บทที่ 2 เนื้อคู่

เกือบสองวันแล้วที่ปลายฝันไม่ได้ไปแตะต้องภาพวาดบนหัวเตียงนั้น แต่ทุกครั้งที่จ้องมองมัน เธอจะรู้สึกราวกับว่าเห็นชายหนุ่มผู้นั้นกำลังเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าต่าง มันเป็นภาพที่เลือนราง แต่เธอกลับสัมผัสได้ว่าเป็นเขาอย่างแน่นอน

น่าหลานเยี่ยสั่งคนให้ไปเชิญไต้ซือมีชื่อเสียงบนเขาให้มาที่ตำหนักของเขาเป็นการเร่งด่วน เขาเริ่มหวาดระแวงเสียแล้ว หากนางเป็นผีจริง ๆ เขาจะได้ให้ไต้ซือมาทำพิธีขับไล่นางไปเสีย

"ว่าอย่างไรบ้างไต้ซือ"

"ชินอ๋องทรงเห็นนางออกมาจากหน้าต่างตรงกำแพงนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ใช่ ข้าเห็น เจ้ารู้หรือไม่ว่านางเป็นผู้ใด ตอบดีดีเล่า ตอบไม่ดีข้าบั่นคอเจ้าขาดแน่!!!"

ไต้ซือสะดุ้งโหยง เขาเองเคยได้ยินคำเล่าลือว่าชินอ๋องผู้นี้มีนิสัยโหดเหี้ยม และชอบใช้กำลังเป็นที่สุด แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงถึงขนาดถามบั่นคอกันเช่นนี้

"ทูลชินอ๋อง จากที่กระหม่อมได้เพ่งมองดู กระหม่อมมองเห็นด้ายแดงเนื้อคู่ของพระองค์ทรงปรากฏขึ้น ถ้าจะให้ตอบแบบไขความกระจ่าง ก็คือแม่นางน้อยผู้นั้นเป็นเนื้อคู่ของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าเป็นเนื้อคู่กับผีหรือ? บัดซบ ตายซะเถอะ!!!"

"ชินอ๋อง!!! อ๊าส์ อย่าทำกระหม่อม!!!"

"ไสหัวไปซะ!!! ไต้ซือบัดซบ!!!"

ไต้ซือชรารีบวิ่งหนีออกไปอย่างทุลักทุเล น่าหลานเยี่ยหันไปมองที่หน้าต่างบนกำแพงอีกครั้งด้วยสายตาครุ่นคิด

จะว่าไปได้เมียเป็นผีก็ดีไม่น้อย ไม่ต้องซื้อของสวยงามให้สิ้นเปลือง เพียงเซ่นไหว้ข้าวนางเพียงถ้วยเดียวก็พอ!

อ้อ!!! นางก็งามเสียด้วย งดงามกว่าสตรีที่ข้าเคยพบเจอมา คิ้ว ดวงตา ริมฝีปาก ใบหน้างดงามไม่เหมือนสตรีเฟิ่งหวง รูปร่างก็งดงามสมส่วน เป็นสตรีที่ข้าเคยวาดฝันเอาไว้ น่าเสียดายที่เป็นผี!!!

น่าหลานเยี่ยครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เฮ้อ น่าเบื่อยิ่งนัก ไปหาดื่มสุราดีกว่า

หลังจากเลิกงานแล้ว ปลายฝัน ก็แวะมาซื้อส้มตำไก่ย่างกลับไปทานที่บ้าน เธอเองไม่ค่อยจะมีเพื่อนสนิทเท่าใดนักจึงค่อนข้างจะเหงาอยู่ไม่น้อย เธอเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง แต่มันก็หนีไปแต่งงานเสียแล้ว

"แม่หนู"

ปลายฝันหันไปมองตามเสียงเรียกทันที เธอเห็นหญิงชราผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าชราเหี่ยวย่นแต่ดูใจดีไม่น้อย

"เรียกหนูเหรอคะยาย?"

"จ้ะ หนูน่ะมีดวงเนื้อคู่นะ"

"ดวงเนื้อคู่?"

ปลายฝันรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่เธอเลิกงานมาเหนื่อย ๆ แต่กลับต้องมาเจอกับหมอดูลวงโลกอย่างนั้นหรือ เนื้อคู่อะไรกัน ไม่เคยคิดอยากจะมีเลยด้วยซ้ำ

"เนื้อคู่ของหนูอยู่ในดินแดนลึกลับ เขาอยู่ในที่ห่างไกล เป็นถึงชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ วันข้างหน้าหนูจะสุขสบายเพราะเขา"

"อะไรนะคะ?"

"หากดวงจิตผูกพันเชื่อมโยง ยามนั้นเขาจะข้ามกาลเวลามาหาหนูได้ แต่จำเอาไว้ ว่ามิติเวลาจะเกิดขึ้นภายในปีนี้เพียงเท่านั้น มันจะปิดลงเมื่อครบกำหนดหนึ่งปี หากตัดสินใจผิดพลาด หนูกับเขาจะพรากจากกันไปชั่วนิรันดร์"

หญิงชราเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ปลายฝันรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ปลายฝันก็มานั่งทานส้มตำไก่ย่างที่เธอซื้อมา พร้อมกับเปิดทีวีดูข่าวสารทั่วไป วันนี้แม่กับพ่อเลี้ยงน่าจะกลับบ้านค่ำ เห็นว่ามีประชุมด่วนที่ทำงาน ดีเหมือนกัน ตั้งแต่แม่แต่งงานมาก็ไม่สนใจเธอเท่าใดนัก เธอคิดถึงพ่อเหลือเกิน ตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ เธอไม่เคยรู้สึกอ้างว้างเช่นนี้มาก่อนเลย

เมื่อกินอิ่มแล้ว ปลายฟันก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน ดวงตาคู่สวยเหลือบมองภาพวาดหน้าต่างกำแพงเมืองจีนบนฝาผนังหัวเตียงด้วยสายตาครุ่นคิด

หรือที่ผ่านมาเราจะอ่านนิยายจีนมากเกินไปจนเก็บเอาไปคิดเองเออเองว่าสามารถทะลุภาพวาดนั่นเข้าไปได้

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ลองอีกสักครั้งน่าจะดี!

ไม่รอช้าปลายฝันรีบยื่นมือไปแตะที่รูปภาพหน้าต่างนั้นทันที

"ว้าย!!!"

"ข้าคิดแล้วว่าเจ้าต้องโผล่มาสักวัน ผีร้าย!!!"

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะพบว่าเป็นเขาคนเดิมคนนั้นที่เคยเจอเมื่อหลายวันก่อน

เป็นเขาจริง ๆ ด้วย นางไม่ได้ฝันไป!!!

น่าหลานเยี่ยจ้องปลายฝันตาเขม็ง เพราะนางที่ทำให้เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืนเอาแต่จ้องมองหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา

"เอ่อ ท่านเป็นใครกันแน่?"

"ข้าสิควรถามเจ้า เหตุใดจึงมาสิงอยู่ที่จวนชินอ๋องของข้าได้!!!"

ตำหนักชินอ๋อง?

"ท่านเป็นท่านอ๋องหรือเพคะ?"

"ก็ใช่น่ะสิ!!! ข้าชินอ๋องน่าหลานเยี่ย ท่านอ๋องรูปงามที่สุดในเมืองหลวง!"

ปลายฝันลอบเบ้ปากเล็กน้อย คนโบราณนี่ก็หลงตัวเองใช่ย่อย

"ผีร้าย! ไปหาดื่มน้ำแกงยายเมิ่งแล้วเดินทางไปปรโลกเสีย!!! อย่ามาเพ่นพ่านในจวนข้า!!!"

"ไม่ใช่ผีเพคะ ข้าเป็นคน"

"คนจริงหรือ?"

น่าหลานเยี่ยปรายตามองนางด้วยสายตาที่ล้ำลึก วันนี้นางสวมชุดมิดชิดต่างจากคราวก่อนที่เขาพบเจอ

ปลายฝันจ้องมองตามสายตาของน่าหลานเยี่ย วันนี้เธอใส่ชุดนอนแขนยาวลายเป็ดน้อย เขาจะจ้องมองทำไมนักหนา!!!

"เจ้าฆ่าเป็ดแล้วนำพวกมันมาทำชุดใส่หรือ?"

ปลายฝัน "..."

"แล้วนั่นคือสิ่งใด?"

น่าหลานเยี่ยชี้มือมาที่ปลายฝัน เธอก้มลงมองก่อนจะพบว่าเธอได้คว้าเอามือถือติดตัวมาด้วย

โอ๊ะ!!! ดีเลยถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเสียหน่อย!!!

แชะ แชะ

"ว้าย!!! ท่านทำสิ่งใดเพคะ!!!"

ปลายฝันตกใจสุดขีด เธอตั้งถ่ายภาพอัตโนมัติและเปิดแฟลชเอาไว้ทำให้มันมีแสงไฟออกมาเป็นช็อต ๆ แต่ทว่าน่าหลานเยี่ยกลับคว้าดาบฟันตามแสงแฟลชอย่างบ้าคลั่ง

"แสงประหลาด มันเป็นภัยต่อจวนชินอ๋อง!!!"

"ไม่ใช่เพคะ!!! นี่มันกล้องถ่ายรูป!!!"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ!?"

"มานี่สิเพคะ!"

ปลายฝันพยายามขยับเข้าไปใกล้น่าหลานเยี่ยแต่เขากลับถอยหนีออกจากนางอย่างหวาดระแวง

"อย่าคิดที่จะเข้าสิงข้า!!! โอ๊ะ!!! เหตุใดข้าจึงเข้าไปอยู่ในของประหลาดสิ่งนั้นได้กันเล่า?!!!"

ปลายฝันรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก อย่างว่าละนะ เขาเป็นคนโบราณคงไม่เข้าใจสิ่งที่คนในยุคปัจจุบันใช้กัน

"เจ้าคิดจะดูดวิญญาณข้าหรือ?"

"ไม่เพคะ ข้ามานานแล้ว ขอตัวก่อนนะเพคะ"

"ข้าไปด้วย ข้าอยากรู้ว่าเจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ ต่อให้เป็นผีข้าก็ไม่สน!!!"

"ไม่ได้เพคะ ข้ามาคนเดียว ต้องกลับคนเดียว!"

"ไม่ได้!!!"

"ว้ายย!!!"

น่าหลานเยี่ยผลักปลายฝันให้ทะลุเข้าไปในหน้าต่าง ร่างของคนทั้งสองจึงล้มลงบนเตียงนอนของปลายฝัน กลับมายังโลกปัจจุบันทันที

น่าหลานเยี่ยปรายตามองไปโดยรอบ การตกแต่งที่อยู่ ข้าวของเครื่องใช้ ช่างแตกต่างจากในตำหนักของเขายิ่งนัก ราวกับอยู่กันคนละโลก

"นี่คือโลกหลังความตายหรือ?"

อยากตบปากเขาเสียจริง!!!

"ไม่ใช่เพคะ นี่บ้านของข้า หากท่านมองดูจนพอใจแล้วก็กลับไปเถิดเพคะ"

"โอ้วววว นี่คือสิ่งใดกัน!!!"

น่าหลานเยี่ยพุ่งเข้าไปที่ห้องน้ำทันที ปลายฝันคิดจะรั้งตัวเขาเอาไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

น่าหลานเยี่ยก้มลงมองโถส้วมในห้องน้ำด้วยสายตาครุ่นคิด เขาเอียงคอมองมันไปมา ก่อนจะนั่งคุกเข่าลง เขายกสองมือขึ้นประสานกันก่อนจะเอ่ยถามปลายฝันด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น

"เรือนของเจ้ามีบ่อน้ำทิพย์สวรรค์ด้วยหรือ?"

"ไม่ใช่เพคะ!"

"ข้าสามารถดื่มกินเพื่อเสริมชะตาให้อายุยืนได้หรือไม่?"

"ไม่ได้!!!"

"เจ้าหวงข้าดื่มหรือ เจ้าคงคิดจะเก็บไว้ดื่มคนเดียวสิท่า!!!"

คนปกติที่ไหนกันจะดื่มน้ำส้วม!!! บ้าบอที่สุด!!!

"กลับไปเถิดเพคะ ข้าจะพาท่านกลับเอง"

"ไม่!!! ข้าจะดื่มน้ำทิพย์สวรรค์!!!"

"ไม่ได้!!! นี่มันน้ำส้วม!!!"