#รักจำเป็น_EP.11

#รักจำเป็น_EP.11

พัด

ผมเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า...จอดรถดับเครื่องก่อนจะสะกิดมือเธอเบา ๆ เธอหันมามองผมน้ำตาคลอหน่วย

“ถ้าหยาอยากร้องไห้ก็ร้องเถอะนะ...พี่ไม่ว่า” และเขื่อนน้ำตาก็ไหลนองหน้าเธอ

ผมสตาร์ตรถอีกครั้ง เปิดแอร์ และกดเปิดเพลงสากลคลอ เธอเช็ดน้ำตาปรอย ๆ

เวลาล่วงเลยผ่านไปประมาณ 20 นาที เธอก็หยุดร้องไห้และหันมามองผม

ผมเห็นจากหางตาว่าเธอมองผมอยู่ แต่ผมเลือกที่จะไม่หันไปมอง

“พี่พัด...” เธอเรียกผมเสียงสั่น โอ้ยย อย่าเรียกแบบนี้ใจอ่อนยวบหมดแล้ววว

“ครับ...” ผมเอานิ้วเคาะพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิด

“.......” เธอกระตุกมือผมที่จับเธออยู่

“พี่พัดจะไม่ถามอะไรหยาหน่อยเหรอคะ ฮึกก” ผมหันไปหาเธอแล้วส่ายหัว ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายของเธอ

“ฮืออออออ” เธอกลับร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ผมจับผมเธอทัดหูก่อนจะประคองหน้าเธอไว้ลูบแก้มเธอเบา ๆ

“หยาอยากทำอะไร พี่จะตามใจหยาทุกอย่าง หยาอยากร้องไห้ก็ร้องเถอะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกครับ” เธอร้องไห้ปากสั่น

ผมเห็นแล้วก็สงสารเธอนะแต่เธอต้องก้าวข้ามความรู้สึกเหล่านี้ไปด้วยตัวเธอเอง

“ยะ...หยาเสียใจ หยาไม่ควรร้องไห้เพราะเขา ยะ...หยาไม่ได้อยากให้เดตครั้งแรกขะ...ของเราเป็นแบบนี้ ฮือออออ” ผมหัวเราะก่อนจะหยิกแก้มเธอเบา ๆ

“มันไม่เป็นไรหรอกนะ เรายังมีเวลาอีกเยอะแยะ” เธอสูดน้ำมูกก่อนจะเปิดกระจกในกระเป๋าส่องหน้า

“โอ้ยยยย หน้าหยาาา พี่พัดอย่ามองนะ!!” ผมขำก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดที่บังแดดตรงหน้าเธอในนั้นจะมีกระจกบานเล็กที่ติดมากับรถ

“ไม่ต้องอายหรอก...พี่จดจำหน้าหยาไว้หมดแล้ว” เธอเอามือปิดหน้าก่อนจะหันมาหาผม โดยแหวกนิ้วชี้กับนิ้วกลางให้ห่างจากกันฝ่ามือปกปิดใบหน้าอยู่

“พี่ไม่รีบร้อน...พี่รอหยาได้นะ” ผมเอื้อมมือไปแกะมือเธอออก และค่อย ๆ ช่วยเธอเช็ดหน้าเช็ดตา

“คือหยา...” เธอเอ่ยออกมา ผมส่ายหัว

“หยารักพี่สิ...พี่จะไม่มีวันทำให้หยาต้องร้องไห้เสียใจเพราะพี่”

มาหยา

‘หยารักพี่สิ...พี่จะไม่มีวันทำให้หยาต้องร้องไห้เสียใจเพราะพี่’ ฉันมองผู้ชายตรงหน้าหลังจากเขาเอ่ยคำนั้นออกมา...แววตาเขาบ่งบอกว่าที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง

เขาสุภาพ...อ่อนโยน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขามันทำให้หัวใจฉันไหววูบ ดวงตารียาวนั่นยามสบกันมันทำให้ฉันหยุดนิ่งไม่กล้าเคลื่อนไหว ยามเขาจับมือฉันมันทำให้ฉันอบอุ่นอยากบอกไม่ถูก

“พี่แค่บอกไว้...ว่าผู้ชายแบบพี่หาไม่ได้แล้วนะ” ฉันย่นจมูกใส่เขาก่อนจะหยิบลิปกลอสมาเติมปาก

“แค่นี้ก็สวยแล้ว...ไม่ต้องเติมแล้ว พี่หวง” หน้าฉันร้อนวูบวาบ

“พี่พัดอย่ามาล้อเล่น ดูตาหยาด้วยค่ะ ปูดขนาดนี้” พี่พัดหัวเราะ ก็จริงนี่ตาฉันปูดมาก

“หยาน่ารักเสมอสำหรับพี่” ฉันถอนหายใจก่อนจะเอามือสางผมตัวเอง

“ลงรถเถอะค่ะ หยาหิว” พี่พัดหัวเราะก่อนจะดับเครื่องยนต์อีกครั้ง

“เปลี่ยนอารมณ์เร็วจัง พี่ตามแทบไม่ทันเลย” ฉันยักไหล่และเดินนำหน้าเขาไป

“มาหยา....” ฉันหันกลับไปตามเสียงเรียก

“คะ?” พี่พัดหยุดไม่ยอมเดิน

“ลืมอะไรรึเปล่า?” ฉันก้มสำรวจตัวเอง

“ไม่ลืมนี่คะ!” ฉันไม่ได้ลืมจริง ๆ

“ลืม...” และพี่พัดก็ชูมือขึ้นมา ฉันงง ไม่เข้าใจ

“คะ?” และเขาก็เดินมาจับมือฉัน

“ต่อไปเวลาไปไหน หยาต้องจับมือพี่แบบนี้” ฉันมองหน้าพี่เขา อิหยังวะ!

“รู้ไหมครับ...” ก็แค่จับมือ

“โอเคค่ะ” ฉันก้มมองมือเขาที่จับมือฉันอยู่ มือพี่พัดจะสาก ๆ เหมือนพ่อเลย อย่างว่าเขาทำงานแต่เด็กอะเนอะ จะมามือนุ่มนิ่มได้ยังไง

“หยาอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?” ฉันส่ายหัว

“งั้นเราไปทานอาหารญี่ปุ่นไหม หรือ หยาชอบทานอย่างอื่น ชอบแบบไหนเลือกได้เลยนะ” เขาพูดไปพลางตบฝ่ามือลงที่กระเป๋ากางเกง รู้แล้วว่ารวยยยย

“พี่พัดทานอะไร...หยาก็ทานอันนั้นแหละค่ะ”

“งั้นพี่ทานหยาได้ไหม?” ฉันหันขวับไปมองคนพูด

“หมายถึงสังขยาร้านนั้น...แม่พี่ชอบน่ะ”

“อ๋ออออ โอเคค่ะงั้นไปซื้อขนมฝากคุณป้าก่อน!”

“เดี๋ยวค่อยมาขากลับก็ได้ เราไปทานข้าว เดินเล่นก่อน” ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับเขา ก่อนที่เขาจะจูงมือฉันไป

“ร้านนี้เนอะ...” ฉันมองป้ายร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนี้แพงมากเลยขึ้นชื่อในจังหวัดนี้

“ไปร้านอื่นก็ได้ค่ะ...แพง” ฉันกระซิบบอกพี่พัดใกล้ ๆ

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ติดเรื่องเงิน...แค่หยาชอบก็พอ” เขาหันมากระซิบตอบฉัน กระซิบแบบชิดริมหู

“พี่พัด! หยาจั๊กจี้ค่ะ!” เขาหัวเราะและเราก็เดินเข้าไปในร้านอาหารกัน