Mag-log inChapter 28“ไม่เห็นยากเลยค่ะคุณย่า เดี๋ยวหมวยโทรไปชวนสุดาเองค่ะ บ้านสุดาอยู่ใกล้แค่นี้ นั่งแท็กซี่แปปเดียวก็ถึงค่ะ”วัชรีพรออกความคิดเห็น เตมินทร์ถึงกับตกใจ แต่ก็เก็บอาการไว้ ล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า กดส่งข้อความหาจันทร์สุดาผ่านทางไลน์“สุดาจะว่างหรือเปล่า”“วันนี้วันเสาร์ สุดาไม่ได้ทำงานค่ะ ถ้าไม่มีงานพิเศษสุดาก็จะอยู่บ้านค่ะ หมวยลองโทรไปชวนสุดานะคะ ถ้าว่างจะได้มาแจมกัน” วัชรีพรตอบ“ดีจ้ะดี โทรเลย บอกว่าย่าชวนนะ”อรทัยเห็นด้วย เตมินทร์ไม่ได้ค้านอันใด ปล่อยให้ว่าที่คู่หมั้นโทรศัพท์หาจันทร์สุดา เหตุผลเพราะตนเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้ว“สุดาว่างค่ะ สุดาจะรีบมาค่ะ” วัชรีพรบอกอรทัย ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม “หมวยไม่ได้เจอสุดาเป็นอาทิตย์แล้วค่ะ นัดเจอกันสุดาก็ไม่ว่าง หมวยดีใจมากๆ ค่ะที่สุดาจะมาบ้านคุณย่า”เกิดความรู้สึกผิดขึ้นในใจเตมินทร์ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ การที่จันทร์สุดาไม่รับนัดใคร ไม่ใช่เพราะเธอติดงาน เหตุผลคือ เขาสั่ง หากรู้ว่า วัชรีพรโทรนัดเจอจันทร์สุดา เขาคงยกเลิกคำสั่ง ให้เธอไปกับวัชรีพร ความรู้สึกนั้นเพิ่มสองเท่า จากความไม่ใส่ใจวัชรีพรของตนในฐานะ ว่าที่คู่หมั้นเขายอมรับ
Chapter 27 วันนี้เป็นอีกวันที่วัชรีพรถูกธัญญาเรศบังคับ เรื่องที่มารดาให้เธอทำคือ ไปเยี่ยมอรทัยที่บ้านพร้อมกระเช้าผลไม้ จุดประสงค์หลักหาใช่เป็นห่วงอรทัยอย่างเดียว มีอีกเหตุผลหนึ่งคือ กระชับสัมพันธไมตรี เอาอกเอาใจเพื่อตำแหน่งหลานสะใภ้ไม่คลาดเคลื่อน คล้ายตอกเสาเข็มสร้างความมั่นคง ความที่วัชรีพรมาบ้าน และอรทัยรู้ว่า อาทิตย์ที่ผ่านมานี้เตมินทร์งานยุ่งจนไม่มีเวลาให้กับวัชรีพร ขนาดบ้านยังไม่กลับ เลิกงานก็ค้างที่คอนโด อรทัยจึงโทรศัพท์หาเตมินทร์ ให้มาบ้านเพื่อกินข้าวเที่ยงด้วยกัน “แกจะอ้างว่างานยุ่งไม่ได้นะ เพราะวันนี้วันเสาร์ แกไม่ได้มาบ้านให้ฉันเห็นหน้าเป็นอาทิตย์แล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้แกต้องมาบ้าน มากินข้าวกับฉันกับหมวย”อรทัยกรอกเสียงใส่มือถือ เตมินทร์ที่กำลังนอนกอดจันทร์สุดาอยู่ถึงกับทำหน้าเซ็ง เขาไม่อยากออกจากบ้าน ไม่อยากไปไหน อยากให้ทุกวินาทีในวันหยุดอยู่กับสตรีที่เขานอนกอดมากกว่า“ผมไปได้แปปเดียวนะครับ ตอนบ่ายผมมีนัดกับลูกค้า” เขาบอกไปอย่างนั้น“ได้ รีบมาล่ะกัน” อรทัยไม่ขัดข้อง ขอเพียงหลานชายมา หลังจากวางสาย เตมินทร์ถอนหายใจแรงๆ สีหน้ามีความเบื่อๆ เซ็งๆ“มี
