LOGINShare
ตอนที่10
Last Updated:
2025-04-01 22:22:11“ผมขอโทษ”เขาเอ่ยขอโทษฉันด้วยนำ้เสียงที่รู้สึกผิดจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันบอกเขาพลางอย่างไม่สนใจ ถ้ามันคิดจะปล้ำฉันน่ะ ฉันจะกระทืบน้องชายมันให้สูญพันธุ์ไปเลยคอยดู “ไม่เป็นไร?”เขามองหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ “แล้วทำไมล่ะ หรือว่านายอยากให้ฉันโกรธนาย” “ก็ไม่อ่ะ ผมมีศัตรูก็เยอะพอตัวอยู่แล้วอยากจะหาพันธมิตรบ้าง”เขาบอกฉันพลางเอนแผ่นหลังพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ตัวเดียวกับฉัน นำ้เสียงของเขาฟังดูเหนื่อยๆ “นายไม่มีเพื่อนหรือไง?” “ไม่อ่ะ แล้วคุณล่ะ?”เขาตอบฉันและถามฉันกลับเขาเหลือบตามามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขาและยิ้มขำๆออกมา “มีสิ เพื่อนฉันเยอะแยะแต่ไม่ได้อยู่ที่นี้” “เออจริงสินะ คุณเป็นคนไทยนี้น่า” “ใช่แล้วคุณล่ะ?เป็นลูกครึ่งเหรอ?” “เปล่าหรอก พ่อแม่ผมก็เป็นคนญี่ปุ่นทั้งคู่แต่พอดีพ่อผมมีภรรยาลองเพราะท่านอยากมีลูกสาวและท่านก็ไปมีภรรยาเป็นคนไทยผมจึงมีน้องสาวเป็นคนไทยแต่ธุรกิจของผมมันอันตรายเกินไปน่ะที่จะพาน้องสาวมาอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยกันผมเลยต้องไปญี่ปุ่นกลับไทยอยู่บ่อยๆเลยทำให้ผมพูดภาษาไทยได้คล่อง”เขาบอกฉันมาเหมือนเขาอยากจะระบายความในใจกับใครสักคน “แต่ชีวิตคุณก็น่าจะมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ?” “ก็ใช่น่ะ แต่มันก็เหมือนขาดอะไรบางอย่างไปอยู่ดี”เขาพูดเสร็จเขาก็เงียบไปฉันจึงหันหน้าไปมองหน้าเขาก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่ ใบหน้าที่หล่อไร้ที่ติขาวใสไม่มีริ้วรอยไม่รอบแผลเป็นริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่ไม่ต้องแต่งเติม เป็นโครงหน้าที่เพอร์เฟคที่สุด “แล้วคุณล่ะ มาทำอะไรที่นี้?”เขาถามฉันทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองฉัน “เล่ามาเถอะยังไงๆพอพ้นคืนนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี”เขาพูดออกมา ฉันก็คิดตามใช่เดี๋ยวพอพ้นวันนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี “นั้นสิเนอะ^_^” “อืม” “พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นแต่ไปพบรักกับแม่ฉันที่ประเทศไทยและท่านทั้งสองก็ตกลงที่จะแต่งงานอยู่กินกันที่ประเทศไทยและมีฉันเกิดมาแต่พอฉันได้สิบขวบพ่อกับแม่ก็หย่ากันและเขาก็ทิ้งให้ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนฉันต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย” “น่าเหนื่อยจริงๆ”เขาบอกฉันอย่างคนที่เห็นใจฉัน ฉันก็อมยิ้มและเริ่มเล่าต่อ “ใช่ ฉันเหนื่อยมากจริงๆแหละและพอฉันอายุสิบแปดแม่ก็มีสามีและที่บัดซบไปกว่านั้นคือแฟนใหม่และลูกชายของแฟนใหม่แม่ฉันจ้องจะปล้ำฉันทั้งสองคนเลย” “เห้ยจริงดิ!”ที่นี้หมอนี่ลืมตาตื่นมาจ้องมองหน้าฉันอย่างตกใจ “คุณไปอ่อยเขารึเปล่า?” “นี่นาย!”ฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรงชี้หน้าเขาด้วยความไม่พอใจ “ขอโทษๆผมล้อเล่น^_^”เขายกมือสองข้างขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ “ไม่เล่าแล้ว!” “เล่าเหอะ ผมอยากฟัง”เขามองมาที่ฉันพลางทำสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจริงๆนั้นแหละ “แล้วตกลงเขาสองคนพ่อลูกปลุกปล้ำคุณได้ป่ะ?” “นี่นาย!!!” “พอโกรธแล้วสรรพนามเปลี่ยนทันทีเลยวุ้ย^_^”เขาทำท่าล้อเลียนฉัน ฉันก็มองค้อนเขาและยกแขนขึ้นมากอดอก “มาทำอะไรที่นี้อ่ะ?”อยู่ดีๆเขาก็เอ่ยถามฉัน “แล้วนายล่ะมาทำอะไร?” “ผมถามคุณก่อนนะคุณก็ต้องตอบผมก่อนดิ” “พ่อฉันมารับตำแหน่งที่นี้” “รับตำแหน่ง?”เขาทวนคำตอบฉันพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง “ก็พ่อฉันเป็นท่านนายกรัฐมนตรีน่ะสิ!”ฉันกระแทกเสียงใส่เขาไป เขาก็หน้าเหวอมองหน้าฉันด้วยความตกใจ “ทำไม พ่อฉันเป็นหนึ่งในศัตรูของนายรึไง?”ฉันถามเขาไป เขาก็จ้องมองหน้าฉันตาไม่กระพริบ ฉันก็มองหน้าเขาพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง “เธอชื่อซาโยโกะจังอย่างงั้นเหรอ?” “ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”ฉันเอ่ยกวนเขาไป “พ่อเธอชื่ออะไร?” “เอ้าอีตานี่ถามแปลกๆก็พ่อฉันเพิ่งจะได้รับการเลือกตั้งขึ้นเป็นนายกจะให้ชื่ออะไรล่ะย่ะ!”ฉันก็โวยใส่เขาและในจังหวะนั้นฉันเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้ “หาตัวนังซาโยโกะให้เจอ มีคำสั่งให้จับเป็น!”เสียงเหี้ยมเกรียมตะโกนดังลั่นทำให้ฉันหันไปชะเง้อคอมองหาต้นเสียงเพราะรู้สึกเหมือนเขาจะเรียกชื่อฉันไม่ใช่เหรอไง แต่ร่างของฉันก็โดนกระชากลงไปบนร่างของผู้ชายคนนั้นอย่างไว พรึบ “ทำอะอื้อออ”ฉันเบิกตาโพรงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อริมฝีปากของฉันถูกอีตาบ้านี่บดขยี้อย่างรุนแรงมือทั้งสองข้างของฉันก็ทุบตีลงไปบนแผ่นหลังของเขาหลายตุบยิ่งฉันทุบเขาแรงมากขึ้นเท่าไหร่อีตาบ้านี่ก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากฉันแรงมากขึ้นเท่านั้น ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย! “เห้ยอะไรของเด็กสมัยนี้ว่ะ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลย!”เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ฉันกำลังจะหันหน้าไปขอความช่วยเหลือ “อื้อออออออ่ยโอออ” “จ๊วฟฟฟ จ๊วฟฟฟฟ”อีตาบ้านี่มันดูดริมฝีปากฉันแรงขึ้นแถมยังส่งลิ้นสากๆของเขาเข้ามาในโพรงปากฉันด้วยอีกน่ะ ต้นฝนจะบ้าตาย ตุ๊บๆๆๆ “รุนแรงจริงๆเว้ยฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะชอบใจของคนปริศนาพวกนั้นเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันทุบกำปั้นลงไปบนแผ่นหลังของอีตาบ้านี่หนักขึ้น “ไปเว้ย!เดี๋ยวนายจะด่าเอา!” “เอ่อใช่ๆๆ!” “นี่เป็นโอกาสทองเลยน่ะเว้ยที่เราจะได้ตัวนังคุณหนูนั้น!” ตึกๆๆๆๆ เสียงพูดคุยหายลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งไปทางอื่น “อ่ออยย!!”คราวนี้ฉันดึงกลุ่มผมนิ่มๆของอีตาบ้านี่อย่างแรงและออกแรงกระชากให้เขาปล่อยริมฝีปากฉัน พรึบ “เพลี้ยย!” “ตบผมทำไมเนี่ย?”เขาหันหน้ากลับมาเอ่ยถามฉันพร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มตัวเองที่โดนฉันตบหลังจากที่เขาปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสละ “จูบแรกของฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!” “จะแหกปากทำไมเดี๋ยวพวกมันก็มาหรอก!!