ตอนที่ 5 เธอเพียงคนเดียว

“ทำไมวันนี้ชะเอมยังไม่มาอีกวะ นี่ก็เลตไป 15 นาทีละ หรือว่าชะเอมจะไม่สบายวะ” เดลพูดพร้อมทั้งมองนาฬิกาข้อมือสลับมองประตูโรงเรียน

“ไม่แน่ว่ะ เมื่อวานก็เป็นเยอะอยู่ อาจจะระบมจนไม่สบาย” ภูพูดพลางมองไปยังประตูโรงเรียนเช่นเดียวกัน

“อ้าว ไอ้อาชิ แล้วมึงจะไปไหน” เดลเอ่ยถามเมื่อจู่ ๆ อาชิก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน

“ชะเอมมาแล้ว” ภูบอกเมื่อเห็นชะเอมเดินผ่านประตูโรงเรียนเข้ามา

“แล้วมึงไม่ไปแล้วเหรอ” เดลถามอาชิเมื่อเขานั่งลงที่เดิม

“กูขี้เกียจไปละ”

“อะไรของมึงวะ”

“นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว” ภูพูดขึ้นเมื่อชะเอมนั่งลงประจำที่

“ตื่นสายน่ะ มึน ๆ หัว”

“แล้วทำไมไม่หยุดพัก” น้ำเสียงเย็นชาของอาชิดังขึ้น

“เอมไม่อยากหยุดเรียน ไม่อยากมาตามงานทีหลัง”

“ถ้าปวดหัวมากต้องบอกพวกเรารู้ไหม เดลขอดูหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง โอ๊ย ! เชี่ยอาชิ มึงจะตีกูทำไมเนี่ย... มือหนักฉิบ” เดลลูบมือตนเองป้อย ๆ เมื่อเขายื่นมือจะไปแตะที่หน้าผากของชะเอมแล้วโดนอาชิตีมือของเขาอย่างแรง

“มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบให้ใครถูกตัวชะเอม นอกจากมันคนเดียวที่แตะต้องชะเอมได้” ภูปรายตามองอาชิ

“พูดมาก ขึ้นเรียนกันได้ละ” อาชิลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าหนังสือกับถุงผ้าของชะเอมไปด้วย

“พี่อาชิ เอมถือเองได้” ชะเอมวิ่งตามอาชิไปทันที

“นี่ก็พูดมากอีกคน เดินตามมาเฉย ๆ” ชะเอมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นและได้เดินตามอาชิไปเงียบ ๆ เมื่อเจอเสียงดุ ๆ ของเขา

“กูละเบื่อพวกปากแข็ง” ภูส่ายหัวให้กับท่าทีของอาชิ

“เหมือนมึงกับน้องเอรินหรือเปล่าวะ” เดลเดินออกไปห่างภูพอสมควรก่อนจะเอ่ยว่าแล้วหันหลังวิ่งขึ้นอาคารเรียน

“เชี่ยเดล มึงอยากปากแตกใช่ไหม” ภูรีบเก็บของแล้ววิ่งตามเดลไปทันที

“อีกไม่ถึง 3 เดือนก็จะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยกันแล้วนะคะ ครูอยากให้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียน ส่งงานให้ครบ ใครรู้ตัวว่ายังค้างงานคุณครูท่านใดก็รีบจัดการทำส่งให้เรียบร้อยนะคะ แต่ถ้าใครรักครู รักโรงเรียน อยากอยู่ต่ออีกสักปีครูก็ไม่ว่าอะไรนะ” พอคุณครูพูดจบเสียงเพื่อน ๆ ในห้องก็ดังขึ้น

“ครูไม่ต้องรักพวกผมจนอยากให้พวกผมอยู่กับครูอีกปีก็ได้ครับ”

“ใช่ค่ะ พวกหนูอยากเป็นเฟรชชี่แล้ว”

“จ้า ถ้างั้นก็ต้องตั้งใจเรียนและส่งงานให้ครบ เข้าใจไหมคะ”

“เข้าใจครับ / เข้าใจค่ะ” นักเรียนในห้องตอบพร้อมกัน

“ไหน ใครคิดไว้แล้วบ้างว่าอยากจะเรียนต่อคณะอะไร” คุณครูเอ่ยถาม

“หนูอยากเป็นพยาบาลค่ะ”

“ผมจะเรียนวิศวะฯ โยธาครับ”

“ผมจะสอบเข้าคณะเภสัชฯ ครับ”

“หนูเทคนิคการแพทย์ค่ะ”

“...”