Chapter 26 “อย่าช้านะ ถ้าช้าฉันเล่นงานเธอหนักๆ แน่”“ค่ะ รับรองมาก่อนเวลาแน่นอนค่ะ”เธอยิ้มให้เขา เปิดประตูรถแล้วก้าวออกจากรถ เดินตรงไปยังซอยทางเข้าบ้าน เตมินทร์เปิดกระจกรถ ดับเครื่องยนต์ เล่นมือถือระหว่างรอจันทร์สุดา จันทร์สุดารีบเดินเข้าบ้าน เพราะเตมินทร์ให้เวลาตนแค่ครึ่งชั่วโมง เธอเดินไปยิ้มทักทายคนที่เดินผ่านไปมา แต่ไม่หยุดคุยเกรงว่าจะเสียเวลา เธอเดินตรงดิ่งไปยังบ้านทันที พอเข้ามาในบ้านเธอเห็นสร้อยทิพย์กำลังออกจากบ้านพอดี “อ้าว ทำไมกลับไวล่ะ” สร้อยทิพย์ถามน้องสาว “ลางานสองชั่วโมงค่ะพี่สร้อย” จันทร์สุดาเตรียมคำตอบไว้แล้ว “ลาทำไม ไม่สบายเหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ หนูมาเก็บเสื้อผ้าค่ะ ยุ้ยไปทำงานต่างจังหวัดช่วงศุกร์เสาร์อาทิตย์ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนยายตอนกลางคืน เพราะน้องสาวยุ้ยเข้ากะดึกสามสี่เดือนค่ะ ยุ้ยเลยจ้างหนูไปทำหน้าที่หลานจำเป็นค่ะ ได้เงินด้วย ได้ช่วยเพื่อนด้วย” น้องสาวตอบพี่สาวฉะฉาน “ได้ทำหลายเดือนด้วยค่ะ กว่างานยุ้ยจะเสร็จ” “อ๋อ” สร้อยทิพย์ทำเสียงรับรู้ เพื่อนน้องสาวคนนี้เธอรู้จัก จึงไม่ได้ซักถามมากมาย “แล้วจะไม่มีปัญหาตอน
Chapter 25 เตมินทร์กลืนน้ำลายตัวเอง ที่เคยพูดว่า จันทร์สุดาเป็นสตรีที่ซื้อได้ด้วยเงิน ไม่มีอะไรน่าพิสมัย ไม่มีความผูกพันใดใดทั้งสิ้น วินาทีแรกที่รู้ว่า เธอไม่เคยต้องมือชาย เตมินทร์ตกใจมากเพราะทำรุนแรงกับเธอ ไร้ความอ่อนโยนขณะสอดประสานกาย ดันเข้าไปเต็มเหนี่ยว เสียงกรีดร้องเจ็บปวดจันทร์สุดายังก้องในหู ทว่าเขาหยุดไม่ได้ ปลอบโยนสาวใต้ร่างด้วยจุมพิตอ่อนหวาน และคำขอโทษเบาๆ ข้างหู บทรักที่ตั้งใจว่า ดำเนินแรกเริ่มดุดัน เปลี่ยนเป็นเนิบช้าให้เธอคุ้นเคย แล้วค่อยขยับเป็นเร่าร้อน ขณะระเบิดความสุขใส่ช่อมาลี เตมินทร์ไม่เคยรู้ว่า สุขทั้งกายและหัวใจเป็นอย่างไร ที่ผ่านมาเพียงแค่ปลดปล่อย ระบายความอัดอั้นออกไปเท่านั้น สุขกายก็จริงแต่ไม่ถึงขีดสุด ครั้งนี้ไม่ใช่ จันทร์สุดามอบความสุขที่ไม่เคนได้จากหญิงสาวคนใด เธอพิเศษกว่าใครทั้งสิ้น หลังจากบทสวาทครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลง ในเวลาเกือบตีสาม เตมินทร์นอนกอดจันทร์สุดาที่หลับสนิททันทีด้วยความอ่อนเพลีย เขานอนมองดวงหน้าหวานแล้วยิ้ม ยิ้มอยู่อย่างนั้น นิ้วมือเกลี่ยแก้มนวล ก่อนขยับร่างซ้อนทับแผ่นหลังสาวมากขึ้น ยกศีรษะเธอให้หนุนแขนตนต่างหมอน ก่อ
