เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่4
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-06 14:57:13คฤหาสน์ มิยาชิตะ
15:30น. ต้นฝน ซาโยโกะจัง... พรึบ ตุ๊บ ตั๊บ “หึ!”ฉันหัวเราะขึ้นหลังจากที่จัดการล้มบอดี้การ์ดคนที่สิบของพ่อได้สำเร็จ “เหอะนี่น่ะเหรอบอดี้การ์ดของท่านนายกรัฐมนตรี!”ฉันพูดขึ้นอย่างนึกสมเพชและเริ่มมองหาทางออกและก็พบกับประตูบานเหล็กข้างรั้วอันใหญ่ ฉันยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง ถ้าฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ชีวิตของฉันก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม! “เห้ย!คุณหนูจะหนีแล้ว!!”เสียงของลูกน้องคุณพ่อเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังฉัน ฉันจึงหันไปมองด้วยความตกใจและรีบวิ่งใส่เกียร์หมาไปยังประตูเหล็กดัดบานนั้นแต่เมื่อไปถึง แกร๊ก ตึงงๆๆๆๆ “ประตูล็อค!!”ฉันพูดขึ้นอย่างหัวเสียและเริ่มมองหาหนทางทางหนีทางอื่นแต่แล้วเมื่อรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าร่างของฉันโดนโอบล้อมไปด้วยชายชุดดำนับร้อยคนซะแล้วสิ “หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะคุณหนู”มาม่าซังเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าเป็นเชิงดุๆฉันจึงเบะปากใส่ท่านและเดินไปกอดแขนท่านอย่างออดอ้อน “คริๆๆ^_^”ฉันแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนมาม่าซังก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจในตัวฉันที่ดื้อรั้นแต่ทำไงได้ล่ะก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นี่น่า “ไปอาบนำ้แต่งตัวได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณท่านจะกิ้วเอานะคะ” “ค่ะ”ฉันจำใจตอบมาม่าซังไปและจำใจต้องเดินคอตกกลับขึ้นคฤหาสน์ไป “จะกลัวอะไรเดินตามคุณหนูไปสิ!”มาม่าซังเอ่ยสั่งชายชุดดำที่โดนฉันกระทืบไปด้วยน้ำเสียงดุๆ ฉันจึงหันไปกรีดรอยยิ้มให้คนพวกนั้นที่ทำสีหน้าหวาดกลัวฉัน ฉันจึงทำท่าบิดคอหักนิ้วไปมาด้วยความเมื่อยล้า นี่แค่หยอกนิดๆหน่อยๆเองนะ “คืนนี้เขาจะพาหนูไปไหนอีกคะมาม่าซัง?”ฉันเอ่ยถามมาม่าซังไปในขณะที่นั่งอยู่ในอ่างอาบนำ้กลางแจ้งขนาดใหญ่บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้สวยงามแล้ว “งานเลี้ยงแต่งตั้งท่านมิซานเป็นท่านนายกรัฐมนตรีค่ะ เพราะท่านมิซานเพิ่งจะได้รับการเลือกตั้งจากชาวเมืองเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมาและท่านยังต้องเดินทางไปขอบคุณชาวเมืองอีกด้วยนะคะ”มาม่าซังตอบออกมาพร้อมกับสายตาชื่นชมเมื่อพูดถึงคุณพ่อของฉัน ใช่แต่ฉันไม่นับเขาเป็นพ่อหรอกนะ พ่ออะไรทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อหนีไปหาความสุขสบายคนเดียว ปล่อยให้ฉันกับแม่ต้องทนลำบากมากันแค่สองคน อดมื้อกินมื้อแถมฉันยังเกือบจะโดนแฟนใหม่แม่ข่มขืนอีกนะ แต่ที่น่าจะเจ็บปวดที่สุดคือแม่ของฉันไม่เชื่อฉันว่าไอ้เลวนั้นมันคิดจะทำระยำกับฉัน ฉันโดนแม่ทั้งตบทั้งตีหาว่าฉันไปใส่ร้ายสามีของเขา พูดมาตั้งเยอะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยเนอะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อต้นฝน ชื่อจริงนางสาวหฤทัยนาศ พิมพ์ฤชัย ส่วนชื่อญี่ปุ่นไม่ต้องแนะนำนะ เพราะฉันไม่ชอบและฉันก็ไม่อยากมีสัญชาติเป็นคนญี่ปุ่นด้วย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบประเทศนี้ แต่ฉันแค่ไม่ชอบพ่อของฉัน ผู้ชายแบบนี้น่ะเหรอที่จะมาปกครองประเทศ ผู้ชายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อหนีมามีชีวิตที่สุขสบายคนเดียว หึ!