ตอนที่ 41 พี่สาวฝาแฝด

“ ทำไมพี่หมอยังไม่กลับอีกนะ “ ณิหลาที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ยังไม่นอนเพราะเริ่มหึงที่แฟนหนุ่มหายไปบ้านผู้หญิงอื่นนานขนาดนี้ ขาสวยเดินไปเดินมาอยู่ที่บริเวณโซฟาด้านล่าง 

“ เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องสักทีนิต้า ถ้าไม่มีอะไรพี่จะได้กลับน่ะ “ คุณหมอที่ตอนนี้รู้สึกมึนๆ หัว แล้วนิต้าเองก็ชวนเขาคุยอะไรไม่รู้เรื่อง เขาจึงลุกจับกระเป๋า นิต้าก็รีบดึงแขนรั้งเขาไว้

“ อย่าเพิ่งไปได้มั้ยพี่ไน อยู่กับนิต้าก่อน แม่ยังไม่กลับมาเลย “ 

“ ปล่อย! “ ชายหนุ่มที่ตอนนี้เขารู้สึกร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวรีบสะบัดมือออก เพราะเขาสังหรณ์ใจไม่ดี ขายาวรีบสาวกลับมาที่บ้าน แต่กว่าจะเดินมาถึงก็ดูเหมือนว่ายาที่นิต้าใส่ในน้ำให้เขาจะเริ่มออกฤทธิ์ออกเดชแล้ว

“ นี่นิต้ากล้าทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ “ เมื่อกลับเข้าบ้านมามือหนาก็รีบปล่อยกระเป๋าลงพื้น เขารีบถอดเสื้อยืดที่ใส่ฟาดทิ้งลงตรงโซฟาเต็มแรง 

“ พี่หมอเป็นอะไรหรือเปล่าคะ “ ณิหลาวิ่งลงมาหาเขาด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มก็จ้องมองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย คนที่มองเขาอยู่จึงถอยกรูดเพราะรู้สึกแปลกๆ แต่พอเห็นเขาทรมานเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ พี่เป็นอะไรคะ “ สองมือเล็กจับตรงที่สองแขนของคนตรงหน้า แต่ไนยะที่ยังมีสติอยู่และไม่อยากทำร้ายเธอ จึงได้ผลักเธอออก

“ ออกไป! “ 

“ ห๊ะ!! “ 

“ กลับขึ้นห้องไปณิหลา! กลับขึ้นห้องไปแล้วล็อคประตูไว้ เดี๋ยวนี้! “ 

“ ไม่!ณิหลาไม่ไป พี่เป็นอะไรมีอะไรให้ณิหลาช่วยก็บอกมาสิคะ พี่ดูทรมานนะ “ เธอเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยความเป็นห่วง ไนยะที่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วดึงเธอเข้าแนบอกแล้วก้มลงมาประกบริมฝีปากจูบเธอด้วยความโหยหา ณิหลาตกใจเล็กน้อยที่ถูกเขาทำแบบนี้ ลิ้นของเขาเริ่มสอดแทรกเข้าไปสำรวจในโพรงปาก จนทำให้ตัวเธอเคลิบเคลิ้ม เนื่องจากมันเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสรสจูบจากใครสักคน ณิหลารับรู้ว่ามันรู้สึกดีขนาดไหน สัมผัสแบบนี้มันทำให้เธอจะลอยขึ้นไปชนกับเพดานบ้านแล้ว ตาหวานจ้องคนตรงหน้าที่แววตาของเขาตอนนี้ช่างยั่วยวนจนเหมือนว่าเขากำลังจะกลืนเธอลงไปทั้งตัว

“ อือ “ ปากอิ่มบ่นพึมพำเมื่อคุณหมอผู้เร้าร้อนก้มต่ำลงมาดูดที่มุมริมฝีปาก จากนั้นก็ไล่ลงมาตามซอกคอขาว มือใหญ่พยายามล้วงเข้าไปในชุดนอนของหญิงสาว ณิหลาตาเบิกโพลงได้สติทันที เธอรู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร 

“ นี่พี่เป็นอะไรเนี่ย! “ เธอผลักเขาออกเต็มแรง พร้อมกับมองเขาอย่างสงสัย

“ ณิหลาพี่ไม่ไหวแล้ว ช่วยพี่ด้วยณิหลา “ คนตรงหน้าทำท่าทีเจ็บปวดอ้อนวอน ณิหลานิ่งมองไปที่หว่างขาของเขาที่กำลังมีบางอย่างดันนูนออกมาจนเห็นได้ชัดแม้ยังอยู่ในกางเกง พอเขาขยับตัวเธอก็รีบดีดตัวเองไปหลบที่เสาบ้าน

