LOGINShare
พลัดหลง
Last Updated:
2025-11-17 00:25:339
พลัดหลง
ผมเพิ่งได้สังเกตว่าป่านี้แสงแดดส่องลงมาไม่ถึงพื้นดินด้วยซ้ำ นอกจากต้นไม้สูงจะบดบังแสงแดดแล้ว บนต้นไม้พุ่มสูงยังถูกปกคลุมด้วยมอสส์และเฟิร์น ห้อยระโยงระยางบดบังแสงแดดจ้า ทำให้เห็นเพียงแสงสว่างแต่ไม่เห็นแสงอาทิตย์
พื้นที่ป่าทับถมกันไว้ด้วยซากพืชหลายชนิด ผมคิดว่าในป่าคงเป็นแบบนี้เสียส่วนใหญ่ พื้นที่ส่วนใหญ่ค่อนข้างชื้นแฉะหมอกจึงลงมากเป็นพิเศษ ยิ่งเดินลึกเข้าไปทัศนวิสัยในการมองเห็นยิ่งแย่ลง
“เดินใกล้กันไว้ ระวังคนข้าง ๆ ด้วย อย่าให้พลัดหลงกัน” คีรีตะโกนมาจากทางด้านหลังให้เราระวังตัว หมอกลงหนักหากไม่ระวังให้ดีมีโอกาสพลัดหลงกันได้ง่ายมาก
ผมขยับไปเดินชิดพี่มีนกลัวว่าจะพลัดหลง สายตามองไปอย่างระแวดระวัง หาทางหนีทีไล่ไว้เผื่อ
“หนูจันยืนเฉย ๆ” พี่มีนใช้เชือกมัดรอบเอวผมไว้ให้อยู่ใกล้กับเธอไว้ป้องกันพลัดหลง เราเดินกันเงียบ ๆ ไปได้สักครู่ดูเหมือนหมอกจะเบาบางกว่าก่อนหน้านี้ ในที่สุดผมกับพี่มีนก็เดินทะลุป่าหมอกมาได้
“พี่มีนทำไมเราเหลือกันแค่นี้ล่ะ” ตอนนี้ทีมเหลือลูกทีมแค่สองคนรวมผมกับพี่มีน เรามีกันแค่สี่คน คนที่เหลือหายไปไหนกันไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้เราพลัดหลงกันแล้ว
“น่าจะพลัดหลงกันในหมอก เดี๋ยวรอดูตรงนี้อีกสักพักเผื่อมีใครหลุดออกมา” พี่มีนบอกพร้อมเดินนำพวกเราไปตรงลานพื้นหญ้าเรียบเตียนนั่งรอคนอื่น ลูกทีมอาจจะเดินไปผิดทางหลงอยู่ในหมอกอีกสักชั่วโมงครึ่งชั่วโมงคงออกมาได้ ถ้าไม่ได้ไปทางอื่นแล้ว
“คุณหนู ผมว่าที่เหลือคงไปทางอื่นแล้วล่ะครับ” หนึ่งในลูกทีมของพี่เก็ตบอกกับผม ขณะผมกำลังเดินวนไปวนมาตรงทางออกป่าหมอก อย่าว่าแต่ลูกทีมคิดแบบนั้นเลย ผมเองก็คิดว่าพวกนั้นคงไปทางอื่นแล้วเหมือนกัน
“พี่มีน เราเอาไงต่อดี”
“พี่ว่าเราลองไปต่อดีกว่า เกาะกลุ่มกันไว้ พี่จำได้ว่าที่ต่อไปเป็นบึงใหญ่ ทุกคนเองก็น่าจะไปที่นั่น เราอาจได้รวมกลุ่มกันที่นั่นอีก แต่หนูจันอาจจะลำบากหน่อยเพราะเราไม่มีเต็นท์ให้นอน”
“พี่มีน ยังไงจันก็เป็นผู้ชายกลัวความลำบากจะเข้าป่ามาทำไม อย่าห่วงเลย เราไปกันต่อเถอะ พวกนั้นเองก็คงคิดเหมือนเรา”
“โอเค งั้นไปเถอะ พวกนายสองคนระวังหลัง ฉันระวังด้านหน้าเอง หนูจันอยู่ตรงกลางนะ” พี่มีนหันไปสั่งลูกน้องสองคนด้านหลัง ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะชื่อโทนกับเพียวอายุมากกว่าผมทั้งคู่ เราแยกกันเก็บของเตรียมของครู่หนึ่ง พากันเดินต่อไปทางหญ้าสั้น ๆ เป็นแนวทางให้เดิน
พี่มีนเดินไปก็ใช้มีดขีดต้นไม้เป็นรูปวงกลมไปตลอดทาง เป็นสัญลักษณ์เพื่อให้คนที่ตามมารับรู้ว่าเราเดินไปทางนี้ สองคนข้างหลังแบกปืนหันหน้าหันหลังระวังภัย เราออกจากป่าหมอกมาแล้วเชือกที่มัดเอวอยู่จึงถูกปลดออก