“...”

“แล้วชะเอมล่ะ อยากเป็นหมอเหมือนคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่า” คุณครูที่ปรึกษาหันมาถามชะเอม

“ก็อยากค่ะ แต่… คงต้องดูอีกที” ชะเอมตอบคุณครูด้วยความลังเลพลางมองหน้าอาชิ

“ทำไมคะ กลัวสอบไม่ติดหรือไง แต่ครูว่านักเรียนที่สอบได้คะแนนเต็มทุกวิชาอย่างชะเอมยังไงก็สอบติดหมอแน่นอน นอกเสียจากชะเอมอยากจะเรียนคณะอื่น”

“ค่ะ คุณครู”

“งั้นวันนี้ครูให้นักเรียนทุกคนลองคุยกัน แลกเปลี่ยนทัศนคติกับเพื่อน ๆ ว่าใครอยากจะเรียนอะไร มีเป้าหมายในชีวิตอะไรกัน หรือจะมาปรึกษาครูก็ได้ค่ะ” ทันทีที่คุณครูพูดจบ นักเรียนในห้องต่างก็หันไปคุยกันจนเกิดเสียงจ้อกแจ้กจอแจ

“มึงจะเรียนต่ออะไรกันวะ” เดลเอ่ยถาม

“กูคงเรียนวิศวะฯ แต่ยังลังเลระหว่างวิศวะฯ การบินกับวิศวะฯ ยานยนต์” ภูบอก

“งั้นมึงเรียนอะไร กูก็เรียนแบบมึง” เดลบอก

“มึงไม่คิดว่ากูจะเบื่อขี้หน้ามึงบ้างเหรอวะ กูเจอหน้ามึงตั้งแต่อนุบาลจนมหา‍ลัยมึงก็ยังจะตามไปเจอกูอีกเหรอ”

“ก็กูรักมึงไง” เดลบอกพร้อมทั้งทำสายตากรุ้มกริ่มให้ภู

“เชี่ย กูขนลุก แล้วมึงหละอาชิคิดไว้ยัง” ภูทำท่าขนลุกขนพอง ก่อนจะหันไปถามอาชิ

“ก็คงวิศวะฯ” อาชิตอบเสียงเรียบพลางปรายตามองชะเอมที่มีสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก

“ชะเอม... ชะเอมอยากเรียนอะไร หรือจะเรียนหมอ” เดลถาม

“เออ... เอมจะเรียนวิศวะฯ” ชะเอมมีท่าทีลังเลก่อนจะตอบเดล

“อยากเป็นหมอ แล้วจะมาเรียนวิศวะฯ เนี่ยนะ” อาชิถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ก็พี่อาชิจะเรียนวิศวะฯ นี่คะ”

“ก็เลยจะเรียนตามฉัน ว่างั้น”

“อือฮึ” ชะเอมพยักหน้าตอบ

“สิ้นคิดสิ้นดี”

“ทะ... ทำไมพี่อาชิต้องว่าเอมด้วย” ชะเอมอึ้งไปเล็กน้อยกับคำต่อว่าของเขา

“อยากเรียนหมอก็เรียนหมอสิ มหาวิทยาลัยที่ฉันจะเรียนก็มีคณะแพทย์ฯ” อาชิยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิมพลางมองหน้าชะเอมนิ่ง ชะเอมจึงค่อย ๆ ยิ้มออกมา

“งั้นตกลงไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันนะเว้ย กูขาดพวกมึงไม่ได้” เดลบอกพร้อมทั้งทำสายตากรุ้มกริ่ม

“เชี่ยเดล มึงเลิกทำสายตาแบบนี้ได้ละ กูขนลุก เดี๋ยวกูถีบตกเก้าอี้เลย” ภูว่า

“เออ ๆ กูก็ล้อมึงเล่นไปงั้นแหละ”

