บทที่ 1 ทะลุภาพวาดไปพบชินอ๋อง

กรุงเทพมหานคร 2565

"ฝัน เก็บของเสร็จหรือยังลูก แม่กับลุงรอนานมากแล้วนะ"

"เสร็จแล้วค่ะแม่"

ปลายฝัน หญิงสาวอายุ 25 ปี เธอมีอาชีพเป็นไกด์นำเที่ยวนักท่องเที่ยวชาวจีน แม้จะรายได้ไม่มากเท่าใดนักเพราะเธอเพิ่งจะเริ่มทำงานนี้ได้ไม่นาน แต่เธอก็รักในอาชีพนี้มากเหลือเกิน

พ่อของปลายฝันเสียชีวิตไปเมื่อสามปีที่แล้ว เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ต่อมาแม่ของเธอได้แต่งงานใหม่กับคนที่ทำงานเดียวกัน และกำลังจะพาเธอย้ายไปอยู่ที่บ้านของสามีใหม่ เดิมทีปลายฝันไม่อยากจะตามไปด้วยเท่าใดนัก เธอเคยขอแม่ว่าอยากแยกไปเช่าคอนโดอยู่เพียงลำพัง แต่แม่กลับบอกว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ

ปลายฝันไม่ชอบพ่อเลี้ยงคนนี้สักเท่าใดนัก ตาแก่นี่ชอบส่งสายตาแทะโลมมาให้เธอเวลาที่แม่เผลอ จากนี้ไปเธอคงต้องคอยระวังตัวให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว

เธอมองดูบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ที่นี่เป็นบ้านของพ่อเลี้ยง เขาบอกว่ามันเป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น บ้านปูนหลังใหญ่ ด้านในประดับโคมแดงและภาพวาดของชาวจีนโบราณ ให้อารมณ์เหมือนกับว่าเธอกำลังยืนอยู่ที่เมืองจีนอย่างไรอย่างนั้น

"ห้องของหนูฝันอยู่ทางนั้นนะลูก ติดกับห้องของลุงกับแม่ เวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันทัน"

ปลายฝันหันไปพยักหน้าให้พ่อเลี้ยงอย่างขอไปที ก่อนจะรีบเปิดประตูและเข้าไปจัดเรียงของในห้อง เธอไม่ลืมที่จะล็อกประตูให้แน่นหนา สายตาของตาแก่นั่นช่างน่ากลัวเหลือเกิน

เฮ้อ เหนื่อยจัง!!!

หลังจากที่จัดเรียงข้าวของส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปลายฝันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เธอลางานหนึ่งวัน เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เหนื่อยล้าเสียเหลือเกิน

เธอหยิบนิยายจีนโบราณขึ้นมาอ่าน มันเป็นนิยายจีนเล่มใหม่ที่ องค์หญิงโนเนม เพิ่งจะวางขายเมื่อเร็ว ๆ นี้ บอกเล่าเรื่องราวของอ๋องใจโฉดที่ดื่มสุราเมามาย ทำตัวไร้แก่นสาร แถมยังจีบหญิงเก่งอย่างน่าตกใจ แล้ววัน ๆ ก็คอยแต่จะฟันคอคนอื่น แต่พล็อตก็สนุกดีนะ อ่านฆ่าเวลาได้ไม่น่าเบื่อ

ปลายฝันอ่านนิยายไปเรื่อยเปื่อย พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นภาพวาดหน้าต่างเมืองจีนที่สวยงามห้อยอยู่ที่ฝาผนังบนหัวเตียงนอนของเธอ มันคล้ายกับประตูหน้าต่างบนกำแพงเมืองจีนเหมือนในนิยายที่เธอเคยอ่านเจอ

สวยดีนี่!!! ให้อารมณ์เหมือนศิลปะสมัยจีนโบราณเลย

ปลายฝันยื่นมือเรียวสวยขึ้นไปลูบบริเวณภาพวาดนั้น แต่ทว่าราวกับมันมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ดึงกระชากร่างของเธอให้ทะลุเข้าไปในภาพวาดนั้น

เมืองหลวงเฟิ่งหวง

รัชศกหลิงหวางปีที่ 20

"ชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เข้าวังหลวงเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ"

"ไปบอกเสด็จพี่ว่าข้ากำลังร่ำสุราอยู่ ไม่สามารถเข้าวังหลวงได้ตามรับสั่ง"

"โธ่ ชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่อยากถูกบั่นคอขาดก็รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าซะ!!!"

"พ่ะย่ะค่ะ!!!"

ราชเลขาทำได้เพียงก้มหน้างุดและเดินออกจากตำหนักอ๋องอย่างอับจนหนทาง 

ชินอ๋องน่าหลานเยี่ย เป็นพระอนุชาของฮ่องเต้น่าหลานหลิงหวาง อายุปีนี้ก็ยี่สิบหนาวแล้ว ตอนที่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ปีแรก น่าหลานเยี่ยอายุได้เพียงหนึ่งขวบปี เขาเป็นพระโอรสที่เกิดจากกุ้ยเฟย แต่เพราะว่าพระมารดาล้มป่วยลงและตายจากไป ฮ่องเต้น่าหลานหลิงหวางจึงเป็นผู้เลี้ยงดูและรักน่าหลานเยี่ยเป็นอย่างมาก แต่ก่อนเขาเป็นเด็กน้อยที่น่ารักและสอนง่าย แต่ทว่าพอเติบโตขึ้นมากลับกลายเป็นอ๋องไร้ประโยชน์ ไม่ดื่มสุราก็ชื่นชมสาวงาม ชีวิตวัน ๆ ช่างไร้แก่นสารเสียเหลือเกิน

น่าหลานเยี่ยยกจอกสุราขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะหันไปมองสาวงามที่เขาเรียกมาปรนนิบัติ นางเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในหอคณิกาบุปผาหอม เขากับนางภายนอกดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แต่ทว่าแท้จริงแล้วนางเป็นหน่วยสืบข่าวกรองให้แก่เขา ไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันบุรุษและสตรีเลยแม้แต่น้อย

น่าหลานเยี่ยภายนอกดูเหมือนเป็นอ๋องไร้ประโยชน์ เมามายไม่เว้นวัน แต่แท้จริงแล้วเขาเพียงเสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น เสด็จพี่เองก็ทรงคิดว่าเขาเป็นน้องชายตัวปัญหา แต่ทว่าทุกการเคลื่อนไหวในวังหลวง เหล่าขุนนางที่คิดคด หรือแม้แต่คำเล่าลือถึงเขาในทางที่ดีและไม่ดี ย่อมรับรู้ถึงหูของเขาอย่างไม่มีตกหล่น

ยามนี้เหล่าขุนนางกำลังเพ่งเล็งเขา เสด็จพี่ครองราชย์มายี่สิบปี มีพระสนมมากมายแต่กลับไร้ซึ่งพระโอรสสืบทอดราชบัลลังก์ เหล่าขุนนางจึงเกรงกลัวว่าเขาที่เป็นอ๋องไร้ประโยชน์จะคิดก่อกบฏขึ้นมา

บัดซบ!!! เขาไม่เคยอยากขึ้นเป็นฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย!!!

"วันนี้เจ้ากลับไปก่อน หากมีความเคลื่อนไหวจากทางเหล่าขุนนาง ก็ให้รีบกลับเข้ามารายงานข้า"

"เพคะท่านอ๋อง"

น่าหลานเยี่ยพยักหน้าก่อนจะสะบัดมือให้นางออกไป เขายกจอกสุราขึ้นมาดื่มอีกครั้ง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า

นั่นมัน!!! สตรีประหลาดที่ใดกัน

น่าหลานเยี่ยจ้องมอง ปลายฝัน เขม็ง นางใส่เสื้อผ้าวาบหวิวเสียเหลือเกิน เรียวขางามที่แสนเย้ายวนนั้นทำให้เขารู้สึกตกตะลึงไม่น้อย

นางเป็นใครกัน เหตุใดจึงแต่งตัวประหลาดเช่นนี้?

ปลายฝันรู้สึกราวกับฝันไป เธอได้ทะลุมาอีกมิติหนึ่งอย่างนั้นหรือ จากรูปวาดหน้าต่าง ยามนี้มันกลับกลายเป็นหน้าต่างจริง ๆ ที่นี่คล้ายตำหนักอะไรสักอย่างหนึ่ง มันดูใหญ่โตโอ่อ่าและสวยงาม ที่สำคัญอากาศค่อนข้างเย็นไม่น้อย เธอสวมเพียงเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นธรรมดาเท่านั้น ยิ่งเพิ่มความหนาวให้มากขึ้นไปอีกเท่าตัว

ปลายฝันลองยื่นมือไปสัมผัสกับหน้าต่างบานนั้น เธอกลับพบว่าเธอสามารถข้ามเวลากลับไปที่บ้านได้อีกด้วย

ข้ามไปข้ามกลับได้ อะเมซิ่งสุด ๆ!!!

ลองข้ามอีกสักรอบ!!!

ในขณะที่ปลายฝันกำลังข้ามกลับไปกลับมาอย่างสนุกสนานนั้น จังหวะที่นางกำลังจะจับภาพวาดอีกรอบเพื่อกลับไปยังห้องนอน ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาด้วยความเกรี้ยวกราด

"เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใดกัน เหตุใดจึงแต่งตัวเช่นนั้น?"

ปลายฝันหันไปมอง ก่อนจะพบกับบุรุษผู้หนึ่ง เขาสวมชุดสีขาวคล้ายกับชุดของชาวจีนโบราณ และยังรวบผมขึ้นอย่างลวก ๆ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพสวรรค์ กลิ่นสุราจากกายของเขาสร้างความเคลิบเคลิ้มให้แก่ปลายฝันไม่น้อย

ภาษาจีน?

เธอชื่นชอบภาษาจีนมาก ๆ จึงได้เรียนภาษาจีนอย่างลึกซึ้งจนสามารถสื่อสารได้อย่างดีเยี่ยม ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ข้ามเวลามาในเมืองจีนเช่นนี้

"เอ่อ ที่นี่คือที่ไหนคะ เอ่อ ยุคไหน?"

น่าหลานเยี่ยขมวดคิ้วมุ่น ภาษาจีนที่ฟังดูสำเนียงประหลาดของสตรีตรงหน้าทำให้เขาครุ่นคิด นางมิใช่สตรีในเมืองหลวงเฟิ่งหวงหรอกหรือ ไม่น่าใช่!!! การแต่งกายของนางดูประหลาดยิ่งนัก

"ที่นี่คือเมืองเฟิ่งหวง เมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่และงดงามที่สุด เป็นเมืองหลวงที่แคว้นต่าง ๆ ยอมศิโรราบให้ ว่าแต่เจ้า มาจากที่ใดกัน แต่งตัวประหลาดจริงเชียว หรือว่า เป็นพวกกบฏ!!!"

น่าหลานเยี่ยชักดาบขึ้นมาพาดไว้บนลำคอของปลายฝัน จนเธอรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

ดีนะที่ชักดาบ ไม่ได้ชักอย่างอื่น!!!

บ้าบอ!!! นี่ฉันคิดบ้าอะไรวะเนี่ย!!!

"ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ใช่กบฏ!!!"

"หืม? ตอบข้ามามิเช่นนั้นข้าจะบั่นคอเจ้าให้ตายสิ้นตรงนี้เสีย!!!"

"ข้าไม่ใช่กบฏ ข้ามาจากหน้าต่างบานนี้เจ้าค่ะ!!!"

ปลายฝัน เอ่ยภาษาจีนโบราณขึ้นมาตอบโต้กับเขาทันที น่าหลานเยี่ยขมวดคิ้วมุ่น เขาจ้องมองไปยังหน้าต่างตรงกำแพงตำหนักอ๋องที่อยู่ติดกับเรือนนอนของเขาด้วยแววตาสงสัย

"เจ้าเป็นผีเร่ร่อนรึ จึงทะลุหน้าต่างตรงกำแพงมาที่ห้องนอนของข้าได้"

"เอ่อ ไม่ใช่ผีเจ้าค่ะ ข้ามาจากอีกโลกหนึ่ง"

"พูดจาประหลาด!!! ตายเสียเถอะ!!!"

"อย่าเจ้าค่ะ โว้ยยย หนีดีกว่า!!!"

ปลายฝันรีบกระโดดทะลุหน้าต่างกลับมายังห้องนอนของตนเองทันที ใจของเธอเต้นรัวเร็วด้วยความตื่นตกใจ ให้ตายสิ!!! เกือบโดนตัดคอเสียแล้ว แต่ชายหนุ่มคนนั้นเขาช่างหล่อเหลาเหลือเกิน ตรงสเป็กเสียจริงเชียว

น่าหลานเยี่ยที่ได้เห็นเต็มสองตาว่านางหายเข้าไปในหน้าต่างตรงกำแพงก็รู้สึกตื่นตระหนกไม่น้อย เขาชะโงกหน้าเข้าไปมองด้วยความหวาดระแวง แต่ก็ไร้ร่องรอยของนาง มีเพียงเหล่านางกำนัลที่กำลังกวาดลานพื้นภายในจวน

นางหายไปที่ใดกัน!!! นางเป็นผีรึ?

หมายเหตุ:ที่ของนางเอกคือภาพวาดนะคะ พอข้ามไปหาพระเอก ตรงนั้นจะเป็นหน้าต่างโล่ง ๆ ประตูมิติจะเชื่อมกันค่ะ