ระหว่างที่เดินกลับมาที่รถแคทเดินคุยมากับกวางจึงได้รู้ว่า น้องกลับมาเพื่อรายงานเรื่องที่เขาไปทำที่สิงคโปร์ให้ทางบริษัทใหญ่รู้ และพักอยู่ที่โรงแรมที่บริษัทจัดให้แถมมีรถให้เขาใช้ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ วันนี้เขาเลยจะไปส่งแคทกับมายด์เองจะได้ไปทักทายป้ามลด้วย
เพราะแคทกับกวางเดินคุยกันอยู่ข้างหน้า ข้างหลังมายด์เองก็กำลังเล่าเรื่องของแคทกับกวางให้ปรางและสามหนุ่มฟัง มายด์บอกว่าแคทกับกวางสนิทกันมาก เพราะกวางจะรู้เรี่องของแคททุกเรื่องไม่ว่าจะดีหรือร้าย แคทไม่เคยปิดกวางบางเรื่องที่พ่อไม่รู้แต่กวางจะรู้หมด และช่วยแคทปิดพ่อด้วยเพราะกลัวพ่อจะไม่สบายใจ มายด์เล่าว่าพ่อห่วงแคทมากเพราะเป็นลูกสาวคนเดียว แคทก็เลยไปเรียนยูโด เทควันโด มวย และยิงปืนจนได้แชมป์ ระดับภาคเลย แต่นั่นแทนที่พ่อจะห่วงน้อยลงกลับมากขึ้นเพราะแต่ก่อนแคทใจร้อน วิปง่าย พ่อก็ส่งไปฝึกสมาธิกับป้าให้ใจเย็นลง แต่กลับหนักใจกว่าเดิมจากที่เคยมองออกว่าแคทคิดอะไร รู้สึกยังไง พอกลับมากลายเป็นคนเก็บอารมณ์และความคิดไม่ค่อย แสดงออกให้ใครรู้แถมเย็นชามากกว่าเดิม แต่กลับอ่านความรู้สึกคนอื่นได้ทางสายตาและท่าทาง เพราะงั้นพอกวางบอกว่าให้แคทรีบมีแฟนพ่อจะได้หมดห่วงแคทเลยไม่เชื่ออีกแล้ว กวางมาอยู่ได้4วันก็ต้องกลับไปสิงคโปร์ ก่อนกลับกวางได้แลกเบอร์โทรกับปริน โดยให้เหตุผลว่าจะได้เอาไว้เผื่อมีอะไรปรึกษากัน ปรินก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเพราะกวางมาพูดกับเขาว่า “พ่อบอกผมว่าพี่ชอบพี่แคทเหรอคับ”กวางถาม ปรินจึงพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงคับผมรู้จักนิสัยพี่ผมดี ผมไม่บอกเขาหรอก ถึงผมกับพี่ปรินจะเพิ่งเจอกันแต่ผมก็ดูออกว่าพี่ปรินชอบพี่ผมจริงๆ ผมเชื่อสายตาพ่อผมว่ามองคนไม่ผิด ถ้ามีอะไรจะถามผมเรื่องพี่แคทก็โทรหาผมได้เลย รับรองว่าพี่ผมยังมีเรื่องให้พี่ปรินปวดหัวได้อีกมาก”กวางบอกกับปริน “ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้วคับ แต่พี่ก็ต้องแสดงออกมาบ้างแล้วอย่าให้มากเกินไปจนเหมือนหวง และอย่าห่วงจนเกินไปไม่งั้นเขาจะปิดบังพี่เหมือนที่เขาปิดบังพ่อ ที่จริงผมก็ห่วงพี่แคทเหมือนกับพ่อนั่นแหละคับ แต่ผมรู้ว่าถ้าผมทำเหมือนพ่อพี่แคทก็จะไม่ยอมคุยกับผมในหลายๆเรื่อง ยังไงก็แล้วแต่ผมฝากพี่ปรินดูแลพี่แคทแทนผมกับพ่อด้วยนะคับ”กวางบอก “พี่จะดูแลแคทให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงนะ”ปรินรับปาก กวางยิ้มให้แล้วยกมือไหว้ “ขอบคุณคับพี่” วันนี้เป็นวันกีฬาของมหาลัย ปรินกับปรางขับรถไปรับแคทและมายด์ตั้งแต่ตี5เพราะสาวๆต้องไปแต่งหน้าทำผมที่มหาลัย ปรินไปส่งสาวๆแล้วก็กลับไปบ้านเพื่อเตรียมตัวไปบริษัท ปรินแต่งตัวเสร็จเดินลงมาเพื่อกินข้าวเช้า