ตอนที่ 2 เพื่อนร่วมชั้น

ชะเอม พรรณวรท บุตรสาวคนเดียวของศัลยแพทย์มือหนึ่ง ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์กับดอกเตอร์พันธวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีบำบัด ตอนนี้ทั้งคู่เป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งมหานครนิวยอร์ก ประเทศ‍สหรัฐอเมริกา

ชะเอมอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณยายที่มักจะใช้เวลาว่างทำขนม โดยเฉพาะขนมไทย และมีพี่เลี้ยงสาวคือนิดคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

ชะเอมเป็นเด็กฉลาด สอบได้ที่ 1 และคะแนนเต็ม 100 ทุกรายวิชา เธอเป็นเด็กร่าเริง มองโลกในแง่ดีจนถึงขั้นดีเกินไป แต่เธอเป็นเด็กขี้แย อ่อนแอ และไม่สู้คน เธอจึงมักถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ

“พี่อาชิขา ช่วยชะเอมด้วย” ชะเอมร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนในห้องแกล้งดึงผมหางม้า

“ยัยขี้แย ร้องหาคนช่วยใหญ่เลยว่ะ” บอม เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งชะเอมและเพื่อน ๆ ในห้องเป็นประจำ

“ปล่อยชะเอมนะ อย่าดึงผมชะเอม”

“ไหนดูซิ วันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร” บอมพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะไปเปิดกระโปรงนักเรียนของชะเอม

“กรี๊ดดดด อย่าเปิดนะ โอ๊ย !” ชะเอมดิ้นรนสุดแรงจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น

พลั่ก !

“โอ๊ย !” บอมล้มหน้าคะมำไปกับพื้นเมื่อถูกฝ่าเท้าของอาชิถีบเข้าไปเต็มแรง

“เฮ้ย ! พี่อาชิมา กูไปก่อนละ” จูโน่ เพื่อนผู้ชายอีกคนพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที

“ไอ้จูโน่รอกูด้วย โอ๊ย !” บอมร้องเรียกเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้น อาชิก็เหยียบข้อเท้าของบอมไว้

“ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า เป็นผู้ชายประเภทไหนวะ”

“วันหลังผมจะไม่แกล้งชะเอมอีกแล้ว โอ๊ย ! อย่าเหยียบ เจ็บ ๆ”

“มึงรีบไปให้ไกล ๆ เลยนะ ถ้าวันหลังกูเห็นมึงรังแกใครอีก กูจะหักขามึงให้หักเลย” พูดจบอาชิก็ยกเท้าขึ้น บอมรีบวิ่งหนีไปทันที

“ฮือ ๆ ๆ ๆ พี่อาชิขา ชะเอมเจ็บ” ชะเอมที่นั่งอยู่บนพื้นร้องเรียกอาชิ

“นี่ก็เกิดมาเพื่อเป็นตัวภาระจริง ๆ เมื่อไรจะหัดสู้คนอื่นบ้างวะ” อาชิเอ่ยว่าก่อนจะพยุงชะเอมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้

“ชะเอมเจ็บ... อึก” ชะเอมบอกพลางจับหัวเข่าตนเองที่เป็นแผลถลอกมีเลือดซึมออกมา

“นั่งรอตรงนี้ก่อน” พูดจบอาชิก็ไปตักน้ำมาล้างแผลให้ชะเอม

“ซี้ดดด... แสบ”

“แสบก็ต้องทน มีผ้าเช็ดหน้าไหม”

“อึก... นี่ค่ะ” ชะเอมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อาชิ อาชิก็เอามาซับที่แผลจนแห้ง แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน หยิบพลาสเตอร์ยาออกมาแปะที่แผลของเธอ

“ขอบคุณค่ะ พี่อาชิพกพลาสเตอร์ยาทำไมคะ”

“ก็ตั้งแต่มีเธอเข้ามาเป็นตัวภาระ... ฉันก็พกติดตัวไปงั้น แล้วนี่เมื่อไรจะรู้จักสู้คนสักที ยิ่งร้องพวกนั้นก็ยิ่งแกล้ง”

“ชะเอมสู้ไม่ได้”

“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที กี่ปีมาละ พูดเป็นอยู่คำเดียว” อาชิพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ชะเอมนั่งอยู่ตรงนั้น

“คุณหนูทำไมยังไม่นอนอีกคะ จะ 3 ทุ่มแล้วนะคะ” นิดเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาดูว่าชะเอมเข้านอนแล้วหรือยังเหมือนดังเช่นทุกวัน แล้วพบว่าชะเอมยังนั่งอ่านหนังสือ

“ชะเอมขออ่านบทนี้ให้จบก่อนค่ะ” ชะเอมตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้า

“ทำไมพักนี้คุณหนูอ่านหนังสือหนักขนาดนี้คะ”

“ชะเอมอยากสอบพาสชั้นค่ะ”

“แล้วไม่กลัวรุ่นพี่แกล้งเอาเหรอคะ”

“ชะเอมไม่กลัวหรอกค่ะ ชะเอมมีฮีโร่คอยปกป้อง”

“ใครกันน้าที่เป็นฮีโร่ของคุณหนู ถ้าให้พี่นิดเดาว่าที่คุณหนูจะสอบพาสชั้นเพราะอยากไปเรียนกับฮีโร่ของคุณหนูแน่ ๆ เลย” นิด พี่เลี้ยงของชะเอมวัย 32 เธอเลี้ยงชะเอมมาตั้งแต่ชะเอมอายุ 3 ขวบ พ่อแม่ของชะเอมไว้ใจให้มาอยู่ดูแลลูกสาวเพียงคนเดียว

“ถูกต้องนะค้าาา”

“งั้นพี่นิดไม่กวนคุณหนูแล้ว แต่อย่านอนดึกมากนะคะ พี่นิดเป็นกำลังใจให้คุณหนูสอบพาสชั้นได้ จะได้อยู่ใกล้ ๆ ฮีโร่ของคุณหนู สู้ ๆ ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“วันนี้คุณครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก ทุกคนต้องช่วยกันดูแลเพื่อนคนนี้ด้วยนะ เพราะเพื่อนคนนี้เป็นรุ่นน้องที่สอบพาสชั้นขึ้นมาได้ เข้ามาเลยค่ะ มาแนะนำตัวให้เพื่อน ๆ ได้รู้จัก” คุณครูประจำชั้นพูดจบก็เรียกนักเรียนคนใหม่ของชั้น ม.3/1 เข้ามา

“เฮ้ย ไอ้อาชิ นั่นมันน้องชะเอมของมึงนี่หว่า” เดลพูดขึ้นเมื่อชะเอมเดินเข้ามาในห้อง

“กูมีน้องสาวแค่ 2 คน” อาชิตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“สวัสดีค่ะ ชื่อชะเอม พรรณวรทค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” ชะเอมเอ่ยแนะนำตัว เมื่อมองเห็นอาชิเธอก็ส่งยิ้มหวานให้เขา แต่อาชิก็ทำเป็นเฉยไม่สนใจ และทันทีที่ชะเอมพูดจบเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นทันที

“นี่น้องชะเอมที่อยู่ ม.2/1 นี่ครับ” เสียงเพื่อนผู้ชายในห้องดังขึ้น

“ใช่แล้วค่ะ พวกเราต้องช่วยกันดูแลชะเอมนะ อย่าแกล้งชะเอมเพราะเห็นว่าชะเอมอายุน้อยกว่ารู้ไหมคะ”

“ครับ / ค่ะ” นักเรียนในห้องตอบพร้อมกัน

“ชะเอมไปหาที่นั่งได้เลยค่ะ”

“ชะเอมนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ” ชะเอมเอ่ยถามแล้วชี้ไปตรงที่ว่างข้างอาชิที่เคยเป็นที่นั่งของภู ภูดิศ ที่ตอนนี้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น

“ได้ค่ะ แต่ถ้าภูดิศกลับมาชะเอมต้องย้ายที่นะคะ”

“ค่ะคุณครู” ชะเอมยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ อาชิ

“ชะเอมดีใจจังที่ได้มาเรียนห้องเดียวกับพี่อาชิ แล้วก็ได้นั่งเรียนข้าง ๆ พี่อาชิด้วย” ชะเอมพูดขึ้นทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้

“ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้น” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“วันนี้พี่อาชิอาจจะยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สักวันชะเอมอาจจะทำให้ความรู้สึกของพี่อาชิเปลี่ยนไปก็ได้นะคะ”

“เธอไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน แต่ฉันว่าถ้าเธอรู้จักสู้คนให้เหมือน กับความมั่นใจของเธอจะดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องถูกใครเขาแกล้ง”

“แต่ทุกครั้งที่มีคนแกล้งชะเอม พี่อาชิก็ช่วยชะเอมตลอดนี่คะ ยังไงพี่อาชิก็ยังเป็นฮีโร่ของชะเอมนะ”

“ฉันก็แค่ไม่ชอบเห็นคนโดนรังแกก็เท่านั้น แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าฮีโร่ได้สักที มันดูปัญญาอ่อน”