Chapter 8

Chapter 8

          แม้สองหนุ่มเป็นลูกคนรวยมีเงินเหลือใช้ จะกินอาหารราคาแพงมื้อละหมื่นหรือหลักแสนก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ กลับทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ทว่าเตมินทร์กับศุภกฤษณ์กลับกินอาหารร้านริมทาง ร้านที่อยู่ในตึกแถว ตามซอกหลืบที่ต้องเดินลัดเลาะไปกินได้ อาจเป็นเพราะช่วงเรียนปริญญาตรี มหาวิทยาลัยที่ร่ำเรียนติดกับโซนอาหารขึ้นชื่อ ทั้งสองพร้อมเพื่อนสนิทอีกหลายคนเดินไปกินบ่อยๆ การมากินก๋วยเตี๋ยวไก่ครั้งนี้ถือว่า สบายมาก

          “โห...ไก่นุ่มมาก ตีนไก่เปื่อยสุดๆ อร่อยมากๆ เลย” ศุภกฤษณ์ไม่พูดเกินจริง รสชาติก๋วยเตี๋ยวไก่อร่อยสมชื่อเสียงสะสมมากกว่าสามสิบปี ร้านนี้ยังมีข้าวมันไก่สูตรเด็ดที่อร่อยไม่แพ้กันอีกด้วย

          “บอกแล้วว่าอร่อยค่ะ อร่อยจนอยากเบิ้ล” วัชรีพรพูดต่อ “คนที่เจอร้านนี้คือสุดาค่ะ สุดาพาหมวยมากิน หมวยติดใจเลยค่ะ มาแถวนี้ต้องมากินค่ะ ซื้อไปฝากคุณแม่และคุณยาย ท่านยังติดใจเลยนะคะ นี่ก็กะว่าจะซื้อไปฝากท่านคนละถุง และไม่ลืมสั่งตีนไก่เปล่าไปนั่งกินเพลินๆ ด้วยค่ะ”

          “อร่อยใช่ไหมเติร์ด แกสั่งเพิ่มอีกจานแล้วนี่” ศุภกฤษณ์ถามเตมินทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม “แล้วสุดาอิ่มหรือยัง จะสั่งเพิ่มอีกไหม ผมว่าจะสั่งข้าวมันไก่มาลองกินสักจานดีกว่า เอาเครื่องในด้วย”

          “สุดาอิ่มแล้วค่ะ”

          “แล้วหมวยล่ะครับ เอาอะไรเพิ่มไหม” ศุภกฤษณ์ถามวัชรีพร แต่ไม่ถามเตมินทร์เพราะรายนั้นเพิ่งสั่งก๋วยเตี๋ยวเพิ่มไปหมาดๆ

          “เดี๋ยวค่อยสั่งกลับบ้านค่ะ” คนถูกถามตอบ

          “งั้นพี่สั่งคนเดียวนะ” ว่าแล้วก็เรียกเด็กในร้านมาสั่งข้าวมันไก่ ไม่นานนักอาหารที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ส่งยิ้มหวานหยดให้จันทร์สุดา “อ่ะ ผมให้หัวใจไก่คุณนะ แล้วหัวใจอย่างอื่นคงตามมาไม่ช้านี้”

          เป็นการจีบแบบเปิดเผยมาก จันทร์สุดาอึ้ง มองหน้าเจ้านายหนุ่ม แก้มทั้งสองข้างเห่อร้อน ปั้นหน้าไม่ถูก ทำอะไรไม่ถูกด้วย เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ถูกจีบซึ่งหน้า และไม่คิดว่าคนจีบตนคนแรกในชีวิตคือ เจ้านายของตน

          “ขอบคุณค่ะ”

จันทร์สุดากล่าวเบาๆ วัชรีพรยิ้มเมื่อเห็นศุภกฤษณ์ให้ความสนใจเพื่อนรัก ส่วนเตมินทร์มองอยู่เงียบๆ สีหน้าเรียบเฉย กินก๋วยเตี๋ยวต่อไป ทว่าในใจผิดแปลก เหตุใดต้องรู้สึกไม่พอใจกับภาพที่เห็น ไม่ปรารถนาให้ชิดสุดรับหัวใจไก่จากศุภกฤษณ์ อยากเอาตะเกียบคีบหัวใจไก่ชิ้นนั้นมากินเอง เขาควรดีใจกับศุภกฤษณ์ที่เจอสาวในฝันมิใช่หรือ

          นั่นสิทำไม...เหตุใดใจเตมินทร์เป็นเช่นนี้ เขาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

          คราแรกเตมินทร์ไม่มั่นใจว่า ผู้หญิงยิ้มสวยที่มัดใจศุภกฤษณ์คือจันทร์สุดาหรือไม่ เขามั่นใจตอนเดินมาร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งนี้ เพราะเพื่อนรักขอร้องให้ตนทำบางอย่าง เป็นเรื่องที่เตมินทร์ไม่อยากทำสักนิดเดียว ความเป็นเพื่อนกันมานาน ทำให้เขายอมทำในเรื่องขัดใจ

