EP.18 มือที่สาม

EP.18 มือที่สาม

หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อถูกพัตเตอร์ประกบจูบอย่างอ่อนโยน เธอครางประท้วงในลำคอแต่พอใจกับจูบของเขาไม่น้อย ใบหน้าหวานร้อนผ่าว ต้องผละออกมาก่อนเพราะเขิน ลูกพีชหวั่นไหวไปแล้ว ต่างจากพัตเตอร์ที่ทำไปอย่างนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดนอกจากความสนุก เพราะเกมของเขามันกำลังเริ่มต้นได้สวย

“สู้ๆ”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวเย็นนี้มารับนะ”

“อ๊ะ!” พัตเตอร์สวมกอดเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เธอมองซ้ายมองขวาอีกรอบ ถึงพัตเตอร์จะประกาศสถานะไปแบบนั้นแต่เธอก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพแบบนี้รวมถึงจูบที่ผ่านมา “ปล่อยพีชได้แล้วค่ะ”

“คนเป็นแฟนกันกอดกันจะเป็นอะไรไป” เขายอมคลายอ้อมกอดแต่รั้งเอวคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อขัดขวางไม่ให้เธอเดินหนี

“พีชยังไม่ได้ตอบตกลงนะคะว่าจะเป็นแฟน” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่เธอก็เลี่ยงที่จะสบตากับเขา เพราะสถานะที่เขามอบให้ต่อหน้าทุกคนมันทำให้เธอรู้สึกดี อย่างน้อยเธอก็มีตัวตนในพื้นที่ของเขา แต่มันผิดที่ผิดเวลา!

“พี่เตอร์ไปแก้ข่าวเลยนะว่าเราเป็นแค่คนคุยกัน”

“ร่างกายเราสนิทกันขนาดนี้ แถวบ้านเรียกผัวเมียแล้วนะ”

“ไอ้เตอร์!” เสียงของธนาทำให้ลูกพีชสะดุ้งแรงเพราะตกใจ ลูกพีชเลิ่กลั่กเมื่อเห็นธนา ไม่รู้เลยว่าธนาเห็นอะไรก่อนหน้านี้รึเปล่า เธอค่อยๆขยับหนีออกห่างจากพัตเตอร์

“ว่าไง”

“นี่มึงเอาเด็กในร้าน?!”

“ชูว~~~” ลูกพีชส่งสัญญาณให้ธนาเบาเสียงลง แค่นี้เธอก็อายมากพอแล้ว

“เออ พอดีจะไปเอาที่โรงแรมพี่แพคมันไม่ทันว่ะ” พัตเตอร์ตอบกลับอย่างยียวน

“กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

“แต่กูหมายความอย่างนั้น”

“มึงนี่มันแสบนะ ต่อไปกูจะตั้งกฎห้ามมึงเอาเด็กในร้าน แต่ละคนกูปั้นมากับมือ เดี๋ยวมึงทำเรื่องอีก”

“กูคงไม่ได้เอาใครแล้วแหละ กูมีแฟนแล้ว”

“ไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะคบใครเป็นตัวเป็นตน” ธนาว่าให้ สีหน้ากระอักกระอ่วนของลูกพีชในตอนที่พัตเตอร์โอบไหล่ทำให้ธนายิ่งงงไปใหญ่ ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวอย่างลูกพีชยิ่งไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้

“คนอย่างกูมันก็แบบนี้แหละ มึงไม่ต้องสงสัยหรอก เอาเอกสารมาให้ลูกพีชเซ็นซะ”

“เอกสารอะไรเหรอคะ”

“ใบลาออกจากผับและใบสมัครงานที่นี่”

“ค่ะ”

“เรานี่ก็ร้ายไม่เบานะ”

“…” ลูกพีชยิ้มแหยๆ พร้อมรับเอกสารมาจากธนา เพราะไม่รู้ว่าคำคำนี้มันหมายถึงอะไร แม้ธนาจะรู้จักเธออยู่แล้วแต่คำพูดของเขามันตอกย้ำว่าเธอคงถูกตราหน้าว่าใช้เส้นสายบนเตียงแน่นอน ไม่รู้เลยว่าการที่เธอเลือกแบบนี้ไปมันผิดหรือถูกกันแน่

“…” สีหน้ากระอักกระอ่วนของลูกพีชทำให้ธนาตีปากตัวเองเบาๆที่เผลอคิดดังไปหน่อย แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมแต่อาจจะตีความหมายต่างจากที่ลูกพีชคิด ก็เขาไม่คิดว่าลูกพีชจะทำให้คนอย่างพัตเตอร์ให้สถานะแฟนได้ นอกจากอีฟแล้วไม่คิดว่าจะมีคนที่พัตเตอร์จะจริงจังถึงขั้นนี้

“พีชขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับ รีบไปทำงานเถอะ” ธนาหลีกทางให้ลูกพีช หลังจากที่ลูกพีชเข้าห้องทำงานไปแล้วเขารีบเดินตามพัตเตอร์ ดึงแขนเสื้อเร่าๆให้หยุดเดินหนี เหมือนว่าพัตเตอร์จะมีความลับ ไม่เช่นนั้นเขาคงรู้จากปากพัตเตอร์โดยที่ไม่ต้องเก็บความสงสัยมากมายไว้แบบนี้

“มึงกำลังทำอะไร”

“กูกำลังจะไปทำงาน”

“กูหมายถึงมึงเอารถไฟมารู้จักกันทำไม”

“จะได้หมดปัญหารถไฟชนกันไง”

“ฮะ?”

