หลังจากที่ทั้งพัสกรและกัญญ์วรานั้นรับประทานอาหารเช้าที่ให้พ่อครัวของรีสอร์ทเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วนั้น ชายหนุ่มจึงเดินนำหน้าหญิงสาวพาเดินเรียบไปยังชายหาดในเขตของเขาที่กำลังต่อเติมและจะสร้างเสร็จในอีกไม่ช้านี้
แต่เมื่อมาถึงสถานที่จึงแล้วกัญญ์วราจึงเริ่มลงมือถ่ายรูปในส่วนต่าง ๆ ทีจำเป็นต้องใช้ในการออกแบบและตกแต่งภายในบ้านพักไม่ว่าจะเป็นประตูทางเข้า ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องน้ำหรือแม้กระทั่งระเบียงที่ยื่นออกมารับสายลมและแสงแดดก็ตามที
ทุกอย่างถูกบันทึกลงใน ipad pro เครื่องโปรดของเธอก่อนจะหันไปถามเจ้าของรีสอร์ทหนุ่มหล่อที่กำลังที่ยืนกอดอกมองการกระทำเธออยู่ทางด้านหลัง
“คุณต้องการให้ห้องพักของคุณเป็นแบบไหนโทนสีแนวไหนคะ ฉันจะได้ออกแบบตามที่คุณต้องการ ”
“ผมอยากได้ห้องทีโทนสีสบายตาอยู่แล้ว ให้ความรู้สึกเหมือนเราได้มาพักผ่อนน่ะจริง ๆ” ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ อีกครั้งก่อนจะพูดความต้องการของตนอีกครั้ง
“ห้องแรกห้องนั่งเล่นผมอยากให้โทนสีห้องสบายๆ พักผ่อนได้ทั้งวันไม่เบื่อ ห้องนอนผมอยากให้เป็นโทนสีเทาครีมสลับผสมให้กลมกลืนกันคุณช่วยจัดการออกแบบให้ผมได้ไหม”
กัญญ์วราจัดการจดรายละเอียดความต้องการของพัสกรร่างแบบลงบน Ipad Pro ในมือเรียวเพื่อไม่ให้เกิดความผิดและพยักหน้ารับกับคำถามของคนที่กำลังยืนกอดอกพูดเล็กน้อยก่อนนิ้วเรียวเล็กสไลด์หน้าจอไปยังภาพต่อไปและถามชายหนุ่มขั้น
“แล้วห้องน้ำล่ะคะ…คุณอยากได้แบบไหน”
“ผมอยากให้ความรู้สึกโรแมนติก สำหรับคู่รักที่มาฮันนีมูนด้วยกัน” เสียงแหบพร่าแผ่วเบาราวกับกระซิบดังอยู่ช้างใบหูเล็กทำให้หญิงสาวรู้สึกขนลุกขนชันไม่น้อย สะดุ้งและขยับตัวออกห่างอย่างตกใจ
“นี่คุณขยับออกไปให้ห่างๆ หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวกล่าวก่อนจะวกกลับเข้ามาที่เรื่องงานอีกครั้งเพราะเธอนั้นไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเขา
“แล้วระเบียงด้านนอกล่ะคะ…คุณต้องการแบบไหน” ชายหนุ่มเดินไปเดินมาเล็กน้อยพร้อมทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนหันมาหาหญิงสาวที่กำลังรอคำตอบจากเขาอยู่
“อันนี้ผมให้คุณออกแบบมาเลยดีไหม”
“ฉันออกแบบมาน่ะฉันทำได้ แต่มันจะถูกใจคุณรึเปล่า"
“เรื่องนั้นคุณก็ต้องลองดูสิ” หญิงสาวถอนหายใจเล็กน้อย มองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังทำท่าทางกวนประสาทเธอเช่นเคย
“ในส่วนของรีสอร์ทที่เป็นแบบบ้านพักเป็นหลัง…คุณต้องการเพียงแค่นี้ใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าและเอ่ยประโยคต่อมา
“ใช่ตอนนี้ผมต้องการแค่นี้ ส่วนผมอยากได้อะไรเพิ่มเติมผมจะบอกอีกที”
“ได้ค่ะ คุณลูกค้า” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชันกลับไป
