! เพี่อเธอผมไม่ได้ติดอะไร

ตอนนี้ผมได้กลิ่นไม่ดีคืออาเธอ ผมยังไม่เคยเจอตัวเป็น ๆ เห็นแต่ในรูป แต่ผมว่าเดี๋ยวคงมีปะทะกันบ้างแหละเพราะดูแล้วทางนั้นก็เอาเรื่องอยู่

“พี่พัดคิดอะไรอยู่ค่ะ...” ระหว่างรอเธอเลือกของ ผมก็นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ

“หยาอยากได้อะไรเพิ่มไหม?” เธอส่ายหัว

“แล้วเราจะขนกลับยังไงคะ?” ผมชี้ไปทางด้านหลัง ลูกน้องผม 3 คนวิ่งมารับของไป เธอมองคนพวกนั้นด้วยแววตาสงสัย

“หยา...”

“คะ?”

“แรก ๆ หยาอาจจะยังไม่ชินนะ ที่เวลาพี่ไปไหนจะต้องมีคนตาม แต่ทุกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของเรา หยารู้ใช่ไหมครับ” เธอเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผม

“อย่าคิดมากนะ...พวกนั้นแค่มาช่วยเราถือของ” เธอก้มหน้าไม่ยอมสบตา

“มาหยา...”

“หยาไม่ได้กลัวเขาค่ะ...หยาแค่คิดว่าเขาจะหิวข้าวไหม เราจะซื้อขนมไปฝากเขาได้ไหมคะ” ผมอยากจะหัวเราะออกมาเป็นเลขอารบิก ปัดโธ่!

“พี่ให้เงินเดือนเขามากกว่าทำงานทั่วไปหลายเท่า...หยาไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะครับ” เธอพยักหน้าก่อนจะออกแรงดึงผมให้เดินตามเธอไป

เราเดินเล่นกันอยู่จนบ่ายแก่ ๆ ผมจึงพาเธอกลับ เธอดูจะง่วง ๆ แล้ว เธอแวะซื้อขนมไปฝากคุณแม่ผม

ก่อนจะลงเรือผ่านจุดเดิมที่เจอแฟนเก่าเธอ ๆ รีบสอดมือเข้ามาจับมือผมก่อนจะเดินนำไป ผมเดินตามเธอไปก่อนจะลงเรือ และขับกลับเกาะไปส่งเธอที่บ้าน ต้องรีบเพราะดูเหมือนจะมีพายุ

# 3 อาทิตย์ผ่านไป

งานหมั้นจัดที่เกาะใต้บ้านผม ทุกอย่างเซตขึ้นโดยออร์กาไนเซอร์ขึ้นชื่อจากกรุงเทพฯ ช่างผม ช่างหน้าพร้อมสรรพทุกอย่าง ชุดสั่งตัดใหม่ทั้งหมด หยาไม่ต้องทำอะไรเลย พร้อมหมด!

ผมยังไม่ได้เห็นชุดของจริงเลยแต่แม่บอกว่าสวยมาก...ถ้าผมเห็นหยาใส่แล้วจะต้องเป็นลมล้มพับแน่ ๆ

หยาเธอเป็นเด็กน่ารัก บางครั้งก็น่าสงสาร ขี้อ้อน เธอจริงใจและขี้สงสาร นี่คือข้อเสียของเธอแต่มันก็ดีสำหรับผมนะ

ผมโทรบอกเพื่อนว่าผมจะหมั้นอาทิตย์หน้าทุกคนตกใจกันมาก...เทียนโวยวายหนักมากเพราะเธอเตรียมตัวไม่ทัน

ผมงงมากเธอจะเตรียมไม่ทันยังไง เธอบอกว่าชุดเธอตัดไม่ทัน ผมถอนหายใจแทนไอ้ทิเลย ชุดแทบจะล้นออกมานอกบ้านแล้ว

ส่วนเพื่อนผมตามใจเมียยังกับอะไรดี...ไม่เคยขัดใจ เหลือเดือนกับดาวนี่แหละที่ยังเอามาให้เมียไม่ได้

งานจะเริ่มขึ้นอาทิตย์หน้า โดยทุกคนตกลงกันว่าจะมาถึงนี่ก่อนสัก 2-3 วันมาพักผ่อน ซึ่งผมก็โอเค

บ้านไอ้กิตจะหอบลูกมาเที่ยวด้วย ส่วนบ้านไอ้ทิลอยตัวเพราะลูกชายเรียนนอก ส่วนลูกสาวอยู่กับตายาย...

