บทที่ 6(1)

ผมไม่ไป

เช้าวันถัดมา อลิษาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย สิ่งแรกที่เธอทำคือหันมามองโซฟา “ว่างเปล่า”

ไม่มีเงาของชายแปลกหน้าคนนั้นอีกต่อไป เธอถึงกับถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างโล่งอก “ดีแล้ว… คงไปแล้วสินะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกจากเตียง ตั้งใจจะเก็บห้องให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินตอนเช้า

แต่ไม่ทันได้ก้าวพ้น 2 ก้าว เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น

แอ๊ด…

อลิษาหันไปมองด้วยความตกใจพร้อมดวงตาที่เบิกกว้างในทันที ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ เส้นผมเปียกเล็กน้อย หยดน้ำยังเกาะอยู่บนแผงอก เขาพันผ้าขนหนูไว้ที่เอวเพียงผืนเดียวแถมยังพันแบบลวก ๆ จนแทบจะหลุดอยู่รอมร่อ

“กรี๊ด!” อลิษาร้องเบา ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นปิดตาทันที “นาย! ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาเล่า!”

เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นอย่างเรียบเฉย “เสื้อผ้าเปื้อนเลือด… ผมซักไว้ ยังไม่แห้ง”

อลิษายังคงยืนหลับตาแน่น “งั้นก็รอก่อนสิ ฉัน… ฉันหาของให้” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือทั้งจากความเขินและความหงุดหงิดปนกัน

เธอเดินถอยหลังไปยังกระเป๋าเดินทางแล้วล้วงหาเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ก่อนจะคว้าเสื้อฮูดตัวใหญ่สีเทาออกมาได้ “นี่ ใส่ตัวนี้ก่อน!” เธอโยนให้โดยไม่มองหน้าเขา

“แล้วก็กางเกงวอร์มตัวนี้… ถึงจะหลวมหน่อยแต่ก็ดีกว่าไม่ใส่” เธอพูดพลางยื่นกางเกงไปข้างหน้าโดยที่ยังหลับตาปี๋อยู่

ชายหนุ่มรับไว้เงียบ ๆ ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “ขอบคุณ”

อลิษาเพิ่งยอมลดมือลงจากใบหน้าแล้วหันหลังให้เขาพลางส่ายหัวเบา ๆ “เฮ้อ… เช้านี้อะไรกันเนี่ย ยังไม่ทันได้ล้างหน้าเลย ต้องมาดูคนนุ่งผ้าผืนเดียวเดินออกจากห้องน้ำอีก”

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองโดยไม่รู้เลยว่า ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างหลัง... กำลังมองเธออยู่เงียบ ๆ ด้วยรอยยิ้มมุมปากบาง ๆ ที่ยากจะเดาใจ

อลิษายังยืนอยู่กลางห้อง มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือยังกุมขมับอยู่ด้วยสีหน้าซีดเผือดหลังจากเปิดดูข้อความจากพี่ลิเดียที่ขึ้นมาเต็มหน้าจอ

“อลิซ เรือจะออกตอน 7 โมงเช้านะ อย่าลืมมาให้ทัน!” เธอก้มมองเวลาบนหน้าจออีกที 09:00 น.

“ไม่นะ!!” เสียงเธอดังลั่นห้องในทันทีพร้อมหัวใจที่ร่วงลงไปอยู่ตรงตาตุ่ม

อลิษารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า ขณะเดียวกันก็พูดพึมพำกับตัวเองด้วยความลนลาน “แย่แล้ว! เรือออกไป 2 ชั่วโมงแล้วเหรอ!”

เธอไม่รอช้าวิ่งไปเคาะประตูห้องลิเดียทันที แต่เมื่อเปิดเข้าไปดูกลับพบเพียงแค่ห้องว่างเปล่า เตียงนอนที่เก็บเรียบร้อย ไม่มีสัมภาระเหลืออยู่เลย มีเพียงใบเสร็จเช็กเอาต์ที่เสียบไว้ใต้ประตูเท่านั้น

“พี่ลิเดียออกไปแล้วจริง ๆ …” เธอพึมพำเบา ๆ ด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะวิ่งกลับห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว

ชายแปลกหน้าที่ตอนนี้สวมเสื้อฮูดของเธอกับกางเกงวอร์มเรียบร้อยแล้วกำลังจัดผมเปียก ๆ ด้วยผ้าขนหนู หันมามองอย่างสงสัยเมื่อเห็นอลิษาเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา

“นาย!” เธอตะโกนเสียงดังจนเขาขมวดคิ้ว “ช่วยพาฉันไปท่าเรือหน่อยสิ! ฉันขึ้นเรือไม่ทัน เรือออกไปแล้วแต่ฉันต้องตามไปขึ้นที่อีกจุดก่อนที่มันจะออกทะเล!”