“บ้านพักตากอากาศของคุณละ อยู่ที่ไหน ฉันจะได้เข้าไปดูมันทีเดียวแล้วออกแบบมาให้คุณ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปมาหลายรอบ”
“ส่วนบ้านพักตากของผมอยู่ท้ายหาดโน่นเลยบ้านพักที่คุณกับผมนอนด้วยกันไปอีกหน่อย” พัสกรยกมือจากที่ล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างออกข้างหนึ่งแล้วชี้ให้ไปฝั่งตรงข้ามของกัญญ์วรา
คำพูดที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมามันดูแปลก ๆ พิกล
“งั้นไปเลยไหมคะ” หญิงสาวถามชายหนุ่ม
“เชิญ!” ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงแข็งและผายมือให้หญิงสาวออกไปก่อน กัญญ์วราเหลียวมองการกระทำชายหนุ่มเล็กน้อยและเอ่ยกับตนเองในใจ
“เป็นบ้าอะไรของเขาอีก”
สองหนุ่มสาวเดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศหลังโตของเขาใช้เวลานานพอสมควรเมื่อมาถึงก็พบว่าบ้านหลังนี้เริ่มที่เป็นรูปเป็นร่างเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงช่างนั้นเก็บรายละเอียดความเรียบร้อยโดยรอบนอกตัวบ้านและภายในเท่านั้น บ้านสองชั้นหลังใหญ่ที่มีห้องแยกย่อยมากมา
จากที่เธอได้ดูแล้วที่นี่ไม่น่าใช่บ้านพักตากอากาศที่จะเอาไว้ใช้ในยามพักผ่อน เพราะมันใหญ่เกินไปเหมือนเขาจะทำที่นี่เป็นบ้านที่อยู่ประจำเสียอย่างนั้น
แต่เรื่องนั้นมันเกี่ยวอะไรกับเธอกันเล่า ว่าแล้วจึงสะบัดศีรษะไล่ความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกไป จากนั้นเท้าเรียวในรองเท้าผ้าใบสีขาวเดินถ่ายรูปอาคารภายในรอบบ้านเอาไว้ หญิงสาวกดถ่ายภาพทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้จนครบพลางคิดแบบและโทนสีเอาไวเช่นเดิมตามประสานักออกแบบอย่างเธอ
กัญญ์วราจึงเดินไปบอกกับพัสกรลูกค้าหนุ่มว่าไปหาที่นั่งเพื่อที่จะคุยรายละเอียดงานทั้งหมดอีกครั้ง เพราะเธอนั้นเห็นว่าต้องคุยกับเขาค่อนข้างยาวนาน ให้ยื่นคุยภายในบ้านที่กำลังสร้างเหมือนที่อยู่ในรีสอร์ทเมื่อครู่คงไม่ดีเท่าไร่ ถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมาจะแย่เอาได้
ซึ่งนั่นเขาก็เห็นด้วยในสิ่งที่เธอว่ามาจึงเดินนำเธอไปยังร้านกาแฟที่อยู่ภายในรีสอร์ทแห่งนี้ สั่งเครื่องดื่มและเริ่มคุยงานกันอย่างจริงจังอีกครั้ง
กัญญ์วรานั้นเธอจึงเริ่มลงมือออกแบบห้องแรกให้เขาได้พิจารณาตามความต้องการของลูกค้าหนุ่ม ในคราแรกเธอได้บอกกับเขาว่าอีกหนึ่งสัปดาห์เธอจะนำเอาแบบของห้องพักที่ออกแบบเรียบร้อยแล้วมาให้ดูแต่เขากลับไม่ยอม ชายหนุ่มยืนยันว่าเขาต้องการดูแบบห้องพักภายในวันนี้
หญิงสาวจึงได้แต่ถอนหายใจให้กับลูกค้าหนุ่มและก้มหน้าก้มตากับการออกแบบชายหนุ่มก็แอบนั่งมองหญิงสาวที่ตนบอกว่าเป็นผู้หญิงอวดดีอยู่เป็นระยะ ในบางครั้งที่เธอนั้นเงยหน้าขึ้นมาเขาก็เฉไฉมองไปทางอื่น แต่ครั้งนี้เธอนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขากำลังจ้องเธออยู่
“นี่คุณมองอะไรคะ” หญิงสาวมองใบหน้าชายหนุ่มก่อนเอ่ยถาม
“เปล่า!” พัสกรเอ่ยเสียงแข็ง
