บทที่ 2

ตอนที่หนึ่ง เหลือเชื่อ

"เฮ้.. จีน ถ้าเสร็จแล้วมาช่วยตรงนี้ด้วยนะ คนไม่พอรีบๆ เข้าล่ะ" เสียงตะโกนจากหัวหน้างานจัดเลี้ยงแห่งหนึ่งในโรงแรมตะโกนบอกจีน เพื่อให้มาช่วยกันยกอาหารออกไปจัดเตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยงฉลองเปิดตัวน้ำหอมแบรนด์ดังของดาราชื่อดังแห่งเมือง Y

"ครับ" จีนตะโกนกลับไป แต่ในช่วงจังหวะที่เขากำลังหมุนตัวด้วยความเร็วอย่างเร่งรีบ จู่ๆ เขาก็รู้สึกหน้ามืดแล้วค่อยๆ ล้มลงไป และก่อนสติของเขาจะดับวูบ เขาได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานตะโกนเรียกชื่อของเขาด้วยความตกใจและทุกอย่างก็ดับมืดลง...

"เฮือก" เสียงหายใจที่เริ่มแผ่วเบาและกำลังจะหมดไป จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้หมอ พยาบาล และชุน ชายหนุ่มผู้ดูแลผู้ป่วยพากันตกใจและหันไปมองคนที่นอนไม่ได้สติบนเตียงมาอาทิตย์กว่าแล้ว

"คุณหมอคะ.. คะ.. คนป่วยฟื้นแล้วค่ะ" พยาบาลสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจที่จู่ๆ คนป่วยซึ่งใกล้หมดลมหายใจกลับฟื้นขึ้นมาพร้อมชีพจรที่เริ่มเต้นใหม่อีกครั้ง

เมื่อหมอได้สติจากเสียงเรียกของพยาบาล เขาก็รีบเดินเข้าไปตรวจดูอาการของคนป่วยอย่างละเอียดอีกครั้ง

"แปลก แปลกมาก ตอนนี้คุณจินฟื้นขึ้นมาแล้วชีพจรก็กลับมาเต้นตามปกติส่วนม่านตาก็ขยายปกติดีทุกอย่าง พรุ่งนี้ผมคงต้องตรวจคนไข้อย่างละเอียดอีกครั้งนะครับ" หมอต้องการทราบสาเหตุที่จู่ๆ คนป่วยหนักอย่างจินก็ฟื้นขึ้นมา ทั้งที่เขาเพิ่งจะบอกญาติให้ทำใจยังไม่ทันขาดคำ คนป่วยกลับฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์

"ครับดีเหมือนกันครับคุณหมอ ผมจะได้ไปรายงานเจ้านายได้ถูกต้องครับ แต่ว่าตอนนี้คุณจินเป็นอย่างไรบ้างครับคุณหมอ" ชุนผู้ดูแลคนป่วยตั้งแต่เด็กหนุ่มแต่งงานและเริ่มย้ายเข้ามาอยู่บ้านของเจ้านายของเขาเอ่ยถามหมอด้วยความเป็นห่วง

"ครับ หมอว่าเดี๋ยวอีกสักพักคนไข้คงจะฟื้นขึ้นมา ตอนนี้คนไข้กำลังอ่อนเพลียเป็นอย่างมากหมอจึงต้องให้น้ำเกลือและยาไปก่อน รอพรุ่งนี้ดูอาการของคนไข้อีกที ถ้าหากคนไข้มีอาการดีขึ้นหมอก็จะอนุญาตให้คนไข้เริ่มทานอาหารอ่อนๆ ได้ครับ" หลังจากหมอและพยาบาลเดินออกจากห้องไปได้สักพัก จีนก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"แค่ก แค่ก" เสียงของจีนไอดังขึ้นมาเมื่อเขารู้สึกตัวด้วยอาการระคายเคืองที่คอ จีนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อเขาได้สติ เขามองเห็นเพดานห้องคล้ายๆ โรงพยาบาลจีนจึงคาดเดาว่าเพื่อนๆ ของเขาพามาส่งโรงพยาบาลในขณะที่เขาหน้ามืดและหมดสติไป

"คุณจินครับ คุณจิน เป็นยังไงบ้างครับ" ชุนเมื่อได้ยินเสียงไอดังขึ้นมาเขาจึงคาดเดาว่าจินรู้สึกตัวตามที่หมอได้บอกก่อนหน้านี้