และฉันก็เพิ่งจะมาอยู่ที่นี้ได้ไม่ถึงอาทิตย์แต่ทุกวันฉันก็จะหาทางหนีทุกครั้งที่มีโอกาส และที่ฉันเตะต่อยเก่งเพราะฉันทำงานอยู่ที่ค่ายมวยและเป็นนักชกหญิงมือเอกเลยนะ ฉันก็ลงชกหลายเวทีแล้วด้วย และที่สำคัญฉันชนะได้ที่หนึ่งเสมอมาเลยยังไงล่ะถ้าครั้งไหนฉันไม่โดนจ้างให้ล้มมวย “ลูกของพ่อวันนี้สวยสง่าไม่มีที่ติ ลูกสวยเหมือนแม่ของลูกจริงๆ^_^”ท่านมิซานเอ่ยชมฉันในขณะที่เราสองนั่งอยู่บนรถลีมูซีนสีขาวสุดหรูที่กำลังจะเดินทางไปยังงานเลี้ยงที่จัดไว้ต้อนรับท่านนายกรัฐมนตรี ฉันก็เบนหน้าจากวิวนอกหน้าต่างมองตรงไปยังเบื้องหน้าและใช้หางตามองไปที่ท่านมิซานที่วันนี้เขาแต่งตัวด้วยชุดสูทสีน้ำเงินพร้อมกับสวมเสื้อกั๊กที่สแกนคำว่ารักท่านมิซานเพื่อเอาใจชาวเมืองหึ!ผู้ชายสองหน้า
บทล่าสุด
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่84
“ไม่รู้สิคะคงไม่ใช่พวกคุณๆ”มาม่าซังออกความคิดเห็นเพราะว่าถ้าเป็นสองคนนั้นจะไมาเคาะประตูแอดดด“มีผู้ชายมาขอพบนายหญิงครับ…เขาบอกว่าเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาลัยซาโต้ม่ะครับ”ชายชุดดำที่เป็นคนของมิซาโนะเปิดประตูเข้ามารายงานฉัน ฉันก็พยักหน้านึกออกทันทีว่าใคร ก็หนึ่งในหมากของเกมส์นี้ไง^_^“ให้เขาเข้ามาได้^_^”ฉันเอ่ยอนุญาตไปคนของมิซาโนะก็โค้งตัวให้ฉันอย่างนอบน้อมและเดินออกจากห้องไป“จะดีเหรอคะ?”มาม่าซังเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วงและเป็นกังวล“ไม่เป็นไรหรอกคะเขาคือคนที่จะทำให้ธุรกิจของคุณพ่อและพี่ซาโนะเจริญรุ่งเรืองนะคะ^_^”ฉันตอบมาม่าซังไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส จนมาม่าซังพยักหน้าให้ฉันเพราะเชื่อในคำโกหกของฉัน ธุรกิจจะเจริญรุ่งเรืองได้ยังไงล่ะในเมื่อพ่อกับซาโนะจะโค่นล้มตระกูลทาโมโต้น่ะแอดดดด“เชิญครับ”เสียงแข็งกระด้างแต่เป็นคำพูดเชื้อเชิญทำให้ร่างสูงโปร่งสง่าของอาจารย์ภามพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาวในมือเดินเข้ามาในห้องเขาเห็นฉันที่นั่งอยู่บนเตียงนอนคนไข้ก็ยิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขาช่างน่าหลงใหลเอ้ยๆไม่ได้ใครจะน่าหลงใหลนอกจากอีตาซาฉันไม่ได้!!ก็ทำไงได้ล่ะก็อาจารย์ภามเขาคือรักแรกพบอของฉันนี่น่า“ขอ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่83
ต้นฝน ซาโยโกะจัง…… “เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง”ฉันพึมพำขึ้นและค่อยๆหันตัวกลับมาอีกทางหลังจากที่พ่อมิซานและซาโนะเดินไปยังห้องพักที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้เป็นโซนของคนมาเฝ้าได้พักผ่อนกันแล้วสองคนนั้นนั่งจิบนำ้ชาและคุยกันเสียงเบาซึ่งฉันไม่ได้ยินแต่ฉันก็พอจะเดาเกมส์ได้แล้วว่าที่พ่อมิซานอยากให้ฉันช่วยซาโนะคือเรื่องอะไร พรึบ ฉันเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาและกดพิมพ์ข้อความหาอาจารย์ภามทันทีเพื่อทำตามแผนของตัวเอง ซาโยโกะจัง:ถึงบ้านรึยังคะอาจารย์? ฉันรอข้อความตอบกลับของอาจารย์ภามอยู่สักพักเขาก็ส่งข้อความกลับมา