บทที่ 3

โจวจี้นั่งอยู่หน้าหน้าต่าง ใบหน้าประณีตเหมาะเจาะถึงที่สุด ดวงตาเรียวยาวเย็นชาผสมผสานกับความอ่อนโยน มีเสน่ห์มาก ตรงสันจมูกมีกระดูกชิ้นเล็กนูนขึ้นเล็กน้อย ทำให้เขาไม่ถึงกับธรรมดา ตอนนี้ราวกับแม้แต่แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างก็ยังชื่นชอบเขาเป็นพิเศษ

จังหวะที่ซินจือเหยาเห็นเขาก็สูดลมหายใจเข้าเฮือก

โคตรหล่อ!!!

วินาทีต่อมาก็คิดได้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาลุ่มหลงจึงประหม่าทันใด แล้วเอ่ยปากอย่างกระวนกระวาย “ศาสตราจารย์โจว”

เธอชายตาลงล่างด้วยท่าทางที่เหมือนมีความผิด แต่ความจริงเธอทำเพื่อปกปิดความละอายใจของตัวเอง

เทียบกับซินจือเหยาที่กระวนกระวาย โจวจี้ดูใจเย็นกว่ามาก ทำตัวเหมือนเป็นอาจารย์จริง ๆ ชี้ที่นั่งฝั่งตรงข้าม “นั่ง”

ซินจือเหยากล้านั่งเสียที่ไหน ยิ้มแหยพูด “ไม่ค่ะ ศาสตราจารย์โจว ฉันยืนก็พอ”

โจวจี้ลุกขึ้นยืน เขาสูงกว่าซินจือเหยาไปคืบหนึ่ง เธอถึงขั้นว่าต้องแหงนหน้ามองเขา

“พูดมา ทำไมถึงเหม่อลอยในคาบเรียน”

เสียงของโจวจี้ปกติ คล้ายสนใจแค่เรื่องที่ทำไมเธอถึงใจลอยจริง ๆ

ซินจือเหยาจะกล้าพูดสาเหตุที่แท้จริงเหรอ คิดอยู่ครึ่งค่อนวันจึงตอบออกไปอย่างตื่นตระหนก “เพราะ เพราะเมื่อวานนอนหลับไม่สนิทค่ะ” จากนั้นก็ขอโทษอย่างจริงใจ “ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์โจว ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

ไม่รู้ว่าโจวจี้จะเชื่อคำพูดของเธอไหม เขาเดินตรงไปยังจุดเครื่องดื่ม แกะชานมอย่างเชื่องช้าแล้วเทน้ำร้อน

ท่าทางของเขาไม่เร็วไม่ช้า นิ้วมือเรียวยาว บุคลิกสูงส่งสง่า ในตอนที่ไอร้อนพวยพุ่ง ภาพนั้นกระทั่งว่าเห็นแล้วยังชื่นตาชื่นใจ

“ฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้ไม่นาน ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับรูปแบบการเรียนของที่นี่ ถ้าฉันสอนน่าเบื่อก็หวังว่าเธอจะพูดออกมาตรง ๆ”

พระเจ้า ช่างเป็นอาจารย์ที่ถ่อมตัวเสียเหลือเกิน อาจารย์ที่หล่อและถ่อมตัวแบบนี้ กลับถูกเธอล่วงเกินไปเสียแล้ว แม้แต่ซินจือเหยายังรู้สึกว่าตัวเองมันไม่ใช่คน

“ปละ เปล่าค่ะ ศาสตราจารย์โจวสอนได้ดีมากค่ะ” ซินจือเหยารีบพูด

ถึงเธอจะไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่จากปฏิกิริยาหลังเลิกเรียนของเพื่อนนักศึกษา ศาสตราจารย์โจวสอนได้ยอดเยี่ยมมาก

โจวจี้แย้มยิ้ม “งั้นก็ดี”

กล่าวจบก็ยื่นชานมที่ชงเสร็จแล้วให้ซินจือเหยา

ข้อนิ้วมือของเขาแบ่งแยกชัดเจน ตัดเล็บได้พอดี สะอาดเกลี้ยงเกลา

“อาจารย์ท่านอื่นให้มา เด็ก ๆ น่าจะชอบดื่มของพวกนี้”

เขากลับบอกว่าเธอเป็น ‘เด็ก’

ซินจือเหยาใบหน้าร้อนผ่าว ยื่นมือออกไปรับ “ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์โจว”

แก้วน้ำร้อนนิด ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับลวกมือ ไอร้อนลอยขึ้นมา กลิ่นชานมเข้มข้นลอยมาเตะจมูกเธอ

ตั้งแต่ซินจือเหยาเข้าห้องก็อยู่ในภาวะตึงเครียด แต่โจวจี้ไม่พูดถึงเรื่องในคืนนั้นเลย เหมือนคุยสัพเพเหระมากกว่า กอปรกับกลิ่นหอมอุ่น ๆ อบอวลโพรงจมูก ทำให้ความตึงเครียดของเธอเหมือนจะผ่อนคลายลง

เธอก้มหน้าดื่มคำหนึ่ง รสชาติหวาน ๆ กระจายไปทั่วปาก

ทันใดนั้นเสียงของโจวจี้ก็ดังขึ้นข้างหู “คืนนั้นคือเธอสินะ”

