ตอนที่ 16 ต้นรักครั้งใหม่ของเจาจวิ้น2

รุ่งอรุณมาเยือน

เจาจวิ้นรีบตื่นแต่เช้าลุกขึ้นแต่งตัวแต้มชาดเป็นสตรีที่งดงามเฉิดฉันแบบไร้ที่ติ ทำเอาอู๋หมิงที่นอนไม่หลับเพราะคิดถึงไป๋เล่อชิงต้องลุกขึ้นมาเช่นกัน

“วันนี้ไม่มีภารกิจ ข้าไม่มีนัดหมาย ท่านอ๋องก็มิได้สั่งงานอันใด” อู๋หมิงว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องแต่งตัว”

“เพราะว่างปะไร ข้าถึงแต่งตัวเช่นนี้” กล่าวพลางจัดกระโปรงและหน้าอกปลอมให้เข้าที่ 

“ข้าจะไปเรือนส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังเยื้องจวนอ๋อง อาจค้างแรมที่นั่น หากท่านมีสิ่งใดเรียกใช้ก็ให้คนไปตาม”

อู๋หมิงพลันเข้าใจ ที่แท้ปลอมตัวไปพบหน้าภรรยา

ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเอื่อยเฉื่อยมานั่งที่โต๊ะจิบชา “งานช่วงนี้เป็นหน้าที่ข้า เจ้าตามสบายกับภรรยาได้เลย” 

เพราะหัวอกเดียวกันจึงช่วยเปิดทางเต็มที่

คนฟังให้รู้สึกขอบคุณยิ่งนัก “รบกวนพี่ใหญ่อู๋แล้ว” ก่อนออกประตูเรือนยังไม่ลืมหันมากำชับ “แต่ข้าคิดว่า ท่านก็ควรหาเวลาให้ตัวเองบ้างนะ อย่างเช่นหาเมียใหม่”

ถ้วยชายังไม่ถึงริมฝีปากกลับถูกวางกระแทกดังปึก อู๋หมิงปรายตามองเจาจวิ้นอย่างเงียบงันเย็นชามิเอ่ยวาจา ทว่าสายตากลับคล้ายสาดอาวุธร้ายแรงออกมาดุจห่าฝน

เจาจวิ้นเกรงใจอยู่มากแต่ก็ว่าต่ออย่างหวังดี  “ท่านควรทำใจเรื่องภรรยาเสียที นางไม่เหมือนภรรยาข้า รายนั้นทะเลาะกันถึงบังเอิญถูกรถชน ตายโดยไม่ตั้งใจ  แต่ภรรยาของท่าน จงใจแสร้งตายเพื่อหนีหน้าต่างหาก  ง้อยากมาก ไม่มีทางคืนดี”

โทสะประหนึ่งไฟลุกโชนยิ่งฉายชัดในแววตาอู๋หมิง “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!”

ความหมายคืออย่าเสือก! แม้รู้คำด่าทว่าเจาจวิ้นยังคงพล่ามไปเรื่อย “เฮ้อ! สหายของภรรยาคนนั้นน่ะงดงามยิ่ง มีเสน่ห์มาก หากท่านได้ยลต้องพึงใจแน่นอน”

“หุบปากซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะหางานหนักให้เจ้าทำ จนไม่เป็นอันไปง้อภรรยา”

“โอ๊ะ!” เจาจวิ้นรีบยกมือปิดปาก แต่ยังมีเสียงว่า “ข้าหวังดีกับท่านจริงๆ นะ”

อู๋หมิงรำคาญง้างถ้วยชาในมือทำท่าเขวี้ยงใส่  “เก็บความหวังดีของเจ้ากลับไป”

เจาจวิ้นรีบหลบหลังฉากกั้นบังลม “อย่าเขวี้ยงนะ เดี๋ยวหัวแตก”

“ไสหัวเจ้าไปหาภรรยาตัวเองเสียที”

“ไปแน่ แต่จะหาภรรยาใหม่มาให้ท่านด้วย”

“อาหนิง!” 

อู๋หมิงโมโหแล้วจริงๆ ถ้วยชาถูกเขวี้ยงอย่างแรง ลอยหวือผ่านศีรษะเจาจวิ้นอย่างเฉียดฉิวเกือบได้เลือด

“ไปแล้วๆ”

เรือนของเจาจวิ้นอยู่ใกล้จวนเยี่ยนอ๋อง 

ชายหนุ่มในคราบหญิงสาวใส่ชุดสีชมพูอ่อนหวานใช้เวลาเดินไม่นานก็ถึงหน้าประตูรั้ว เขาชะเง้อหน้าเข้ามามองก่อน เห็นสตรีสองคนสวมชุดงามที่เขาหาให้เมื่อคืนกำลังคุยกันตรงสวนดอกไม้ที่ค่อนข้างเหี่ยวเฉาในวันวาน แต่วันนี้กลับมีกลีบดอกและใบกระดกชูช่อแล้ว

เรือนซานเหอย่วนหลังนี้เดิมทีหม่นหมองไร้สีสันเนื่องจากไม่มีคนอยู่  เจาจวิ้นมิได้จ้างบ่าวดูแลประจำเรือน เพียงจ้างคนงานมาทำความสะอาดเป็นครั้งคราวเท่านั้น ทว่าวันนี้เมื่อเข้ามา พลันพบว่าภายในเรือนสดใสขึ้นมาก 

“ไอ่โย่ ดูดอกไม้พวกนี้เถิด ไฉนเป็นเช่นนี้”