อย่าคิดว่าคนอื่นเขาไม่รู้

หนึ่งเดือนต่อมา

"ลองเดินดูนะคะ แต่อย่ารีบเดินนะคะค่อยๆ เดิน" พี่พยาบาลบอกให้เธอลองเดินดูหลังจากถอดเฝือกออกแล้วซึ่งมันก็จะรุ้สึกเกร็งๆ อยู่บ้างเพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอใช้ไม้ค้ำยันพยุงเดินตลอด เธอค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ แต่ก็มีอาการปวดแปร๊บอยู่บ้าง จนพี่พยาบาลเดินออกมาส่งที่หน้าห้องตรวจ

"เป็นไงมั่งเดินสะดวกป่ะ" คนที่ถามไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ต่อนั่นเองวันนี้เขามาส่งเธอที่โรงพยาบาลเพื่อเอาเฝือกออก ตอนแรกเธอบอกเธอมาเองได้แต่เมื่อเช้าเขาก็มานั่งรอเธอที่ห้องรับแขกแล้ว

"ก็ยังเกร็งๆ อยู่อ่ะแต่สักพักคงจะดีขึ้น"

"อื้มมดีละ ว่าแต่เธอจะไปแไหนอีกหรือเปล่าหรือว่าจะกลับเลย"

"ก็ว่าจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตหน่อยน่ะ แต่ถ้าต่อมีธุระทีไ่หนก็ไปเถอะ"

"อ่อพอถอดเฝือกเดินไปเองนี่ไล่กันเลยเนอะ" ต่อพูดแบบทีเล่นทีจริง

"ป่าว คือกลัวว่าต่อจะเสียเวลา เราก็เกรงใจที่มานั่งรอเราถอดเฝือกเป็นชั่วโมง"

"จะเกรงใจอะไรเราเพื่อนกันนะ"

"งั้น..ถ้าไม่ไปไหนวันนี้เราจะทำขนมเลี้ยงตอบแทนต่อละกัน"

"ทำเป็น??? "

"เป็นสิไม่เป็นจะทำให้กินทำไมล่ะ"

"กินได้แน่นะ"

"ได้ดิรับลองจะติดใจในรสชาติขนมจีบของเรา"

"ขนมจีบ เฮ้ยยย เธอรุ้ได้ไงว่าฉันชอบขนมจีบ