บันทึกพิเศษ : คีรี
เราเดินออกจากป่าตามนายพราน แต่ออกมาจึงพบว่าเราพลัดหลงกันในหมอกนั่นไปแล้ว ทางออกของป่าหมอกนี้มีหกถึงเจ็ดทาง ผมมองหาคนที่ทำให้ต้องเข้าร่วมการเดินทางนี้อยู่นานแต่ไม่เจอ
ในหมอกนั่นนอกจากบดบังทัศนวิสัยในการมองยังมีพิษทำให้สิ่งนอกเหนือธรรมชาติไม่สามารถใช้ความพิเศษของตนเองได้ มันทำให้ผมไม่รับรู้ว่าณจันทร์หายไปตอนไหน หายไปได้อย่างไร
ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องไปตามหาณจันทร์
“จัน หายไปไหนแล้ว” เพื่อนสนิทของณจันทร์พูดขึ้นหลังจากรู้ตัวว่าณจันทร์หายไปในหมอก ลูกทีมทั้งหมดพากันร้องตะโกนเรียกหาเจ้านายที่หายไป มีแค่ผมรู้ว่าตอนนี้ณจันทร์ไม่ได้อยู่แถวนี้
ฝั่งณจันทร์อยู่ไกลระยะการได้ยินและการได้กลิ่นของผม นั่นแปลว่ามันไกลเกินกว่าสองสามร้อยเมตร ในป่าแบบนี้ไม่ว่าจะห่างกันร้อยหรือสองร้อยเมตรก็สามารถเดินสวนกันได้ง่าย ๆ
“ภัทร”
“ครับ นายท่าน” ภัทรเด็กที่ผมช่วยไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนออกจากปราสาทเก่าที่ชายแดน เด็กนี่ถูกพ่อแม่ขายท่าทางอดยากผมเลยช่วยไว้ จากนั้นก็ตามติดเป็นลูกสมุนอยู่แบบนี้ ภัทรรีบปรี่เข้ามาเมื่อผมส่งเสียงเรียก
“เดี๋ยวฉันจะออกไปตามหาณจัน นายไปเรียกพรานมา” ภัทรรีบทำตามที่บอก พรานพงเดินมาหาผมท่ามกลางสายตาสงสัยของบรรดาลูกทีมที่เหลือ
“นายท่านมีอะไรจะสั่งหรือ”
“ฉันจะไปตามณจันนายพาพวกที่เหลือไปรอที่บึงร้อยโยชน์” พรานพงทำท่าครุ่นคิดสักพัก ผมรู้ว่าเขากังวลเพราะบึงร้อยโยชน์ไม่ใช่ที่ ๆ จะผ่านไปได้ง่าย ๆ พรานพงเองก็ไม่เคยมาที่นี่ เขาได้รับคำบอกกล่าวจากพ่อตนเองเท่านั้น
“แต่นายท่าน”
“นายเดินไปทางนี้ไม่มีทางหลงไม่มีอันตราย อีกสองวันฉันจะพาที่เหลือไปรวมกันที่บึง พาคนตัดไม้ทำแพไว้รอด้วย เราต้องใช้มันข้ามไป” พรานพยักหน้าเข้าใจหลังจากผมชี้เส้นทางปลอดภัยที่สุดให้
ดูเหมือนเด็กนั่นจะได้ยินที่ผมพูดกับพราน เขารีบเดินเข้ามาแทรก
“ฉันจะไปด้วย”
“ไม่จำเป็น นายไปก็เป็นภาระ”
“ใช่ คุณน่ะอยู่รวมกับทุกคนเถอะ นายท่านไปคนเดียวจะคล่องตัวกว่า” ภัทรพูดแทรกขึ้น อย่างที่ภัทรว่าผมไปคนเดียวคล่องตัวกว่า ไม่ถึงครึ่งวันผมก็หาณจันทร์เจอแล้ว แต่ถ้าหากมีคนอื่นไปด้วยผมจะไม่สามารถทำสิ่งที่ควรทำได้ ผมจึงมักไปไหนมาไหนเพียงคนเดียว
“แต่ฉันเป็นห่วงจัน ฉันจะไปตามด้วยตนเอง”
“ถ้านายไปด้วยจะยิ่งช้า ถ้าเป็นห่วงก็ตามพรานพงไปกับคนอื่น อย่าทำให้ฉันเสียเวลา” ผมไม่ได้สนใจจะต่อล้อต่อเถียงกับเด็กนี่ต่อ เลยถือกระเป๋าสะพายเดินออกไปอีกทาง เป็นทิศทางตรงข้ามกับที่บอกพรานพงไปก่อนหน้านี้ เป็นทางที่มีต้นไม้สูงเรียงสลับซับซ้อน
เด็กนั่นเองก็ไม่ฟังผม รีบวิ่งตามมาแต่อย่างไรเสียก็ไม่มีทางตามอมนุษย์อย่างผมทัน...