มาหยาย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วพร้อมกับพอลและผองเพื่อน ตอนเธอเห็นศูนย์อนุรักษ์ที่ผมทำให้ เธอกรีดร้องดีใจและวิ่งเข้ามากอดมาซบ พี่พัดคะ พี่พัดขาาาา

โอ้ยยย! ผมนี่ตัวลอยแทบจะชนเพดาน พ่อแม่แซวผมยับเยิน!

ผมสร้างศูนย์อนุรักษ์ให้เธอเนื้อที่ประมาณครึ่งไร่ด้านหลังเกาะ ติดกับบ้านที่เราจะใช้เป็นเรือนหอซึ่งก็คือบ้านผมเอง

มันสามารถมองเห็นกันได้ถ้ามองมาจากบ้าน ผมแยกบ้านออกมานานมากแล้ว...เพราะเอาตรง ๆ ผมชอบความเป็นส่วนตัวและต้องปล่อยให้พ่อแม่สวีตกันด้วย และเผื่อวันหนึ่งผมจะมีครอบครัว...ซึ่งวันนี้ก็มาถึงแล้ว

บ้านผมก็สไตล์โมเดิร์นปกติ สีดาร์ก สองชั้น มีสระน้ำในตัว ไม่เล็กและไม่ใหญ่มาก ศูนย์เธอยังใหญ่กว่าอีก! ผมทุ่มงบไปไม่อั้นเลยสำหรับศูนย์ของเธอซึ่งสิ่งที่ได้กลับมามันคุ้มค่ามาก...

ผมเห็นเธอยิ้มและหัวเราะทุกวัน พี่พัดคะพี่พัดขา ชื่นใจ!

“พี่พัดขาาาาา” นั่นไงมาแล้ว ผมเก๊กหน้าขรึม

“วันนี้หยาขอออกไปดำน้ำกับแก่นท้ายเกาะได้ไหมคะ?” ผมวางปากกาและเงยหน้ามองเธอ แก่นเธอก็ตามมาอยู่กับหยาด้วย เธอสนิทและไว้ใจได้ซึ่งผมให้เธอดูแลหยาส่วนตัว

“ตอนนี้เหรอ?”

“ใช่ค่ะ!”

“แดดร้อนอยู่เลย...บ่ายค่อยไปสิครับ เดี๋ยวพี่ไปด้วย” เธอทำท่าคิดก่อนจะตกลง

“งั้น 4 โมงเจอกันนะคะ” รอบนี้ไม่ให้ไปคนเดียวแล้วเพราะท้ายเกาะอันตราย รอบที่แล้วให้เล่นหน้าเกาะกลับมาตัวดำเป็นเหนี่ยงเลย

แต่พอผ่านไปอาทิตย์หนึ่งเธอก็กลับมาขาวอีก เธอโวยวายไม่พอใจมากเพราะอยากผิวสีแทน ผมละงงกับเธอจริง ๆ

ผมรีบเคลียร์งานให้เสร็จและให้ลูกน้องไปไล่แจกการ์ดคนที่รู้จัก ผมไม่ได้ไปเองหรอกเพราะบางคนก็ไม่ได้อยากเจอหน้า ไม่ถูกกันแต่ก็ต้องเชิญมาเป็นพิธี

ส่วนคนที่สนิทหรือเคารพผมก็เอาไปให้ด้วยตัวเอง แขกเชิญมาประมาณไม่ถึง 50 คน เชิญเฉพาะคนที่สนิทและต้องเชิญ

ส่วนงานแต่งผมแต่งที่กรุงเทพฯ เพราะวันนั้นมีเป็นพันคนแน่ ๆ เพราะพ่อกับแม่ทั้งเธอและผมเป็นที่รู้จักกว้างขวาง ที่นี่คงไม่สะดวกจะรับคนเยอะขนาดนั้น

เอาจริง ๆ ผมค่อนข้างหวงเกาะ...เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่ให้เสียงดังก่อนจะถึงหน้าเก็บรังนกเพราะนกอยู่ ใครฝ่าฝืนผมไล่ออกทั้งครอบครัว!