          ขณะที่ทั้งสี่กินอาหาร เท้าศุภกฤษณ์สะกิดขาเตมินทร์ที่เงยหน้ามองเพื่อน และเห็นศุภกฤษณ์พยักหน้า ราวกับบอกว่า ให้ทำเรื่องที่เขาขอร้อง

          “หมวยครับ วันมะรืนพี่ไปรับที่บ้านนะ” ก่อนทำตามที่ศุภกฤษณ์ขอให้ช่วย เตมินทร์ต้องเกริ่นนำเสียก่อน

          “หมวยว่า หมวยไปเองดีกว่าค่ะ ขากลับพี่เติร์ดจะได้ไม่ต้องมาส่งหมวย เผื่อพี่เติร์ดอยากไปต่อกับเพื่อน” วัชรีพรพูดอย่างเข้าใจเตมินทร์ “หมวยจะให้น้าส่งขับรถให้ค่ะ สะดวกสุดแล้ว”

          “เอาอย่างนั้นก็ได้ พี่ตามใจหมวย” เตมินทร์ตอบพร้อมยิ้มให้ หัวใจจันทร์สุดาหมองลงเมื่อเห็นรอยยิ้มเตมินทร์ส่งให้วัชรีพร ชั่วขณะหนึ่งจันทร์สุดาอยากได้รอยยิ้มจากเขาบ้าง หาใช่ความเฉยชา ไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ทั้งที่เธอก็อยู่ในระยะมองเห็น บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่า ตนเป็นลม  เป็นอากาศที่เขามองไม่เห็น “วันงานเพื่อนพี่มากันหลายคน พี่ขอโทษหมวยล่วงหน้านะ ถ้าหากวันนั้นพี่ดูแลหมวยไม่ดี”

          “เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หมวยเข้าใจค่ะ”

          “แต่พี่ก็กลัวว่าหมวยจะเหงาน่ะสิ เอาไงดีนะ” เตมินทร์แสร้งทำเป็นห่วงว่าที่คู่หมั้น เพื่อจะเข้าหลักสำคัญของเรื่อง “เอางี้ดีไหม พี่ชวนสุดาไปร่วมงานด้วยดีกว่า นอกจากจะสนุกด้วยกันแล้วยังไปเป็นเพื่อนหมวยด้วย อย่างน้อยๆ หมวยก็มีสุดานั่งเป็นเพื่อน”

          “ดีค่ะพี่เติร์ด” วัชรีพรเห็นด้วยจากใจจริง

          “สุดา วันมะรืนเธอว่างไหม ฉันชวนไปงานวันเกิดฉันน่ะ งานจัดที่บ้านฉันเอง” เตมินทร์ทำตามคำขอร้องเพื่อนอย่างจำใจ จันทร์สุดามองหน้าคนชวน หัวใจสาวเต้นแรงมาก ไม่คิดว่าเขากล่าวขวนไปงานวันคล้ายวันเกิด ซึ่งถือว่าเป็นงานส่วนตัว เชิญไปเฉพาะญาติและเพื่อนสนิท และแม้ว่าเหตุผลหลักคือ ให้ตนไปเป็นเพื่อนวัชรีพร เพียงแค่นี้ เธอก็ดีใจมากแล้ว

          “ไปนะสุดา สุดาจะได้รู้จักเพื่อนของผมไง รับรองว่าเพื่อนผมน่ารักทุกคน เลิกงานเราก็ไปกันเลย” ศุภกฤษณ์พูดเสริม เร่งให้เธอตัดสินใจ

          “ไปด้วยกันนะสุดา นะนะนะ” วัชรีพรเร่งเพื่อนอีกคน

          ‘เล่นตัวชะมัด กว่าจะตอบ นึกว่าฉันอยากให้เธอไปนักหรือไง ถ้าไม่ติดว่าไอ้แทคให้ช่วยล่ะก็ ฉันไม่มีทางชวนเธอแน่นอน’ เตมินทร์หมั่นไส้จันทร์สุดาขึ้นมาทันทีทันใด ทว่าใบหน้ากลับปั้นตรงกันข้าม

          “ค่ะ สุดาจะไปงานวันเกิดคุณเติร์ดค่ะ” จันทร์สุดารับปาก ยิ้มให้เตมินทร์ เป็นรอยยิ้มกระจ่างเต็มดวงหน้า

          ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก...

          เสียงหัวใจเตมินทร์ดังแรงมากขณะมองเห็นรอยยิ้มจันทร์สุดา เขาเจอจันทร์สุดาหลายครั้ง ทุกครั้งเธอแค่ยิ้มอ่อนและทักทายปกติ ไม่มีการเสวนาเพิ่มเติมมากกว่านี้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เตมินทร์สนทนากับจันทร์สุดาแบบจริงจัง และได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจน่าพิสมัยเหลือเกิน เขาได้เห็นกับตา รู้ด้วยตัวเองแล้วว่า จันทร์สุดายิ้มสวย แฝงไว้ด้วยเสน่หาโดยที่เธอไม่รู้ตัว คำพูดศุภกฤษณ์ไม่เกินจริง