ตอนที่ : 11 ทำผิดก็ต้องขอโทษ 2

ตอนที่ : 11 ทำผิดก็ต้องขอโทษ 2

          “เอ่อ เห็นทีจะไม่ได้ค่ะคุณป้าพิมพ์ รุ้งจะกลับไปช่วยแม่ห่อขนมใส่กล่องค่ะ” รุ้งพรายไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เพราะสายตาของสองพี่น้องไม่ได้อยากต้อนรับเธอเลย

          “เสียดายจังวันหลังนะหนูรุ้ง แวะมาคุยกับป้าให้ได้นะลูก ป้าคิดถึงอยากคุยด้วยนาน ๆ”

          “ค่ะเอาไว้วันหลังรุ้งจะมาใหม่นะคะคุณป้าพิมพ์”

          “เตเอาขนมไปใส่ถ้วยไว้ แล้วล้างกล่องมาคืนน้องด้วย”

          “ครับ” เตชัสหิ้วตะกร้าขนมเข้าครัวไปตามคำสั่งของมารดา ไม่ถึงห้านาทีก็กลับออกมาพร้อมกล่องที่ล้างเรียบร้อยแล้ว

          “ไปเปิดประตูให้น้องด้วย”

          “ครับ” เขาตอบรับแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

          รุ้งพรายยกมือขึ้นไหว้นางพิมพ์พร แล้วหันมาไหว้คริษฐ์ ทำไมเธอถึงละสายตาจากเขาไม่ได้สักที หญิงสาวเดินตามหลังเตชัสไปยังประตูทางเข้า และรู้ว่าเขาจะต้องหาเรื่องกลั่นแกล้งเธออีกแน่

          “จะมาอ่อยพี่คริษฐ์เหมือนตอนนั้นอีกเหรอรุ้ง มารยาเสียจริง” เป็นจริงอย่างที่คิดยังไม่พ้นประตูบ้านด้วยซ้ำเตชัสก็กวนประสาทเธอเสียแล้ว

          “แล้วแต่พี่เตจะคิดค่ะ เอาตะกร้ารุ้งคืนมา”

          “เดี๋ยวซิ” เตชัสยื้อตะกร้าที่รุ้งพรายแย่งเอากลับคืน

          “มีอะไรอีก”

          “เธอไม่มีวันสมหวังหรอกรุ้ง เพราะอะไรรู้ไหม พี่เคยบอกพี่ คริษฐ์ว่าพี่ไม่อยากได้เธอมาเป็นพี่สะใภ้ พี่คริษฐ์ตอบยังไงรู้ไหม” เตชัสเว้นจังหวะเพื่อดูท่าทีของหญิงสาว รุ้งพรายไม่ได้แสดงอาการโกรธออกมาแต่ยืนนิ่งเหมือนคนลุ้นคำตอบจากเขาอยู่

“ไม่มีวันนั้นหรอกเต พี่คริษฐ์พูดแบบนี้เลยล่ะรุ้ง” เขาทวนคำพูดพี่ชายพร้อมยิ้มยั่วให้รุ้งพรายโกรธ แต่หญิงสาวก็ทำเพียงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นไม่ได้โต้ตอบออกมา

“พี่คริษฐ์พูดชัดเจนแบบนี้แล้ว ก็จำเอาไว้ว่าเธอไม่มีวันจะมาเป็นพี่สะใภ้ของพี่ได้แน่ ตัดใจซะอย่ามาทำรุ่มร่ามในบ้านพี่อีก” เตชัสดันตะกร้าคืนหญิงสาวแบบแรง ๆ ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเสียงดัง

เขามองรุ้งพรายที่เดินกลับบ้านไปแบบคนเหม่อลอย ความตั้งใจแรกที่จะหลอกให้หลงรักแล้วทิ้งแบบไร้ค่ามันใช้ไม่ได้กับรุ้งพราย เมื่อหลอกให้รักไม่ได้ก็ไม่ต้องรักษาท่าทีอีกต่อไป

          รุ้งพรายยอมรับว่าตกใจกับคำพูดของเตชัสอยู่ไม่น้อย เมื่อก่อนนั้นมีแต่เธอที่วีนเหวี่ยงใส่เขา นี่มันเป็นช่วงเอาคืนหรืออย่างไรกัน หญิงสาวเดินคอตกหิ้วตะกร้าเข้าไปในบ้านของตัวเอง

          “เป็นไงบ้างรุ้งเจอคุณป้าพิมพ์เขาไหมลูก”

          “เจอค่ะแม่รุ้งขอโทษคุณป้าพิมพ์เรียบร้อยแล้วนะคะ”

          “ดีแล้วลูก เราทำผิดก็ต้องขอโทษเป็นเรื่องที่สมควรทำแล้ว แล้วทำไมหน้างอแบบนั้นล่ะ”

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่แม่ห่อขนมเสร็จหรือยังคะ รุ้งกะว่าจะมาช่วยแม่ทำต่อ”

          “เหลืออยู่แค่ห้าสิบกล่องเองลูก มานี่เลยถ้าอยากช่วยแม่ ใส่งาในกล่องให้แม่มา”

          “ค่ะแม่” รุ้งพรายนำตะกร้าไปเก็บ แล้วกลับมานั่งบนเก้าอี้ช่วยมารดาห่อกล่องขนมอย่างตั้งใจ พยายามสลัดทุกคำพูดของเตชัสออกจากหัวไปก่อน

