EP.17 แฟน

EP.17 แฟน

สัปดาห์ต่อมา

@บริษัทพายุ

ร่างอรชรย่างกายเข้ามายังบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศโดยมีลูกเจ้าของบริษัทเป็นคนพามา หญิงสาวกอดแฟ้มเอกสารไว้แนบอก ทั้งตื่นเต้นและประหม่ากับการทำงานจริงจังครั้งแรกในชีวิต

สายตาทุกคู่มองมาที่ลูกพีชอย่างมีคำถามตั้งแต่วินาทีแรกที่เดินเข้ามา พนักงานหลายคนทักทายพัตเตอร์อย่างเป็นกันเองแตกต่างกับเธอโดยสิ้นเชิงที่ไม่ได้ถูกต้อนรับแบบนั้น ลูกพีชรู้สึกแปลกๆ เมื่อตกเป็นเป้าสายตา พวกเขามองเหมือนเธอไปทำอะไรผิดมาจนรู้สึกอึดอัด ทั้งบรรยากาศและผู้คนของที่นี่มันช่างแตกต่างกับที่เธอจินตนาการไว้มาก

“พี่เตอร์คะ ทำไมทุกคนมองพีชแปลกๆคะ แค่เพราะเราเดินจับมือกันเหรอ”

“อยากรู้ก็เดินไปถามสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ลูกพีชถอนหายใจเบาๆ เก็บความสงสัยไว้อย่างนั้นและปล่อยมันทิ้งไป เธอมองหาใครบางคนที่คิดว่าจะมาต้อนรับเธอในการเข้าทำงานวันแรก “พีชต้องไปติดต่อใครคะ”

“ไม่ต้องติดต่อใครทั้งนั้น”

“แล้วนี่พีชต้องไปตรงไหนคะ” หญิงสาวตรวจสอบเอกสารที่ใช้ในการสมัครงานอีกรอบ ทั้งตื่นเต้นและประหม่า การเป็นเด็กเส้นทำให้เธอต้องเตรียมตัวมามากกว่าปกติเพราะไม่อยากเสียชื่อพัตเตอร์ ถึงเวลาจริงเธอรู้สึกกดดันอย่างมาก หวาดกลัวไปเสียทุกอย่าง

“จะเครียดทำไม”

“กลัวเสียชื่อพี่เตอร์ค่ะ กลัวทำไม่ได้ค่ะ ตอนนี้พีชตื่นเต้นมากๆด้วย”

“ไปทำก่อนเถอะแล้วค่อยมาพูด” พัตเตอร์คว้าเอกสารของลูกพีชมาถือไว้เอง เขาเดินขึ้นลิฟต์ไม่รอคนที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ จนกระทั่งลิฟต์จะปิดลูกพีชถึงรีบเดินเข้าไปด้านใน

ระหว่างลิฟต์เลื่อนไปยังชั้นที่ต้องการ ลูกพีชส่องกระจกที่ผนังลิฟต์ตรวจดูความเรียบร้อยของชุดที่สวมใส่อีกครั้ง ร่างบางราวกับนางแบบสวมชุดทำงานที่คิดว่าดูดีมากพอแต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองเท่าที่ควร

ติ๊ง~

“พี่เตอร์คะ พีชจบการเงินมานะคะ ทำไมได้มาอยู่การตลาดคะ” เมื่อก้าวขาพ้นประตูลิฟต์ ป้ายแผนกเหนือศีรษะทำให้ลูกพีชรีบดึงแขนเสื้อพัตเตอร์ให้เขาหยุดฝีเท้าลง และปิดทางไม่ยอมให้เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานเบื้องหน้า

“มีแค่แผนกนี้ที่คนว่าง จะทำไหม ถ้าไม่ทำก็กลับไป” น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนรำคาญยิ่งบั่นทอนให้ลูกพีชไม่มั่นใจ

“ทะ…ทำค่ะ” ขาเรียวยาวก้าวตามพัตเตอร์ไปติดๆ เธอลืมตัวว่าเธอต้องรักษาระยะห่างจากเขาเพื่อไม่ให้มีคนสงสัยในความสัมพันธ์เกรงจะเป็นขี้ปากของคนในออฟฟิศ

“ส่งแค่นี้พอค่ะ พี่เตอร์ไม่ต้องเข้าไปหรอก”

“…”

“พี่เตอร์ บอกมาว่าพีชต้องไปพบใคร เดี๋ยวพีชไปเองค่ะ”

แกร๊ก~

พัตเตอร์ไม่ฟังคำห้ามปราม เขาดื้อรั้นเปิดประตูเข้าไปแล้วจูงมือลูกพีชให้เดินตามเข้ามาในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่จุคนไว้นับสิบ ไม่กี่วินาทีต่อมาลูกพีชก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน รวมถึงอีฟที่แค่เห็นหน้าลูกพีชก็อารมณ์เสียอย่างมาก ลูกพีชรีบสะบัดมือออกจากพัตเตอร์ไม่ลืมที่จะรักษาระยะห่าง เธอขยับออกสองก้าว ให้ดูห่างเหินกับพัตเตอร์เข้าไว้

“ทุกคนครับ นี่ลูกพีช เป็นพนักงานคนใหม่ของแผนก”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พนักงานหลายชีวิตต่างส่งยิ้ม ทักทายและแนะนำตัวแก่รุ่นน้องอย่างลูกพีช ลดความประหม่าให้ลูกพีชได้เป็นอย่างดี ลูกพีชยกมือไหว้ทุกคน เธอเป็นเด็กใหม่ก็แค่อยากให้ทุกคนเอ็นดู

“ฝากทุกคนช่วยดูแลพีชให้ดีด้วยนะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะดูแลอย่างดีเลย” หัวหน้าแผนกรับคำ

“ครับฝากด้วยนะครับ พีชเป็นแฟนใหม่ผม”

“ฮะ?!” ทุกคนอุทานด้วยความตกใจเบาๆ หันมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก ต่างก็สงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าอีฟกับพัตเตอร์จบกันแล้วแม้แต่คนเดียว แต่ไม่มีใครกล้าถามหรือซุบซิบนินทาในระยะเผาขน

ปั่ก!

อีฟกำดินสอในมือแน่นจนมันหักคามือ บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก ปฏิกิริยาของอีฟก็ถูกคนอื่นๆ จับสังเกตได้ รวมถึงต้นเรื่องอย่างพัตเตอร์ เขาพอใจอย่างมากที่เห็นแบบนี้ ต่างจากลูกพีชที่ยืนงงท่ามกลางสถานการณ์แปลกประหลาด ตอนนี้ทุกคนมองเธอเหมือนสายตาของคนด้านล่างที่มองเธอก่อนหน้า

“ผมมอบหมายให้คุณอีฟ สอนงานลูกพีชด้วยนะ”

“อีฟแนะนำตัวกับเด็กใหม่สิ” หัวหน้าแผนกทักท้วงเมื่อเห็นอีฟทำเป็นไม่สนใจที่พัตเตอร์พูด อีฟจึงแค่ยกมือทักทายอย่างขอไปที จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

“ทุกคนไม่ต้องเกร็งนะ สอนพีชได้ ดุพีชได้ ถึงจะเป็นเด็กผม ผมก็อยากให้ทรีตพีชเหมือนพนักงานทั่วไป ทำตัวตามสบายกันนะ”

สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ลูกพีชรู้สึกอึดอัด พัตเตอร์ยื่นมือมาจับและหอมศีรษะเธอต่อหน้าทุกคนแม้เธอพยายามจะหลีกเลี่ยงแต่พัตเตอร์ยิ่งแสดงการกระทำแบบนั้น เพราะคนอื่นๆรู้ว่าเธอไม่ได้เข้ามาที่นี่ด้วยความสามารถ รอยยิ้มแหยๆของบางคนถึงเป็นชนวนเหตุให้ลูกพีชคิดไปไกลว่ากำลังโดนดูถูก หากคนอื่นจะรู้ก็ควรที่จะรู้จากการสืบหาเอง ไม่ใช่พัตเตอร์มาเปิดตัวแบบโจ่งแจ้ง มันไม่เหมาะสมกับสถานที่และเวลา รวมถึงไม่ได้มีการปรึกษากันสักนิด “พี่เตอร์พอก่อนค่ะ อายคนบ้างนะคะ” ลูกพีชกระซิบบอก

“ผมมาแค่นี้แหละ ทำงานกันไปนะ ไม่กวนแล้ว”

“เดี๋ยวค่ะพี่เตอร์” ลูกพีชเดินตามพัตเตอร์ออกไปทางด้านนอกห้องทำงาน เธอปิดประตูให้สนิทเพราะกลัวคนข้างในได้ยินและพาพัตเตอร์มายังมุมที่คาดว่าจะไม่มีใครมาแอบฟัง

“มีอะไร”

“ทำไมไปบอกพวกเขาว่าเราเป็นแฟนกันคะ”

“หรือไม่ใช่”

“ก็ไม่ใช่ไงคะ”

“แล้วคนคุยแปลว่าอะไร”

“แปลว่ากำลังศึกษากันอยู่ค่ะ”

“กำลังศึกษากันอยู่ก็หมายความว่าวันข้างหน้าจะคบกัน หรือเธออยากให้ทุกคนรู้ว่าเธอขายตัวให้ฉัน”

“อย่านะคะ!” ลูกพีชเอื้อมมือไปปิดปากของอีกฝ่าย หันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง แค่นี้เธอก็ดูไม่ดีในสายตาของทุกคน “แค่นี้คนอื่นก็มองพีชแย่มากแล้ว พี่เตอร์อย่ามาพูดแบบนี้ในที่สาธารณะเลยนะ”

“เธอจะแคร์สายตาคนอื่นทำไม”

“พีชคงอยู่ไม่ได้ถ้าคนอื่นมองพีชแบบนี้”

“ก็อยู่ให้ได้ซะ คนพวกนั้นแค่อิจฉาเธอที่เธอใช้เต้าไต่มาอย่างง่ายดาย”

“พี่เตอร์!” มือเรียวฟาดบ่าพัตเตอร์เบาๆ คำพูดของพัตเตอร์ก็ไม่ต่างอะไรจากการดูถูกเธอ แม้จะดูออกว่าเขาตั้งใจจะพูดเล่นๆก็ตาม

“กล้าตีฉันแล้วเหรอ” พัตเตอร์ยกยิ้มมุมปากอย่างยียวน ดึงมือลูกพีชมาหอมหนักๆ ทำให้เธอหยุดการกระทำกระฟัดกระเฟียดลงอย่างง่ายดายและดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุม

“ค่ะ ก็พี่เตอร์ทำตัวไม่น่ารัก อีกอย่างเราคุยกันมาหลายวันแล้ว เราสนิทกันมากแล้ว”

“ใช่ คุยกันมาหลายวันแล้ว ฉันก็เลยเสียใจนะที่เธอไม่อยากให้ใครรู้” พัตเตอร์แสร้งพูดไปอย่างนั้น สายตาของเขาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ซึ่งลูกพีชดูออกว่าเขาไม่ได้เสียใจจริงๆ “ฉันบอกว่าเธอเป็นแฟนถือว่าให้เกียรติมากนะ ถ้าใครทำอะไรเธอมาบอกได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ ไปล่ะ”

“ไปไหนคะ”

“ไปทำงานของฉันไง หรือเธอจะให้ฉันไปนั่งทำงานกับเธอด้วย”

“เปล่าค่ะ คือ…”

“อย่าไปกลัวสิเด็กน้อย” สายตาของลูกพีชเต็มไปด้วยความประหม่าและความกังวลมากมาย มือของเธอเย็นเฉียบทั้งที่ไม่มีอะไรต้องกังวลขนาดนั้น จุดอ่อนของผู้หญิงอย่างลูกพีชคงหนีไม่พ้นที่จะแพ้ความอ่อนโยนจากผู้ชาย พัตเตอร์เอื้อมมือไปเชยคางหญิงสาว ประกบจูบที่ริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา