ตอนที่ 10 จดหมาย 1

ถ้ำหลังม่านน้ำตกใต้ผาอารามธรรมพิสุทธิ์

“ชีวิตใหม่ที่ได้รับโอกาสในวันนี้ สตรีเช่นพวกเราต้องใช้ให้คุ้มค่าเพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง”

โจวเจินว่าอีก “ข้ามีความคิดว่าอยากไปเมืองหลวงที่รุ่งเรืองเหมาะกับสตรีสะสวยเช่นข้า มีบุรุษให้เลือกเยอะๆ ค่อยๆ เลือกเฟ้น เราต้องเป็นฝ่ายเลือกและเลือกให้เป็น” 

ไป๋เล่อชิงไม่คิดทัดทานผู้มีพระคุณอยู่แล้ว นางพยักหน้า “ข้าเองก็ไม่มีที่ไป เช่นนั้นก็ไปไหนไปกัน!” 

แต่ว่าเส้นทางยาวไกลต้องใช้เงิน

นางจึงเสนอว่า “ข้ามีสินเดิมเก็บที่เรือนสามี ยังมีตั๋วเงินแอบเก็บไว้ เป็นตั๋วเงินที่ลักลอบทำการค้าลับๆกับสกุลเฉินของสหายมาหลายปี”

โจวเจินพยักหน้าเข้าใจ

“เจ้าอยากให้ข้าแอบเข้าไปเอาออกมาใช่หรือไม่?”

“ใช่เจ้าค่ะ นั่นคือเงินของข้า ผู้อื่นไม่ควรมีสิทธิ์ยึด ข้ามิอาจทำใจหากแม่สามีจะได้มันไปทั้งหมด”

“ได้ เจ้าบอกทางมา ข้าใช้เวลาไปขโมยไม่นาน” มีวรยุทธ์เสียอย่าง ต้องใช้ทักษะฟ้าประทานนี้ให้คุ้มค่า

ไป๋เล่อชิงหยิบหินก้อนเล็กๆ มาขีดเขียนบนพื้นดินก่อเกิดเป็นแผนที่และเส้นทางไปยังเรือนสกุลอู๋ รวมถึงประตูเรือนต่างๆ

โจวเจินพูดเอาไว้ไม่เกินจริงแม้แต่น้อย นางใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามก็กลับมาพร้อมตั๋วเงินและห่อผ้าของมีค่า

ไป๋เล่อชิงที่รออยู่ในถ้ำได้แต่เบิกตาโตอย่างแตกตื่น เดิมทีนางใช้เวลานั่งรถม้าจากเรือนสกุลอู๋มาที่วัดนานโข แต่โจวเจินทั้งไปและกลับทั้งยังต้องลอบเข้าเรือนขโมยของ

“รวดเร็วเกินไปแล้ว ยอดเยี่ยมที่สุดเลยเจ้าค่ะ” ไป๋เล่อชิงชื่นชมจากใจ

โจวเจินยักคิ้ว “เพราะเจ้าบอกทิศห้องพักส่วนตัว ตำแหน่งเก็บของมีค่า ต้องยกความดีให้เจ้าสิถึงจะถูก” ว่าพลางส่งทุกอย่างให้เจ้าของทั้งหมด ไม่คิดยักยอกสักชิ้น โจวเจินเป็นคนสัตย์ซื่อจริงใจ โดยเฉพาะคนที่ถูกชะตา 

ไป๋เล่อชิงแย้มยิ้ม แม้นางจะมีครอบครัวไม่ค่อยดี แต่งงานเข้าเรือนสามีผิดคน แต่ชีวิตนี้ยังไม่นับว่าโชคร้าย เพราะว่านางมีวาสนาพบเจอมิตรภาพแสนดีมาโดยตลอด คนแรกเฉิงเอิน คนที่สองก็โจวเจิน แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ

เรือนสกุลอู๋

อาชุ่ยวิ่งเข้ามา “นายหญิง เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

ซืออวิ๋นนั่งจิบชาในศาลาถามเสียงเนือย “มีสิ่งใด”

“เมื่อคืนมีโจรงัดเรือนของนายหญิงน้อยเจ้าค่ะ”

คนฟังตกใจยิ่ง 

“โจรหรือ?”