จบบันทึกพิเศษ : คีรี
เราเดินผ่านทางหญ้าโล่งเตียนมาจนถึงลานโขดหินสูงมีทางน้ำเล็ก ๆ ไหลผ่าน พี่มีนจึงตัดสินใจให้พวกเราพักกันตรงนี่ ก่อนจะออกเดินทางกันต่อ หนึ่งในลูกน้องเดินไปเติมน้ำ เขาสังเกตว่าเหนือโขดหินบนต้นไม้ใหญ่มีนกเกาะอยู่สามสี่ตัว
“คุณหนูพวกเรายิงนกได้มั้ยครับ”
“ตามสบายเลยพักให้หายเหนื่อยเราค่อยไปต่อ” พอผมอนุญาตเขาก็ล้วงเอาหน้าไม้ยิงลูกเหล็กออกมาจากกระเป๋าใส่ลูกดอก เพื่อไม่ให้สัตว์อื่นแตกตื่นการใช้หน้าไม้ล่าสัตว์จึงดีกว่าการใช้ปืนที่มีเสียงดัง
“หนูจันเองก็รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวเราเดินทางต่อ”
“คุณหนู คุณมีน หนีกันเถอะ” คนที่ยิงหน้าไม้ตะโกนดังลั่น ผมกับพี่มีนไม่ได้ถามอะไร รีบยกเป้ที่เพิ่งวางขึ้นมาสะพายแล้วออกวิ่งนำไปทันที
Latest chapter
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
36ขอบคุณสำหรับทุกอย่างผม พี่ภัทร พี่มีน ช่วยกันพยุงคีรีขึ้นมานั่งบนฝั่ง พี่มีนก่อกองไฟให้เราพิงไฟเพราะเสื้อผ้าเปียก กลางคืนในป่าอากาศค่อนข้างเย็น ใจผมอยากลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาและตนเองแต่คีรีไม่ยอมปล่อยมือครึ่งค่อนคืนเรานั่งอยู่แบบนี้ตั้งแต่ตัวเปียกชื้น จนตอนนี้เกือบแห้งหมดแล้ว คีรีเหมือนจะหลับไปแล้ว คีรีที่ไม่เคยหลับใหลและเหน็ดเหนื่อย เวลานี้ใบหน้าซีดเผือดเรียกไม่หือไม่อือใด ๆ ทั้งนั้น สภาพเขาแย่อย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมาก่อน แต่มือยังคงมีแรงมหาศาลแกะอย่างไรก็ไม่ยอมหลุด“คีรี ปล่อยมือได้แล้ว ผมไม่เป็นไรแล้ว” ผมกระซิบบอกเขาเสียงเบา มือที่จับกันแน่นถึงค่อย ๆ คลายออก ผมรีบตะโกนเรียกพี่ภัทร เขานั่งห่างออกไปเล็กน้อย พี่มีนกับพี่ภัทรรีบวิ่งมาหาทันที“ผมต้องทำยังไงต่อ” พี่ภัทรยื่นผ้าก็อซปิดแผลสีขาวให้ ผมรับมาใช้มันพันแผลอีกครึ่งที่ไม่ได้ถูกปิดไว้ พอปิดครึ่งล
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป คุณจะกลับไปอย่างปลอดภัย
35คุณจะกลับไปอย่างปลอดภัย“คุณจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นของคีรีทำผมหลุดจากภวังค์ พอผมเงยหน้ามองเขาก็ยิ้มให้เป็นรอยยิ้มจริง ๆ ไม่ใช่แค่เพียงการยิ้มมุมปากเหมือนทุกที รอบข้างไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าเรื่องเล่าจากคีรี ผมเลยไม่ได้หลุดโฟกัสไปไหนเลย“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง คีรีบอกเองว่าผู้ช่วงชิงตราต้องชดใช้ความผิด ทายาทจึงจะหลุดพ้นจากคำสาป แต่ตอนนี้เจ้าของตรานี้คือผม”“เพราะมีผมอยู่ ณจันจะไม่เป็นไร เชื่อใจผมแล้วอย่าคิดมาก”“คีรีรู้หรือเปล่าว่าคำสาปที่ว่านั่นคืออะไร” ผมพยักหน้าให้แล้วถามเรื่องอื่นต่อไป ไม่กล้ามองหน้าเขาที่พูดประโยคเมื่อครู่นาน ๆ คีรีส่ายหน้านั่นทำผมหมดคำถามจะถามต่อ ประจวบกับพี่มีนกลับมาพอดี ผมกับคีรีจึงเลิกพูดคุยเรื่องนี้กันไป เปลี่ยนมาสนใจไก่ย่างสองตัวเหนือกองไฟแทน“อะแบ่ง ๆ กันไปนะ กินเนื้อบ้างจะได้มีแรง” พี่มีนว