ส่วนใครดี...ผมส่งเสียเลี้ยงดูให้การศึกษาลูกหลานทั้งหมด เจ็บป่วยผมดูแล เงินทองมีใช้ไม่ต้องลำบาก ขาดเหลืออะไรให้บอก

ทุกคนที่นี่ถึงไม่มีใครไปไหนและยอมตายแทนครอบครัวผมได้ทั้งนั้น

ผมเดินใส่กางเกงว่ายน้ำขาสั้นที่คอมีแว่นตากันน้ำที่ตัวพาดผ้าขนหนูไว้ เดินออกมารอหน้าบ้านที่เราอยู่ เราอยู่บ้านเดียวกันแล้วแต่แยกห้อง

ซึ่งทุกคนไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเชื่อใจ ว่าผมจะไม่ทำอะไรน้อง ผมรับปากผู้ใหญ่ไว้แล้ว

ที่นี่ไม่มีใครมายุ่มย่ามเพราะผมสั่งไว้ บ้านกั้นรั้วและมีลูกน้องยืนคุมเชิงอยู่ด้านนอก ส่วนในบ้านคนที่เข้าได้ถ้าเป็นผู้ชายจะมีแค่วิชิตกับไทที่เป็นลูกน้องที่ไว้ใจได้อีกคนของผม ส่วนผู้หญิงมีแก่นกับแม่บ้านอีก 2 คน

“ไปกันค่ะ” เธอเดินออกมาสวมชุดคลุมอาบน้ำในมือถือห่วงยางยูนิคอร์นที่คอมีแว่นตากันน้ำในมือถือผ้าขนหนูมวยผมขึ้นเป็นซาลาเปาไว้กลางหัว

“แก่นล่ะ” ผมเอ่ยปากถาม

“เดี๋ยวตามไปค่ะ” เธอยื่นห่วงยางให้ผมและผูกเชือกที่เสื้อคลุมอาบน้ำให้แน่น

ก่อนเราจะจับมือเดินลัดเลาะไปท้ายเกาะตรงนั้นน้ำลึกมากแต่ปะการังใต้ทะเลก็สวยมากเช่นกัน เธอบอกว่าเธอว่ายน้ำเก่งพอสมควร ซึ่งผมก็ไม่ไว้ใจนอกจากจะเห็นเอง

เมื่อถึงที่หมายเธอตาลุกวาวรีบถอดรองเท้าและวางผ้าขนหนูไว้ข้างโขดหินก่อนจะถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก...

ผมมองเธอจากด้านหลัง เธอใส่เป็นชุดว่ายน้ำสีเนื้อวันพีชแขนยาวซึ่งมันก็ไม่ได้อะไรมาก เธอใส่แว่นตากันน้ำก่อนจะดำผุดดำว่ายอยู่แบบนั้น

ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะสวมแว่นตากันน้ำและดำน้ำตามเธอลงไป...ที่ตรงนี้มันส่วนตัวไม่มีใครเคยได้มาเพราะมันต้องเข้าจากทางบ้านผม

ปะการังยังอุดมสมบูรณ์และมีถ้ำให้ลอดเข้าไปด้านในได้อีก ที่นี่ยังคงความสวยงามของธรรมชาติไว้อย่างยาวนาน

เธอว่ายลงไปหยอกล้อเล่นกับฝูงปลาใต้ท้องทะเล...ก่อนจะว่ายกลับมาทิศทางเดียวกันกับที่ผมดำน้ำอยู่...

ก่อนผมจะมองเธอให้ชัด พระเจ้า!!!! ผมรีบโผล่ขึ้นจากน้ำไม่ทันและสำลักน้ำออกมา!! ชุดที่เธอใส่มันเป็นสายถักเว้าร่องอก!!

“แค่ก ๆ ๆ ๆ” ผมสำลักน้ำเธอรีบโผล่จากน้ำและมาตีขาอยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะถอดแว่นไปไว้บนหัว

“พี่พัดเป็นอะไรไหมคะ” เธอว่ายเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอามือมาลูบหลังผมและดึงให้ผมมาอยู่บริเวณที่ขาเรายืนได้

“หยาตกใจหมดเลย!” ผมอยากจะบอกว่าผมนี่สิที่ตกใจ!!

“ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ...ดูสิหน้าแดงหมดเลย” เธอเขยิบเข้ามาใกล้และเอามือมาลูบ ๆ หลังผมเบา ๆ

มือเธอเย็นเฉียบ ผมมองไปในน้ำที่กระเพื่อมตามแรงคลื่น...ผิวขาวใสนั่นที่ยิ่งมองก็ยิ่งสะท้อนแสงออกมาจากใต้น้ำ

ชุดสีเนื้อที่ยามโดนน้ำก็แนบเนื้อไปแล้วตอนนี้...กลับเหมือนเธอไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย ผมลอบกลืนน้ำลาย ใจเต้นแทบทะลุออกมานอกอก

เธอยังคงลูบหลังผมเบา ๆ ไม่หยุดและที่ไม่หยุดกว่านั้น...คือความคิด ผมคิดเตลิดไปแล้วก่อนสมองจะได้ประมวลผล

ผมก็กระชากตัวเธอชิด! จนอกนุ่มของเธอชนกับอกแกร่งของผม...