ตอนที่ 4 หวงก้าง

“ชะเอม ชะเอมช่วยอธิบายโจทย์ฟิสิกส์ข้อนี้ให้ขุนฟังหน่อยสิ ขุนไม่ค่อยเข้าใจ” ขุน เพื่อนผู้ชายในห้องที่แอบชอบชะเอมอยู่แต่ก็ไม่กล้าที่จะจีบเพราะมีภู เดล และอาชิอยู่ใกล้ไม่ห่าง

“ได้สิ ข้อไหนเหรอ”

“ข้อนี้” ขุนชี้โจทย์ฟิสิกส์ให้ชะเอมดูด้วยความใกล้ชิด จนขุนได้กลิ่นหอมอ่อน ‍ๆ จากตัวชะเอม

“อ๋อ ก่อนอื่นขุนต้องรู้ว่าเหตุการณ์ในโจทย์นี้มันเกิดขึ้นในแนวแกน x หรือแกน y... อะไรของพี่อาชิ เอมกำลังอธิบายให้ขุนฟังอยู่” อาชิดึงหนังสือออกจากตรงหน้าชะเอมมาไว้ตรงหน้าตนเองแทน

“ไอ้ขุน มึงไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวกูอธิบายให้มึงฟังเอง” อาชิบอกขุนเสียงเรียบ พร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่า 'มึงอยู่ให้ห่าง ๆ จากชะเอม'

“เออ...” ขุนมีท่าทีอึกอัก

“มาสิ เร็ว ๆ กูจะไปเตะบอล” อาชิเร่งเมื่อขุนมีท่าทีอึกอัก

“ไม่เป็นไร มึงไปเตะบอลเถอะ เดี๋ยวกูไปอ่านอีกรอบก็น่าจะเข้าใจแล้วละ” ขุนบอกพลางยื่นมือไปหยิบหนังสือตรงหน้าอาชิ แล้วรีบเดินกลับไปนั่งประจำที่ตนเอง

“พี่อาชิจะไปเตะบอลเหรอ ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมทั้งทำตาปริบ ๆ

“อยากเตะบอล ?”

“เปล่า เอมแค่จะไปดูพี่อาชิเตะบอล ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมกะพริบตาถี่ ‍ๆ แบบอ้อนวอนสุด ๆ

“ไอ้อาชิไปเร็ว สนามว่างแล้ว กูให้ไอ้ภูจองไว้แล้ว” เดลโผล่หน้าเข้ามาบอกตรงประตูห้องเรียน

“เออ ๆ เดี๋ยวกูตามไป” อาชิหันไปตอบเดลที่ไม่ได้รอคำตอบเลยเพราะเดล วิ่งกลับไปทันทีที่พูดจบ

“แล้วพี่อาชิจะให้เอมไปดูไหม”

“มีขา อยากไปก็ไป ไม่มีใครเขาจับขาเธอไว้นี่” พูดจบอาชิก็เดินยิ้มออกจากห้องไป โดยที่ชะเอมไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มนั้น

“พี่อาชิรอเอมด้วย” ชะเอมรีบเก็บของใส่กระเป๋า แล้ววิ่งตามอาชิไปที่สนามฟุตบอลของโรงเรียน

“ตกลงชะเอมกับอาชินี่เป็นแฟนกันหรือเปล่าวะ” เต้ เพื่อนในห้องพูดขึ้นหลังจากที่อาชิกับชะเอมออกจากห้องไปแล้ว

“กูก็งง บางทีอาชิก็ดูเย็นชากับชะเอม แต่พอเพื่อนผู้ชายเข้าใกล้ก็ดูเหมือนหวง” กล้า เพื่อนในชั้นเรียนอีกคนพูด