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป คำสาปผู้ช่วงชิงตรา
34คำสาปผู้ช่วงชิงตราผมดวงไม่ดีหรือไง ทำไมขอพรทีไรได้ตรงข้ามกันทุกทีเลย คีรีเดินกลับมาที่แคมป์ในมือถือไก่ป่าสองตัว พี่มีนหันมายิ้มให้ผมจากนั้นลุกเดินไปหาคีรี“ฉันทำอาหารให้” คีรียื่นไก่ป่าสองตัวนั้นให้พี่มีน แล้วเดินมายืนตรงหน้า ผมนึกว่าเขาจะถามเรื่องที่คุยกับพี่มีนเมื่อครู่แต่เปล่าเลย เขาแค่ถามผมว่า “จะไปอาบน้ำหรอ” ผมถอนหายใจพรืดพยักหน้าให้เขา ถือกระเป๋าเป้ที่จัดของเสร็จ ลุกยืนประจันหน้ากับเขา“ลำธารอยู่ทางไหนหรอ” น้ำเสียงผมคงไม่ค่อยเป็นมิตร ค่อนข้างหมั่นไส้ที่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็ช่างเถอะมันไม่ใช่เวลาจะมาคุยเรื่องนี้ พอคีรีชี้ทางให้ผมก็เดินออกไปตามลำพัง ถึงจะเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องนี้ผมก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี ไม่รู้คาดหวังอะไรอยู่กันแน่เดินมาเกือบแปดนาทีก็พบลำธารที่คีรีบอก ลำธารกว้างราวสองเมตร ในน้ำมีทั้งปลาทั้งหอย ป่าบนเขานี่ดูอุดมสมบูรณ์ดีเสีย
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป ปีนผา
33ปีนผาพรานพงปีนขึ้นไปเป็นคนแรก ผม ปริม พี่มีน ภัทร ไต่เชือกตามไปอยู่ตามชะง่อนหินที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก เกือบครึ่งชั่วโมงภัทรกับพี่มีนถึงปีนขึ้นมาอยู่ชะง่อนกลางเขาได้ ผมกับปริมใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะชะง่อนสูงเกือบถึงยอดเขาพี่เก็ตได้พี่โทนแบกขึ้นมาพี่มีนกับภัทรช่วยกันดึงเชือกให้ทั้งสองคนค่อย ๆ สูงขึ้น พอขึ้นมาถึงชะง่อนผาแรกต่อมาก็เป็นหน้าที่ผมกับปริมดึงต่อ ส่วนพี่มีนกับภัทรก็ดึงคู่ต่อไปขึ้นมา ตลอดชั่วโมงกว่า ๆ ไม่มีอะไรผิดพลาดเราดึงพวกเขาขึ้นมาได้สองคู่แล้วคู่สุดท้ายพี่เดี่ยวหัวหน้าทีมสองเป็นคนแบกลูกน้องขึ้นมา พี่เดี่ยวเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่บึกบึนไม่น่าห่วงเรื่องกำลังวังชาเลย แต่คนที่มีปัญหาคงจะเป็นภัทรกับพี่มีนที่ดึงขึ้นมาสองคู่แล้วขณะกำลังดึงเชือกจึงเผลอทำเชือกหลุดมือรูดลงจนทั้งสองคนบนเชือกเกือบหล่นลงไปข้างล่าง คีรีที่อยู่บนพื้นกระโดดทีเดียวก็ขึ้นไปยืนอย
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป คนป่วย
32คนป่วยเช้ามืดวันต่อมาคีรีอธิบายกับทุกคนว่าจะไปอย่างไรกันต่อ ทีแรกเราค่อนข้างกังวลเพราะต้องปีนผาสูง ไหนจะมีคนป่วยอีกสามคนที่ดูซึมมากขึ้น แต่คีรีบอกว่าตนเองจะปีนล่วงหน้าขึ้นไปก่อน แล้วค่อยหาที่ผูกเชือกหย่อนลงมาให้เราปีนตาม ถึงได้เบาใจขึ้นมาพี่มีนบอกให้คนป่วยพักอีกครึ่งวันไม่งั้นอาจไม่มีแรงปีน ฉะนั้นตอนนี้พวกเราเลยยังอยู่ใต้ชะง่อนผา เหนือหัวมีคีรีกำลังปีนภูเขาหินเพียงลำพัง ผมนั่งชะเง้อมองขึ้นไปแทบทุกห้านาที เขาไม่ได้ปีนนั่นเรียกว่ากระโดดเกาะจะดีกว่า กระโดดทีหนึ่งเกือบสองช่วงตัวของตนเองคนอื่นไม่ได้สังเกตเขาเท่าไรหรือเขาอาจไม่สนแล้วถึงได้ปีนผาแบบไม่สนใจใคร ไม่ถึงยี่สิบนาทีเขาก็ปีนถึงยอดภูเขาหิน ผมคิดว่าตอนนี้คีรีคงหาที่ผูกเชือกอยู่ เชือกยาวประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเมตร ไม่รู้ว่ามันจะยาวพอดีหรือเปล่า“โอ๊ยเจ็บ” ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ก็มีเสียงร้องโอดโอยดังมาจากหนึ่งในลู
รักต้องมนตร์ คนต้องสาป ลานหินร่วง
31ลานหินร่วงพักอยู่สิบนาทีก็เดินต่อ คีรีบอกเสียงเข้มไม่ว่ายังไงเราก็ต้องเดินผ่านลานหินกว้างนี้ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน ผมไม่ได้ถามว่าทำไมแต่ถ้าเขาบอกมาแบบนี้แปลว่ามันอันตรายลานดินแบบนี้เดินง่ายกว่าเส้นทางในป่าเยอะเลย อาจเพราะยังสว่างอยู่ทำให้เราสามารถเดินหลบเศษหินแกรนิตก้อนเล็กก้อนใหญ่ได้สบาย ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงหน่อย ๆ เราก็เดินมาถึงกลางเส้นทางแล้ว ฟ้ายังดูครึ้มอยู่เลยไม่แน่ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าฝนอาจตกลงมา เราจึงรีบเดินเพื่อให้ถึงภูเขาหินข้างหน้าก่อนค่ำ“มีบางอย่างกำลังมา” คีรีหยุดฝีเท้าหันมาบอกพวกเราเสียงแผ่ว พอคีรีว่าจบก้อนเมฆก้อนใหญ่ก็เคลื่อนไปบดบังแสงดวงอาทิตย์ พวกเราไม่มีใครได้ยินอะไรสักคนเลยพากันจ้องใบหน้าของอารักษ์ขาประจำทีม เขาหยุดนิ่งเงี่ยหูฟังบางอย่าง เห็นเขานิ่งแบบนั้นผมก็เลยไม่กล้าขยับตัวตามไปด้วย“ฝนจะตกอีกแล้ว” หนึ่งในลูกทีมของพี่เดี่ยว ถ้าจำไม่ผิดน
You may also like
ระหว่างเราใต้ขอบฟ้า
บาริสต้าสายรุ้ง961 viewsรักคนละตอน
เจ้าหมูสีน้ำเงิน441 viewsอุ่นใจใกล้กัณฐ์ Tossakan the series
Karinrumpa620 viewsลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง
ไอละมุน740 viewsคิงพ่ายควีน
ชีริน1.1K viewsมาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg)
อักษรปรุงรัก3.1K viewsจับพลัดจับผลู จากคู่หูมาเป็นคู่รัก
ลันลาบายหมายเลขแปด372 viewsThird Eye (สืบด้วยตา สัมผัสด้วยใจ)
Mkutkomen680 views