“งงไร มีอะไรน่างงอ่ะ”

“กูได้ยินเค้าเม้าท์กันนะว่าเด็กนี่เป็นมือที่สามระหว่างมึงกับเจ๊ สรุปเรื่องจริงไหม”

“มึงว่าจริงป่ะล่ะ” พัตเตอร์ไหวไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปยังลิฟต์ที่มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้น ธนาที่เข้ามาด้วยจึงต้องหยุดบทสนทนานั้นก่อน ภายในลิฟต์เต็มไปด้วยความอึดอัดและความสงสัยมากมายที่แทบทะลักออกมา

จนกระทั่งออกจากลิฟต์มาธนาก็เก็บความรู้สึกอึดอัดไว้ไม่ได้แล้ว ธนารีบรั้งแขนพัตเตอร์อีกครั้งไม่ให้เดินหนี หากเรื่องนี้หลุดไปไกลคงถึงหูพ่อกับแม่ของพัตเตอร์ ซึ่งเขาไม่อยากโกหกอะไรผู้ใหญ่ให้พัตเตอร์อีกแล้ว

“มึงควรบอกทุกคนให้รู้ด้วยว่ามึงจบกับเจ๊แล้ว ไม่งั้นเด็กนั่นจะถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่สาม มึงก็จะถูกสังคมประณามด้วย มึงมีเรื่องฉาวมากพอแล้ว ให้เรื่องดีๆมันออกมาจากตัวมึงบ้างเถอะ”

“กูไม่ใช่ดาราดัง ไม่จำเป็นต้องตั้งโต๊ะแถลงข่าว”

“งั้นเดี๋ยวกูช่วยแก้ข่าวให้ สรุปคบเด็กนี่นานยัง ไทม์ไลน์ไม่ได้ทับซ้อนกับเจ๊ใช่ไหม”

“ไม่เคยนั่งนับ”

“เตอร์ งั้นกูจะคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นมือที่สามนะ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกูอยู่ข้างเจ๊อีฟ กูไม่อยู่ข้างคนชั่ว”

“คนเลิกกันหนึ่งนาทีก็คือเลิก มีใหม่ได้ แต่มีใหม่ก่อนเลิกไหม อันนี้กูไม่รู้”

“ไอ้เตอร์!”

“แล้วแต่จะคิด ชีวิตคนละแบบ”

“…” ธนาถอนหายใจหนักๆอย่างเอือมระอา เขาปล่อยให้พัตเตอร์เดินจากไปแบบไม่ซักไซ้อะไรต่อ เพราะแค่นี้เขาก็เหนื่อยกับความกวนประสาทของพัตเตอร์มากพอแล้ว

“สวัสดีค่ะพี่อีฟ พีชนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“โต๊ะทำงานเธออยู่นู่น”

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“อือ”

ลูกพีชแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นมาก็ปกติ แต่พอมาถึงอีฟ เธอรู้สึกว่ามีมวลสารบางอย่างทำให้เธออึดอัด คงเป็นเพราะอีฟหน้าดุเธอก็เลยเกร็ง แต่ตามที่รู้มาอีฟต้องเป็นคนสอนงานเธอ อีฟคงต้องวางมาดให้เธอเกรงกลัว เธอไม่ชอบอะไรแบบนี้ หากว่าคุยด้วยง่ายมันจะดีกว่า

“มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะคะ พีชจะตั้งใจเรียนรู้งานอย่างเต็มที่”

“จบไม่ตรงสาย?” อีฟปิดแฟ้มเอกสารของลูกพีชพร้อมยื่นให้เจ้าของแบบเหวี่ยงๆ

“ค่ะ แต่ก็พอมีความรู้ทางด้านนี้มาบ้าง”

“ให้มันจริงเถอะ”

“จะพยายามเรียนรู้ให้มากที่สุดค่ะ พีชเป็นคนเรียนรู้เร็วค่ะ”

“ปลอม!”

“คะ?” ลูกพีชตกใจเล็กน้อยที่อีฟใส่อารมณ์ เธอรับแฟ้มเอกสารคืนมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากไม่พอใจอีฟ เธอก็จะเก็บอาการให้มากที่สุด

“ฉันหมายถึงใครๆก็พูดให้ตัวเองดูดีทั้งนั้นแต่เวลาทำงานจริงกลับตรงกันข้าม ของอย่างนี้ให้คนอื่นบอกเถอะนะ ทดลองงานหกเดือน ต่อให้เอาเต้าไต่มา ถ้าไม่ผ่านก็คือไม่ผ่าน อย่าคิดว่าเป็นเด็กเส้นแล้วมันจะง่าย”

“ทราบดีค่ะ”

“อ๋อ แล้วไม่ต้องแอ๊บนะ เป็นตัวเองได้เต็มที่ อย่างที่เธออยากจะเป็น” รู้ว่าต้องแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงอีฟกลับทำมันไม่ได้

ลูกพีชยิ้มแหยๆ พยักหน้ารับทั้งที่ยังงุนงงกับสิ่งที่อีฟพูด รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนร่วมงานท่านอื่น แต่พอหันไปมอง ทุกคนต่างก็รีบเบนสายตากลับไปที่จอคอมพิวเตอร์ เธอจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง เพื่อรอคำสั่งจากหัวหน้างาน รู้สึกได้ว่ากำลังมีคนซุบซิบนินทา บรรยากาศตรงนี้มันน่าอึดอัดไปหมด