“จะเปล่าได้ยังไงล่ะ ก็ฉันเห็นคุณมองหน้าฉัน”
“ผมไม่ได้มองคุณ ผมมองว่าเมื่อไรแบบทำเสร็จเสียที” ชายหนุ่มกลบเกลื่อนเมื่อเธอรู้ว่าเขานั้นมอง
ทำไมเขาต้องเผลอนั่งของผู้หญิงที่ปากไม่ดีแบบกัญญาราด้วยนะ
“นี่คุณงานออกแบบอย่างนี้มันต้องใช้เวลานาน ฉันบอกให้คุณรออาทิตย์หน้าคุณก็ไม่ยอม”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ลุกออกไปจากร้านเพื่อสั่งงานกับพนักงานในรีสอร์ท กัญญ์วรามองตามด้วยความงุ่นงง ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เธอนั้นตามอารมณ์ของเขาไม่ทันเจอกันไม่นานเธอยังรู้สึกเหนื่อยแล้วพนักงานของเขาทนกันไปได้อย่างไร ใบหน้าหวาน ส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนลงมือทำงานของตนให้เสร็จ อากาศที่นี่นั่นเธอชอบมากเพราะมันทำให้เธอผ่อนคลายและมีไอเดียในการทำงานมากขึ้น
เวลาผ่านไปนับชั่วโมงงานออกแบบห้องแรกที่ชายหนุ่มต้องการนั้นก็เสร็จพอดิบพอดีและเป็นเวลาเดียวกันกับพัสกรเดินกลับเข้ามาที่ร้านกาแฟอีกครั้ง
“คุณพัสกร คุณมาพอดีเลยงานออกแบบที่คุณต้องการภายในวันนี้ฉันทำให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณก็ลองดูแล้วกันว่าชอบหรือไม่ชอบอยากให้ปรับตรงไหนก็บอกฉันมา”
หญิงสาวร่ายยาวเมื่อชายหนุ่มนั้นนั่งอยู่ลงฝังตรงข้ามกับเธอพร้อมเลือนไอแพคทีเธอใช่ออกแบบให้เขาได้พิจารณาด้วย
พัสกรดูแบบในเครื่องมือที่หญิงสาวยื่นให้พร้อมกับทำหน้าตาไม่เชื่อสักเท่าใดเพียงเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก็สามารถออกแบบห้องทีเข้าต้องการ
แสดงว่าหญิงสาวตรงหน้านี้นั้นเก่งไม่เบาเอาเสียเลย ใบหน้าเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มที่ร้ายกาจ
“ฝีมือเก่งใช้ได้นิ” ร่างบางไหวไหล่เบา ๆ กับคำชมของพัสกร
“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันขอตัวกลับกรุงเทพก่อนนะคะ อาทิตย์หน้าฉันจะจัดงานแบบที่เหลือให้คุณ” เพราะเวลานี้ค่อนข้างที่จะเย็นมากแล้ว
“แล้วคุณจะกลับยังไง ในเมื่อตอนมาคุณมากับผม”
“คุณก็ให้ลูกน้องคุณไปส่งฉันที่ขนส่งสิ”
“ไม่มีใครว่างสักคน” ชายหนุ่มตอบอย่างขอไปที
หญิงสาวมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครที่จะช่วยเหลือเธอได้เลย
“งั้นก็คุณไง…ไปส่งฉันที่ขนส่งทีสิคะ”
“ผมไม่ว่าง คุณก็รอกลับพร้อมกันสิ วันพรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับกรุงเทพฯแล้วเหมือนกัน”
กัญญ์วรากรอกตามองบนเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบชายหนุ่มไป
“ฉันพักที่นี่ไม่ได้…ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา แล้วอีกอย่างฉันจะค้างที่ไหน ในเมื่อคุณบอกฉันว่าห้องพักในรีสอร์ทของคุณนั้นถูกจองเต็มไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”
ระหว่างเดินออกจากร้านกาแฟมายังเคาน์เตอร์เช็คอินของทางรีสอร์ท