“หวงก้างอะดิ” ขุนพูดพร้อมทั้งมองออกไปทางประตูห้องเรียนอย่างไม่สบอารมณ์

ชะเอมถือหนังสือเรียนติดมือมาด้วยเหมือนอย่างเคย เธอจะเอาไว้อ่านฆ่าเวลาในยามที่รออาชิเตะฟุตบอลบ้าง เล่นบาสเกตบอลบ้าง

ทันทีที่มาถึงสนามอาชิก็เอาชายเสื้อนักเรียนออกจากกางเกงนักเรียนแล้ววิ่งลงสนามไป โดยมีภูกับเดลและเพื่อน ๆ ทั้งในห้องและต่างห้องรออยู่ในสนามแล้ว

“ชะเอมระวัง !!” เสียงของภูดังขึ้น ตอนที่ชะเอมกำลังจะเดินขึ้นสแตนด์เชียร์ และเธอหันไปมองตามเสียงนั้น

ฟิ้ว ตุ้บ !

ลูกบอลที่พวกเพื่อน ๆ เตะก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของชะเอมแล้ว ชะเอมหันหน้าหลบแต่ก็ยังคงโดนลูกฟุตบอลเตะอัดไปที่หัวไหล่

โป๊ก !

“โอ๊ย !” ชะเอมถูกแรงอัดจากลูกฟุตบอลทำให้ล้มลงไปจนหัวกระแทกกับ ส‍แตนด์เชียร์

“ชะเอม !!!!” เพื่อน ๆ ร้องด้วยความตกใจ แล้วพากันวิ่งกรูเข้ามาดู

“ชะเอม เป็นยังไงบ้าง” สายฟ้า เพื่อนต่างห้องที่อยู่ใกล้ตัวชะเอมที่สุดรีบวิ่งเข้ามาประคองชะเอมให้ลุกขึ้น

“เจ็บ” ชะเอมบอกพร้อมทั้งจับหน้าผากตนเองด้วยใบหน้าเหยเก

“เราขอดูหน่อย... เฮ้ย ! อะไรวะ” สายฟ้าจับมือของชะเอมออก แต่เขาก็ถูกปัดมือและผลักให้ออกห่างจากชะเอมเช่นกัน

“กูดูเอง” อาชิเข้าไปประคองชะเอมแล้วหันไปบอกสายฟ้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมทั้งมองสายฟ้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“กูก็กำลังดูชะเอมอยู่” สายฟ้าพูดด้วยความไม่พอใจ แต่อาชิก็ไม่สนใจ เขาช้อนตัวแล้วอุ้มชะเอมขึ้นไปนั่งบนสแตนด์เชียร์

“พวกกูดูแลเอง” ภูบอกพร้อมทั้งกันตัวสายฟ้าไม่ให้เข้าใกล้ชะเอม

“ชะเอม เป็นยังไงบ้าง” เดลตามขึ้นไปนั่งข้าง ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เอมเจ็บ” มือก็ยังคงจับที่หน้าผากของตนเอง

“เอามือออก” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมทั้งจับมือของชะเอมออก

“หัวปูดเลยว่ะ” เดลพูดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าผากที่ปูดแดงของชะเอม

“ไอ้เดล ไปหาน้ำแข็งกับผ้ามาประคบหัวให้ชะเอมกับกู” ภูบอกก่อนจะรีบวิ่งออกไป ซึ่งเดลก็วิ่งตามไปติด ๆ

“เจ็บ” ชะเอมบอกเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า

“รู้แล้วว่าเจ็บ เป่าเพี้ยง !” อาชิเป่าเบา ๆ แล้วประทับแตะริมฝีปากลงไปบนหัวปูดแดงนั้นโดยไม่สนใจสายตาของเพื่อน ๆ ที่มองด้วยความตะลึง สายฟ้ามองด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินปึงปังออกไปจากตรงนั้น

“ยังเจ็บอยู่” ชะเอมตอบ แต่ใบหน้าของเธอแดงซ่านกลายเป็นสีเดียวกับหัวที่บวมปูด

“อยากให้ฉันเป่าให้อีก”