"น้ำ ผมหิวน้ำครับ" เสียงจีนแหบแห้งเนื่องจากร่างกายนอนป่วยมานานจึงรู้สึกคอแห้ง

"นี่ครับน้ำ" ชุนรีบรินน้ำให้จินทันที แต่เขาใส่หลอดเล็กๆ ลงไปในแก้วน้ำเพื่อไม่ให้จินดื่มน้ำเยอะจนเกินไป เพราะร่างกายของจินยังไม่ทันปรับตัว

หลังจากจีนค่อยๆ ดูดน้ำเสร็จแล้ว เขาจึงหันไปขอบคุณคนที่รินน้ำให้เขาดื่ม แต่เขาก็ตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเขาเห็นหน้าของชุนเพราะเขาไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน ถึงแม้ชุนจะแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำและผูกเนกไทเหมือนผู้จัดการงานเลี้ยง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าและรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อนอย่างแน่นอน

"คุณ.. คุณ.. เป็นใครครับ" จีนถามด้วยอาการตกใจ

ชุนถึงกับงุนงงที่คนตรงหน้าทำเหมือนไม่รู้จักเขา ทั้งๆ ที่เขาก็ดูแลจินตลอดสามเดือนที่ผ่านมา หลังจากจินแต่งงานกับเจ้านายของเขาจินก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของมาร์ตินซึ่งเป็นเจ้านายของเขา ชุนแปลกใจที่จินจำเขาไม่ได้ เขาจึงทำตัวไม่ถูก "เอ่อ.. คุณจิน.. คุณจำผมไม่ได้เหรอครับผมชุนไงครับ"

จีนทั้งตกใจและงุนงงจึงพยายามนึกชื่อของคนตรงหน้า ชุน.. ชุน.. ชุน.. จู่ๆ ภาพในหัวก็ปรากฏขึ้นมาเป็นฉากๆ คล้ายกับกำลังฉายหนังเรื่องหนึ่งให้เขาได้ดู จีนไม่สามารถควบคุมภาพที่กำลังหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำของเขาได้ เขาจึงได้แต่กุมศีรษะแน่น เมื่อชุนเห็นดังนั้นก็ตกใจรีบตามหมอเข้ามาดูอาการทันที

"คุณชุนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คนป่วยอาจจะมีอาการปวดหัวอยู่บ้างเนื่องจากคนป่วยนอนหลับมาเป็นเวลานานครับ อีกอย่างพรุ่งนี้ผมจะตรวจให้ละเอียดอีกครั้งครับ วันนี้ควรให้คนป่วยพักผ่อนและปรับตัวไปก่อนนะครับ" หมออธิบายให้ชุนและจีนฟังก่อนจะนัดแนะเรื่องการตรวจในวันพรุ่งนี้ หลังจากไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหมอและพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป

"คุณชุนครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำครับ" จีนเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงอยากจะเข้าไปสำรวจตนเองในห้องน้ำเพื่อความแน่ใจ

"ครับ ได้ครับ" ว่าแล้วชุนก็รีบเข้ามาพยุงและลากสายน้ำเกลือเพื่อพาคนป่วยเข้าห้องน้ำ

"ไม่ต้องครับ ส่งผมแค่นี้พอครับ" จีนรีบเอ่ยบอกก่อนที่ชุนจะตามเขาเข้าไปห้องน้ำด้วย

"แต่คุณจินจะไหวรึเปล่าครับ นอนมาเป็นอาทิตย์เลยนะครับ" ชุนถามด้วยความเป็นห่วง

"ไหวครับ ขอบคุณนะครับ" จีนรีบเอ่ยก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำไป

เมื่อจีนไปยืนอยู่หน้ากระจกใสในห้องน้ำ เขาก็เกิดอาการตกตะลึงและอึ้งไปในทันที เด็กหนุ่มตรงหน้าของจีนคือคนที่เขาเห็นในความทรงจำก่อนหน้านี้ "จิน" นายคือจินที่เขาเห็นในความทรงจำอย่างงั้นหรอกเหรอ

จินเป็นเด็กผู้ชายผิวขาว รูปร่างบอบบาง ใบหน้าสะอาดหมดจดและเกลี้ยงเกลา ดวงตาหวานของจินนั้นโดดเด่นและรับกับริมฝีปากบาง จินจึงดูน่ารักมากกว่าผู้ชายด้วยกันเสียอีก อายุน่าของจินน่าจะราวๆ ยี่สิบ ซึ่งเท่ากับจีนในยุคปัจจุบัน แต่ชีวิตของจินช่างน่าสงสารมากนัก

