ตอนที่ 6 อย่าลืมโทรหาพี่นะ

“ หมอ? “ วรรณิหลาหันมองหน้าคนหล่อที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอด้วยความแปลกใจ

“ อ๋อ ผมเป็นหมอครับ เอื้อยก็เลยเรียกผมแบบนั้น แล้วคุณ? ผมถามได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรถึงได้ถูกวางยามาแบบนี้ ?” ไนยะที่สงสัยนั่งคิดนอนคิดมาทั้งคืนว่าเธอไปมีเรื่องกับใครถึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้ หรือมันจะเป็นแบบที่เขาฝัน? คนที่ฟังก็มองหน้าคนถาม แล้วเหลือบไปมองที่พี่สาวแม่บ้าน

“ อ๋อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เอื้อยขอตัวไปก่อนนะคะ ออกมานานเดี๋ยวคุณหญิงจะสงสัย “ เอื้อยที่รู้ตัวว่าอยู่เป็นก้างจึงรีบหันหลังกลับออกไป พร้อมกับไม่ลืมหันกลับมาปิดประตูห้องให้ทั้งคู่ด้วย

“ บอกผมได้มั้ยครับ เผื่อว่าผมจะสามารถช่วยอะไรคุณได้ ในฐานะหมอ “ หญิงสาวบนเตียงเริ่มจ้องมองหน้าของชายหนุ่ม เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับคิดในใจว่า มันยังมีผู้ชายที่หล่อ และ แสนดีแบบนี้อยู่ในโลกนี้อีกหรือ แถมยังเป็นหมออีก ถ้าได้ทำผัวคงจะสบายไปทั้งชาติ 

“ ณิหลาครับ “ 

“ ห๊ะ! “ คนเหม่อรีบได้สติเมื่อเขาเรียกชื่อ เขาที่สังเกตอยู่จึงถอดใจกับคำตอบที่อยากจะได้ไปเอง

“ ถ้าคุณยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เพราะเราเองก็เพิ่งจะรู้จักกัน ถ้างั้นคุณลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะครับ ผมจะลงไปหาอะไรให้กิน เสร็จแล้วจะไปส่ง “ เขาบอกกับเธอ จากนั้นก็ลุกเดินออกไป

“ ดูดี ดูดีจริงๆ ดูดีไปหมด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครดูดีขนาดนี้มาก่อนเลย คุณหมอไปอยู่ไหนมาคะ ถึงปล่อยให้หนูโตมาถึงอายุ 22 เนี้ย “ วรรณิหลา บ่นพึมพำตามหลังของคนที่เดินออกไป นี้เธอหลงรักชายหนุ่มที่พึ่งเจอเข้าให้แล้วเหรอ ? 

วรรณิหลาตอนนี้เปลี่ยนกลับมาใส่ชุดนอนลายหมีของเธอแล้ว เดินลงมาที่ชั้นล่าง สายตาของหญิงสาวมองไปยังโต๊ะวางโชว์กรอบรูปที่อยู่ใกล้กับบันได

“ พ่อเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ ไม่น่าละ ถึงได้ชื่อไนยะ “ ณิหลายืนมองรูปสมัยเด็กของหมอหนุ่มด้วยรอยยิ้ม คนอะไรหล่อตั้งแต่เด็กเลย 

“ ว๊าย! “ แต่เมื่อเธอหันกลับมาก็ต้องตกใจที่เห็นเขามายืนอยู่ข้างหลัง

“ ณิหลา! “ แขนของคุณหมอหนุ่มเอื้อมมากอดเอวของหญิงสาวที่กำลังจะล้มเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาชิดตัว ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ดวงตาสองคู่ที่กำลังจ้องมองกัน ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของวรรณิหลาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใช่เลย อาการแบบนี้ ต้องคนนี้แล้วแหละ ! 