ราวกับฟ้าผ่า เธอเงยหน้าขึ้นพึ่บสบกับสายตาลุ่มลึกของโจวจี้

ดวงตาของเขาราวกับมีพลังทะลุทะลวง สามารถมองเห็นทุกอย่าง

เขาสนทนากับเธอ แล้วยังชงชานมให้เธออีก จุดประสงค์ก็เพื่อให้เธอผ่อนปรนความระแวดระวัง

“แค่ก ๆ ๆ” ซินจือเหยาเกือบสำลักชานมในปาก

โจวจี้เหมือนเตรียมตัวก่อนแล้ว จึงยื่นทิชชูให้เธอย่างคล่องแคล่ว

ซินจือเหยายื่นมือออกไปรับแล้วรีบเช็ดปาก รอจนรู้สึกดีขึ้นแล้วจึงรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่ฉันค่ะ ไม่ใช่”

โจวจี้หรี่ดวงตา คล้ายยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าคืนไหน และไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไรด้วย”

ซินจือเหยารู้ว่าตัวเองประมาทเผยไต๋ออกไปแล้ว จึงร้อนรนขึ้นมา ชานมในมือพลอยหมดความอร่อยไปด้วย “ศาสตราจารย์โจว ฉันไม่รู้ว่าศาสตราจารย์พูดถึงอะไร แต่ต้องไม่ใช่ฉันแน่ ฉันก็เลยปฏิเสธน่ะค่ะ”

โจวจี้เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย แล้วจู่ ๆ ก็เอื้อมมือมาหาเธอ

นิ้วมือประหนึ่งหยกไม้ไผ่คว้ามือของเธอเอาไว้ จังหวะที่ผิวหนังสัมผัสกัน ซินจือเหยากระตุกราวกับถูกลวกอย่างไรอย่างนั้น

เขาคิดจะทำอะไรน่ะ?

ซินจือเหยาหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม

“ฉันจำคืนนั้นได้ ฝ่ามือของเธอมีไฝอยู่เม็ดหนึ่ง”

โจวจี้พูดจบก็พลิกฝ่ามือของเธอ

บนฝ่ามือบอบบางมีไฝเด่นหราอยู่เม็ดหนึ่ง

จับได้คาหนังคาเขา

โจวจี้เลิกเปลือกตาเล็กน้อยมองเธอ “เธอจะว่ายังไง?”

ซินจือเหยารู้สึกทางตันทันที

ความจริงเธอแกล้งโง่ให้ถึงที่สุดได้ คนที่มีไฝอยู่บนฝ่ามือไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวสักหน่อย แต่บรรยากาศรอบตัวของโจวจี้ทรงพลังมาก แถมสำหรับนักศึกษาแล้ว เดิมอาจารย์ก็มีแรงกดดันในสถานะอยู่

อีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างไร โจวจี้ก็มั่นใจว่าคือเธอ

ตอนนี้เธอแทบจะน้ำตาร่วงแล้ว น้ำเสียงสะอื้น “ศาสตราจารย์โจวคะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันทำไม่ถูก ฉันไม่ควรขึ้นเตียงกับคนแปลกหน้า เราก็ถือว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้นะคะ ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว”

ซินจือเหยารู้สึกจะบ้าแล้ว ฉวยโอกาสก่อนที่น้ำตาจะหล่นเผาะ เบือนหน้าวิ่งออกจากห้องทำงาน

“ปัง” เสียงประตูปิดดังมา โจวจี้อึ้งไปเล็กน้อย

เขายังไม่ทันพูดอะไรเลย ทำไมหนีไปแล้วล่ะ

ที่เขาเรียกเธอ ก็แค่อยากดูว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร อย่างไรเขาก็เจอกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก

เขาแพ้แอลกอฮอล์ ปกติจะไม่แตะต้องเหล้าสักหยด คืนนั้นเพื่อนเลี้ยงต้อนรับเขา เขาไม่ทันระวังจึงหยิบแก้วของอีกฝ่าย หลังจากดื่มแล้วถึงรู้ว่าเป็นเหล้า ไม่นานก็ตัวร้อน อยากไปล้างหน้าที่ห้องน้ำให้คืนสติหน่อย ไม่นึกว่าจะมีเด็กสาวคนหนึ่งชนเข้ากับอกของเขาและมองเขาด้วยดวงตาฉ่ำรื้น

อาจเพราะแอลกอฮอล์ เขาจึงทำพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ขึ้นเตียงกับสาวแปลกหน้าเป็นครั้งแรก วันต่อมาพอตื่นขึ้น ด้านข้างของเตียงไร้เงาของเด็กสาวคนนั้นแล้ว

เขาเคยลองตามหาเธอ จากปื้นสีแดงบนเตียงเดี่ยว มันทำให้เขาค้างคาใจมาถึงตอนนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเขาอายุมากกว่าอีกฝ่าย ไม่ว่าอย่างไรก็โอบอุ้มท่าทีที่จะแก้ไข

ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักศึกษาของตัวเอง

ปริมาณข้อมูลนี้มากจนทำให้เขาเสียกิริยาในห้องเรียน

ตอนนี้ดูแล้วอีกฝ่ายจะแตกตื่นยิ่งกว่าเขาอีก