จินเป็นเด็กหนุ่มและเป็นลูกเศรษฐีที่พ่อมีฐานะร่ำรวย แต่แม่ของจินได้เสียไปแล้ว พ่อของจินจึงเลี้ยงจินด้วยเงิน และไม่เคยมอบความรักให้จินเลยหลังจากที่จินได้สูญเสียแม่ไป พ่อของเขาปรนเปรอจินด้วยเงิน เงิน และเงิน

จึงทำให้จินเป็นเด็กหนุ่มเจ้าสำอาง ชอบแต่งตัวติดหรูและฟุ่มเฟือย เขาใช้ชีวิตแบบคุณหนูเอาแต่ใจเพราะเขาอยู่ในแวดวงของลูกคุณหนูไฮโซ แต่พักหลังๆ พ่อของจินทำธุรกิจล้มไม่เป็นท่า พ่อของเขาจึงตกลงทำสัญญาแต่งงานระหว่างจินและมาร์ตินขึ้นมา ซึ่งมาร์ตินเป็นนักธุรกิจหนุ่มและมีฐานะร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ K

ในอดีตปู่ของมาร์ตินรู้จักกับปู่ของจิน ซึ่งในช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่พวกเขากำลังล้มลุกคลุกคลาน เพราะเป็นช่วงเริ่มต้นของธุรกิจและร่วมฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้มาร์ตินยอมแต่งงานเพียงในนามตามคำขอของปู่เขา และเขาได้ทำสัญญาการแต่งงานพ่วงขึ้นมาอีกหนึ่งฉบับตามแบบฉบับของนักธุรกิจที่ไม่ยอมเสียผลประโยชน์เพียงฝ่ายเดียว

ซึ่งในสัญญาได้ระบุไว้ว่า ถ้าหากครบตามสัญญาหนึ่งปีแล้วพ่อของจินไม่สามารถนำเงินมาคืนเขาได้ทั้งหมด เขาจะหย่าขาดกับจินและยึดบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของแจ๊คผู้เป็นพ่อของจิน ซึ่งมาร์ตินได้นำมาเป็นหลักประกันในการพ่วงสัญญาแต่งงานครั้งนี้ด้วย

แต่ถ้าหากว่าพ่อของจินสามารถนำเงินมาคืนเขาได้ภายในหนึ่งปี เขาจะหย่าขาดกับจิน พร้อมทั้งคืนบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เขานำมาพ่วงในสัญญาให้ นอกจากนี้เขายังใจดีแถมเงินให้จินก้อนหนึ่ง เอาไว้ใช้และไม่ทำให้จินลำบากหลังจากพวกเขาได้หย่าขาดกันแล้ว

ซึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีที่มาร์ตินเข้ามาดูแลและบริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของพ่อจินแห่งนี้ มาร์ตินก็ย่อมได้กำไรอย่างมหาศาลเพราะเขามีความสามารถรอบๆ ด้าน

แต่น่าเสียดายตั้งแต่จินแต่งงานและได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านของมาร์ติน เขาก็ไม่เคยได้เห็นหน้าของสามีเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะมาร์ตินเองก็ไม่เต็มใจในการแต่งงานตามคำขอของคุณปู่ในครั้งนี้ เขาจึงเพียงแค่เซ็นใบทะเบียนสมรสพร้อมเอกสารด้านกฎหมายให้ทนาย และส่งชุนลูกน้องคนสนิทมาดูแลจินแทน

ทางด้านจินหลังจากถูกพ่อบังคับให้จดทะเบียนกับมาร์ติน ก็ถูกพ่อของเขาพามาทิ้งไว้ที่บ้านของมาร์ตินก่อนจะหายไปโดยไม่เคยติดต่อกลับมาหาจินเลยสักครั้ง

จินทำใจไม่ได้ที่จู่ๆ ก็ถูกบังคับให้มาแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเพราะครอบครัวตกต่ำลง เขาจึงเกิดความอับอายและเลิกติดต่อกับเพื่อนๆ จินกลายเป็นคนคิดมาก จึงทำให้ร่างกายผ่ายผอมและป่วยลง ในที่สุดจินก็ตรอมใจและเลือกที่จะจากไป

สามเดือนหลังแต่งงานจินที่เคยผุดผ่อง สง่างามตามแบบฉบับคุณหนูไฮโซก็ซูบผอม และตรอมใจ จนกระทั่งป่วยหนักและหมดสติไป

