Mag-log inShare
ตอนที่10
Huling Na-update:
2025-04-01 22:22:11“ผมขอโทษ”เขาเอ่ยขอโทษฉันด้วยนำ้เสียงที่รู้สึกผิดจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันบอกเขาพลางอย่างไม่สนใจ ถ้ามันคิดจะปล้ำฉันน่ะ ฉันจะกระทืบน้องชายมันให้สูญพันธุ์ไปเลยคอยดู “ไม่เป็นไร?”เขามองหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ “แล้วทำไมล่ะ หรือว่านายอยากให้ฉันโกรธนาย” “ก็ไม่อ่ะ ผมมีศัตรูก็เยอะพอตัวอยู่แล้วอยากจะหาพันธมิตรบ้าง”เขาบอกฉันพลางเอนแผ่นหลังพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ตัวเดียวกับฉัน นำ้เสียงของเขาฟังดูเหนื่อยๆ “นายไม่มีเพื่อนหรือไง?” “ไม่อ่ะ แล้วคุณล่ะ?”เขาตอบฉันและถามฉันกลับเขาเหลือบตามามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขาและยิ้มขำๆออกมา “มีสิ เพื่อนฉันเยอะแยะแต่ไม่ได้อยู่ที่นี้” “เออจริงสินะ คุณเป็นคนไทยนี้น่า” “ใช่แล้วคุณล่ะ?เป็นลูกครึ่งเหรอ?” “เปล่าหรอก พ่อแม่ผมก็เป็นคนญี่ปุ่นทั้งคู่แต่พอดีพ่อผมมีภรรยาลองเพราะท่านอยากมีลูกสาวและท่านก็ไปมีภรรยาเป็นคนไทยผมจึงมีน้องสาวเป็นคนไทยแต่ธุรกิจของผมมันอันตรายเกินไปน่ะที่จะพาน้องสาวมาอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยกันผมเลยต้องไปญี่ปุ่นกลับไทยอยู่บ่อยๆเลยทำให้ผมพูดภาษาไทยได้คล่อง”เขาบอกฉันมาเหมือนเขาอยากจะระบายความในใจกับใครสักคน “แต่ชีวิตคุณก็น่าจะมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ?” “ก็ใช่น่ะ แต่มันก็เหมือนขาดอะไรบางอย่างไปอยู่ดี”เขาพูดเสร็จเขาก็เงียบไปฉันจึงหันหน้าไปมองหน้าเขาก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่ ใบหน้าที่หล่อไร้ที่ติขาวใสไม่มีริ้วรอยไม่รอบแผลเป็นริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่ไม่ต้องแต่งเติม เป็นโครงหน้าที่เพอร์เฟคที่สุด “แล้วคุณล่ะ มาทำอะไรที่นี้?”เขาถามฉันทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองฉัน “เล่ามาเถอะยังไงๆพอพ้นคืนนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี”เขาพูดออกมา ฉันก็คิดตามใช่เดี๋ยวพอพ้นวันนี้ไปเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี “นั้นสิเนอะ^_^” “อืม” “พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นแต่ไปพบรักกับแม่ฉันที่ประเทศไทยและท่านทั้งสองก็ตกลงที่จะแต่งงานอยู่กินกันที่ประเทศไทยและมีฉันเกิดมาแต่พอฉันได้สิบขวบพ่อกับแม่ก็หย่ากันและเขาก็ทิ้งให้ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนฉันต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย” “น่าเหนื่อยจริงๆ”เขาบอกฉันอย่างคนที่เห็นใจฉัน ฉันก็อมยิ้มและเริ่มเล่าต่อ “ใช่ ฉันเหนื่อยมากจริงๆแหละและพอฉันอายุสิบแปดแม่ก็มีสามีและที่บัดซบไปกว่านั้นคือแฟนใหม่และลูกชายของแฟนใหม่แม่ฉันจ้องจะปล้ำฉันทั้งสองคนเลย” “เห้ยจริงดิ!”ที่นี้หมอนี่ลืมตาตื่นมาจ้องมองหน้าฉันอย่างตกใจ “คุณไปอ่อยเขารึเปล่า?” “นี่นาย!”ฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรงชี้หน้าเขาด้วยความไม่พอใจ “ขอโทษๆผมล้อเล่น^_^”เขายกมือสองข้างขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ “ไม่เล่าแล้ว!” “เล่าเหอะ ผมอยากฟัง”เขามองมาที่ฉันพลางทำสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจริงๆนั้นแหละ “แล้วตกลงเขาสองคนพ่อลูกปลุกปล้ำคุณได้ป่ะ?” “นี่นาย!!!” “พอโกรธแล้วสรรพนามเปลี่ยนทันทีเลยวุ้ย^_^”เขาทำท่าล้อเลียนฉัน ฉันก็มองค้อนเขาและยกแขนขึ้นมากอดอก “มาทำอะไรที่นี้อ่ะ?”อยู่ดีๆเขาก็เอ่ยถามฉัน “แล้วนายล่ะมาทำอะไร?” “ผมถามคุณก่อนนะคุณก็ต้องตอบผมก่อนดิ” “พ่อฉันมารับตำแหน่งที่นี้” “รับตำแหน่ง?”เขาทวนคำตอบฉันพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง “ก็พ่อฉันเป็นท่านนายกรัฐมนตรีน่ะสิ!”ฉันกระแทกเสียงใส่เขาไป เขาก็หน้าเหวอมองหน้าฉันด้วยความตกใจ “ทำไม พ่อฉันเป็นหนึ่งในศัตรูของนายรึไง?”ฉันถามเขาไป เขาก็จ้องมองหน้าฉันตาไม่กระพริบ ฉันก็มองหน้าเขาพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง “เธอชื่อซาโยโกะจังอย่างงั้นเหรอ?” “ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”ฉันเอ่ยกวนเขาไป “พ่อเธอชื่ออะไร?” “เอ้าอีตานี่ถามแปลกๆก็พ่อฉันเพิ่งจะได้รับการเลือกตั้งขึ้นเป็นนายกจะให้ชื่ออะไรล่ะย่ะ!”ฉันก็โวยใส่เขาและในจังหวะนั้นฉันเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้ “หาตัวนังซาโยโกะให้เจอ มีคำสั่งให้จับเป็น!”เสียงเหี้ยมเกรียมตะโกนดังลั่นทำให้ฉันหันไปชะเง้อคอมองหาต้นเสียงเพราะรู้สึกเหมือนเขาจะเรียกชื่อฉันไม่ใช่เหรอไง แต่ร่างของฉันก็โดนกระชากลงไปบนร่างของผู้ชายคนนั้นอย่างไว พรึบ “ทำอะอื้อออ”ฉันเบิกตาโพรงขึ้นด้วยความตกใจเมื่อริมฝีปากของฉันถูกอีตาบ้านี่บดขยี้อย่างรุนแรงมือทั้งสองข้างของฉันก็ทุบตีลงไปบนแผ่นหลังของเขาหลายตุบยิ่งฉันทุบเขาแรงมากขึ้นเท่าไหร่อีตาบ้านี่ก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากฉันแรงมากขึ้นเท่านั้น ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย! “เห้ยอะไรของเด็กสมัยนี้ว่ะ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลย!”เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ฉันกำลังจะหันหน้าไปขอความช่วยเหลือ “อื้อออออออ่ยโอออ” “จ๊วฟฟฟ จ๊วฟฟฟฟ”อีตาบ้านี่มันดูดริมฝีปากฉันแรงขึ้นแถมยังส่งลิ้นสากๆของเขาเข้ามาในโพรงปากฉันด้วยอีกน่ะ ต้นฝนจะบ้าตาย ตุ๊บๆๆๆ “รุนแรงจริงๆเว้ยฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะชอบใจของคนปริศนาพวกนั้นเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันทุบกำปั้นลงไปบนแผ่นหลังของอีตาบ้านี่หนักขึ้น “ไปเว้ย!เดี๋ยวนายจะด่าเอา!” “เอ่อใช่ๆๆ!” “นี่เป็นโอกาสทองเลยน่ะเว้ยที่เราจะได้ตัวนังคุณหนูนั้น!” ตึกๆๆๆๆ เสียงพูดคุยหายลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งไปทางอื่น “อ่ออยย!!”คราวนี้ฉันดึงกลุ่มผมนิ่มๆของอีตาบ้านี่อย่างแรงและออกแรงกระชากให้เขาปล่อยริมฝีปากฉัน พรึบ “เพลี้ยย!” “ตบผมทำไมเนี่ย?”เขาหันหน้ากลับมาเอ่ยถามฉันพร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มตัวเองที่โดนฉันตบหลังจากที่เขาปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสละ “จูบแรกของฉันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!” “จะแหกปากทำไมเดี๋ยวพวกมันก็มาหรอก!!