จูบแรกของคุณคนเดียวซะเมื่อไหร่กัน”เขาพูดดุฉันเสียงดังแต่ประโยคหลังฉันได้ยินไม่ค่อยชัดว่าเขาพูดว่าอะไร “เห้ย!นั้นมันอยู่นั้น!!” “นั้นไง ซวยแล้วไหมล่ะ!!” “ก็ใครใช้ให้นายจูบฉันเล่า!!” “ผมช่วยคุณน่ะ!” “ช่วยอะไร!!” “จับมัน!!” “หนีเร็ว!!”เขาพูดเสร็จก็คว้ามือฉันออกวิ่งอย่างไว ฉันก็มองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งนำฉันอยู่ ทำไมฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาหลบอยู่ข้างหลังแผ่นหลังกว้างๆนี่น่ะ น่าจะอบอุ่นน่าดู^_^
Latest chapter
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่100(THEEND)
“ค่ะ^_^”ฉันกับพ่อก็ยิ้มให้กันและเราทั้งหมดก็ทานข้าวกันไปพลางคุยกันไปอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะรอยยิ้มของทุกคนคือสิ่งที่สวยงามและมีความสุขทำให้ฉันรักที่นี้และอยากอยู่ที่นี้ไม่อยากไปไหนอีกแล้ว “ผมกับซาโยโกะจังขอตัวก่อนนะครับ”พี่ซาโนะเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นยืนพร้อมกับจับมือของฉันฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ ทุกคนยังทานข้าวไม่เสร็จเลยนะ“ไปไหนคะ?”ฉันเอ่ยถามเขาไปอย่างสงสัยพลางหัรกลับไปมองพ่อของฉัน ท่านก็ยิ้มอบอุ่นและพยักหน้าอนุญาตให้ฉันไปกับซาโนะ“ไปเถอะครับนะ”“ไปเถอะลูก”พ่อมิซานว่าพลางยิ้มแย้มให้ฉัน ฉันก็พยักหน้าและยอมลุกขึ้นยืนและหันไปก้มหัวให้ทุกคนเพื่อขออนุญาตและเดินตามหลังของมิซาโนะออกมาจากที่ทานอาหารตรงนั้น เขาพาฉันเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงริมหาดทรายและเขาก็หยุดลงพร้อมกับหันมามองหน้าฉันและเอื้อมมือมาจับมือฉันอีกข้างไปกุมไว้“พี่คิดว่าพี่เอาเปรียบโยโกะจังมามากแล้ว…คือพี่อยากจะ”พี่ซาโนะเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงกระตุกๆ ฉันก็มองหน้าเขาอย่างสงสัยจนคิ้วของตัวเองจะผูกกันเป็นปมแล้ว เขาเอาเปรียบอะไรฉัน“คือพี่อยากจะขอซาโยโกะจังแต่งงานให้ถูกต้องตามกฎหมายและจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตาม
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่99
“ปลายฟ้ามึง!!”เสียงตวาดอย่างดุดันของคนที่คุ้นหูฉันดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตกใจรีบลืมตาตื่นและผุดลุกขึ้นนั่งอย่างอัตโนมัติและถอดแว่นกันแดดออกทันทีเมื่อเห็นพี่ริวอุ้มเรียวซังลูกชายของเขาและวิ่งมาอย่างไวด้วยสีหน้าบูดบึ้งโดยที่เรียวซังยิ้มร่าหัวเราะออกมาอย่างสนุกเขาแหละมีบอดี้การ์ดถือร่มคันใหญ่วิ่งตามหลังพี่ริวแทบไม่ทัน“ว๊ายริว!!”พี่ปลายฟ้ารีบหันกลับไปมองพี่ริวและเอ่ยออกมาอย่างตกใจที่เห็นพี่ริวยืนอยู่ด้านหลังเธอ“เออ!ก็ผัวมึงไง!!”พี่ริวตะโกนเสียงดังใส่พี่ปลายฟ้าจนร่างของพี่ปลายฟ้าสั่นสะท้านฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธหรือเธอกลัวกันแน่ ฉันรีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปคุยกับพี่ริวไม่ให้เขาโกรธพี่ปลายฟ้าแต่แล้วร่างของฉันก็โดนใครสักคนโอบเอวบางและกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างไวพรึบ โพล๊ะ“พะพี่ซาโนะ!”ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนนั้นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนนั้นคือสามีสุดหล่อของฉันเอง เขาค่อยๆถอดแว่นกันแดดสีดำออกฉันก็พบกับแววตาดุๆของเขา วันนี้พี่ซาโนะหล่อจัง เขาไม่ได้ใส่เสื้อโชว์ท่อนบนเปลือยเปล่าที่เต็ทไปด้วยรอยสักโชว์ซิกแพคแน่ๆของเขาและเขาก็สวมกางเกงสีแดงขาสั้นแค่หัวเข่า หน้าอกของฉันเบียดเสียดอยู่กับแผงอกสุดแกร่งของเขาและหน้าผ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่98