เห็นพ่อที่แต่งตัวพร้อมไปทำงานกับแม่กำลังกินข้าวต้มอยู่ จึงเดินเข้าไปนั่งกินด้วยแล้วถามว่า “วันนี้พ่อจะเข้าบริษัทหรือคับ” ปรินถาม “ก็แม่แกบอกให้พ่อไปบริษัทแทนแกไง”พ่อบอก “ก็ใช่ไง แล้วทำไมลูกแต่งตัวอย่างนี้ล่ะ”แม่หันมาถามปริน “ก็ผมต้องไปบริษัทไงคับ”ปรินบอก “วันนี้ลูกไม่ต้องไป ให้พ่อไปแทน ลูกไปดูแลยายปรางกับหนูแคท หนูมายด์ที่มหาลัยนู่น”แม่หันมาบอกเขา “ถ้าลูกไม่ไปดูแล ถ้าเกิดมีใครไปดูแลแทนจะทำไงล่ะ”แม่พูด ตอนแรกปรินก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอแม่พูดทำให้เขาคิดเลย บอกตรงๆเขาอยากจะไปดูแคทใจจะขาดแต่เพราะเขามีงานที่ต้องรับผิดชอบจึงต้องไปทำ อีกอย่างถ้าแคทรู้ว่าเขาโดดงานล่ะก็ คงไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่พอแม่กับพ่อเปิดโอกาสเขาก็ต้องรีบสิ “งั้นผมเอาชยากับเอกไปด้วยนะคับพ่อ”ปรินบอก เขารีบไปเปลี่ยนชุดและต้องโทรบอกชยากับเอกด้วย “ตามใจ”พ่อบอกตามหลัง ที่มหาลัยแคท มายด์และปรางแต่งตัวเสร็จแล้ว แคทไม่ยอมปล่อยผมตามเคย มายด์กับปรางก็เลยเกล้าผมสูงเหมือนกัน ส่วนชุดไม่ต้องกลัวว่าจะโป๊ เพราะแคทเป็นคนจัดการเรื่องชุดเอง ส่วนรองเท้าก็เป็นบูทที่สูงขึ้นมาถึงเข่า เสี้อก็เป็นกึ่งลูกไม้ติดคอแขนยาวแค่ไหล่กางเกงเป็นแบบแลกกิ้งแต่หนาโดยรวมแล้วมิดชิดมาก แต่มันปิดความสวยของแคทไม่ได้เลย ปรางมองดูแคทแล้วคิดในใจว่ามันเหมือนนางแบบมากกว่า ยิ่งพอแต่งแบบนี้แล้วมันยิ่งดูรูปร่างกลมกลึงไปหมด รับรองว่าถ้าพี่ปรินเห็นต้องตกตะลึงแน่นอน มายด์มองนาฬิกาที่ติดผนังเพิ่งจะ7โมง กว่าจะเตรียมจัดขบวนก็ตั้ง8โมง “ออกไปหาอะไรกินรองท้องกันก่อนมั้ย อีกตั้งนาน”มายด์หันไปถามแคทกับปราง ทั้งสองคนพยักหน้าแล้วก็พากันเดินออกมาข้างนอกห้องที่ใช้แต่งตัว ทั้งสามคนตั้งใจจะเดินไปที่ร้านขายกาแฟหน้าตึกเพราะที่นั่นจะมีแซนวิชและอาหารเบาๆให้กินรองท้องได้ แต่ยังเดินไม่ทันถึงก็ได้ยินเสียงเรียกเสียก่อน “แคท แคท”แคทกับมายด์และปรางหันไปมอง ศิวานั่นเอง “มีอะไรคะ”แคทถาม ศิวาเอาแต่มองหน้าเธอแต่ไม่พูดอะไร “เอ่อ พี่เอาขนมมาให้กินรองท้องน่ะ”ศิวาพูด แคทยังไม่ได้พูดอะไร “อ้าว!พี่ปริน พี่ชยา พี่เอก ทางนี้ค่ะ”ปรางเรียก สิ้นเสียงปราง แคทกับมายด์ก็มองเห็นพี่ๆทั้งสามคนที่กำลังเดินอยู่แถวหน้าห้องแต่งตัว ในมือของพี่ๆทั้งสามคนนั้นมีถุงใส่ของกินมากันคนล่ะถุง ปริน ชยา และเอกได้ยินเสียงปรางเรียกก็เลยหันมามอง แล้วพากันเดินตรงมาที่สาวๆทันที “ทำไมมากันได้ล่ะคะ ไม่ไปทำงานกันหรือไง”ปรางถามทันทีที่ปรินกับเพื่อนเดินมาถึง ปรินมองแคทผ่านหัวศิวาที่ยืนอยู่หน้าแคท “พวกพี่เอาของกินมาให้ กลัวว่าพวกเราจะเป็นลมไปเสียก่อน”ปรินบอกวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก