EP 8 ผู้หญิงคนใหม่

EP 8 ผู้หญิงคนใหม่

อีฟกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามายังห้องทำงานของพัตเตอร์ โชคดีที่เธอมีกุญแจสำรองจึงไม่เคาะให้เสียเวลา เธอมั่นใจว่าพัตเตอร์ยังอยู่ในห้องทำงานเพราะเธอเห็นรถของเขาจอดอยู่ที่ลานจอดรถ อีฟรีบไขประตูเข้ามาด้วยความเร่งรีบ เมื่อไม่เห็นพัตเตอร์ที่โต๊ะทำงาน จึงเดินไปยังห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้

“ไอ้เตอร์!” อีฟเค้นเสียงลอดไรฟันเมื่อเห็นพัตเตอร์นอนกอดกับหญิงสาวผู้อื่นโดยที่ทั้งสองมีผ้าห่มคุมปกปิดแต่ภายใต้ผ้าผืนนั้นคงไร้เสื้อผ้าห่อหุ้ม ภาพที่เห็นมันชาวาบไปทั้งตัว ก้อนเนื้อข้างซ้ายกระตุกสั่นระรัวยากจะควบคุม แม้ว่าพัตเตอร์จะบอกยุติความสัมพันธ์กับเธอแล้ว แต่ใช่ว่าเธออยากให้มันเป็นแบบนี้

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา”

“ทำไมไม่บอกว่าแกเอากับคนอื่นอยู่”

“ทำไมต้องบอกเจ๊ด้วยครับ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะ”

สรรพนามเดิมที่พัตเตอร์เคยเรียกเธออย่างสนิทสนมเหมือนเมื่อก่อนมันทำให้อีฟเดือดดาลและจุกในอก สรรพนามนี้มันหมายถึงพัตเตอร์กลับมาเป็นรุ่นน้องที่สนิทโดยสมบูรณ์

“ก็ฉันบอกว่าฉันจะมาแล้วทำไมไม่เคลียร์เด็ก” อีฟตะเบ็งเสียงถามอย่างโกรธจัด

“ทำไมต้องเคลียร์อ่ะ เจ๊ทนดูไม่ได้เหรอ ผมก็ทนดูไม่ได้เหมือนกันเวลามีผู้ชายมายุ่งกับเจ๊ เจ๊ก็ไม่เคลียร์ให้เหมือนกัน” พัตเตอร์คว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบ แล้วลุกไปเผชิญหน้ากับอีฟตรงๆ โดยให้อีฟออกห่างจากห้องนอนและไล่ต้อนให้ออกจากห้องไป

“อยากประชดฉันด้วยวิธีนี้?”

“ไม่ได้ประชดเลย ผมอยากเอากับเด็กผม ผมประชดตรงไหน ต้องประชดใครอ่ะ ผมไม่ได้ขอให้เจ๊มาเห็นเจ๊มาทำไม อย่าทำตัวหวงก้างไปหน่อยเลย”

“ซุกอีนี่มานานแล้วเหรอ ถึงจะจบกับฉันง่ายๆ อยู่ๆ ทำไมแกทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้วะ”

“ใช่ นานแล้ว ผมหาโอกาสหยุดความสัมพันธ์กับเจ๊มานานละ แต่เร็วไป ไม่คิดว่าจะโป๊ะเร็วขนาดนี้”

คำตอบที่เลือดเย็นทำให้อีฟเจ็บปวดเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงหัวใจ เธอกำหมัดแน่นเมื่อทุกอย่างพังทลายลง ความไว้ใจที่มีถูกทำลายลงโดยคนที่สนิทที่สุดในชีวิต สายตาเขาเย็นชา ราวกับเป็นคนละคนกับที่เธอเคยรู้จัก “ว่าแล้ว คนอย่างแกมันไม่จริงใจ นี่ดีนะที่ฉันไหวตัวทันไม่หลงเชื่อคำพูดของแก ไอ้ชาติชั่ว!”

“โวยวายทำไม! ทีเจ๊ทำผมยังไม่โวยวายเลย”

“อยากงอแงอะไรก็ทำมาดิ ไม่ใช่มาทำแบบนี้”

“ผมไม่งอแง ผมไม่เอาอะไรแล้ว อยากมาเก็บของไม่ใช่เหรอ เชิญ!”

พัตเตอร์ที่เธอรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้ การที่เธอรู้จักเขามานานไม่ได้แปลว่ารู้จักเขาดี ธาตุแท้ของคนมันมองยากจริงๆ “คนอย่างแก มันอยู่กับใครได้ไม่นานหรอก”

“ผมไม่เหมือนเจ๊นะ ผมมีความรักได้ ส่วนเจ๊อ่ะ ถ้ารักสนุกก็จงอยู่คนเดียวไป”

“งั้นถ้าแกเบื่อผู้หญิงคนนี้เมื่อไร กลับมาหาฉันได้ ยินดีต้อนรับเสมอ”

“เจ๊อยากเป็นของตายเหรอ”

“เปล่า สงสารแก เผื่อแกไม่มีที่ไป เพราะคงไม่มีใครเอาคนเลวๆอย่างแกหรอก”

“ผมไม่กลับ ลืมไปป่ะว่า เรามีสถานะแค่พี่น้องแล้วนะ แล้วตอนนี้เจ๊ก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวผมแล้ว ไว้ว่างๆ นั่งแดกเหล้ากันนะเจ๊”

“ปากดีไปเถอะ แกขาดฉันไม่ได้ ใครๆก็รู้ ไปเรียกไอ้ธนามาถามดิ ธนามันยังรู้เลย”

“ผมขาดเจ๊ไม่ได้? ทำไมผมจะขาดคนที่ทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้”

“เออ แกจะขาดฉันได้ ไม่ได้ มันเรื่องของแก หลบไป ฉันจะเก็บของ!”

อีฟกระแทกไหล่อีกฝ่ายอย่างแรงก่อนเดินเข้าห้อง รีบเก็บของของตัวเองในตู้เสื้อผ้าเท่าที่จำเป็นเพราะเธอไม่อยากเห็นพัตเตอร์และผู้หญิงคนใหม่ของเขา โฉมหน้าของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเห็นครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตา ถ้าลูกพีชไม่นอนหลับอยู่คงได้ถูกเธอทำร้ายเพื่อระบายความหงุดหงิดไปแล้ว

อีฟมาถึงรถยนต์ส่วนตัวของตัวเองเธอก็โยนกระเป๋าเสื้อผ้าทิ้งในรถด้วยความฉุนเฉียว โทรศัพท์ส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความรัวๆมาตลอดทาง เธอคว้ามันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงทันที เป็นข้อความของคนสนิทที่ทักมาถามเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและพัตเตอร์ บ้างก็แคปเจอร์รูปส่งมาให้ ต่างก็สงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอเข้าไปอ่านเพียงนิดเดียวแล้วเข้าไปดูต้นทางในสตอรี่ไอจีของพัตเตอร์ที่เฉพาะเพื่อนสนิทที่เห็นได้เท่านั้น ภาพของหญิงคนที่นอนบนเตียงกับพัตเตอร์เมื่อสักครู่ เป็นภาพหน้าอกจนถึงใจกลางสาวถูกถ่ายเอามาลงโดยไม่เห็นใบหน้า มีแค่สติ๊กเกอร์แปะปกปิดของสงวนไว้แทบไม่มิด

‘น้ำแตก ไม่แยกทาง’

ไหนจะภาพเคลื่อนไหวที่เห็นแค่หลังมือของเขาแต่ที่เขาจับอยู่มันคือหน้าอกของผู้หญิง ความรู้สึกอึดอัดใจเกิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่เธอเขายังไม่ลงเปิดเผยให้ใครเห็น

“เป็นบ้าอะไรวะ!” ก่นด่าพัตเตอร์และด่าตัวเธอเองที่น้ำตาไหลออกมาแบบไม่อาจกลั้นมันไว้ได้ อีฟกำหมัดแน่นแล้วทุบพวงมาลัยรถด้วยความกระฟัดกระเฟียด เสียใจและหงุดหงิดที่พัตเตอร์ไม่ได้ดั่งใจ เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูนถึงจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับพัตเตอร์เลย เขาเองก็รู้เรื่องนี้ความสัมพันธ์ของเธอและเขามันจบลงเพราะความไม่รู้จักพอของเธอหรือความไม่รู้จักพอของเขากันแน่ เธอร้องไห้อยู่นาน ก่อนจะขับรถออกไปอย่างน่าหวาดเสียว

‘น้องคนนี้ได้แอร์ไทม์เยอะจัง นี่มันอะไรยังไงกันวะ’

‘เอาออกได้ไหม ถือว่าผลัดกันชม’

‘สเปคพี่เตอร์เลยครับ สติ๊กเกอร์ก็เก็บไม่มิด’

‘มันจะเกินไปแล้ว เลือดกูจะไหล จับกูหน่อยกูจะล้ม’

‘มือมึงขาวมาก แต่ช่วยเอามือออกได้ไหม’

‘คนนี้จริงจัง?’

‘ไม่แยกทางแต่จะไปได้นานแค่ไหน เจ๊กูร้องไห้แล้วมั้ง’

‘ทวงคืน#พัตเตอร์อีฟ อีนี่เป็นใครอย่าให้กูรู้นะ’

‘ของใหม่มึงแซ่บเท่าเจ๊เปล่า’

‘ลงอีกได้ไหมถือว่าต่อลมหายใจให้เพื่อน’

‘สรุปไม่ไปต่อกับเจ๊แล้วเหรอ เล่าด่วน’

‘ซุกไว้นานล่ะสิ สวยเท่าเพื่อนกูป่ะ อยากเห็นหน้าจังเลย’

‘ไอ้เด็กเหี้ย มึงมันอย่างชั่ว’

เมื่อเห็นข้อความที่ส่งมาถามไถ่พัตเตอร์ก็แสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เขาวางหมากไว้สำเร็จ เห็นว่าอีฟเข้ามาดูแล้วยิ่งสะใจ ภาพที่พัตเตอร์ถ่ายไว้มันเป็นภาพในตอนที่ลูกพีชไม่รู้ตัวและไม่รับรู้ว่าตัวเองถูกแอบถ่ายอีกเช่นเคย

“น่าหมั่นไส้ว่ะ!” เขาตีใบหน้าเด็กสาวที่หลับอยู่เบาๆ จากนั้นอ้าขาลูกพีชออกแหวกกลีบดอกไม้ที่เต็มไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่น สัมผัสใจกลางสาวเพียงนิดเดียวก็ทำให้เขามีอารมณ์อีกครั้ง จึงสอดใส่นิ้วกลางเข้าไปสัมผัสกับผนังด้านใน

“อ๊ะ อ๊าา” ความเสียวซ่านทำให้ลูกพีชครางออกมาแม้จะไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่เรียวขาสั่นเทา ภายในตอดรัดนิ้วพัตเตอร์ได้เป็นอย่างดี

“ยะ… อย่า” มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่น น้ำหล่อลื่นไหลกระฉอกตามจังหวะกระทุ้งนิ้วเข้าไปในร่องคับแคบ เขามองเธอด้วยความหมั่นไส้ ยิ่งหมั่นไส้ก็ยิ่งทำแรงขึ้นจนลูกพีชดิ้นพล่าน

“เสียวไหมล่ะ”

มีเพียงเสียงงึมงำในลำคอจากลูกพีช เขาดึงนิ้วออกมาแล้วดูดเลียสิ่งที่ติดมาด้วยอย่างหื่นกระหาย แต่ใช่ว่ามันจะทำให้เขาหายอยาก เรือนร่างเธอเป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดว่ามันจะช่วยดับความรู้สึกนี้ได้