ตอนที่ 3 ออกอาการ

ห้อง ม.6/1

อาชิ ภู เดล ชะเอม ทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผลที่ชะเอมเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มก็เพราะเธอตามติดอาชิตลอด แต่เพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามารวมกลุ่มด้วยก็เพราะความเย็นชา และสายตาดุ ๆ ของอาชิ มีเพียงชะเอมเท่านั้นที่ทนได้ เพราะความเคยชินกับการกระทำและคำพูดของอาชิที่เขาเป็นแบบนี้มาตลอด

“เมื่อวานคุณยายทำช่อม่วง เอมเอามาให้เดล ภู แล้วก็พี่อาชิกินด้วย” ชะเอมเปิดกล่องช่อม่วงออกแล้วยื่นไปวางบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อน

ชะเอมมักจะมีขนมฝีมือคุณยายมาฝากเพื่อนแทบทุกวัน เพราะคุณยายของชะเอมชอบทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ

“สวยจนไม่กล้ากินเลย” เดลพูดพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงขึ้นพลิกดูไปมา

“หากินยากมากเลยนะ” ภูบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปาก

“อร่อยว่ะ” เดลบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปากอีกชิ้น

“อื้ม... อร่อย โชคดีของพวกเรานะ ได้กินขนมอร่อย ๆ ฝีมือคุณยายชะเอมทุกวันเลย แล้วชะเอมล่ะทำเป็นไหม” ภูถาม

“หึ ทำไม่เป็นสักอย่าง กินเป็นอย่างเดียว พี่อาชิไม่กินเหรอ อร่อยนะ” ชะเอมหยิบขนมยื่นไปตรงปากของอาชิ

“ฉันเบื่อ กินฝีมือคุณยายเธอทุกวัน... กูขึ้นห้องละ” อาชิบอกพลางผลักมือของชะเอมออก แล้วลุกเดินขึ้นอาคารเรียนไป

“ทำไมเบื่อล่ะ เอมว่าคุณยายก็ทำอร่อยออก” ชะเอมพูดอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะส่งช่อม่วงชิ้นนั้นเข้าปากตัวเอง

“มันไม่กินก็ช่างมัน ของอร่อย ๆ เดี๋ยวเดลกินเอง”

“มันคงอยากกินฝีมือชะเอมบ้าง” ภูพูด ทั้ง ๆ ที่มีช่อม่วงอยู่เต็มปาก

“ก็เอมทำไม่เป็นนี่” ชะเอมบอกพลางทั้งมองตามหลังอาชิไป

“ไป ไอ้เดล ไอ้ภู” อาชิพูดขึ้นเมื่อหมดคาบเรียน

“เอมไปด้วย”

“พวกฉันจะไปฉี่ จะไปยืนฉี่ด้วยหรือไง” อาชิถามเสียงเรียบ

“อะ... เอมจะไปยืนฉี่ได้ไงล่ะ” ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ

“ก็เห็นร้องตาม” อาชิพูดพร้อมทั้งแสยะยิ้มให้กับท่าทางของชะเอม

“เอมนึกว่าพี่อาชิจะชวนไปดื่มน้ำ หรือหาอะไรกินกัน”

“เอมอยากเข้าห้องน้ำด้วยไหม” ภูถาม

“อืม เดี๋ยวเอมเดินไปคนเดียวก็ได้”

“ก็เดินไปพร้อมกันนี่แหละ ห้องน้ำมันก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว” ภูพูด

“ไปกันได้ยัง ฉี่กูจะราดอยู่แล้ว” เดลบอกพร้อมทั้งเอามือกุมเป้าตนเอง

“กระบอกเล็กก็แบบเนี้ย เก็บได้น้อย มึงนำไปก่อนเลยไป” ภูเอ่ยว่าอย่างขำ ๆ

“เล็กพ่อมึงดิ ของกูใหญ่กว่าแขนชะเอมอีก ไม่เชื่อมึงมาดู” เดลบอกพลางกดหัวภูให้ลงมาดู

“เชี่ยเดล กูไม่อยากดูของมึง” ภูบอกพร้อมปัดมือของเดลออก

“พะ... พูดอะไรกันเนี่ย” ชะเอมหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เมื่อเจอเพื่อนคุยเรื่องขนาดของตนเอง

“หึ ไปได้แล้วพวกมึง เดี๋ยวก็หมดเวลาพักเบรกพอดี” อาชิยิ้มให้กับท่าทีของชะเอมก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ชะเอม รีบตามมาเร็ว” เดลบอกพร้อมทั้งเดินออกจากห้องตามอาชิไปติด ๆ มือก็ยังกุมเป้ากางเกงของตนเอง

