ตอนที่ 17 ความรักครั้งใหม่ของโจวเจิน 2

ก่อนลงลายนิ้วมือ ไป๋เล่อชิงนั่งอ่านอย่างฉงนงุนงง มีหนังสือสัญญาเช่นนี้ด้วยหรือ นางไม่เคยเห็นนี่นา 

ตั้งแต่เด็กจนโตเคยเห็นแต่หนังสือขายตัวเป็นทาสแบบขายขาด อำนาจไม่มี อิสระไม่ให้ พูดอะไรก็ไม่ได้ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ห้ามร้อง ห้ามบ่น ห้ามโต้แย้ง ถูกตีจนตายก็ยากจะเอาผิดเจ้านาย

ไป๋เล่อชิงอ่านจบก็กล่าวตามตรง

“งานของข้าคือทำอาหาร ดูแลดอกไม้ ปลูกผักได้ อ้าว แล้วทำความสะอาดเรือนกับงานจิปาถะอื่นๆเล่า?” นางถามเจาจวิ้น เพราะงานบ่าวรับใช้ต้องครอบคลุม

“ข้ามีคนงานเข้ามาทำทุกห้าวันแล้วล่ะ” เขาว่า “อย่าไปแย่งงานคนอื่นสิ เจ้าทำแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ประเดี๋ยวเหน็ดเหนื่อยเกินไป เจ้าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้านะ”

ไป๋เล่อชิงตาโต “เช่นนี้ ค่าจ้างมิใช่ว่าแพงเกินไปหรือเจ้าคะ”

“ไม่แพงเลยหากเทียบกับที่ข้ารอดตายมาได้”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ ชิงชิงน้อยไม่ต้องคิดมาก”

ครุ่นคิดครู่ใหญ่ ท้ายที่สุดไป๋เล่อชิงก็ยิ้มรับ 

“อืม เป็นเช่นนี้ก็ดี พี่หนิงเป็นสตรีที่เปี่ยมเมตตาเหลือเกินเจ้าค่ะ ใจดีเป็นที่สุด”

“ข้าไม่ใจดีกับทุกคนหรอกนะ แค่พวกเจ้าเท่านั้น” เจาจวิ้นหันไปถามโจวเจินอย่างจริงจัง “ให้แก้ที่ใดหรือไม่? มีส่วนไหนในสัญญาไม่คลอบคลุมหรือเปล่า?”

โจวเจินส่ายหน้า “ไม่แก้ๆ สัญญานี้ดีมากเจ้าค่ะ ข้าจะตั้งใจทำงานเป็นองรักษ์หญิงให้พี่หนิง”

เจาจวิ้นจับมือโจวเจินมากุม “ไม่ใช่องครักษ์หญิง แต่เป็นเพื่อนคลายเหงาให้ข้าต่างหากเล่า”

“อ้อ ได้ๆ เพื่อนคลายเหงา”

“อา...ข้าชอบเจ้าเหลือเกินอาโยว”

“หา? นี่ท่านชอบข้าหรือ?”

“อือ ชอบมาก เอ้ย!” 

เจาจวิ้นชะงักเล็กน้อย แอบกลอกตาแวบหนึ่งก็พลันมีสติว่าตัวเองหลุดปาก จึงรีบแก้ต่าง “เพราะเจ้าเป็นผู้มีพระคุณ และนี่คือการแสดงความขอบคุณจากข้า”

เจาจวิ้นยกมือโจวเจินมาแนบแก้ม กลิ้งใบหน้าคลอเคลียไปมาอย่างมีจริตมารยาของสตรีขี้เล่น 

“ท่านผู้มีคุณของข้า...”

“อุ๊ย! จักจี้”

โจวเจินหัวเราะชอบใจ ไม่รู้เพราะเหตุใด นางรู้สึกถูกชะตากับหลิวหนิงหนักมาก หรือนางไม่ควรหาแล้วสามี แต่หาภรรยาแทนดีกว่ากันเล่า?

ไป๋เล่อชิงเห็นทั้งสองหยอกเย้ากันเช่นนั้นก็หน้าแดงหูแดงอย่างไร้สาเหตุ รู้สึกเคอะเขินอย่างยากควบคุม

 นางจึงเดินถอยห่างออกมาจากบรรยากาศแสนดีที่คลุมเคลืออย่างเงียบเชียบ

รู้สึกขนลุกแปลกๆ คลับคล้ายเป็นก้างขวางคอคู่รัก 

หลบไปปลูกผักต่อดีกว่า...