เกาะส่วนตัวของซานโต้คฤหาสน์….13:00น.ต้นฝน ซาโยโกะจัง….“เป็นยังไงบ้างคะดีขึ้นรึยังซาโยโกะจัง?”เสียงหวานๆของพี่ปลายฟ้าทำให้ฉันที่ลืมตาตื่นต้องหันไปมองเธอและยิ้มให้เธอ พยาบาลประจำตัวคนสวยของฉัน^_^“ดีขึ้นมาแล้วค่ะที่นี้วิวสวยจังเลยนะคะ^_^”ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมองออกไปนอกหน้าต่างบานกระจกใสเพื่อมองนำ้ทะเลสีฟ้าครามสวยสดใสพื้นทรายขาวละเอียดมองแล้วโคตรจะมีความสุขเลย“ท่านนายกกำลังเดินทางมานะคะน่าจะมาถึงตอนเย็นพอดี^_^”พี่ปลายฟ้าว่าพลางตรวจร่างกายของฉันอีกรอบ ตัวของฉันไม่มีบาดแผลอะไรนอกจากแผลที่คิของฉันที่ถูกฮามิโกะใช้มีดบาดคอของฉันดีที่เข้าไม่ลึกมากไม่งั้นฉันคงตายไปแล้วล่ะ ส่วนร่างกายของฉันก็ได้รับผลข้างเคียงของยาที่ฮามิโกะฉีดให้ฉันแค่นั้น ฉันรู้สึกเหมือนขาและแขนไม่ค่อยมีแรงคุณหมอบอกว่าน่าจะเป็นผลกระทบของยาน่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพักผ่อนเยอะๆร่างกายก็จะคืนสู่สภาพเดิมเอง“อาจารย์ภามเสียแล้วเหรอคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่ปลายฟ้าไปอย่างสงสัยเพราะเมื่อเช้าฉันได้ยินซาโนะคุยกับพี่ริวเรื่องการตายของอาจารย์ภามและพ่อของเขารวมไปถึงฮามิโกะที่โดนตำรวจจับกุมตัวได้ที่สนามบินพร้อมกับมินตราสองคนนั้นกำลังจะหนีออกจาก
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่97
“คุณพ่อเอาตัวคุณโยโกะไปไว้ที่ไหน!!”เสียงของภามทั้งเสียงดังและดุดันจนทำให้คนรอบข้างพากันตกใจกับอารมณ์ที่โกรธรุนแรงของภาม ฮิเรนเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมามองหน้าภาม “ผู้หญิงของแกหายแล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉัน?”ฮิเรนเอ่ยถามภามไปพลางไหวไหลเล็กน้อยนั้นยิ่งทำให้ภามมั่นใจ ว่าฮิเรนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่นอน พรึบ “ผมยอมคุณพ่อมาหลายเรื่องแต่เรื่องนี้ผมจะไม่ยอม!!”ภามเดินไปตบมือทั้งสองข้างลงไปบนโต๊ะไม่ตรงหน้าของฮิเรนทำให้ฮิเรนไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ภามกล้าตวาดเสียงใส่เขา “แกต้องการอีนางนั้นมากกว่าตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ของแกงั้นเหรอ?”ฮิเรนลุกขึ้นและตบมือลงไปบนโต๊ะเสียงดังไม่แพ้ของภามและเอ่ยภามไป ทั้งคู่จ้องหน้ากันแววตาของภามสั่นไหวซึ่งผิดกับแววตาของฮิเรนที่มีทั้งความโลภและความโกรธมากมายอยู่ในนั้น “ใช่!”ภามตอบฮิเรนไปด้วยนำ้เสียงหนักแน่น “แกมันโง่!!”ฮิเรนว่าภามแววตาของเขาจ้องมองไปที่ภามอย่างผิดหวังและโกรธแค้น ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่ได้ความเลวจากเขาไปอย่างเยอะๆ “พ่อไม่เคยมีความรัก..พ่อไม่มีวันเข้าใจ”ภามเอ่ยบอกผู้เป็นพ่อที่เขาทั้งรักและเคารพอย่างแผ่วเบา เขาหมดสิ้นทุกอย่างแล้วในวันนี้ “ใช่เพราะฉัน