มามาโต้คุง:ถึงแล้วครับ…เพิ่งถึงเมื่อกี้เลย^_^ ซาโยโกะจัง:ที่พักของมหาลัยเหรอคะ? ฉันแกล้งถามคำถามที่ฉันเองก็พอจะเดาได้ว่าเขาอยู่ไหนและฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้เพราะดูเหมือนอาจารย์ภามจะไม่รู้จักพ่อของฉันน่ะว่าท่านเคยรู้จักกับพ่อของเขาและรู้จักเขา มามาโต้คุง:ครับ…ยังไม่นอนอีกเหรอครับ? อาจารย์ภามตอบฉันกลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้มีพิรุธสินะ เขาฉลาดมากจริงๆการที่จะคุยกับเขาเพื่อหลอกถามเขาคงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันคงต้องหาวิธีอื่นสินะ ซาโยโกะจัง:ค่ะ….ยังไม่ค่อยง่วงเพร
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่82
มิซาโนะ ซานโต้….“ภามเป็นลูกชายของฮิเรนเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามพ่อมิซานไปอย่างสงสัย งั้นแสดงว่าสิ่งที่ผมคาดเดาไว้ก็เป็นความจริงเพราะหลายครั้งที่ผมให้คนไปสืบประวัติภามมาแต่ก็ไม่ได้ข้อมูลจริงกลับมาเลยสักครั้งและชื่อภามนี่คือชื่อที่สี่ของเขาตามทะเบียนราษฎร์ของประเทศไทยไม่ปรากฏนามบิดาและมารดา“ใช่…พ่อเคยรู้จักกับฮิเรนมาก่อนเลยเคยเห็นภามและพอพ่อได้มาเจอตัวภามอีกครั้งตอนที่เขาขับรถผ่านเส้นทางนั้นและมาช่วยพ่อกับโยโกะจังพ่อก็จำได้ทันที”พ่อมิซานเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ามั่นใจ เขาเอารูปที่อยู่ในสมาร์ทโฟนของเขาออกมาให้พบดู บุคคลในรูปคือภามจริงๆและบุคคลที่ทำให้ผมตกใจไปกว่านั้นคือผู้หญิงที่ยืนข้างๆภามเธอคือผู้หญิงที่แสนจะคุ้นตาผมและเคยอยู่ในความทรงจำและหัวใจของผมเธอคือมินตราอย่างงั้นเหรอพวกเขาเป็นอะไรกัน“และคนนี้เธอเป็นน้องสาวของภาม”พ่อมิซานตอบข้อข้องใจให้ผม ผมก็พยักหน้าและยิ้มให้ท่านเป็นการเข้าใจและผู้หญิงอีกคนที่ผมเพิ่งจะเคยเจอเธอแต่ผมก็จำเธอได้แม่นเพราะเธอคือคนที่ทำร้ายซาโยโกะจังของผม เธอไม่หวังดี“คนนี้เป็นเพื่อนของโยโกะเหรอเห็นเธอบอกพ่อแบบนี้?”ท่านมิซานเอ่ยถามผมพลางชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงอีกคนในรูปที่ยืนอย
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่81
“เขาคือคนที่มาช่วยเราไงคะ”ฉันตอบพ่อไปเพราะปลายนิ้วของท่านชี้ไปที่รูปของอาจารย์ภาม พ่อก็มองหน้าฉัน“และลูกรู้จักกับบุคลอื่นที่อยู่ในรูปนี่อีกไหม?”ฉันก็มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และชี้นิ้วไปที่รูปของฮามิโกะที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายข้างๆผู้ชายที่นั่งคู่อยู่กับฮิเรน“คนนี้เพื่อนรักของหนูค่ะ…เธอชื่อฮามิโกะจัง..ไว้ว่างๆหนูจะพาเธอมาพบพ่อนะคะ^_^”ฉันเอ่ยบอกพ่อไปพลางยิ้มให้พ่อไปด้วย เพราะฮามิโกะคือเพื่อนคนแรกที่ฉันมาอยู่ที่ประเทศนี้และเธอก็เป็นคนแรกที่เข้ามาทำความรู้จักกับฉันและขอเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันได้เธอคอยแนะนำอะไรหลายๆอย่างให้ เธอช่างดีกับฉันจริงๆ“และคนนี้คือคนที่อีตาซาโนะเคยชอบค่ะพ่อ!”ฉันชี้นิ้วลงไปบนหน้าของนางเอกเอวีอย่างแรงจนฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากพ่อของฉันที่ยืนเหนือฉัน ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าท่านและหรี่ตามองท่านที่ท่านหัวเราะฉัน เขาก็หยุดหัวเราะเปลี่ยนมาอมยิ้มแทน“เธอคนนี้คืออดีตของเขาลูกแต่หนูคือปัจจุบันของซาโนะนะ”“ปัจจุบันที่ไม่สนใจปล่อยให้คนอื่นเขาคิดถึง!”ฉันแขนขึ้นมากอดอกพลางจ้องมองไปที่หน้าจอมืดสนิทของโทรศัพท์ฉันที่ทันไร้เสียงเรียกเข้าจากเขาหรือแม้แต่ข้อความสักตัวอักษรยังไม่มี“พี่เ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่80
“ตอนนี้ท่านนายกและนายหญิงปลอดภัยดีกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในเครือของซานโต้นายหญิงบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้างเพราะขาของเธอถูกแรงกระแทกอัดเข้ากับเบาะที่นั่งคนขับและคาดว่ากระดูกน่าจะร้าวนะครับนาย…ส่วนท่านนายกปลอดภัยดี” “แล้วนี้น่ะเหรอที่จะไม่ให้ฉันไป?”ผมโวยใส่ซาต้า มันก็ยิ้มกว้างขึ้นและไหวไหล่เล็กน้อย “ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้นายไปที่โรงพยาบาลแต่ผมห้ามไม่ให้นายไปที่เกิดเหตุตั้งหากล่ะครับ^_^” “ผมได้ยินคนของท่านนายกพูดว่า….นายหญิงจะปลดนายออกจากคำแหน่งสามีด้วยนะครับ^_^” “ปลดได้ยังไงว่ะ!!”ผมโวยวายขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของไอ้ซาต้า มันก็ไม่ได้มีสีหน้าที่เคร่งเครียดเหมือนผมแต่มันกำลังทำหน้าสะใจอย่างมาก “เรื่องนี้นายริวอิจิจะต้องได้รับรู้^_^” “หยุดเลยไอ้ซาต้าห้ามติดต่อริวเด็ดขาดถ้างานยังไม่สำเร็จ!!”ผมยกมือชี้หน้าซาต้าพลางทำนำ้เสียงจริงจัง “ก็ได้ครับๆแต่ผมว่านายรีบไปทำคะแนนดีกว่านะครับ” “ทำไม?”ผมหันกลับไปมองหน้าไอ้ซาต้าอย่างสงสัย เรื่องทำคะแนนอะไรของมัน ผมไม่มีคู่แข่งซะหน่อยหรือว่ามีว่ะ? “เพราะบุคคลที่มาช่วยนายหญิงและท่านนายกในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายอยู่นั้นคือคือ….” “ค
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่79
โกดังใหญ่ซานโต้….มิซาโนะ ซานโต้…“นาย”“อะไร?”ผมหันหน้ากลับไปมองไอ้ซาต้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะผมไม่ได้เจอหน้าสุดที่รักของผมมาสองวันแล้วน่ะ“เราจะเฝ้าแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอครับนาย?”ไอ้ซาต้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ผมก็มองหน้ามันอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าหล่อใสไร้ที่ติของมันจ้องผมกลับมาด้วยสายตากวนโอ้ย“อืม….มีอะไรไหม?”“ผมก็เหงาๆบ้างอ่ะ”มันบอกผมอย่างมีพิรุธ ไอ้คำว่าเหงาของมันผมรู้ดีว่าคืออะไร“ถ้านายเห็นว่าความเหงาของนายมีค่ามากกว่าชีวิตของฉันก็เชิญนายตามสบายเลย”ผมพูดพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ซาต้าออกไปตามทางของตัวเอง มันก็ทำหน้าเบะปากและยกมือขึ้นเสยผมหน้าที่ทองอร่ามของมันอย่างที่คิดว่าเท่ห์สุดๆของมันนั้นแหละ“ผมไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกครับ…..เพราะนายสำคัญกับผมมากกว่าความเหงาของผมฃ^_^”ซาต้าเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงจังมันทำสายตาลึกซึ้งใส่ผมจนผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา“ไม่ต้องมองผมแบบนั้นหรอกครับนาย…ผมไม่แย่งนายไปจากนายหญิงที่แสนสวยของผมหรอกครับ^_^”ซาต้าว่าพลางยิ้มกว้างขึ้น ผมจริงสิผมลืมไปเลย“โทรศัพท์ฉันล่ะ?”ผมเอ่ยถามซาต้าไปมันก็เลิกทำหน้าตาทะเล้นและหันมามองหน้าผมอย่างไวและมันก็ยิ้มแหยๆส่งมาให้ผม
บางทีคุณอาจจะชอบ
