ตอนที่ 10 จดหมาย 2

จวนสกุลเฉิง

ในเรือน เสียงร้องไห้ยังคงดังกระซิกๆ ไม่ขาดสาย 

“เหตุใดชิงชิงต้องฆ่าตัวตายด้วย ข้าทำใจไม่ได้” เฉิงเอินพร่ำบ่นน้ำตานองหน้า

ลู่หว่านเองก็รู้สึกไม่ต่าง “เรื่องเช่นนี้ละเอียดอ่อน สามีไปรักปักใจกับสตรีอื่น เป็นข้าเองก็คงใช้ชีวิตต่อไม่ได้”

“ต้องโทษข้าที่ไม่ใคร่ครวญคำพูดของนางให้ลึกซึ้ง วันนั้นนางบอกว่ารับได้ที่อู๋หมิงจะรับภรรยาใหม่แท้ๆ             แต่กลับคิดสั้นเสียได้ ไม่น่าเลย” 

ยิ่งพูดเฉิงเอินยิ่งร้องไห้โฮ ครู่ใหญ่นางก็เริ่มเหนื่อย เสียงร่ำไห้จึงค่อยๆ เบาลง เหลือเพียงเสียงกระซิกฮึกๆ หลังจากตรึกตรองบางประการ นางก็หันมาทางลู่หว่าน “พี่สะใภ้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าแท้จริงชิงชิงยังไม่ตาย”

คนฟังขมวดคิ้ว “ไฉนเจ้าคิดเช่นนั้น”

“วันนั้นข้าจะเข้าไปที่ตีนหน้าผาของอารามเพื่อช่วยตามหาศพชิงชิง ทว่าท่านป้าซืออวิ๋นไม่ให้เข้าไป ขวางข้าอย่างหนักแน่นเกินไป เช่นนี้ผิดปกติอันใดหรือไม่?”

ลู่หว่านพินิจอยู่นานค่อยเอ่ย “จะเป็นไปได้อย่างไร หาไม่เล่อชิงต้องเผยโฉมแล้ว”

เฉิงเอินตบโต๊ะดังปัง “ใช่แล้ว เรื่องนี้ต้องมีสิ่งอันใดที่ไม่ชอบมาพากลเป็นแน่ บางทีชิงชิงอาจถูกแม่สามีรังแกจำต้องแกล้งตายหนีไปตั้งหลัก แล้วถ้าหากชิงชิงกลับมา ข้าก็จะได้รู้ความจริงและต้องออกหน้าให้นางอย่างเต็มที่ ต่อสู้เคียงข้าง ช่วยทวงคืนความยุติธรรมจากบ้านสามี ข้าจะพานางไปหาอู๋หมิงถึงจวนเยี่ยนอ๋อง!”

“ไปกันใหญ่แล้ว เฉิงเอิน เจ้ากำลังจะแต่งงานนะ ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด” 

อาจเป็นเพราะน้องสามีชอบไปดูงิ้วที่โรงละครหรือไม่ก็ชอบไปนั่งฟังนิทานจากโรงน้ำชามากไปกระมัง ถึงคิดการณ์เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว

“เอาเป็นว่าชิงชิงไม่ได้กลับมา และเจ้าห้ามบุ่มบ่าม ต้องเก็บตัวอยู่ในเรือนเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว รู้หรือไม่?”

คำพูดสำทับของลู่หว่านทำเฉิงเอินเงียบงัน

ทว่าสักพักนางก็นึกขึ้นได้

“จริงด้วยพี่สะใภ้ พี่ใหญ่กลับมาหรือยังเจ้าคะ?”

“กลับมาแล้ว กำลังสนทนากับท่านพ่ออยู่ ประเดี๋ยวก็คงมาหาเจ้านั่นล่ะ เห็นว่ามีของฝากเยอะเชียว”

“ดียิ่ง เช่นนั้นข้าจะเขียนจดหมายไปหาอู๋หมิงทันที เขาต้องรู้ความจริงว่าสิ่งที่กำลังทำ ได้คร่าชีวิตสตรีที่ดีที่สุดคนหนึ่งไปแล้ว”

ลู่หว่านรีบปราม “ไม่ได้นะ ไม่ได้ เจ้าไม่ใช่ภรรยา ไม่อาจวู่วามล้ำเส้นทำเช่นนั้น ขนาดเล่อชิงยังไม่ทำเลย”