“ อย่าเข้ามานะ! “ 

“ ณิหลา ช่วยพี่หน่อยสิ “ ไนยะวิ่งกระโจนเข้ามาใส่หญิงสาว ณิหลาเองก็รีบหลบ ทำให้ทั้งคู่วิ่งไล่กันไปมาจนทั่วบ้าน คุณหมอเองที่สังขารเริ่มจะไม่ไหวเพราะเหนื่อย เขาหยุดหายใจ จึงถูกณิหลาจับมัดติดกับเสาบ้านเอาไว้ 

“ โธ่! ทำไมณิหลาถึงทำกับพี่แบบนี้! “ เขาโวยวายเมื่อไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ “ เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอครับ “ สักพักก็เปลี่ยนเป็นขอร้องอ้อนวอน

“ ณิหลาจะไปนอนแล้วค่ะ พี่หมอก็ยืนหลับแบบนี้ไปแล้วกัน “ ณิหลาพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นๆ เพราะกลัวเขาในอาการแบบนี้ จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ถ้าเธอปล่อยเขาตอนนี้ เธอไม่รอดแน่ ๆ

“ อย่าน่ะณิหลา ไม่ๆ ณิหลา! กลับมาก่อน!!! “ คุณหมอไนยะร้องเรียกแฟนสาวลั่นบ้านเมื่อเธอใจดำเดินหนีเขาไปนอน เขาหน้าบูดบึ้งก้มมองตัวเองที่เต็มไปด้วยเหงื่อ 

“ ณิหลาใจร้าย “ 

รุ่งเช้าของวันต่อมา คุณหมอหนุ่มงัวเงียได้สติตื่นขึ้นมาบนโซฟากลางบ้าน เขาลุกนั่งด้วยความมึนงงเพราะไม่รู้ว่าตัวเองลงมานอนที่โซฟาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ ณิหลา “ เขาร้องเรียกหาเธอ ไม่รู้ว่าหญิงสาวกลัวเขาจนหนีกลับบ้านไปแล้วหรือเปล่า 

“ ณิหลา “ แต่พอบ้านเงียบแปลกๆ เขาจึงฟันธงได้ว่าเธอคงกลับไปแล้ว มือของเขารีบหยิบเอามือถือ ขึ้นมาจะโทรหาน้อง แต่กลับเห็นว่าณิหลาแชทเป็นข้อความทิ้งไว้ให้เขา 

[พี่หมอ ณิหลาต้องไปรับพ่อ]

[พ่อณิหลาเสียแล้วค่ะ]

บ้านณิหลา

“ พี่หมอกลับไปได้แล้วค่ะ วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ “ ณิหลาหันไปพูดกับแฟนหนุ่ม เพราะพวกเขาเพิ่งจะกลับมาจากวัด บ้านของณิหลาตอนนี้ก็เต็มไปด้วยชาวบ้านที่ลุงสนุ๊กเกณฑ์มาช่วยกันเตรียมของไปวัดพรุ่งนี้

“ ไม่เอาพี่เป็นห่วง “ 

“ เป็นห่วงอะไรกันคะ คนเยอะขนาดนี้ “ 

“ ก็พี่อยากอยู่กับณิหลา อยู่ช่วยปลอบใจณิหลาก็ยังดี “ ไนยะจ้องหน้าแฟนสาวอย่างเป็นห่วง วันนี้เขาและเหล่าเพื่อนๆ ก็มาช่วยงานทั้งวันแล้ว หญิงสาวจึงไม่อยากจะขัดใจ 

“ ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่หมอไปนอนพักที่ห้องณิหลานะคะ ข้างนอกคนยังเยอะอยู่ “ หญิงสาวเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน พอย่างกายเข้ามาในห้องนอน สิ่งแรกที่ไนยะได้เห็นคือรูปภาพที่วางอยู่บนหิ้ง รูปผู้หญิงอายุประมาณ 16-17 ถักเปียสองข้าง คนที่หน้าเหมือนกับวรรณิหลาอย่างกับก๊อปปี้วางในรูปมีเขียนวันชาตะ-มรณะไว้อย่างชัดเจน พอชายหนุ่มก้มมองต่ำลงมา ก็เห็นรูปภาพสองพี่น้องยืนกอดกันวางอยู่ที่โต๊ะ 

“ ณิหลา “ เขาเรียกชื่อคนที่กำลังเปิดตู้หาหมอนใบใหม่ให้กับเขา หญิงสาวหันมาจ้องเห็นชายหนุ่มมองรูปของเธอด้วยความสงสัยอยู่ เธอจึงได้เฉลยให้เขารู้

“ อ๋อ นั่นคือรูปของณิหลากับวิสาตอนเด็กนะคะ “ 

“ ฝาแฝด ? “