“นี่คุณจะบ้ารึไง ฉันเป็นผู้หญิง ส่วนคุณเป็นผู้ชายจะให้มานอนห้องเดียวกันได้ยังไง แล้วอีกอย่างนะฉันกับคุณก็พึ่งจะรู้จักกันแค่ไม่กีวัน มันจะไม่แปลกไปหน่อยรึไง ถ้ากลับพรุ่งนี้ฉันขอไปพักที่รีสอร์ทอื่นดีกว่านะคะ”
“ไม่ได้เจ้านาย…คุณเขาโทรมาฝากคุณไว้กับผม คุณพักที่นี่ ส่วนเสื้อผ้าคุณไม่ต้องห่วงผมจะให้แม่บ้านจัดการให้ ตกลงตามนี้”
ชายหนุ่มสรุปให้เรียบร้อยแต่กัญญ์วรากำลังจะอ้าปากเถียงชายหนุ่ม แต่เขานั้นรู้ทันยกมือขึ้นชี้หน้าเธอไว้ก่อน ว่าแล้วก็ชายหนุ่มเดินออกไปทิ้งให้หญิงสาวยืนหงุดหงิดไม่น้อยก่อนเดินตามหลังออกไป ลับหลังของสองหนุ่มสาวแล้วนั้น พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างสงสัยไม่น้อยว่าหญิงสาวคนที่มากับเจ้านายเขาเป็นใคร
“ป้า…ผู้หญิงคนสวยๆ นั่นใครอะป้า” พนักงานสองสาวเดินประจำที่เคาน์เตอร์เดินมาหาป้าแม่บ้าน
“ป้าก็ไม่รู้หรอก…คงเป็นผู้หญิงของคุณภีมมั้ง”
“สวยดีนะป้า ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่กล้าเถียงคุณภีมมาก่อนเลยตั้งแต่ฉันทำงานมา ฉันเห็นคนนี้แหละคนแรกเลยล่ะมั้งป้า เห็นว่านอนห้องเดียวกันก็คงเป็นผู้หญิงคุณภีมจริง ๆ แหละ”
“โอ้ยๆ ไปๆ ทำงานได้แล้ว…เดี๋ยวคุณภีมเดินกลับมาได้ยินจะซวยกันหมด”
ว่าแล้วพนักงานที่รวมตัวกันจึงพากันแยกย้ายไปทำงานของตน ถ้าเกิดพัสกรเจ้านายหนุ่มเดินมาได้ยินมีหวังคงโดนเรียกไปปรับทัศนคติแน่นอนรอบเย็นแน่นอน
มีอยู่คืนหนึ่งโอบกุลไม่กลับบ้านแล้วไม่ยอมโทรกลับมาบอกว่าจะกลับบ้านเกินเวลาโดยปกติคนติดเมียอย่างเขาจะยอมห่างอกเมียจนเพื่อนของชายหนุ่มนั้นอดแซวไม่ได้ วันนั้นก่อนที่เธอนั้นจะขึ้นนอนเพราะเกวลินเบื่อที่จะเขาโอบกุลกลับบ้านเต็มทนแล้ว แต่แล้วเธอก็เปิดเข้าแอพพลิแคชั่นยอดฮิตติดอันดับโลกที่มีผู้คนมากมายใช้งาน จากนั้นเธอก็เข้าไปในไอจีสตอรี่แล้วเลื่อๆปัดๆไปมา เห็นเพื่อนของชายหนุ่มลงเรื่องราวไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน จึงกดเข้าดูแต่แล้วสายตาหวานของเกวลินเห็นร่างของโอบกลุสามีของเธอกำลังนั่งกอดกดสาวสวยอยู่ภายในสถานบันเทิงแห่งนั้น“อิพี่โอบ ไม่ยอมกลับบ้าน แต่กลับไปนัวสาว มันน่านักนะ” มือบางกำโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองแต่ วรรณวารีลงมาจากชั้นบนเห็นหน้าของเกวลินงอง้ำจนนางต้องถามหญิงสาว“เกลเป็นอะไรไปลูก” หญิงสาวมองหน้าแม่ของสามี“ก็พี่โอบสิคะ ไม่ยอมกลับบ้าน” หญิงสาวยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยควรรณวารี“ก็ปกติของพี่เขานิลูก พี่เขาทำงานตอนนี้อาจจะไปพบลูกค้าก็ได้”“ไปพบลูกค้าตอนสี่ทุ่มเนี้ยนะคะ แล้วเมื่อกี้นี้เกลเล่นไอจีเห็นพี่โอบกับลังกอดผ
