บทที่ 13

แดนดินขับอีแต๋นพาฤทัยรักษ์และเด็กๆ เลี้ยวเข้าไปตามถนนเล็กๆ ที่ยังเป็นดินลูกรัง ไม่นานก็ไปโผล่ทุ่งนา ความจริงพวกเขาจะเดินอ้อมหลังเรือนมาเลยก็ได้ แต่เพราะมีข้าวเปลือกที่จะนำมาเพาะกล้าอีกหลายกระสอบ จึงต้องขนทั้งคนทั้งของใส่รถอีแต๋นมาแบบนี้

เมื่อบังคับรถมาหยุดใกล้ๆ บริเวณที่คนงานกำลังวุ่นวายกับการไถพรวนดินอยู่ ชายหนุ่มก็หันไปบอกทีมหลังรถ

“เอ้า! ลงๆ ฮอดนาแล้ว ลงไปทำงานกันได้แล้ว”

“ลงแล้วๆ ลงเดี๋ยวนี้แหละจ้า” มดแดงกระโดดลงจากรถก่อนใคร สองแฝดเห็นแบบนั้นก็อยากลงบ้าง จึงกระตุกแขนฤทัยรักษ์ให้ช่วยพาลงจากรถ หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวเกือบทำปิ่นโตที่ถืออยู่หล่นพื้นแล้ว

“อย่าเพิ่งๆ เดี๋ยวพี่ลงก่อน ค่อยรับลูกไก่ลูกเป็ดลงไปดีไหมจ๊ะ”

สองแฝดพยักหน้าให้ แต่ฤทัยรักษ์ยังไม่ทันขยับตัว แดนดินที่เพิ่งดับเครื่องยนต์เสร็จก็ชิงตัดหน้าเดินเข้ามาอุ้มเด็กๆ ลงไปก่อน ถ้าปล่อยให้เธออุ้มเด็กๆ ลงมาเอง น่ากลัวจะพากันหัวทิ่มลงมาทั้งสามคนนั่นแหละ

ฤทัยรักษ์เห็นเด็กๆ ลงไปกระโดดโล้ดเต้นอยู่กับมดแดงแล้วจึงมองแล้วหาทางลงให้ตัวเองบ้าง ขณะนั้นเองก็รู้สึกตัวลอยวูบ ก่อนจะถูกวางลงที่พื้นข้างเด็กๆ

“เธอช้าอะ” คนที่อุ้มร่างบางลงมาบอกก่อนหัน