“ เป็นอะไรไหมครับ “ เสียงจากเขา ทำให้เธอที่กำลังเพ้อฝันไปไกลได้สติกลับมา มือเล็กรีบดันอกแน่นของเขาออก แล้วยกขึ้นมาจับเส้นผมทัดหูกลบเกลื่อนความเขิน 

“ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วยจับ “ 

“ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ ผมคิดว่าคุณจะหน้ามืดเป็นลมเสียอีก เราไปกินข้าวกันเถอะ แล้วเดี๋ยวผมจะไปส่ง “ 

“ อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยกินข้าวเช้าน่ะ “ หญิงสาวรีบปฏิเสธเขาอย่างเกรงใจ ปกติเวลานี้เธอคงจะยังไม่ตื่น 

“ เฮ้อ “ คุณหมอถอนหายใจเสียงดัง “ คุณรู้หรือเปล่าครับว่าการไม่กินข้าวเช้า มันมีผลกระทบต่อร่างกายขนาดไหน เมื่อกี้คุณยังไม่มีแม้แรงจะยืนเลย “ คนฟังที่สังเกตสีหน้าเป็นกังวลของคุณหมอแล้ว เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยทานข้าวเช้าเลย 

“ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ฉันกินข้าวเช้าร่วมกับคุณก็ได้ค่ะ “ คุณหมอที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหวานอย่างพอใจ ทำเอาวรรณิหลาใจละลายเลยทีเดียว 

หน้าบ้านของพลอยไพริน

“ ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ค่ะ “ รถของคุณหมอณัฐชัยที่อาสามาส่งสาวได้จอดเทียบหน้าบ้านที่หญิงสาวชี้นิ้วบอก

“ หลังนี้คือบ้านของคุณเหรอ? “ เขาถามอย่างแปลกใจ มันหน้าแปลกมากที่บ้านของเธออยู่ใกล้กับบ้านของเขาแค่นี้ แต่เขากลับไม่เคยเจอเธอมาก่อน หรือที่เขาบอกกันว่าทุกอย่างมีเวลาของมันนั้น จะคือความจริง 

“ ไม่ใช่หรอกค่ะ ที่คุณถามฉันว่าไปทำอะไรมาถึงถูวางยานั่นน่ะ เรื่องมันเกิดที่บ้านฉัน ส่วนหลังนี้เป็นบ้านของเพื่อนฉันนะคะ “ คนพูดบอกกับเขาด้วยรอยยิ้ม แต่คนฟังกับรู้สึกหดหู่ใจ นี้แม้แต่บ้านของตัวเธอเองยังไม่ปลอดภัยเลยเหรอ ก็ว่าละทำไมเขาถึงฝันถึงเธอแบบนั้น เขาจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าเรื่องที่เขาฝันมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แล้วเขาเองก็จะต้องช่วยเหลือผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ให้ได้ 

“ คุณหมอไนคะ ? “ 

“ ค ครับ! “ คนที่กำลังเหม่อลอยรีบได้สติจ้องคนตรงหน้า 

“ ฉันว่าจะขอเบอร์ของคุณไว้จะได้หรือเปล่า เห็นว่าคุณเป็นหมอ ถ้าฉันมีปัญหาสุขภาพจะได้โทรไปปรึกษาน่ะ” ณิหลายื่นโทรศัพท์ให้กับคุณหมอด้วยท่าทีเคอะเขิน เกิดมายังไม่เคยขอเบอร์ผู้ชายก่อนเลย เธอมีพิรุธอะไรออกไปหรือเปล่านะ แต่โชคดีที่คุณหมอหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเอามือถือของเธอไปกดเบอร์โทรของตัวเองให้ ซึ่งต่อให้หญิงสาวไม่ขอเขาก่อน เขาก็ว่าจะขอเธออยู่เหมือนกัน ผู้หญิงที่เขาอยากเจอมาตลอด 5 ปีมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร 

“ อย่าลืมโทรหาพี่นะครับ น้องณิหลา “