ตอนที่5

“อ้อเหรอคะ”ฉันตอบไปอย่างไร้หางเสียงและนำ้เสียงห้วนๆ ท่านมิซานก็เงียบลงใบหน้าถอดสีแต่ท่านก็ยังคงยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันอยู่อย่างนั้น

“พ่อดีใจนะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตอนนี้ลูกของพ่อโตเป็นสาวแล้วคงไม่กลัวความมืดแล้วสินะ?”

“ไม่ใช่ว่าไม่กลัวหรอกคะ แต่มันชินซะมากกว่า”ฉันตอบเขาไปพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอก เมื่อนึกถึงความลำบากที่ฉันกับแม่เจอ แม่ฉันจะกลับบ้านดึกๆทุกวันเพราะท่านไปเล่นการพนันที่บ่อนเถื่อนแถวบ้านและจะกลับมาพร้อมกับอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ทุกวัน

“ลูกคงจะลำบากมากสินะ”

“หึ!อย่าใช้คำว่าลำบากเลยค่ะ เพราะมันเกินจะบรรยายมาเป็นคำพูดได้!”

“พ่อขอโทษ”

“หยุดพูดขอโทษสักทีเถอะค่ะ เพราะว่ายังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายที่ทิ้งลูกกับเมียไป!”

“โยโกะ”เสียงของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงแผ่วเบา ฉันถอนหายใจและหยิบหูฟังไร้สายขึ้นมาสวมใส่หูทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาลงเพื่อทำให้เขารู้ว่าฉันไม่อยากพูดคุยกับเขา ฉันไม่มีทางยกโทษให้เขาแน่นอน และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปรับฉันมาอยู่ที่นี้กับเขาทั้งๆที่เขาหายไปเป็นสิบๆปี แล้ว วันนี้ฉันอยู่ในชุดราตรียาวสีทองอร่ามที่เป็นเกาะอกโชว์เนื้อเนินอกสีขาวอวบของฉันและกระโปรงยาวถึงข้อเท้าและสวมรองเท้าส้นสูงสีทองปล่อยผมที่ยาวสลวยของตัวเองไปปกปิดแผ่นหลังขาวเนียนของตัวเอง

“ถึงแล้วลูก”เสียงเรียกและเเรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาและตวัดสายตามองไปที่เจ้าของมือและเจ้าของเสียงที่เรียกฉัน

“ลงไปกันเถอะลูก^_^”ท่านมิซานเอ่ยบอกฉัน ฉันก็ขยับตัวนั่งตัวตรงและมองออกไปข้างนอกก็พบกับบรรดานักข่าวนับร้อยคนและชาวเมืองที่อีกนับพันมารอต้อนรับท่านนายกรัฐมนตรี

“ฉันต้องทำยังไงบ้างคะ?”

“แค่ลูกไม่คิดหนีก็พอ^_^”ท่านมิซานเอ่ยขึ้นเป็นเชิงขอร้องฉันไปในตัว

“จะหนีได้ไงเงินติดตัวสักบาทยังไม่มี”ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถสุดหรูราคาหลายล้านลงอย่างไวโดยไม่ได้สนใจคนในรถว่าเขาจะรู้สึกยังไงกับการกระทำและคำพูดที่เฉยชาของฉัน ใจลึกๆฉันก็รู้สึกไม่ดีแต่พอนึกถึงการกระทำที่เขาทำกับฉันและแม่ของฉันแล้ว ฉันให้อภัยเขาไม่ลงจริงๆ

พรึบๆๆๆๆๆๆ

“ลูกสาวของท่านนายกรัฐมนตรีหรือคะเนี่ย สวยสง่าจริงๆค่ะ^_^”

“สวยมากเลยนะ^_^”

“เธอไปเป็นดาราได้สบายๆเลยน่ะเนี่ย^_^”เสียงเอ่ยชมฉันดังกึกก้องไปทั่วทั้งหน้างานพร้อมกับเสียงร้องต้อนรับท่านนายกด้วยความดีใจของชาวเมืองนี้ ฉันจึงก้มหน้าลงเพื่อหลบแสงแฟลชจากกล้องราคาแพงที่พากันรุมถ่ายรูปฉัน

“สวัสดีครับทุกๆท่าน”เมื่อท่านมิซานเดินลงมาจากรถแล้วเขาก็ก้มหัวพร้อมกับเอ่ยคำทักทายชาวเมืองเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ฉันจึงโค้งตัวทำตามท่านมิซานและเขาก็เดินนำหน้าฉันเข้าไปในงานโดยมีฉันเดินตามหลังท่านไปอย่างเงียบๆโดยตลอดทางจะได้ยินเสียงปรบมือและเสียงโห่ไชโยของชาวเมืองนับพันที่ยืนและนั่งรอตามจุดเดินพรมแดงเหมือนฉันเป็นดาราจริงๆเลยน่ะเนี่ย มีการเดินพรมแดงด้วย น่าขำสิ้นดี

“ท่านมิซาน มิยาชิตะ ยินดีต้อนรับสู่การเมืองเต็มตัวครับ”เสียงทักทายที่ฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่เอ่ยทักท่านมิซานในขณะที่เขาเดินเข้ามาภายในตัวของอาคารแล้ว

“ขอบคุณท่านโมโมจิ ที่ให้การต้อนรับผมในครั้งนี้^_^”ท่านมิซานเอ่ยด้วยนำ้เสียงเป็นมิตรและโค้งตัวให้กับชายวัยกลางคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับท่านมิซาน

“นี่คุณอาโมโมจิ ส่วนนี่ลูกสาวคนเดียวของผมครับ ซาโยโกะ”ท่านมิซานเอ่ยแนะนำฉันให้ท่านโมโมจิได้รู้จักและเขาก็แนะนำท่านโมโมจิให้ฉันได้รู้จักเช่นกัน ฉันก็โค้งตัวให้ความเคารพท่านโมโมจิอย่างนอบน้อม

“ท่านมิซานท่านโมโมจิ^_^”เสียงของคนมาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงร่าเริงแจ่มใส ทั้งสองท่านก็ต่างพากันมองไปยังผู้มาเยือนใหม่ก็พบกับชายวัยกลางคนอีกสองคนที่เดินคู่มาพร้อมกันทั้งสองแต่งตัวคล้ายกันเหมือนคู่แฝด ทั้งคู่มองหน้าเกรงขามและน่าเกรงกลัวเพราะข้างหลังของพวกเขามีบอดี้การ์ดนับสิบคนเดินตามหลังพวกเขามา

“ท่านเคนโด้ ท่านซาโอะสองตระกูลผู้ยิ่งใหญ่^_^”อาโมโมจิเอ่ยทักทายผู้ชายสองคนนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาพวกเขา โดยมีคุณพ่อของฉันที่เดินตามหลังอาโมโมจิไปด้วย

“สวัสดีท่านทั้งสอง เป็นเกียรติอย่างมากที่พวกท่านมาให้ความต้อนรับผม^_^”ท่านมิซานโค้งตัวให้ทั้งสองท่านอย่างดีใจ ฉันจึงต้องโค้งตัวให้ท่านทั้งสองตามที่ท่านมิซานทำ

“นี่คงเป็นหนูซาโยโกะจัง?”ท่านหนึ่งในคนที่แต่งตัวฝาแฝดเอ่ยพร้อมกับผายมือมาที่ฉัน