“ว่าไงนะ เกวลินยังไม่กลับ”โอบกุลเอ่ยถามป้านอมแต่ต้องหันควับทันที่เมื่อได้ยินทำใหผู้เป็นพ่อเป็นอม่อดตกใจกับอาการร้อนรนของลูกชายจนอดยิ้มไม่ได้“จะตกใจทำไมตาโอบ น้องแค่ยังไม่กลับบ้าน”“แต่แม่ครับ…นี่มันจะสามทุ่มแล้วนะครับ เกลออกจากบริษัทตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้ยังไม่ถึงบ้านเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้” ท่าทางร้อนรนกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดของโอบกุล“ทำไมวันนี้ดูเป็นห่วงน้องแปลกๆมีอะไรจะบอกพ่อกับแม่มั้ย”“ไม่มีครับ” ชายหนุ่มเฉไฉ“ถ้าโอบไม่บอก…แม่ก็ไม่บอกเหมือนกันว่าน้องอยู่ไหน”โอบกุลนิ่งไปครู่หนึ่งชั่งใจว่าจะบอกความสัมพันธ์ของเธอกับเขาดีไหม ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่และเล่าเรื่องทุกอย่างและความสัมพันธ์ให้บิดาและมารดาได้รับทราบ หลังจากนั้นเขาก็โดนบิดาสวดเสียยกใหญ่ที่ทำมิดีมิร้ายน้องแบบนั้น“เอาจริงๆนะตาโอบ…แม่รู้เรื่องของโอบกับยัยเกลมาสักพักแล้ว แม่ไม่อยากก้าวก่าย แม่แค่รอเวลาให้โอบกับเกลเข้ามาบอกแม่เองเท่านั้น เรื่องความรักแม่ไม่ได้ว่าแต่ต้องทำให้มันถูกต้อง”“ผมขอโทษครับคุณพ่อคุณแม่ แล้วเกลอยู่ไหนครับแม่”นางส่ายหน้า
“วันนี้คุณโอบดูอารมณ์ดีจังนะ พวกแกว่ามั้ย”“ใช่ๆ ฉันสังเกตพักหลังๆที่คุณเกลเข้ามาทำงานคุณโอบก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษวันนี้ก็เดินผิวปากเข้าเข้าห้องทำงานไปเลย” คำซูบซิบนินทาเจ้านายดังขึ้นอย่างเนือยๆไม่นานนักเกวลินก็เดินตามหลังโอบกูลเข้ามาภายในบริษัท การแต่งตัวของหญิงสาวนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย เรียกได้ว่าเซ็กซี่ขึ้นเป็นเท่าตัว เธอสวมเสื้อแกาะอกสีขาวสวมเบลเซอร์สีเทา กางเกงสีเดียวกันกับเสื้อ เดินเข้ามาโดยแจกจ่ายยิ้มให้กะบทุกคนในตอนนั้น พนักงานต่างรับรู้ว่าเธอคือน้องสาวแต่ไม่รู้เบื้องลึกมากกว่านั้น พนักงานผู้ชายตอนที่เกวลินนั้นเข้ามาทำงานแรกๆนั้นต่างถูกแซวและขายจนมจีบอย่างจ้าละหวั่น แต่ก็ถูกสายตาดุดันของโอบกูลแทนแน่นอนว่าเขานั้นหวง หวงเมียตัวเองและยิ่งเห็นการแต่งตัวมาทำงานของเธอนั้นทำให้เขานั้นแทบอยู่ไม่สุข ยัยตัวแสบตังใจใส่ชุดนี้มายั่วเขาหรือยังไง แถมเดินเข้ามาภายในบริษัทสายตาใครต่อใครก็คงต้องจ้องมองเธอ มันน่านักนะ&nb
ท้องฟ้าสีครามสวยสดผสมกับเกลียวคลื่นที่สาดซัดขึ้นมาที่ฝั่ง สายลมอ่อนๆ พัดผ่านกายทำให้เกวลินนั่งนิ่งอยู่บนฝืนทรายเนียนละเอียด บรรยากาศรายล้อมทำให้เธอนั้นรู้สึกผ่อนคลายเหลือเกิน หญิงสาวนั่งถอนหายใจอยู่พักใหญ่ นัยต์ตาหวานทอดยาวไปยังท้องทะเลที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ยากที่จะคาดเดาในบางครั้งว่ามันจะไปจบหรือสิ้นสุดที่ใดเช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของเธอและโอบกุลผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชาย ที่ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ สายตาจากสายตาผู้คน จนในบางครั้งเธอนั้นอึดอัดเหลือเกินเสียงถอนลมหายใจอย่างหนักหน่วงราวกับหาทางออกให้ความสัมพันธ์นี้ครั้งแล้วครั้งเล่าของหญิงสาวนัน้ทำให้ไม่ได้สังเกตุสภาพแวดล้อมข้างกายตนว่ามีร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามาทรุดกายนั่งบนผืนทราบข้างๆเธออย่างเงียบเชียบจ้องมองใบหน้าหวานอยู่หลายนาที“มองอะไรคะ”ร่างเล็กที่นั่งมองทอดยาวไปยังท้องทะเลแต่ความรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเธออยู่ และเมื่อหันไปก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆคือโอบกุลกำลังจ้องเธออยู่“มองความสวยเมีย”ไม่วายส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอแถมด้วยวาจาหยอกล้อหญิงสาวจนมีอาการขวยเขินไม่น้อย เพราะเวลาที
ความสัมพันธ์ของโอบกุลและเกลวินที่คนในบ้านนั้นมองเห็นคือความสัมพันธ์พี่น้องที่พัฒนาไปได้สวยไม่เหมือนแต่ก่อน แต่ความจริงแล้วทั้งสองมีสถานะที่ไม่อาจให้คนในบ้านล่วงรู้ได้ทุกคืนโอบกุลแอบเข้ามาหาเกวลิน ตักตวงความสุขจากร่างบางอยู่ร่ำไป จนหญิงสาวเองนั้นกลัวถ้าเข้าเข้ามาหาเธอแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง สิ่งที่เขาสั่งเธอให้ปกปิดในทุก ๆ คืนนั้นจะปิดไม่อยู่เป็นแน่ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนในบ้านไม่ว่าจะเป็น วรรณวารี ชัดชัย รวมถึงเหล่าแม่บ้านทั้งหลาย เธอจำเป็นต้องเว้นระยะห่างออกจากเขาบ้าง แต่ไม่วายเพราะการกระทำของหนุ่มสาวทั้งสองนั้นทำให้วรรณวารีอดสงสัยในตัวบุตรชายและหลานสาวไม่ได้“ยัยเกลอยู่ไหนเหรอมะลิ” นางหันไปถามแม่บ้านที่นำน้ำมาวางให้“คุณเกล มะลิเห็นรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนค่ะ”“ไปตามหาหาฉันหน่อยสิ” มะลิพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที“มีอะไรจะคุยกับยัยเกลหรือคุณ” ผู้เป็นสามีหันไปถามภรรยา“มีเรื่องอยากทำและสงสัยนิดหน่อย” ชัดชัยมองหน้าภรรยาก่อนจะมองไปยังประตูเมื่อบุตรชายเดินเข้ามาพอดี“ทำไมวันนี้กลับไวจังล่ะตาโอบ” นางเอ่ยถามบุตร
หลายวันผ่านมานับจากคืนนั้นเกวลินก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาจากชายหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ว่าเวลาทำงานเขาจะย้ายเธอให้มาทำงานใกล้ๆเขา จากที่ทำงานอยู่หน้าห้องตอนนี้เขาย้ายโต๊ะเธอมาอยู่ภายในห้องกับเขาเรียบร้อยทำให้หญิงสาวอึดอัดไม่น้อยเมื่อกลับถึงบ้านเธอก็ตรงขึ้นห้องทันที่เมื่อถึงเวลาค่อยลงมา โอบกุลและเกวลินเจอกันเพียงบางเวลาเท่านั้นคุยกันแทบจะนับคำได้ ในวันนี้โอบกุลทานอาหารค่ำเรียบร้อยเดินเลี่ยงออกมาก่อนโดยให้เหตุผลว่าเขามีงานต้องจัดการหลังจากที่เกวลินจัดการเก็บของทุกอย่างในครัวเรียบร้อย ทุกคนในบ้านต่างพากันแยกย้าย ๆ ไปอยู่ในที่ของตนเอง หญิงสาวก็เช่นกันกลับเข้ามาในห้องโดยไม่ลืมที่จะล็อกห้องของตนเป็นประจำทุกครั้ง แค่แล้วหลังจากที่เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ก็ต้องตกใจเมื่อพบคนที่เดินออกมาจากห้องครัวเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน กำลังนอนกระดิกเท้า มือสอดรองศีรษะอย่างสบายใจราวกับห้องนี้คือห้องของตัวเองเสียงอย่างนั้น&