“เปล่าซะหน่อย”

“มาแล้ว ๆ” เดลยื่นผ้าที่ห่อน้ำแข็งให้อาชิ

“นอนลง” อาชิจับหัวไหล่รั้งให้ชะเอมนอนลงบนตักแกร่ง

“โอ๊ย !” ชะเอมร้องขึ้นเมื่ออาชิจับโดนหัวไหล่ที่ถูกลูกฟุตบอลเตะใส่ ซึ่งมันทำให้อาชิชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบเอาผ้าห่อน้ำแข็งมาประคบที่หน้าผากของชะเอมให้

“อดทนหน่อยนะ”

“อ๊ะ ! จะ... เจ็บ” ชะเอมร้อง พร้อมทั้งกำชายเสื้อนักเรียนของอาชิไว้แน่น

“เจ็บก็หลับตา แล้วกอดฉันไว้แน่น ๆ” อาชิประคบให้ประมาณเกือบ 10 นาทีหัวที่บวมปูดก็ดีขึ้น

“ขอดูหัวไหล่หน่อย” อาชิประคองชะเอมให้ลุกนั่ง ก่อนจะบอกพร้อมทั้งปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของชะเอม นั่นทำเอาเพื่อน ๆ ที่ยังมองอยู่ยืนตาค้างไปกับการกระทำของเขา

“ไอ้อาชิ มึงจะมาแก้ผ้าชะเอมต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ไม่ได้” เดลบอกพร้อมทั้งหันหน้าไปทางอื่น

“กูแค่ถอดเสื้อ ไม่ได้แก้ผ้า นี่ก็จะจับทำไม ปล่อย” อาชิบอกเดล ก่อนจะทำเสียงดุใส่ชะเอม เพราะชะเอมจับเสื้อไว้ไม่ให้อาชิปลดกระดุม

“เอมไม่ได้เป็นอะไร พี่อาชิไม่ต้องดูหรอกนะ โอ๊ย !” ชะเอมบอกพร้อมทั้งจับเสื้อตนเองไว้แน่น แต่ก็ต้องร้องด้วยความเจ็บเมื่ออาชิจับหัวไหล่ของเธอ

“ไม่เป็นอะไร ? แล้วทำไมแค่ฉันโดนนิดเดียวเธอก็ร้องล่ะ พวกมึงหันหน้าไปทางอื่น เอามือออก” อาชิพูดก่อนที่จะเลื่อนตัวมาบังชะเอม แล้วปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของชะเอมออกเกือบหมด

“ไหนบอกไม่เป็นอะไร เป็นรอยช้ำขนาดนี้” อาชิดุชะเอมทันทีที่เห็นรอยช้ำที่หัวไหล่

“ก็...” ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อเจอสายตาดุ ๆ ของอาชิ

“ไอ้ภู มึงไปขอยาที่ห้องพยาบาลมาที”

“เออ ๆ ไอ้เดลไปกับกู” พูดจบภูกับเดลก็วิ่งออกไปยังห้องพยาบาลทันที

“เจ็บมากไหม” อาชิถามขณะที่ทายาตรงหัวไหล่ให้ชะเอม

“เอมทนได้” ชะเอมก้มหน้างุด ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

“เสร็จแล้ว กลับบ้านไปก็อย่าลืมทายาที่หัวไหล่ แล้วก็ประคบหน้าผากด้วย” อาชิบอกพร้อมทั้งติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ชะเอม

“อืม” ชะเอมพยักหน้าตอบ

“ชะเอมโอเคไหม” ภูถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“เอมโอเคแล้ว”

“งั้นก็ขึ้นเรียนกันเถอะ เลยเวลามา 15 นาทีแล้ว” เดลบอกพร้อมทั้งเข้าไปหยิบหนังสือของชะเอมมาถือ แล้วพากันขึ้นห้องเรียน