วันต่อมา 14 กุมภาพันธ์ ❤

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์” สายฟ้า เพื่อนนักเรียนต่างห้องยื่นช่อดอกไม้ให้ชะเอมก่อนที่ชะเอมจะเดินเข้าห้องเรียน

“สายฟ้าให้เอมเหรอ”

“ใช่ ชะเอมรับไว้หน่อยนะ อย่าให้เราเสียความตั้งใจเลยนะ”

“ก็ได้” ชะเอมยื่นมือไปรับช่อดอกไม้ของสายฟ้า ซึ่งนี่ก็เป็นปีที่ 3 แล้วที่สายฟ้าให้ดอกไม้เธอ

“ชอบมันหรือไงถึงไปรับช่อดอกไม้ของมัน” ทันทีที่ชะเอมถือช่อดอกไม้เข้ามาในห้อง อาชิก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียที่ไม่ค่อยพอใจ

“ก็สายฟ้าอุตส่าห์เอามาให้ ตามมารยาทแล้วเอมก็ต้องรับสิ”

“แล้วรับดอกไม้จากมันทุกปี มันไม่ขอเธอเป็นแฟนบ้างหรือไง”

“ขอค่ะ”

“เธอว่าอะไรนะ” อาชิเดินเข้ามาถามจนชะเอมต้องถอยหลังแทบจะติดกำแพง

“ก็สายฟ้าเคยขอเอมเป็นแฟนตั้งแต่ม.4 แล้ว”

“แล้วเธอตอบมันไปว่ายังไง”

“ทำไมพี่อาชิเรียกสายฟ้าว่ามันล่ะ”

“ฉันถามว่าเธอตอบมันว่ายังไง” เสียงของอาชิดังขึ้นจนชะเอมสะดุ้งโหยง

“ทำไมพี่อาชิต้องเสียงดังด้วย อยู่ใกล้กันแค่นี้เองนะ”

“ฉันถามว่าเธอตอบไอ้สายฟ้าว่ายังไง ตอบสิวะ !!!” อาชิดันตัวชะเอมให้ไปประชิดผนังห้อง จับแขนทั้ง 2 ข้างขึ้นเหนือหัวแล้วยึดติดกับผนังห้อง

“จะ... เจ็บ เอมเจ็บ” ชะเอมเบ้หน้าด้วยความเจ็บเมื่ออาชิเผลอบีบข้อมือเธออย่างแรง

“ฉันขอโทษ” อาชิคลายแรงที่บีบข้อมือของชะเอมแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย

“พี่อาชิเป็นอะไร เอมทำอะไรผิด” ชะเอมเงยหน้าจ้องไปที่ดวงตาของอาชิ

“ตอบฉัน ว่าเธอตอบไอ้สายฟ้าไปว่ายังไง”

“เออ... เอมบอกว่าเอมยังไม่คิดเรื่องแฟน เอมอยากตั้งใจเรียน สายฟ้าก็เลยบอกว่าเขาจะรอจนกว่าเอมจะพร้อม”

“แล้วทำไมไม่ปฏิเสธมันไปตรง ๆ มันจะได้ไม่ต้องมาให้ดอกไม้เธอทุกปี หรือเธอก็มีใจให้มัน”

“ปะ... เปล่านะ”

“ฉันเป็นอะไรกับเธอ” อาชิถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่เย็นชา

“คะ ?”

“ฉันถามว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ !!!”

“ก็เป็นเพื่อน แล้วพี่อาชิก็เป็นฮีโร่ของเอมไง”

“ฉันเป็นแค่เพื่อน แล้วก็ไอ้ฮีโร่บ้าบออะไรนั่น แค่นั้น ? สำหรับเธอฉันเป็นได้แค่นั้น ?”

“ทำไมไม่เข้าห้อง มายืนมุงดูอะไรกัน” เสียงเดลเอ่ยถามเพื่อน ๆ ที่ยืนออกันอยู่หน้าห้องเรียน

“ไอ้อาชิ มึงจะทำอะไรชะเอม” ภูเอ่ยถามทันทีที่เห็นอาชิมองชะเอมด้วยสายตาแข็งกร้าว

“โธ่เว้ย !” อาชิพูดเสียงดังลั่นพร้อมทั้งชกไปที่ผนังห้องซึ่งมันเฉียดใบหน้าของชะเอมไปเพียงนิดเดียว และนั่นก็ทำให้ชะเอมต้องยืนหลับตาปี๋ท่ามกลางความตกใจของเพื่อน ๆ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจนผนังตรงนั้นเป็นรอยสีแดง

“หลบ !!” อาชิเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากห้องเรียนทันที

“ไอ้เดล มึงไปดูชะเอม กูจะตามไปดูไอ้อาชิ” พูดจบภูก็วิ่งตามอาชิออกไปทันที

“ชะเอมเป็นยังไงบ้าง ไอ้อาชิมันทำอะไรหรือเปล่า” เดลประคองชะเอมมานั่งที่เก้าอี้

“เปล่า พี่อาชิไม่ได้ทำอะไรเอม”

“แล้วมันโมโหอะไรของมันวะ แล้วนี่ดอกไม้ของใคร” เดลเอ่ยถามเมื่อเห็นชะเอมมองช่อดอกไม้เจ้าปัญหา

“สายฟ้าให้เอมมา” ชะเอมบอกเสียงเศร้า

“เดลรู้สาเหตุละ จะไปดูไอ้อาชิกับเดลไหม”

“ไป แต่ไปขออุปกรณ์ทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อนนะ” ชะเอมบอกพลางมองรอยเลือดบนกำแพง

“ได้สิ งั้นเรารีบไปกันเถอะ ป่านนี้เลือดคงไหลหมดตัวตายไปแล้วมั้ง”

“มึงเป็นอะไรของมึงวะ ถ้าเกิดพลาดโดนหน้าชะเอมขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไง” ภูเอ่ยถาม

“…”

“ถ้าหวงชะเอมขนาดนั้น มึงไม่ขอชะเอมเป็นแฟนไปเลยวะ”

“กูก็เป็นแค่เพื่อนกับฮีโร่บ้าบอของชะเอมแค่นั้น”

“ชะเอมเป็นคนบอกมึงแบบนั้น”

“เออ ชะเอมบอกกูเป็นเพื่อน เป็นแค่ฮีโร่ที่คอยปกป้องเธอเท่านั้น”

“แล้วมึงเคยบอกความรู้สึกของมึงให้ชะเอมรู้บ้างไหม”

“…”

“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“คุยกันเองแล้วกัน แล้วก็ใจเย็น ๆ ด้วย ไอ้เดล ไปกับกู” ภูตบบ่าอาชิเบา ๆ ก่อนจะกอดคอภูออกไปรอห่าง ๆ

“พี่อาชิ เอมขอโทษที่ทำให้พี่อาชิโกรธ ต่อไปเอมจะไม่รับช่อดอกไม้ของใครอีก” ชะเอมค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ อาชิแล้วยื่นมือไปจับมือของเขาก่อนจะทำแผลให้

“…” อาชิมองใบหน้าหวานของชะเอมนิ่ง

“ปกติพี่อาชิจะเป็นคนทำแผลให้เอม แต่วันนี้เอมต้องมานั่งทำแผลให้พี่อาชิ จะว่าไปเหมือนเอมเป็นหมอที่กำลังรักษาพี่อาชิเลย”

“แล้วเธอจะเป็นหมอที่คอยรักษาฉันไปตลอดชีวิตหรือเปล่า”

“เป็นสิ ถ้าพี่อาชิต้องการ ถ้าพี่อาชิบาดเจ็บ เอมก็จะเป็นคนรักษาให้พี่อาชิเอง แต่เอมไม่อยากทำแผลให้พี่อาชิเลย”

“ทำไม”

“ก็เอมไม่อยากเห็นพี่อาชิเจ็บยังไงล่ะ เสร็จแล้วค่ะ ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะคะ มันจะหายช้า”

“เธอจะเป็นหมอเพียงคนเดียวของฉัน”