ตอนที่ 13 พี่อยากมีเมียแล้ว

ที่สวนแห่งหนึ่งในย่านชานเมือง

เจ้าของรถเบนซ์ขับรถเข้ามาจอดที่ลาน จากนั้นจึงเดินอ้อมมาช่วยกุลสตรีลงจากรถ

“ พี่หมอไม่เป็นไรค่ะ ณิหลาเดินเองได้แล้ว “ 

“ ได้ไงครับ พี่ก็บอกแล้วไง ว่าพี่จะเป็นขาให้น่ะ “ เขาจ้องเธอเสียตาหวานเยิ้ม เล่นเอาวรรณิหลาพูดไม่ออก แล้วยอมจับมือให้เขาพาเธอลงจากรถแต่โดยดี หญิงสาวมองรถกอล์ฟสองที่นั่งที่พนักงานสวนขับมาจอดต่อหน้าทั้งสอง 

“ เราจะนั่งเจ้ารถนี่ไปหรือคะ “ เธอรีบหันมาถามคนข้างกายอย่างตื่นเต้น

“ ใช่ครับ ขี่เจ้านี้จะได้ชมนกชมไม้เห็นวิวของที่นี้ได้ชัดขึ้น “ คนพูดมองคนที่ยืนยิ้มตื่นเต้นด้วยความเอ็นดู ทำไมเวลาอยู่ใกล้เธอแล้วชีวิตของเขามันถึงดูสดใสขึ้นทันตาแบบนี้นะ.

ทั้งคู่นั่งรถกอล์ฟไฟฟ้าคันนั้นเข้าไปในสวน มองดูสัตว์ต่างๆ ที่ถูกเลี้ยงปล่อยเอาไว้ ดูทุ่งดอกไม้แสนสวย พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ เลียบสองฝั่งของถนน

“ เฮ้ย นั่นลิงหรือเปล่าคะ “ วรรณิหลามองไปเห็นเจ้าลิงน้อยวิ่งอยู่ที่สวนก็ร้องทักอย่างตื่นเต้น

“ ใช่ อยากลงไปให้อาหารมันมั้ย พี่เตรียมมาด้วยนะ “ หญิงสาวรีบหันไปพยักหน้าให้คุณหมอไน เขาเห็นแบบนั้นจึงจอดรถ แล้วเดินลงมาจูงหญิงสาว

“ ขาเจ็บอยู่แบบนี้ทำอะไรก็ระวังตัวด้วย เข้าใจไหม “ เขาบอกกับเธออย่างเป็นกังวล เพราะกลัวว่าเธอจะสะดุดขาตัวเองล้ม จนเธอต้องรีบหันมายิ้มให้เขา

“ ถ้าจะห่วงขนาดนี้ ก็ไม่ต้องชวนมาตั้งแต่แรกก็จบค่ะ “ 

“ ก็พี่อยากดูแลปกป้องณิหลานี่ “ คำตอบจากเขา ทำเอาวรรณิหลาถึงกับพูดไม่ออก เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องหันไปสนใจเจ้าลิงน้อยที่เดินมาขอกล้วยในมือเธอแทน

“ เอ้า!! เจ้าดื้อนี่ “ หญิงสาวร้องออกมาเสียงดังมองเจ้าลิงตัวนั้นที่ไม่ยอมรับกล้วยจากมือเธอ แต่มันกลับแอบหยิบทั้งหวีที่อยู่ในตะกร้าไปแทน

“ ดื้อจริงๆ เนอะ “ ไนยะพูดกับคนที่ยืนข้างกาย สายตาก็มองที่เจ้าลิงตัวนั้นที่วิ่งหนีพวกเขาไปแล้ว 

“ ใช่ค่ะ ดื้อมากๆ เลย “ 

“ เหมือนคนแถวนี้แหละ “ หญิงสาวคิ้วขมวด และ แหงนคอจ้องคนที่ยืนชิดเธออยู่ด้านหลัง คนแถวนี้? เขาหมายถึงเธอเหรอ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไรกับเขา เสียงท้องของเธอมันก็ร้องดัง 

“ ณิหลายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเหรอครับ “ คุณหมอก้มหน้าลงมามองคนตัวน้อย ที่กำลังยิ้มเขินให้เขาอยู่ 

“ รู้ได้ยังไงอะ “ 

“ โห่ เสียงท้องดังเหมือนฟ้าร้องขนาดนั้น ไม่รู้สิจะแปลก “ หญิงสาวหน้าแดงแจ๋ที่รู้ว่าเขาได้ยินด้วย

