ตอนที่ 17 ความรักครั้งใหม่ของโจวเจิน 3

หลังจากนั้น 

เจาจวิ้นก็มาหาและขลุกอยู่กับโจวเจินแทบทุกวัน อยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนม เรียกได้ว่ามีมิตรภาพที่แนบเนื้อแน่นแฟ้นกลมเกลียวมากขึ้นตามลำดับ

“วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวเมืองหลวงฝั่งตะวันตก  ที่นั่นมีสระมรกตสีครามงดงามมาก ข้าจองเรือเอาไว้แล้ว ไปล่องเรือกัน” 

เจาจวิ้นยังคงแต่งกายด้วยชุดของสตรีสีชมพูสดใส  เขาเอ่ยปากชวนโจวเจินอย่างใส่ใจ “เจ้าชอบหรือไม่?”

“ดีๆ ข้าชอบ ข้าไป”

เจาจวิ้นหันมาชวนไป๋เล่อชิงอีกคน “ชิงชิงน้อย ไปด้วยกันเร็วเข้า” 

อันที่จริง ไป๋เล่อชิงอยากไปให้ทั่ว ถือโอกาสสำรวจเมืองหลวงทั้งสี่ทิศ หากแต่ไม่รู้สิ่งใดสะกิดใจให้รู้สึกตงิดๆ ว่าหากไปคงไม่แคล้วเสียมารยาททำลายบรรยากาศคู่รักเป็นแน่แท้ 

นางจึงส่ายหน้า “พวกท่านตามสบายเถิด ข้าอยากอยู่เรือนปลูกผักเจ้าค่ะ”

และก็เป็นเช่นนี้ทุกครา เจาจวิ้นมาที่เรือนเมื่อใด ก็มักจะชอบอยู่กับโจวเจิน พวกเขาทำตัวติดกันตลอดเวลา ไปเที่ยวด้วยกันเสมอ 

ที่สำคัญ ทุกครั้งที่กลับมาโจวเจินรู้สึกดีกับเจาจวิ้นมากขึ้นทุกวัน

ไป๋เล่อชิงเองก็รู้สึกดีและถูกชะตากับพี่หนิงเช่นกัน กระนั้นด้วยบรรยากาศแสนดีที่ยากเข้าใจระหว่างพวกเขา นางก็ยิ่งทำตัวเป็นกุลสตรีมีมารยาท พูดน้อย อ่อนช้อย สำรวมและทำเสมือนเป็นอากาศธาตุไปโดยสิ้นเชิง 

ฝ่ายโจวเจิน เมื่อไปท่องเที่ยวกับเจาจวิ้นจนหนำใจแล้วกลับเข้าเรือนและอยู่กับไป๋เล่อชิงตามลำพังยามค่ำ นางก็พร่ำเพ้อไม่หยุดว่า 

“ชิงชิง ข้าคิดว่าตัวเองชอบพี่หญิงหนิงเข้าแล้วล่ะ”

ไป๋เล่อชิงกำลังตัดแต่งกิ่งดอกไม้และไล่แมลงอยู่ นางหันมาพยักหน้ายิ้มว่า “อืม ข้าก็ชอบพี่หญิงหนิงนะ”

“ไม่ใช่ๆ ข้าหมายถึงชอบแบบ เอ่อ ชู้สาวน่ะ”

ไป๋เล่อชิงพลันชะงันตาโต กรรไกรหลุดมือดังเคร้ง กำลังจะโต้แย้งว่าไม่ได้ ไม่ถูกต้อง ก็ได้ยินโจวเจินว่าอีก 

“หยุดๆ ห้ามบ่น”

“...”

