บทที่ 9 ดูหมิ่นเมียข้าโทษตายสถานเดียว

น่าหลานเยี่ยสั่งให้คนนำรถม้ากลับจวนชินอ๋องอย่างไม่รอช้า ทันทีที่ถึงจวนเขาตั้งใจอย่างมุ่งมั่นว่าจะต้องบำเรอสวาทให้นางอย่างถึงใจอีกสักสองสามครา แต่ทว่าราชเลขาในวังหลวงกลับมาแจ้งแก่เขาว่าเสด็จพี่มีรับสั่งให้เขาเข้าเฝ้าอย่างเร่งด่วน

น่าหลานเยี่ยลอบสบถด่าทอน่าหลานหลิงหวางเป็นพันครั้ง เวลาแห่งความสุขสมยังคิดจะมาขัดจังหวะเขาเสียนี่

ราชเลขาผู้โชคร้ายถูกน่าหลานเยี่ยถีบเข้าให้จนกระเด็นกองลงไปนอนกับพื้น ทำให้เขารู้สึกคลายโทสะลงไปได้ไม่น้อย เขาหันไปมองเสวี่ยเอ๋อร์ยอดรักก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้ามุ่งหน้าไปวังหลวงทันที

น่าหลานหลิงหวางที่ได้เห็นผู้เป็นน้องชายก็ขมวดคิ้วมุ่น เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อย่างหลุดลุ่ย เขามัดผมรวบ ๆ สบาย ๆ ไม่ได้ใส่ใจต่อสิ่งใดแม้แต่น้อย

"นี่ชินอ๋องหรือขอทานข้างถนนกันแน่ เหตุใดเจ้าจึงมีสภาพเช่นนี้!!!"

น่าหลานเยี่ยถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปรินสุราใส่จอกแล้วยกขึ้นดื่มด้วยความหิวกระหาย น่าหลานหลิงหวางเองก็ไม่ได้ติดใจอันใด แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ได้มากพิธีกับน้องชายผู้นี้อยู่แล้ว

"อาเยี่ย พี่ได้ยินว่าเจ้าสั่งคนขี่รถม้าวิ่งวนรอบตลาดเป็นสิบรอบ เจ้ามีเวลาว่างมากนักหรือ?"

"คนในวังของเสด็จพี่ช่างส่งข่าวรวดเร็วเสียจริง น่าควักตาตัดลิ้นมาดองเหล้าคงจะรสชาติดีไม่น้อย"

"อาเยี่ย เจ้าทำการไร้แก่นสารเช่นนี้ไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือ?"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าชอบ"

น่าหลานหลิงหวางหมดคำจะด่าน่าหลานเยี่ยเสียแล้ว เขาจึงเอ่ยปากสอบถามเรื่องอื่นแทน

"เจ้าควรอภิเษกชายาเอกเสียที พี่ได้รับหนังสือเจรจาสงบศึกจากแคว้นม่อเป่ย ทางนั้นจะส่งองค์หญิงของแคว้นมาที่นี่ พี่ตั้งใจว่าจะให้นางอภิเษกกับเจ้า เจ้าเห็นเป็นเช่นไร?"

น่าหลานเยี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ เขายกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครา ก่อนจะเอ่ยกับน่าหลานหลิงหวางอย่างไม่รีบไม่ร้อน

"แคว้นม่อเป่ยน่ะหรือคิดจะสงบศึก"

"เจ้าเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?"

"ฮ่องเต้มู่ไป่หรงแห่งแคว้นม่อเป่ยเป็นพวกกระหายเลือดชอบทำสงคราม เสด็จพี่ไม่ทรงคิดบ้างหรือ ว่าการที่พวกมันส่งองค์หญิงผู้เป็นพระธิดาเพียงองค์เดียวมาที่เฟิ่งหวง อาจเพราะต้องการสืบความจากเรา"

น่าหลานหลิงหวางขมวดคิ้วมุ่น เขาจ้องมองน่าหลานเยี่ยด้วยแววตาที่ครุ่นคิด

"แต่ถึงอย่างไรพระธิดาของมู่ไป่หรงก็ต้องอยู่ที่เมืองหลวงของเรา เฟิ่งหวงของเรายิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า หากมันกล้าพี่ก็จะฆ่าพวกมันทิ้งเสียให้สิ้น"

"อย่าทรงประมาทศัตรูก็แล้วกันพ่ะย่ะค่ะ"

"คนของเจ้าสืบได้ความอันใดมาบ้าง?"

"ระยะนี้มู่ไป่หรงเก็บตัวเงียบ คาดไม่ถึงว่าจะส่งหนังสือเจรจาสงบศึกมารวดเร็วเช่นนี้ คนของกระหม่อมบอกว่าเห็นเขาเดินทางขึ้นไปบนเขาทางเหนือของม่อเป่ย คาดว่าอาจจะซ่องสุมกำลังทหารเอาไว้ก็เป็นได้พ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าจงรีบอภิเษกกับบุตรสาวของมู่ไป่หรงโดยไวเถิด"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"อาเยี่ย"

"ข้าลืมทูลต่อเสด็จพี่ไป ตอนนี้ข้ามีชายาเอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

น่าหลานหลิงหวางหันขวับไปมองน้องชายของตนเองทันทีด้วยความสงสัย

"นางเป็นสตรีตระกูลใดกัน มิใช่เจ้าไปคว้าสตรีไร้หัวนอนมาเป็นชายาหรอกนะ!!!"

"ข้าไม่ใช่เสด็จพี่นะพ่ะย่ะค่ะที่จะไม่เลือกถึงเพียงนั้น"

พรวด

น่าหลานหลิงหวางพ่นสุราออกมาจากปากแทบจะทันที น้องชั่ว!!! มันหลอกด่าเขา

"อาเยี่ย!!! เจ้านี่มัน พานางมาพบข้า"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ เรื่องของข้าเสด็จพี่อย่าทรงยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า ข้าโตแล้ว ส่วนเรื่ององค์หญิงม่อเป่ย เสด็จพี่ก็ทรงรับนางเป็นสนมเสีย อย่ามาโยนให้ข้า ข้าไม่ต้องการ เพียงแค่ชายาของข้าคนเดียวข้าก็ปวดสะโพกจะแย่แล้ว"

"อาเยี่ย ข้าแก่แล้ว จะรับสนมเพิ่มอีกทำไมกัน!!!"

"แก่แล้วอย่างไรเล่า เสด็จพี่ทำไม่ไหวก็สอนนางทำสิพ่ะย่ะค่ะ!"

พรวด

สุราในปากของน่าหลานหลิงหวางพ่นกระจายออกมาอีกครา

"อ้อ ที่ข้าสั่งให้คนบังคับรถม้าวิ่งวนรอบตลาดเมื่อครู่ เพราะข้ากับชายาเอกกำลังร่วมรักกันอยู่พ่ะย่ะค่ะ บรรยากาศช่างดีไม่น้อย หากองค์หญิงม่อเป่ยมาถึงแล้ว เสด็จพี่ก็พานางทำเช่นนี้บ้าง เสด็จพี่อยู่ล่างนางอยู่บน หากนางเคลื่อนไหวมิคล่องก็เร่งให้องครักษ์บังคับรถม้าให้เร็วอีกนิด สั่นไหวให้รุนแรง เพลินดีนะพ่ะย่ะค่ะ"

พรวด

สุราหมดเสียแล้ว เขาพ่นมันออกมาหมดแล้ว!!!

"เจ้าไสหัวกลับตำหนักไปเถิดอาเยี่ย อยู่นานกว่านี้ข้าเกรงว่าจะกระอักเลือดเอาได้"

"พ่ะย่ะค่ะ อย่าหาชายาให้ข้าอีก หากเตือนแล้วไม่ฟัง ข้าจะฆ่านางทิ้งเสีย!"