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่96
บ้านพักของ ฮามิโกะจังภาคใต้ ของประเทศญี่ปุ่น…ต้นฝน ซาโยโกะจัง…“หึ!”เสียงแค่นหัวเราะอย่างสะใจของฮามิโกะดังขึ้นหลังจากที่เธอหันไปมองเวลาของนาฬิการะเบิดที่ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที เธอค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างของฉันที่นอนมองเธอด้วยลมหายใจรวยรินเพราะตอนนี้ร่่งกายและระบบประสาทของฉันไม่ทำงานไม่สั่งการอะไรแล้ว“ฉันคงต้องไปแล้วนะ…เธอคงจะต้องอยู่คนเดียว^_^”“ฮ่ะๆๆๆๆ”ฮามิโกะหัวเราะเสียงดังสนั่นราวกับคนที่เสียสติ ฉันจึงค่อยๆหลับตาลงและฟังเสียงรองเท้าของเธอกระทบกับพื้นเสียงรองเท้าของเธอดังไกลออกไปและในโสตประสาทของฉันก็ได้ยินแค่เพียงเสียงเดินถอยหลังของนาฬิกาดิจิตอลนี้ ฉันคงจะตายจริงๆแล้วสินะ‘ลาก่อนค่ะทุกคน’พรึบ“นายหญิงครับ”“นายหญิงซาโยโกะ!”เสียงเรียกฉันพร้อมกับเเรงเขย่าร่างของฉันอย่างเบาๆจึงทำให้ฉันค่อยๆลืมตามองไปที่บุคคลที่ฉันไม่เคยเห็น เขาสวมชุดคล้ายพวกนินจาเสื้อคลุมแขนยาวกางเกงขายาวและผ้าโพกหัวนั้นสีดำสนิทฉันเห็นได้เพียงแค่แววตาของเขา“รีบไปจากที่นี้เถอะครับผมมาช่วย”เขาว่าพลางไม่รอคำอนุญาตจากฉัน เขารีบอุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าหญิง และรีบพาฉันเดินออกมาจากห้องนี้โดยที่การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ฉัน
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่95
(เขตภาคใต้ครับอยู่แถบชานเมืองที่เราเจอรถคอนเทนเนอร์จอดอยู่ขับรถตรงไปเรื่อยๆอีกห้ากิโลเมตรจะเจอกับจุดที่จับสัญญาณโทรศัพท์ของนายหญิงได้ครับ)“ขอบใจมาก”“รอคำสั่งจากฉัน…ฉันจะไปที่นั้นก่อน”ผมเอ่ยบอกปลายสายอย่างรัวเร็วและกดวางสายซาต้าทันที และรีบเดินไปขึ้นรถของผมอย่างไว“เดี๋ยวฉันขับเองนายไปนั่งเถอะ”ผมเอ่ยสั่งคิงะพลางทำมือบอกเขาโดยที่ผมเปิดประตูรถสปอร์ตฝั่งคนขับแล้ว คิวะพยักหน้าเข้าใจและเดินไปขึ้นฝั่งคนนั่งเมื่อเขาขึ้นรถเสร็จผมก็ใส่เกียร์และเหยียบคันเร่งอย่างเร็วเพื่อไปที่นั้นอย่างไว ตลอดเส้นทางที่ผมขับไปมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เดจาวูคือเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว“มีอะไรรึเปล่าครับนาย?”คิวะเอ่ยถามผมด้วยนำ้เสียงเป็นห่วง เขาคงจะแปลกใจที่ผมลดเหยียบคันเร่งลง ผมหันไปมองหน้าคิวะ“เส้นทางนี้เหมือนฉันเคยมา”ผมบอกคิวะไปและพยายามนึกคิดให้ออกว่าผมเคยมาได้ยังไง เพราะที่ภาคใต้นี่ไม่ใช่เขตของซานโต้และโกมะแต่เป็นของชิโร่ ทาโมโต้ใช่แล้ว ผมเคยมาที่นี้เมื่อปีที่แล้ว “ฮามิโกะเป็นลูกสาวของชิโร่!!”ผมเบิกตาโตขึ้นและพูดออกมาอย่างเพิ่งนึกออกใช่ ผมลืมเธอคนนี้ไปได้ยังไง “เช็กให้ฉันหน่อยว่าบ้านของฮามิโกะ
You may also like
ใคร่รักมาเฟีย
โนเนจัง4.5K viewsพิศวาสมาเฟียเถื่อน NC+++
ซากิระ5.8K viewsROARING LION | ใต้เงาราชสีห์
อยู่ในตะเกียงแก้ว11.0K viewsสาวใช้มาเฟียตาบอด
ceres14.2K viewsBad Dindan สัญญารักใต้เงามาเฟียร้าย
Story ปลายตะวัน5.6K viewsBAD (LOST) LOVE ทวงรักนางร้าย
Badstyle_1.9K viewsทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน
Sainam.สายน้ำ3.0K viewsลวงรัก แรงแค้น
นรินทร์ลดา2.0K views