“นิสัยของชิงชิงข้ารู้ดี นางไม่มีทางเขียนจดหมายตัดพ้ออันใดทั้งนั้น ได้แต่ทนกล้ำกลืนคนเดียวจนคิดสั้น  และข้าก็ไม่ได้จะเขียนจดหมายตัดพ้ออันใดเทือกนั้น แต่จะเขียนจดหมายตำหนิด่าทอให้สำนึกต่างหาก จดหมายนี่พี่ใหญ่สามารถส่งไปให้เขาในฐานะสหายได้” 

พี่ชายของนางรักและตามใจนางอย่างที่สุด อีกทั้ง เขาเองก็เป็นคนหัวรุนแรง เกลียดบุรุษมากรักหลายใจ ย่อมเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่นางทำ

เฉิงเอินรีบหันไปทางสาวใช้

“ใครก็ได้ เอากระดาษหมึกพู่กันมา!”

จดหมายสองฉบับถูกส่งถึงมือผู้รับในเวลาไล่เลี่ยกันโดยมิได้นัดหมาย

เมื่อถึงมืออู๋หมิง เขาได้แต่นึกแปลกใจ 

ไฉนไม่มีจดหมายจากภรรยา? 

ความสงสัยนี้แล่นอยู่ในหัว เนื่องจากฉบับแรกเป็นจดหมายจากมารดา ฉบับที่สองซึ่งควรส่งจากไป๋เล่อชิง แต่กลับเป็นจดหมายจากสหายเฉิงอวี่ ระบุอีกนามคนฝากแฝงมาด้วยว่าจากเฉิงเอิน 

น้องสาวของสหายผู้นี้เขาเองก็คุ้นเคยดี เพียงแต่ ไม่ควรเป็นนางที่ฝากส่งจดหมายผ่านมือพี่ชายเยี่ยงนี้

อู๋หมิงเลือกอ่านจดหมายของมารดาก่อน

ครั้นอ่านไปไม่นาน คิ้วคมก็เริ่มขมวดจนเป็นปม สีหน้าเคร่งเครียดขรึมจัด แววตาค่อยๆอึมครึมดุจอนธการอันไร้ขอบเขต 

ใจความในจดหมายว่าไป๋เล่อชิงเป็นหญิงใจทราม ยามอยู่ห่างสามีมักออกจากเรือนไปท่องเที่ยวไม่เว้นวันด้วยเหตุผลว่ามิอาจทนเหงา ท้ายที่สุดเมื่อได้รับข่าวว่าสามีกำลังสนิทสนมกับสตรีคนใหม่ นางก็ไม่ลังเลที่จะหนีตามชายชู้ไป มารดาออกตามหา ทว่ากลับพบกับข่าวร้าย นางผลัดตกน้ำ ตายอย่างโดดเดี่ยว แม้แต่ร่างก็หาไม่เจอ ส่วนชายชู้ผู้นั้น หนีหายไร้ร่องรอย

คาดว่าคงทะเลาะกันตามประสาคู่รักไร้ศีลธรรม

อู๋หมิงอึ้งงันคล้ายสัมปชัญญะหลุดลอยหายวับ ทว่ายังครองสติมิให้หลุดกระเจิงไปไกล ค่อยๆ อ่านต่อ 

เนื้อหาหลังจากนั้น มารดาล้วนกล่าวส่งเสริมเรื่องหน้าที่การงานของเขา และพร้อมสนับสนุนเต็มที่ หากว่าเขาจะมีภรรยาคนใหม่ สามารถมีได้เลยทันที มิต้องไว้ทุกข์ ที่สำคัญ ยามนี้เขามิใช่บุรุษมีภรรยาเป็นพันธะแล้ว

ชายหนุ่มมุ่นคิ้วงุนงง หันไปหยิบจดหมายอีกฉบับขึ้นมาเปิดอ่านตามลำดับ

พบว่าเนื้อหาฉบับนี้เป็นเรื่องของไป๋เล่อชิงเช่นกัน แต่กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง 

เรียวคิ้วเข้มยิ่งขมวดมุ่นอย่างหนักมากกว่าเก่า ประกายลึกล้ำยากคาดเดาเผยชัดในแววตาของอู๋หมิง