น่าหลานเยี่ยเอ่ยด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะเดินออกไป น่าหลานหลิงหวางย่อมรู้จักนิสัยของน้องชายตนเองเป็นอย่างดี น่าหลานเยี่ยภายนอกแม้จะดูไร้แก่นสาร แต่แท้จริงเขาคือกำลังสำคัญที่วางแผนการรบจนเฟิ่งหวงยิ่งใหญ่อย่างเช่นทุกวันนี้ เขาจึงรักน่าหลานเยี่ยเป็นอย่างยิ่ง น้องชายผู้นี้เป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด ไม่เคยคิดแย่งชิงบัลลังก์จากเขาเลยสักครั้ง เห็นทีเขาคงต้องรับองค์หญิงแคว้นม่อเป่ยเป็นสนมเองเสียแล้ว

จากนั้นก็ทำตามที่อาเยี่ยแนะนำพานางร่วมรักบนรถม้าดีหรือไม่?

น่าจะดี!

น่าหลานเยี่ยกลับมาหาเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยความเบิกบานใจ แต่กลับพบว่านางกำลังนอนพักผ่อน คงจะเหนื่อยล้า เขาจึงไม่อยากกวนใจนาง

หลายวันต่อมาขบวนเสด็จขององค์หญิงแห่งแคว้นม่อเป่ยนามว่า มู่หรงฮวาก็เดินทางมาถึง พร้อมกับ มู่หรงฟัง พี่ชายของนางซึ่งก็คือพระโอรสองค์โตของฮ่องเต้มู่ไป่หรง น่าหลานหลิงหวางจ้องมองสตรีที่มีใบหน้างดงามด้วยแววตาที่เรียบเฉย เขาอยู่ในวังหลวงมานานได้พบเจอสาวงามมากมายเสียจนชินชา เขาเองยังไม่ได้รับนางเป็นสนม เพียงอยากให้นางใช้ชีวิตให้คุ้นเคยกับเฟิ่งหวงไปสักระยะหนึ่งเสียก่อน

น่าหลานหลิงหวางจัดงานเลี้ยงต้อนรับองค์หญิงม่อเป่ยอย่างสมเกียรติ น่าหลานเยี่ยเองก็พาเสวี่ยเอ๋อร์มาร่วมงานด้วย และนั่นเป็นครั้งแรกที่น่าหลานหลิงหวางได้พบกับเสวี่ยเอ๋อร์ชายาของน่าหลานเยี่ย

นับว่าน้องชายของเขายังสายตาดีไม่เบา สตรีนางนั้นช่างงดงามและสะอาดบริสุทธิ์ยิ่งนัก

เสวี่ยเอ๋อร์นั่งเคียงข้างอยู่กับน่าหลานเยี่ย เขามิยอมให้นางห่างกายเลยแม้แต่น้อย

มู่หรงฮวาจ้องมองน่าหลานเยี่ยด้วยแววตาเป็นประกาย ชินอ๋องแห่งเฟิ่งหวงที่ผู้คนพากันเล่าลือช่างรูปงามราวเซียนสวรรค์ ถูกใจนางไม่น้อย นั่นคือสตรีที่ชินอ๋องพึงใจอยู่หรือ นางให้คนมาสืบเรื่องราวล่วงหน้าก่อนแล้ว แม้จะยังไม่รู้ฐานะของนางแน่ชัด แต่ได้ยินว่ายังมิได้อภิเษกสมรส หึ!!! ก็คงจะเป็นเพียงนางบำเรออุ่นเตียงเพียงเท่านั้น นางต่างหากคือชายาเอกที่แท้จริงของชินอ๋อง

มู่หรงฟังเองก็จ้องมองเสวี่ยเอ๋อร์อย่างไม่ละสายตาเช่นกัน ได้ยินมาว่านางเป็นชายาของชินอ๋องที่ยังมิได้อภิเษก เช่นนั้นเขาหาทางแย่งนางกลับไปแคว้นม่อเป่ยดีหรือไม่

มู่หรงฮวาและมู่หรงฟังลอบสบตากันก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอันว่ารู้กันถึงแผนชั่วช้าที่ทั้งสองคิดเอาไว้ในใจ

การกระทำของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของน่าหลานเยี่ยทั้งหมด เขาส่งเสียงเฮอะในลำคอ

เพิ่งจะเหยียบเข้ามาบนแผ่นดินเฟิ่งหวงวันแรก ก็คิดวางแผนบางอย่างเสียแล้ว! หึ! วางแผนไปเถิด หากคิดว่าจะหลบพ้นจากสายตาของข้าไปได้

น่าหลานเยี่ยมองไปที่น่าหลานหลิงหวาง ก่อนจะเหลือบมองฮองเฮาเพียงเล็กน้อย เห็นนางกำนัลมาช่วยพยุงนางกลับตำหนักเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างวิตกกังวล

อวิ๋นฮองเฮาเป็นฮองเฮาข้างกายของเสด็จพี่ นางเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ยังเด็ก เป็นสตรีที่มีจิตใจเมตตาต่อทุกคน แต่น่าเสียดายที่พักหลังมานี้นางล้มป่วยกะทันหัน จึงไม่สามารถมีทายาทสืบราชบัลลังก์ได้ เหล่าขุนนางก็ส่งฎีกายื่นปลดนางไม่เว้นวัน เสด็จพี่เองก็รักนางไม่น้อย ถึงกับประกาศราชโองการออกไปว่าให้นางสนมทั้งหมดดื่มน้ำแกงคุมกำเนิดเสีย ห้ามสนมนางในคนใดตั้งครรภ์ก่อนอวิ๋นฮองเฮาเป็นอันขาด

หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกรา น่าหลานเยี่ยกับเสวี่ยเอ๋อร์ก็เดินเข้ามาหาน่าหลานหลิงหวางเพื่อเอ่ยร่ำลาขอตัวกลับตำหนัก เป็นมู่หรงฮวาที่เอ่ยถามขึ้นมาเสียก่อน

"นางบำเรอของชินอ๋องช่างงดงามไม่น้อย"

น่าหลานเยี่ยหันขวับไปมองมู่หรงฮวาทันที ก่อนจะจ้องมองนางด้วยสายตาที่ล้ำลึก

"นางมิใช่นางบำเรอ แต่นางเป็นชายาเอกของข้า"

"ยังมิได้อภิเษกมิใช่หรือเพคะ?"

"จะอภิเษกหรือไม่ มิใช่สิ่งที่เจ้าจะต้องสอดปากเข้ามาถาม หากเจ้ายังถามมากข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้งเสีย ใบหน้าของเจ้างดงามไม่ได้ถึงครึ่งของชายาเอกข้าเลยแม้แต่น้อย หากจะเทียบกันแล้ว เจ้าก็งามเพียงเศษปลายเท้าของนางเพียงเท่านั้น"

"ชินอ๋องเอ่ยวาจาเกินไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงฟังหันไปมองน่าหลานเยี่ยด้วยแววตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก น่าหลานเยี่ยเองก็จ้องมองเขากลับอย่างไม่ยอมอ่อนข้อเช่นกัน

"เจ้าก็ด้วย อย่าคิดเรื่องชั่ว ๆ ให้มันมากนัก หากไม่ฟังคำเตือนของข้า ข้าจะตัดหัวเจ้าส่งกลับไปแคว้นม่อเป่ยเสีย"

"ท่านกล้า โอ๊ย!!!"

"เจ้าคิดว่าข้ากล้าหรือไม่เล่า!!!"

น่าหลานเยี่ยคว้าดาบยาวที่เขาพกติดตัวเอาไว้ขึ้นไปพาดที่ลำคอของมู่หรงฟัง พร้อมกับกดคมมีดให้บาดลึกลงไปบนผิวหนังของมู่หรงฟัง แววตาของเขาเย็นชาจนมู่หรงฟังหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลย้อมคมดาบจนแดงฉาน น่าหลานหลิงหวางที่เห็นว่าเรื่องราวชักจะไปกันใหญ่เสียแล้วจึงรีบเอ่ยห้ามปรามน่าหลานเยี่ยทันที

"อาเยี่ยพอเถิด!"

"ดูแลแขกพิเศษของเสด็จพี่ให้ดีเถิด อย่าให้มายุ่งกับคนของข้า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน!!!"

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะจับมือเสวี่ยเอ๋อร์เดินออกมา ใครที่มันกล้าคิดไม่ซื่อกับภรรยาของเขา เขาไม่มีทางปล่อยมันไปแน่