“ พี่หมอมันไม่ได้ดังขนาดนั้นหรอกค่ะ “ 

“ เหรอ แล้วทำไมถึงไม่กินข้าวเที่ยงล่ะ มันเลยเวลามานานแล้วนี่ “ เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเหลือบมองไปที่เธอที่ตอนนี้แอบเดินหนีเขาไปที่รถ

“ ถ้ากินข้าวก็ใส่ชุดนี้ไม่ได้สิคะ “ คนสวยบ่นออกมา เพราะวันนี้เธอใส่ชุดเดรสยาวรัดตรงเอวคลอด เพื่อหวังจะโชว์ความสวยของเธอให้คุณหมอหนุ่มตะลึง แต่เหมือนกับว่าเขาจะไม่สนใจชุด นอกเสียจากจ้องจะดุเธอที่ไม่ยอมทานข้าว

“ ก็ใส่ชุดอื่นสิ ทำไมจะต้องเป็นชุดนี้ด้วย “ คนถามเดินเข้าไปยืนใกล้คนสวย

“ พี่ไม่เข้าใจคำว่าความสวยความงามหรือคะ พี่หมอ! “ ไนยะเผยยิ้มกว้างให้กับท่าทีของคนตรงหน้า

“ คนสวยน่ะ ใส่อะไรก็สวย ขนาดไม่ใส่ยังสวย “ เขาพูดกับเธอเพื่อหวังจะหยอดเธอเล่น ซึ่งคนฟังก็ตาโตทันที

“ พี่หมอไน นี่พี่เป็นคนแบบนี้หรือคะ หรือว่าที่แท้วันนั้น .. “ นี้วชี้เรียวยาวรีบชี้ไปที่คุณหมอหนุ่ม เมื่อคิดถึงวันที่เธอไปค้างบ้านเขาเมื่อวันก่อน 

“ ไม่ใช่!! พี่แค่พูดหยอกเราเล่นเอง เดี๋ยวเราขึ้นรถแล้วขับไปตรงริมแม่น้ำด้านนู้นดีกว่า เพราะพี่เอาอาหารว่างมาด้วย ว่าจะให้คนสวยแถวนี้รองท้องเสียหน่อย “ เขาก้มลงมาพูดกับเธอ หญิงสาวก็อมยิ้มแล้วทำตามที่เขาบอก

ที่สนามหญ้าริมแม่น้ำ มีครอบครัวและคู่รักมานั่งปิกนิกกันเต็มไปหมด ณัฐชัยกับวรรณิหลาเองก็นั่งอยู่บริเวณเดียวกันไม่ไกลจากคนอื่นเท่าใดนัก

มือเล็กของหญิงสาวจับลูกแอปเปิลขึ้นมาก่อนจะกัดไปคำใหญ่ อย่างไม่มีห่วงสวย แก้มกลมเคี้ยวเสียงดังกุบๆ ดวงตาก็หลับปี้เหมือนกับว่าสิ่งที่กินเข้าไปนั้นอร่อยเหลือเกิน ทำเอาคนนั่งมองจ้องเธอด้วยรอยยิ้ม 

“ ณิหลา “ เสียงของเขาเรียกชื่อเธอขึ้น ทำให้หญิงสาวลืมตา แล้วหันมาจ้องหน้าเขาแม้ในปากจะยังมีอาหารอยู่เต็มแก้ม

“ มีอะไรหรือคะ? “ 

“ พี่อายุ 30 แล้วน่ะ “ คนฟังเอียงหน้าสงสัยต่อคำพูดของเขาเล็กน้อย ปากของเธอก็ยังคงเคี้ยวแอปเปิลที่อยู่ในแก้มต่อไปพร้อมกับถามเขากลับ

“ อายุของพี่หมอเหรอคะ? “ 

“ ใช่ พี่แก่แล้วว่าไหม “ ณิหลาได้ฟังที่คุณหมอพูดก็เกิดขบขันเธอหัวเราะออกมาจนสำลักแอปเปิล 

“ อ้าว น้ำๆ “ไนยะเห็นแบบนั้นก็จึงรีบยื่นขวดน้ำให้กับหญิงสาว เธอรับเอาแล้วรีบดูดน้ำจากหลอดไปหลายกลืน พอเห็นว่าโอเคแล้วจึงได้หันมาพูดกับคนตรงหน้า 

“ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองแก่ล่ะคะ 30 นี่ยังไม่ถึงขั้นแก่นะ อีกอย่างถ้าไม่บอกว่า 30 ณิหลาคิดว่าพี่อายุแค่ 24-25 เองมั้ง “ 

“ เหรอ แต่พี่ว่าพี่แก่แล้ว แล้วพี่ก็อยากจะมีเมียแล้วด้วย “