ชุนคอยดูแลปลอบใจแต่จินก็ปิดกั้นและไม่ยอมรับฟัง จินกักขังตนเองไว้ในห้องจึงทำให้ชุนอดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อเขาเห็นจินป่วยและหมดสติไป จึงรีบนำตัวของจินส่งไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

แต่ด้วยอาการตรอมใจทำให้จินไม่ยอมฟื้นขึ้นมาและเลือกที่จะจากไป ซึ่งเป็นช่วงจังหวะที่จีนหมดสติในขณะที่กำลังทำงานพอดี จีนก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขามาเข้าร่างของจินได้อย่างไร

แต่จำได้ว่าจิตสุดท้ายของเขายังไม่อยากตาย เขาอยากขอโอกาสอีกสักครั้งและเขาก็ได้โอกาสนั้นมาจริงๆ ต่อไปนี้เขาจะใช้ชีวิตแทนจินให้ดีที่สุด เพราะเขาอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกครั้ง เพื่ออยากทำในสิ่งที่เขาเคยวาดฝันไว้ เขาอยากเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ และภายในร้านตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของขนมที่อบใหม่ๆ เขาต้องทำให้ได้ เพราะร่างนี้อีกไม่นานก็จะเป็นอิสระจากสามีในนามที่ไม่เคยเห็นหน้าแล้ว

ชุนเองก็ดูแลเขาดีไม่น้อยเพียงแต่จินเจ้าของร่างเดิมยังไม่ปลงจึงเป็นทุกข์ อีกแค่เก้าเดือนเองสัญญาก็จะหมดลง ไม่ว่าพ่อของจินจะทำตามสัญญาได้หรือไม่เขาก็ต้องหย่าอยู่ดี

เมื่อสัญญาหมดย่อมหมายถึงอิสรภาพที่เขาจะได้รับ เขาอยากจะทำอะไรก็ได้ เพียงแต่ตอนนี้ต้องค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตั้งหลักและอยู่ไปก่อน เดี๋ยวเขาก็หาทางออกได้ ตอนนี้เขาต้องใช้โอกาสที่สองนี้ให้คุ้มค่า ชีวิตนี้ของเขาช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้กลับมาใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง

ก๊อก.. ก๊อก.. เสียงเคาะประตูหน้าห้องน้ำดังขึ้น ทำให้จินได้สติขึ้นมาในทันที เขาจึงรีบเดินมาเปิดประตูห้องน้ำ

"คุณจินครับ คุณจิน เป็นอะไรรึเปล่าครับ" ชุนเอ่ยถามจินด้วยความเป็นห่วงที่เห็นจินหายเข้ามาในห้องน้ำเป็นเวลานาน

"ขอโทษทีนะครับ พอดีไม่ค่อยได้ลุกเดินเลยช้าหน่อยครับ" จีนรีบเอ่ยบอกคนรอหน้าห้องน้ำทันทีที่เขาเดินออกมา

ชุนรีบเดินเข้ามาพยุงจีนทันที ทำให้จีนแอบสำรวจใบหน้าด้านข้างของคนที่ช่วยพยุง ชุนจัดเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ หน้าตาขาวสะอาดตัดกับผมรองทรงสีดำสนิทจึงทำให้ใบหน้าของชุนดูอ่อนเยาว์

ตาตี๋ๆ คิ้วเรียวเข้มๆ จัดว่าชุนหน้าตาดี ถึงไม่หล่อมากแต่ก็ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและใจดี จากที่เขาเห็นในความทรงจำของจิน ชุนดูคล้ายพี่ชายที่ใจดี อบอุ่น และห่วงใยจินเสมอ ถึงแม้จะมาดูแลเขาตามคำสั่งของมาร์ตินก็ตาม

"ขอบคุณนะครับ" จินเอ่ยขอบคุณชุนจากใจจริงที่ดูแลเขาและเจ้าของร่างเก่ามาเป็นอย่างดี

"เอ่อ.. ครับ" ชุนขมวดคิ้วด้วยความงุนงงระคนแปลกใจ เพราะปกติคนตรงหน้าแทบจะไม่เคยเอ่ยปากคุยกับเขา ตั้งแต่เขามาดูแลจิน จินแทบจะไม่เคยคุยกับเขาเลยสักครั้ง

เมื่อเขาพยุงคนป่วยมานอนและห่มผ้าให้จินเรียบร้อยแล้ว จินก็นอนหลับไปอีกรอบเพราะฤทธิ์ของยา เขาจึงเดินออกไปข้างนอกเพื่อโทรรายงานมาร์ตินเกี่ยวกับเรื่องอาการของจิน