เมื่อไป๋เล่อชิงนิ่ง โจวเจินพลันถอนหายใจว่า “เฮ้อ! ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเหตุใดถึงรู้สึกเช่นนี้กับพี่หนิง เดิมทีข้าชอบผู้ชายนะ ชอบมาก แต่อาจเป็นเพราะร่างนี้ก็เป็นได้ เจ้าของร่างคงจะมีจิตใจเหนือสตรีซ่อนอยู่ แล้วพอเป็นข้า อืม...จะพูดว่าอย่างไรดี คือเมื่อเกิดแล้วก็ต้องทำตามความรู้สึกตัวเองอย่างจริงใจ ไม่หลอกตัวเอง แบบนี้แหละ”

เห็นไป๋เล่อชิงกะพริบตาอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก โจวเจินจึงหัวเราะคิกๆ ก่อนพูดขยายความต่อเนื่องอีกว่า “เจ้าไม่รู้อะไร โลกที่ข้าจากมาน่ะ  มีความรักที่เปิดกว้าง   มีหลายรูปแบบ หนึ่งในนั้นก็คือการที่ผู้หญิงสองคนรักกัน” 

พูดพลางเอานิ้วชี้ประกบกัน ทำสัญลักษณ์แห่งรัก 

แล้วนางก็สรุปได้ว่า “ในเมื่อข้าเป็นคนจากที่นั่น ย่อมต้องเอามาใช้ที่นี่ได้ ไม่ผิดๆ”

ไป๋เล่อชิงได้แต่บื้อใบ้ พูดสิ่งใดไม่ออกเนิ่นนาน

ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับโจวเจินนั้น ตัวนางยามนี้เรียกได้ว่าจำต้องท่องใต้หล้าที่รู้จักแต่ก็เหมือนไม่รู้จัก เปิดโลกทัศน์ใหม่ๆ ที่ไม่คุ้นเคยอย่างแท้จริง ทุกวันมีเรื่องแปลกประหลาดที่นางไม่รู้อีกมากมายโดยแท้ แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ชวนตระหนกแต่ก็ตื่นเต้นเกินคนทั่วไปประเมินได้ 

“เจ้าชอบผู้หญิงด้วยกัน ...เหลือเชื่อเกินไปจริงๆ” ไป๋เล่อชิงพึมพำอย่างเข้าใจแม้ไม่อยากเข้าใจ

“เรื่องนี้ต้องโทษผู้ชายที่เจ้าชู้หลายใจทำให้ผู้หญิงหมดศรัทธาปะไร หึ! ชอบผู้ชายที่ไรต้องช้ำใจทุกทีนี่นา  พอชอบผู้หญิง ข้าจึงรู้ตัวและรู้ใจตนเองได้ง่าย เป็นไง ข้ากล้าหาญมากเลยใช่หรือไม่?”

ไป๋เล่อชิงถาม “แล้วสถานที่ที่เจ้าจากมา เรื่องเช่นนี้เป็นที่ยอมรับหรือไม่?”

“อือ” โจวเจินพยักหน้ายิ้ม “ยอมรับสิ”

ไป๋เล่อชิงร้อง “โอ้” ที่นั่นยอมรับแล้วที่นี่จะยอมหรือ ไป๋เล่อชิงอดห่วงมิได้จึงถามตามตรง “แล้วพี่หนิงเล่า?  นางชอบเจ้าแบบนั้นหรือไม่? สองดวงใจตรงกันหรือเปล่า” 

โจวเจินยังคงพยักหน้า ตอบอย่างมั่นใจ 

“พี่หนิงชอบข้าอยู่แล้ว เจ้าเองก็คิดแบบเดียวกับข้ามิใช่หรือ เมื่อวานยังบอกว่าพี่หนิงเอ็นดูข้าเป็นพิเศษ บรรยากาศระหว่างพวกข้าเหมือนคู่รัก"

“อืม ก็ใช่”

ไป๋เล่อชิงเสียงค่อย ให้รู้สึกผิดยิ่งนัก ไม่น่าพูดเลย 

วาจาของนางคงเป็นชนวนต้นเหตุเป็นแน่แท้ เช่นนี้โจวเจินอาจกำลังคิดไปเอง และคงเป็นรักข้างเดียวกระมัง 

เฮ้อ...