ตอนที่10

“ผมขอโทษ”เขาเอ่ยขอโทษฉันด้วยนำ้เสียงที่รู้สึกผิดจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันบอกเขาพลางอย่างไม่สนใจ ถ้ามันคิดจะปล้ำฉันน่ะ ฉันจะกระทืบน้องชายมันให้สูญพันธุ์ไปเลยคอยดู

“ไม่เป็นไร?”เขามองหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ

“แล้วทำไมล่ะ หรือว่านายอยากให้ฉันโกรธนาย”

“ก็ไม่อ่ะ ผมมีศัตรูก็เยอะพอตัวอยู่แล้วอยากจะหาพันธมิตรบ้าง”เขาบอกฉันพลางเอนแผ่นหลังพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ตัวเดียวกับฉัน นำ้เสียงของเขาฟังดูเหนื่อยๆ

“นายไม่มีเพื่อนหรือไง?”

“ไม่อ่ะ แล้วคุณล่ะ?”เขาตอบฉันและถามฉันกลับเขาเหลือบตามามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขาและยิ้มขำๆออกมา

“มีสิ เพื่อนฉันเยอะแยะแต่ไม่ได้อยู่ที่นี้”

“เออจริงสินะ คุณเป็นคนไทยนี้น่า”

“ใช่แล้วคุณล่ะ?เป็นลูกครึ่งเหรอ?”

“เปล่าหรอก พ่อแม่ผมก็เป็นคนญี่ปุ่นทั้งคู่แต่พอดีพ่อผมมีภรรยาลองเพราะท่านอยากมีลูกสาวและท่านก็ไปมีภรรยาเป็นคนไทยผมจึงมีน้องสาวเป็นคนไทยแต่ธุรกิจของผมมันอันตรายเกินไปน่ะที่จะพาน้องสาวมาอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยกันผมเลยต้องไปญี่ปุ่นกลับไทยอยู่บ่อยๆเลยทำให้ผมพูดภาษาไทยได้คล่อง”เขาบอกฉันมาเหมือนเขาอยากจะระบายความในใจกับใครสักคน

“แต่ชีวิตคุณก็น่าจะมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ?”

“ก็ใช่น่ะ แต่มันก็เหมือนขาดอะไรบางอย่างไปอยู่ดี”เขาพูดเสร็จเขาก็เงียบไปฉันจึงหันหน้าไปมองหน้าเขาก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่ ใบหน้าที่หล่อไร้ที่ติขาวใสไม่มีริ้วรอยไม่รอบแผลเป็นริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่ไม่ต้องแต่งเติม เป็นโครงหน้าที่เพอร์เฟคที่สุด

“แล้วคุณล่ะ มาทำอะไรที่นี้?”เขาถามฉันทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองฉัน

“เล่ามาเถอะยังไงๆพอพ้นคืนนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี”เขาพูดออกมา ฉันก็คิดตามใช่เดี๋ยวพอพ้นวันนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี

“นั้นสิเนอะ^_^”

“อืม”

“พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นแต่ไปพบรักกับแม่ฉันที่ประเทศไทยและท่านทั้งสองก็ตกลงที่จะแต่งงานอยู่กินกันที่ประเทศไทยและมีฉันเกิดมาแต่พอฉันได้สิบขวบพ่อกับแม่ก็หย่ากันและเขาก็ทิ้งให้ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนฉันต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย”

“น่าเหนื่อยจริงๆ”เขาบอกฉันอย่างคนที่เห็นใจฉัน ฉันก็อมยิ้มและเริ่มเล่าต่อ

“ใช่ ฉันเหนื่อยมากจริงๆแหละและพอฉันอายุสิบแปดแม่ก็มีสามีและที่บัดซบไปกว่านั้นคือแฟนใหม่และลูกชายของแฟนใหม่แม่ฉันจ้องจะปล้ำฉันทั้งสองคนเลย”

“เห้ยจริงดิ!”ที่นี้หมอนี่ลืมตาตื่นมาจ้องมองหน้าฉันอย่างตกใจ

“คุณไปอ่อยเขารึเปล่า?”

“นี่นาย!”ฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรงชี้หน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

“ขอโทษๆผมล้อเล่น^_^”เขายกมือสองข้างขึ้นมาทำท่ายอมแพ้

“ไม่เล่าแล้ว!”

“เล่าเหอะ ผมอยากฟัง”เขามองมาที่ฉันพลางทำสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจริงๆนั้นแหละ

“แล้วตกลงเขาสองคนพ่อลูกปลุกปล้ำคุณได้ป่ะ?”

“นี่นาย!!!”

“พอโกรธแล้วสรรพนามเปลี่ยนทันทีเลยวุ้ย^_^”เขาทำท่าล้อเลียนฉัน ฉันก็มองค้อนเขาและยกแขนขึ้นมากอดอก

“มาทำอะไรที่นี้อ่ะ?”อยู่ดีๆเขาก็เอ่ยถามฉัน

“แล้วนายล่ะมาทำอะไร?”