          แต่คำพูดนั่นก็ยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึก ต่อให้เตชัสด่าเธอรุนแรงแค่ไหน ก็ไม่มีความหมายเท่ากับเขาบอกว่าเธอไม่มีวันจะได้เป็นพี่สะใภ้ของเขา เพราะเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของคริษฐ์ นึกว่าเจ็ดปีที่ผ่านมาเธอทิ้งอดีตไปแล้ว ตรงกันข้ามเหมือนความทรงจำถูกฝังกลบเอาไว้ พอกลับมาก็ถูกความรู้สึกขุดคุ้ยขึ้นมาใหม่

          หญิงสาวไปนั่งตรงหน้าต่างแล้วมองไปยังบ้านหลังด้านข้าง เรื่องราวมากมายไหลกรูเข้ามาในความคิด พยายามแล้วที่จะปล่อยวางแต่กลับทำไม่ได้ สุดท้ายก็เป็นเธอที่ยังยึดติดอยู่กับความรู้สึกนี้ ความรักที่ไม่มีวันจะได้สมปรารถนา

          หลังจากวันนี้เป็นต้นไปรุ้งพรายก็พยายามไม่ไปบ้านของนางพิมพ์พรอีก แม้แต่ตอนทำความสะอาดอีกสองครั้งเธอก็สลับหน้าที่กับมารดา โดยให้มารดาไปทำความสะอาดแล้วตัวเธอก็ทำขนมแทนท่านอยู่ที่บ้าน เพราะคลุกคลีกับมารดามาตั้งแต่เด็กหญิงสาวจึงเรียนรู้ได้ไม่ยาก

          “รุ้งคุณพิมพ์เขาถามหารุ้งอยู่นะลูก” นางอำไพกลับมาบอกลูกสาวหลังจากทำความสะอาดวันสุดท้ายเสร็จ

          “ถามหาทำไมคะแม่ รุ้งไปก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับคุณป้าพิมพ์เหมือนกัน”

          “ก็คุยเรื่องทั่ว ๆ ไปก็ได้ หรือว่าไม่อยากเจอใครที่นั่น” นางอำไพดักทางลูกสาวได้ถูกจุด รุ้งพรายถึงกับหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยปฏิเสธแบบอ้อมแอ้ม

          “เปล่าสักหน่อย”

          “คริษฐ์กับเตเขาก็ออกไปทำงานแต่เช้ากัน ถ้าจะเห็นหน้ากันก็แค่ผ่าน ๆ แค่นั้นเอง จะกลัวไปทำไมรุ้ง”

          “เอาเป็นว่าเราอย่าพูดถึงบ้านโน้นกันเลยแม่ รุ้งพยายามไม่คิดไม่สนใจพวกเขาแล้ว”

          “โกรธพี่คริษฐ์กับพี่เตเหรอลูก”

          “ไม่ได้โกรธหรอกค่ะ แต่พี่คริษฐ์กับพี่เตทำท่าเหมือนไม่อยากต้อนรับรุ้ง เลยไม่อยากไปยุ่งกับพวกเขาอีกค่ะ กลัวเขาจะรำคาญลูกกะตาเอา” มีความแง่งอนในน้ำเสียงเล็กน้อย

          “แหมะ ลูกสาวแม่คิดได้ขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อก่อนแม่เตือนปาว ๆ ก็ไม่ฟังจะมุดรั้วไปหาหนุ่มอยู่เรื่อย” นางอำไพหยอกล้อลูกสาวให้ได้ยินเสียงหัวเราะได้ พลอยโล่งอกที่รุ้งพรายไม่ดื้อดึงเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน

          “คิดได้แล้วค่ะแม่ แต่ตัดใจยังไม่ได้”

          “รุ้งเอ๊ย ผู้ชายไม่ได้มีแค่พี่คริษฐ์คนเดียวนะลูก มองคนอื่นบ้างก็ได้”

          “ตอนนี้รุ้งยังไม่อยากมองใครเลย อยากอยู่กับแม่แบบนี้ไปนาน ๆ”

          “ปากหวานจริงนะลูกสาวแม่ อ้อ วันนี้แม่จะออกไปซื้อของใช้ที่ห้างรุ้งขับรถพาแม่ไปหน่อยนะลูก เราจะได้แวะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ ด้วยไง”

          “ดีเลยค่ะแม่ มาอยู่นี่เกือบเดือนแล้วยังไม่มีเวลาไปเดินห้างเลย รอแป๊บหนึ่งนะคะรุ้งขอไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน กลิ่นกะทิติดเต็มตัวเลยนี่” หญิงสาวก้มหน้าลงทำจมูกฟุดฟิดตรงเสื้อของตัวเอง

          “จ้า แม่ก็จะอาบน้ำใหม่เหมือนกันเหม็นเหงื่อมาก” นางอำไพดึงคอเสื้อตัวเองมาดมแล้วส่ายหน้าไม่ต่างจากคนเป็นลูก

          สองแม่ลูกใช้เวลาในการเลือกซื้อของใช้และเสื้อผ้าต่อ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่รุ้งพรายไม่ได้พบเจอมาเสียหลายปี ตอนทำงานอยู่ไร่ของบิดาก็มีแต่งานกับงาน ทุกคนดูจริงจังกับชีวิตค่อนข้างมาก น้อยครั้งที่จะได้เฮฮาปาร์ตี้กัน หญิงสาวพามารดาเข้าร้านเสริมสวย ต่อด้วยร้านนวด ใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขให้มากที่สุด