Chapter 24ชายหนุ่มมันมือมาก ยิ่งเคล้นภูเขาลูกย่อมยิ่งมัน ขยำไม่หยุดพัก ทักทายยอดถันด้วยการหมุนซ้ายขวา ปั่นป่วนอารมณ์สาวร่างเปลือยให้ร้อนระอุ จันทร์สุดาสั่นหนักมากขึ้น ตัวเกร็งกับความกระสันที่เข้ามาในร่างกาย เกิดเสียงครางเบาๆ ดังในลำคอ เตมินทร์ดึงปากออกห่างปากสาวเล็กน้อย จูบแผ่วเบา คลอเคลียช้าๆ ก่อนเลียปากเธอไปมา“แสดงละครเก่งจังเลยนะ ตัวสั่นอย่างกับคนไม่เคย จูบก็ไม่ได้เรื่อง” อาการของจันทร์สุดาสวนทางกับความเจนจัด ที่เขาคิดว่า เธอมีเหลือล้น “ต่อให้แสดงยังไง สุดท้ายเธอก็ผ่านผู้ชายนับครั้งไม่ถ้วนอยู่ดี”“ฉันน่ารังเกียจ แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม ทำลงเหรอคะ” ความน้อยใจ เสียใจจากคำพูดไม่ถนอมหัวใจดวงน้อย ส่งผลให้จันทร์สุดาเอ่ยตอบโต้“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับรักหรือเกลียด หรือไม่ชอบหน้า มันเกี่ยวกับอารมณ์มากกว่า และตอนนี้ฉันก็มีอารมณ์มากด้วย ซึ่งเธอต้องแบกรับสิ่งที่ฉันต้องการ จนกว่าฉันจะพอใจ” จันทร์สุดาอดสูหัวใจมาก แต่เธอไม่มีทางเลือกหรือทางเลี่ยง ทุกอย่างเป็นไปตามข้อตกลง “ต่อไปนี้เธอห้ามไปนอนกับผู้ชายคนอื่น เธอต้องมีฉันคนเดียวจนครบกำหนด”จันทร์สุดาจะกล่าวคำใดได้ ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเจ้าหนี้หนุ่ม
Chapter 23ผ่านไปสิบห้านาที ร่างสมส่วนในสภาพผ้าขนหนูพันกายผืนเดียว ก้าวเดินออกจากห้องน้ำ จันทร์สุดาตกใจที่เห็นเตมินทร์กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง มือถือกระป๋องเบียร์ เขาหันมองนางบำเรอสาวก่อนกระดกดื่มเบียร์ไปอึกใหญ่ จากนั้นก็วางสิ่งที่ตัวเองถืออยู่ลงบนตู้ข้างเตียง“ออกมาช้าจัง มัวแต่ขัดตัวอยู่หรือไง แต่ถึงเธอจะขัดทั้งวันทั้งคืน ตัวเธอก็ไม่หอมขึ้นมาหรอก ฉันถึงต้องดื่มเบียร์ย้อมใจไง” เตมินทร์ปากไม่ดีใส่ คนฟังเม้มปาก ไม่ได้กล่าวคำใดเช่นเดิม “เดินมานี่สิ ยืนบื้ออยู่ได้”จันทร์สุดาสะดุ้งกับน้ำเสียง ก้าวเดินไปหาเตมินทร์ด้วยขาสั่นเทา มือประสานกัน บีบให้กำลังใจตัวเอง เธอมาหยุดยืนริมเตียง เตมินทร์ขยับตัววาดเท้าบนพื้น กางขาออกพอประมาณ แล้วกระชากร่างเล็กมายืนระหว่างขาตน“ขอดูสินค้าหน่อยสิว่า คุ้มกับเงินที่เสียไปหรือเปล่า”วินาทีที่เตมินทร์ปลดปมผ้าขนหนูให้คลายตัว หญิงสาวหลับตา เพราะไม่อยากเห็นสายตาดูถูกเหยียดยามความที่หลับตา จันทร์สุดาจึงไม่เห็นสายตาเตมินทร์เวลานี้ เขาพึงพอใจกับสรีระจันทร์สุดา ดูได้จากนัยน์ตา ที่ไม่เคยมองหญิงสาวคนใดแบบนี้มาก่อน ไฟในกายถูกจุดอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำสิ่งใ