“ผมถามคุณก่อนนะคุณก็ต้องตอบผมก่อนดิ”

“พ่อฉันมารับตำแหน่งที่นี้”

“รับตำแหน่ง?”เขาทวนคำตอบฉันพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง

“ก็พ่อฉันเป็นท่านนายกรัฐมนตรีน่ะสิ!”ฉันกระแทกเสียงใส่เขาไป เขาก็หน้าเหวอมองหน้าฉันด้วยความตกใจ

“ทำไม พ่อฉันเป็นหนึ่งในศัตรูของนายรึไง?”ฉันถามเขาไป เขาก็จ้องมองหน้าฉันตาไม่กระพริบ ฉันก็มองหน้าเขาพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง

“เธอชื่อซาโยโกะจังอย่างงั้นเหรอ?”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”ฉันเอ่ยกวนเขาไป

“พ่อเธอชื่ออะไร?”

“เอ้าอีตานี่ถามแปลกๆก็พ่อฉันเพิ่งจะได้รับการเลือกตั้งขึ้นเป็นนายกจะให้ชื่ออะไรล่ะย่ะ!”ฉันก็โวยใส่เขาและในจังหวะนั้นฉันเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้

“หาตัวนังซาโยโกะให้เจอ มีคำสั่งให้จับเป็น!”เสียงเหี้ยมเกรียมตะโกนดังลั่นทำให้ฉันหันไปชะเง้อคอมองหาต้นเสียงเพราะรู้สึกเหมือนเขาจะเรียกชื่อฉันไม่ใช่เหรอไง แต่ร่างของฉันก็โดนกระชากลงไปบนร่างของผู้ชายคนนั้นอย่างไว

พรึบ

“ทำอะอื้อออ”ฉันเบิกตาโพรงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อริมฝีปากของฉันถูกอีตาบ้านี่บดขยี้อย่างรุนแรงมือทั้งสองข้างของฉันก็ทุบตีลงไปบนแผ่นหลังของเขาหลายตุบยิ่งฉันทุบเขาแรงมากขึ้นเท่าไหร่อีตาบ้านี่ก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากฉันแรงมากขึ้นเท่านั้น ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย!

“เห้ยอะไรของเด็กสมัยนี้ว่ะ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลย!”เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ฉันกำลังจะหันหน้าไปขอความช่วยเหลือ

“อื้อออออออ่ยโอออ”

“จ๊วฟฟฟ จ๊วฟฟฟฟ”อีตาบ้านี่มันดูดริมฝีปากฉันแรงขึ้นแถมยังส่งลิ้นสากๆของเขาเข้ามาในโพรงปากฉันด้วยอีกน่ะ ต้นฝนจะบ้าตาย

ตุ๊บๆๆๆ

“รุนแรงจริงๆเว้ยฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะชอบใจของคนปริศนาพวกนั้นเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันทุบกำปั้นลงไปบนแผ่นหลังของอีตาบ้านี่หนักขึ้น

“ไปเว้ย!เดี๋ยวนายจะด่าเอา!”

“เอ่อใช่ๆๆ!”

“นี่เป็นโอกาสทองเลยน่ะเว้ยที่เราจะได้ตัวนังคุณหนูนั้น!”

ตึกๆๆๆๆ

เสียงพูดคุยหายลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งไปทางอื่น

“อ่ออยย!!”คราวนี้ฉันดึงกลุ่มผมนิ่มๆของอีตาบ้านี่อย่างแรงและออกแรงกระชากให้เขาปล่อยริมฝีปากฉัน

พรึบ

“เพลี้ยย!”

“ตบผมทำไมเนี่ย?”เขาหันหน้ากลับมาเอ่ยถามฉันพร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มตัวเองที่โดนฉันตบหลังจากที่เขาปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสละ

“จูบแรกของฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!”

“จะแหกปากทำไมเดี๋ยวพวกมันก็มาหรอก!!จูบแรกของคุณคนเดียวซะเมื่อไหร่กัน”เขาพูดดุฉันเสียงดังแต่ประโยคหลังฉันได้ยินไม่ค่อยชัดว่าเขาพูดว่าอะไร

“เห้ย!นั้นมันอยู่นั้น!!”

“นั้นไง ซวยแล้วไหมล่ะ!!”

“ก็ใครใช้ให้นายจูบฉันเล่า!!”

“ผมช่วยคุณน่ะ!”

“ช่วยอะไร!!”

“จับมัน!!”

“หนีเร็ว!!”เขาพูดเสร็จก็คว้ามือฉันออกวิ่งอย่างไว ฉันก็มองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งนำฉันอยู่ ทำไมฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาหลบอยู่ข้างหลังแผ่นหลังกว้างๆนี่น่ะ น่าจะอบอุ่นน่าดู^_^