วันต่อมา

“อรุณสวัสดิ์ วันนี้เอมมีขนมมาฝากเดล ภู แล้วก็พี่อาชิอีกแล้ว” ชะเอมเอ่ยบอกเสียงหวานพร้อมทั้งเดินมานั่งยังโต๊ะประจำที่พวกเขาจะรวมตัวกันทุกเช้าก่อนเข้าเรียน

“ถามจริง ไม่รู้สึกแปลก ๆ บ้างเหรอที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่เรียกฉันพี่ ๆ อยู่ได้” อาชิถาม

“แล้วมึงยังไม่ชินอีกเหรอที่ชะเอมเรียกมึงว่าพี่” เดลหันไปถามอาชิพร้อมทั้งทำหน้ายียวน

“เชี่ยเดล”

“กูเห็นด้วยกับไอ้เดล ชะเอมเรียกมึงว่าพี่มาเป็นสิบปี มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะ” ภูพูด

“เดลกับภูพูดถูก มากินขนมกันดีกว่านะ เมื่อวานคุณยายทำขนมลูกชุบ เอมก็เลยให้คุณยายทำเผื่อเดลกับภูด้วย” ชะเอมหยิบกล่องขนมลูกชุบออกมาให้เดลกับภูคนละกล่อง อาชิมีสีหน้าอึ้ง ๆ ปนไม่พอใจที่วันนี้ไม่มีกล่องขนมของตนเอง

“แล้ววันนี้ไม่มีของไอ้อาชิเหรอ” เดลเอ่ยถามเมื่อชะเอมไม่ได้ส่งกล่องขนมของคุณยายให้กับอาชิเหมือนอย่างเคย

“ก็คราวที่แล้วพี่อาชิบอกว่าเบื่อขนมฝีมือคุณยาย เอมก็เลยไม่ได้เอาขนมของคุณยายมาเผื่อ แต่...” ชะเอมพูดพลางหยิบขนมอีกกล่อง แต่ก็ชะงักมือเมื่ออาชิพูดแทรกขึ้นมา

“กูก็ไม่อยากกินนักหรอกไอ้ขนมลูกชุบ ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องฝืนใจกิน” อาชิพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“พี่อาชิไม่ชอบขนมลูกชุบเหรอคะ” ชะเอมพูดด้วยความรู้สึกผิดหวัง รีบเก็บกล่องขนมอีกกล่องใส่กระเป๋าผ้าตามเดิม

“แล้วอีกกล่องคืออะไร ขอภูดูหน่อย” ภูถามพลางยื่นมือไปหยิบขนมอีกกล่องที่ชะเอมเก็บไปออกมา

“ขนมลูกชุบ แต่ทำไมหน้าตามันแปลก ๆ ไม่เหมือนกล่องของเดลกับไอ้ภู” เดลชะโงกหน้ามาดู

“กล่องนี้เอมทำเอง มันอาจจะไม่สวยแล้วก็อร่อยสู้ของคุณยายไม่ได้ แต่เอมก็ตั้งใจทำนะ เผื่อพี่อาชิจะชอบฝีมือเอม แต่พี่อาชิไม่ชอบขนมลูกชุบ งั้นเอมเอากลับก็ได้”

“ไม่เห็นต้องเอากลับเลย ไอ้อาชิไม่กิน เดี๋ยวเดลกับไอ้ภูกินเอง” เดลบอกพลางเปิดกล่องขนมลูกชุบฝีมือชะเอมออกมา

“ของกู ของมึงก็มี มึงก็กินของมึงไปสิ” อาชิแย่งกล่องขนมลูกชุบออกจากมือเดลก่อนที่เดลจะหยิบขนมใส่ปาก

“เอ้า ก็มึงบอกว่าไม่ชอบ”

“เออใช่ มึงบอกไม่ชอบ มึงไม่ต้องฝืนใจกินก็ได้ เดี๋ยวกูกับไอ้เดลจะกินเอง”

“แต่วันนี้กูอยากกิน” พูดจบอาชิก็ถือกล่องขนมลูกชุบฝีมือชะเอมขึ้นอาคารเรียนไปทันที

“อะไรของมันวะ” เดลนั่งเกาศีรษะด้วยความงุนงงกับท่าทีของเพื่อนรัก

“หึ” ภูมองตามอาชิอย่างรู้ทันความรู้สึกของเพื่อนรัก