“เจ้าค่ะ ของมีค่าในเรือนนายหญิงน้อยถูกขโมย ทั้งเงินในหีบและเครื่องประดับไม่เหลือเลยสักชิ้น” อาชุ่ยเคยเข้าไปทำความสะอาดจึงเคยเห็นของมีค่าเหล่านั้น

“แล้วที่ห้องคลังในเรือนข้าเล่า? ตรวจสอบหรือยัง? มีอะไรหายหรือไม่?”

ที่นั่นของมีค่าเยอะยิ่งกว่าห้องของไป๋เล่อชิง

“ไม่มีสิ่งใดหายแม้แต่ชิ้นเดียวเจ้าค่ะ ไม่มีร่องรอยแม้แต่รอยเท้า โจรมางัดแค่เรือนของนายหญิงน้อยเท่านั้น เรื่องนี้ต้องแจ้งทางการหรือไม่เจ้าคะ?”

ซืออวิ๋นชะงักงันนิ่วหน้า คนมีชนักติดหลังมีหรืออยากยุ่งเกี่ยวกับทางการ นางจึงโบกมือปฏิเสธ “ไม่จำเป็น ของข้ายังอยู่ครบถ้วนก็พอ”

ของนางล้ำค่ากว่าของไป๋เล่อชิงมาก

เงียบงันครุ่นคิดครู่ใหญ่ ท้ายที่สุดนางก็ฉุกคิดได้ บางทีอาจเป็นฝีมือของไป๋เล่อชิง นางยังไม่ตายจริงๆ แต่ไฉนไม่แสดงตัวออกมา 

อา...หรือว่า นางแอบกลับมาเอาเงินส่วนตัวเช่นนี้..ก็เพื่อเดินทางไปหาหมิงเอ๋อร์ที่เมืองหลวง!

เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว...

ไม่ได้การ! ต้องตัดไฟแต่ต้นลม

หลักฐานการตายของไป๋เล่อชิงถูกสร้างขึ้นด้วยอาภรณ์ฉีกขาดซึ่งมีเนื้อผ้าสีสันคล้ายคลึงกับที่นางใส่ในวันเกิดเหตุตกอยู่กึ่งกลางหน้าผาติดกับกิ่งไม้

“นี่คือชิ้นส่วนที่หลงเหลือร่องรอยเดียวที่ข้าหาพบ”

ซืออวิ๋นเสียงสั่น น้ำตานองหน้า ทำท่าเสียใจอย่างสุดซึ้ง และนางนั่งพูดอยู่ตรง ‘ป้ายวิญญาณ’ ของลูกสะใภ้ 

“น้ำตกใต้หน้าผานั่นทั้งลึกและไหลเชี่ยว ข้าไม่อาจคิดสภาพอันน่าเศร้าได้จริงๆ เจ้าค่ะ การไม่เจอศพ บางทีย่อมดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้จดจำแค่ภาพงดงามของนาง”

และเพียงประโยคเช่นนี้ทำคนฟังในโถงจัดงานศพคาดคิดไปในทำนองเดียวกันว่าร่างของไป๋เล่อชิงคงจมดิ่งติดคาซอกหินไม่อาจนำขึ้นมาได้

คนตกหน้าผาสูงเชียวนะ

คาดว่าคงไม่เหลือแม้แต่กระดูก

แน่นอนว่าคงกลายเป็นอาหารปลาไปเสียสิ้นแล้ว

หรือต่อให้เหลือก็คงแค่ซาก ไหนเลยจะน่ามองกัน?

หลังจากพิธีศพสะใภ้ผ่านพ้นไปด้วยดีไม่มีตกหล่น ซืออวิ๋นก็แบกสังขารเดินทางแจ้งทางการด้วยตัวเอง นับว่าใส่ใจต่อผู้วายชนม์อย่างยิ่ง 

นางดำเนินการแจ้งเรื่องทะเบียนราษฎร์ จัดการบัญชีครัวเรือนให้การตายของไป๋เล่อชิงเกิดขึ้นโดยสมบูรณ์ 

และทำให้บุตรชายของนางก็เป็นบุรุษที่ไร้ภรรยาโดยสมบูรณ์เช่นกัน

เพื่อให้เขาสานสัมพันธ์กับสตรีคนใหม่ได้อย่างราบรื่นสบายใจไร้ภูมิหลังให้กังวล

จดหมายบอกกล่าวถูกส่งออกไปทันที