จูบแรกของคุณคนเดียวซะเมื่อไหร่กัน”เขาพูดดุฉันเสียงดังแต่ประโยคหลังฉันได้ยินไม่ค่อยชัดว่าเขาพูดว่าอะไร “เห้ย!นั้นมันอยู่นั้น!!” “นั้นไง ซวยแล้วไหมล่ะ!!” “ก็ใครใช้ให้นายจูบฉันเล่า!!” “ผมช่วยคุณน่ะ!” “ช่วยอะไร!!” “จับมัน!!” “หนีเร็ว!!”เขาพูดเสร็จก็คว้ามือฉันออกวิ่งอย่างไว ฉันก็มองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งนำฉันอยู่ ทำไมฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาหลบอยู่ข้างหลังแผ่นหลังกว้างๆนี่น่ะ น่าจะอบอุ่นน่าดู^_^
Pinakabagong kabanata
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่84
“ไม่รู้สิคะคงไม่ใช่พวกคุณๆ”มาม่าซังออกความคิดเห็นเพราะว่าถ้าเป็นสองคนนั้นจะไมาเคาะประตูแอดดด“มีผู้ชายมาขอพบนายหญิงครับ…เขาบอกว่าเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาลัยซาโต้ม่ะครับ”ชายชุดดำที่เป็นคนของมิซาโนะเปิดประตูเข้ามารายงานฉัน ฉันก็พยักหน้านึกออกทันทีว่าใคร ก็หนึ่งในหมากของเกมส์นี้ไง^_^“ให้เขาเข้ามาได้^_^”ฉันเอ่ยอนุญาตไปคนของมิซาโนะก็โค้งตัวให้ฉันอย่างนอบน้อมและเดินออกจากห้องไป“จะดีเหรอคะ?”มาม่าซังเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วงและเป็นกังวล“ไม่เป็นไรหรอกคะเขาคือคนที่จะทำให้ธุรกิจของคุณพ่อและพี่ซาโนะเจริญรุ่งเรืองนะคะ^_^”ฉันตอบมาม่าซังไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส จนมาม่าซังพยักหน้าให้ฉันเพราะเชื่อในคำโกหกของฉัน ธุรกิจจะเจริญรุ่งเรืองได้ยังไงล่ะในเมื่อพ่อกับซาโนะจะโค่นล้มตระกูลทาโมโต้น่ะแอดดดด“เชิญครับ”เสียงแข็งกระด้างแต่เป็นคำพูดเชื้อเชิญทำให้ร่างสูงโปร่งสง่าของอาจารย์ภามพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาวในมือเดินเข้ามาในห้องเขาเห็นฉันที่นั่งอยู่บนเตียงนอนคนไข้ก็ยิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขาช่างน่าหลงใหลเอ้ยๆไม่ได้ใครจะน่าหลงใหลนอกจากอีตาซาฉันไม่ได้!!ก็ทำไงได้ล่ะก็อาจารย์ภามเขาคือรักแรกพบอของฉันนี่น่า“ขอ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่83
ต้นฝน ซาโยโกะจัง…… “เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง”ฉันพึมพำขึ้นและค่อยๆหันตัวกลับมาอีกทางหลังจากที่พ่อมิซานและซาโนะเดินไปยังห้องพักที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้เป็นโซนของคนมาเฝ้าได้พักผ่อนกันแล้วสองคนนั้นนั่งจิบนำ้ชาและคุยกันเสียงเบาซึ่งฉันไม่ได้ยินแต่ฉันก็พอจะเดาเกมส์ได้แล้วว่าที่พ่อมิซานอยากให้ฉันช่วยซาโนะคือเรื่องอะไร พรึบ ฉันเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาและกดพิมพ์ข้อความหาอาจารย์ภามทันทีเพื่อทำตามแผนของตัวเอง ซาโยโกะจัง:ถึงบ้านรึยังคะอาจารย์? ฉันรอข้อความตอบกลับของอาจารย์ภามอยู่สักพักเขาก็ส่งข้อความกลับมา มามาโต้คุง:ถึงแล้วครับ…เพิ่งถึงเมื่อกี้เลย^_^ ซาโยโกะจัง:ที่พักของมหาลัยเหรอคะ? ฉันแกล้งถามคำถามที่ฉันเองก็พอจะเดาได้ว่าเขาอยู่ไหนและฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้เพราะดูเหมือนอาจารย์ภามจะไม่รู้จักพ่อของฉันน่ะว่าท่านเคยรู้จักกับพ่อของเขาและรู้จักเขา มามาโต้คุง:ครับ…ยังไม่นอนอีกเหรอครับ? อาจารย์ภามตอบฉันกลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้มีพิรุธสินะ เขาฉลาดมากจริงๆการที่จะคุยกับเขาเพื่อหลอกถามเขาคงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันคงต้องหาวิธีอื่นสินะ ซาโยโกะจัง:ค่ะ….ยังไม่ค่อยง่วงเพร
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่82
มิซาโนะ ซานโต้….“ภามเป็นลูกชายของฮิเรนเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามพ่อมิซานไปอย่างสงสัย งั้นแสดงว่าสิ่งที่ผมคาดเดาไว้ก็เป็นความจริงเพราะหลายครั้งที่ผมให้คนไปสืบประวัติภามมาแต่ก็ไม่ได้ข้อมูลจริงกลับมาเลยสักครั้งและชื่อภามนี่คือชื่อที่สี่ของเขาตามทะเบียนราษฎร์ของประเทศไทยไม่ปรากฏนามบิดาและมารดา“ใช่…พ่อเคยรู้จักกับฮิเรนมาก่อนเลยเคยเห็นภามและพอพ่อได้มาเจอตัวภามอีกครั้งตอนที่เขาขับรถผ่านเส้นทางนั้นและมาช่วยพ่อกับโยโกะจังพ่อก็จำได้ทันที”พ่อมิซานเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ามั่นใจ เขาเอารูปที่อยู่ในสมาร์ทโฟนของเขาออกมาให้พบดู บุคคลในรูปคือภามจริงๆและบุคคลที่ทำให้ผมตกใจไปกว่านั้นคือผู้หญิงที่ยืนข้างๆภามเธอคือผู้หญิงที่แสนจะคุ้นตาผมและเคยอยู่ในความทรงจำและหัวใจของผมเธอคือมินตราอย่างงั้นเหรอพวกเขาเป็นอะไรกัน“และคนนี้เธอเป็นน้องสาวของภาม”พ่อมิซานตอบข้อข้องใจให้ผม ผมก็พยักหน้าและยิ้มให้ท่านเป็นการเข้าใจและผู้หญิงอีกคนที่ผมเพิ่งจะเคยเจอเธอแต่ผมก็จำเธอได้แม่นเพราะเธอคือคนที่ทำร้ายซาโยโกะจังของผม เธอไม่หวังดี“คนนี้เป็นเพื่อนของโยโกะเหรอเห็นเธอบอกพ่อแบบนี้?”ท่านมิซานเอ่ยถามผมพลางชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงอีกคนในรูปที่ยืนอย
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่81
“เขาคือคนที่มาช่วยเราไงคะ”ฉันตอบพ่อไปเพราะปลายนิ้วของท่านชี้ไปที่รูปของอาจารย์ภาม พ่อก็มองหน้าฉัน“และลูกรู้จักกับบุคลอื่นที่อยู่ในรูปนี่อีกไหม?”ฉันก็มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และชี้นิ้วไปที่รูปของฮามิโกะที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายข้างๆผู้ชายที่นั่งคู่อยู่กับฮิเรน“คนนี้เพื่อนรักของหนูค่ะ…เธอชื่อฮามิโกะจัง..ไว้ว่างๆหนูจะพาเธอมาพบพ่อนะคะ^_^”ฉันเอ่ยบอกพ่อไปพลางยิ้มให้พ่อไปด้วย เพราะฮามิโกะคือเพื่อนคนแรกที่ฉันมาอยู่ที่ประเทศนี้และเธอก็เป็นคนแรกที่เข้ามาทำความรู้จักกับฉันและขอเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันได้เธอคอยแนะนำอะไรหลายๆอย่างให้ เธอช่างดีกับฉันจริงๆ“และคนนี้คือคนที่อีตาซาโนะเคยชอบค่ะพ่อ!”ฉันชี้นิ้วลงไปบนหน้าของนางเอกเอวีอย่างแรงจนฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากพ่อของฉันที่ยืนเหนือฉัน ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าท่านและหรี่ตามองท่านที่ท่านหัวเราะฉัน เขาก็หยุดหัวเราะเปลี่ยนมาอมยิ้มแทน“เธอคนนี้คืออดีตของเขาลูกแต่หนูคือปัจจุบันของซาโนะนะ”“ปัจจุบันที่ไม่สนใจปล่อยให้คนอื่นเขาคิดถึง!”ฉันแขนขึ้นมากอดอกพลางจ้องมองไปที่หน้าจอมืดสนิทของโทรศัพท์ฉันที่ทันไร้เสียงเรียกเข้าจากเขาหรือแม้แต่ข้อความสักตัวอักษรยังไม่มี“พี่เ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่80
“ตอนนี้ท่านนายกและนายหญิงปลอดภัยดีกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในเครือของซานโต้นายหญิงบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้างเพราะขาของเธอถูกแรงกระแทกอัดเข้ากับเบาะที่นั่งคนขับและคาดว่ากระดูกน่าจะร้าวนะครับนาย…ส่วนท่านนายกปลอดภัยดี” “แล้วนี้น่ะเหรอที่จะไม่ให้ฉันไป?”ผมโวยใส่ซาต้า มันก็ยิ้มกว้างขึ้นและไหวไหล่เล็กน้อย “ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้นายไปที่โรงพยาบาลแต่ผมห้ามไม่ให้นายไปที่เกิดเหตุตั้งหากล่ะครับ^_^” “ผมได้ยินคนของท่านนายกพูดว่า….นายหญิงจะปลดนายออกจากคำแหน่งสามีด้วยนะครับ^_^” “ปลดได้ยังไงว่ะ!!”ผมโวยวายขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของไอ้ซาต้า มันก็ไม่ได้มีสีหน้าที่เคร่งเครียดเหมือนผมแต่มันกำลังทำหน้าสะใจอย่างมาก “เรื่องนี้นายริวอิจิจะต้องได้รับรู้^_^” “หยุดเลยไอ้ซาต้าห้ามติดต่อริวเด็ดขาดถ้างานยังไม่สำเร็จ!!”ผมยกมือชี้หน้าซาต้าพลางทำนำ้เสียงจริงจัง “ก็ได้ครับๆแต่ผมว่านายรีบไปทำคะแนนดีกว่านะครับ” “ทำไม?”ผมหันกลับไปมองหน้าไอ้ซาต้าอย่างสงสัย เรื่องทำคะแนนอะไรของมัน ผมไม่มีคู่แข่งซะหน่อยหรือว่ามีว่ะ? “เพราะบุคคลที่มาช่วยนายหญิงและท่านนายกในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายอยู่นั้นคือคือ….” “ค
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่79
โกดังใหญ่ซานโต้….มิซาโนะ ซานโต้…“นาย”“อะไร?”ผมหันหน้ากลับไปมองไอ้ซาต้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะผมไม่ได้เจอหน้าสุดที่รักของผมมาสองวันแล้วน่ะ“เราจะเฝ้าแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอครับนาย?”ไอ้ซาต้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ผมก็มองหน้ามันอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าหล่อใสไร้ที่ติของมันจ้องผมกลับมาด้วยสายตากวนโอ้ย“อืม….มีอะไรไหม?”“ผมก็เหงาๆบ้างอ่ะ”มันบอกผมอย่างมีพิรุธ ไอ้คำว่าเหงาของมันผมรู้ดีว่าคืออะไร“ถ้านายเห็นว่าความเหงาของนายมีค่ามากกว่าชีวิตของฉันก็เชิญนายตามสบายเลย”ผมพูดพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ซาต้าออกไปตามทางของตัวเอง มันก็ทำหน้าเบะปากและยกมือขึ้นเสยผมหน้าที่ทองอร่ามของมันอย่างที่คิดว่าเท่ห์สุดๆของมันนั้นแหละ“ผมไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกครับ…..เพราะนายสำคัญกับผมมากกว่าความเหงาของผมฃ^_^”ซาต้าเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงจังมันทำสายตาลึกซึ้งใส่ผมจนผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา“ไม่ต้องมองผมแบบนั้นหรอกครับนาย…ผมไม่แย่งนายไปจากนายหญิงที่แสนสวยของผมหรอกครับ^_^”ซาต้าว่าพลางยิ้มกว้างขึ้น ผมจริงสิผมลืมไปเลย“โทรศัพท์ฉันล่ะ?”ผมเอ่ยถามซาต้าไปมันก็เลิกทำหน้าตาทะเล้นและหันมามองหน้าผมอย่างไวและมันก็ยิ้มแหยๆส่งมาให้ผม
Maaari mong magustuhan
