ตอนที่6

“อ้อใช่ครับท่าน”ท่านมิซานหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับตอบคนนั้นไป

“ตอนนั้นเจอยังเล็กอยู่เลย พอเจออีกทีโตเป็นสาวสวยซะแล้ว^_^”

“ขอบคุณครับท่านซาโอะ”

“เดี๋ยวอาจะแนะนำลูกชายอาให้หนูโยโกะจังได้รู้จักนะ”

“ไม่ดี”ฉันกำลังจะตอบปฏิเสธท่านซาโอะไปแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหันหลังไปมองหาใครสักคนแล้ว

“ไหนซาโนะ?”ท่านซาโอะหันไปถามชายชุดดำที่ยืนกุมมือทั้งสองไว้ด้านหน้าด้วยความเรียบร้อย

“ไปคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกครับนายใหญ่เดี๋ยวนายน้อยคงจะตามเข้ามา”ชายชุดดำตอบท่านซาโอะไป ฉันเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็แอบถอนหายใจออกมา เพราะฉันไม่ชอบการจับคู่ของผู้ใหญ่เป็นที่สุด มันโบราณคร่ำครึเกิ๊น

“งั้นเดี๋ยวไว้ค่อยไปแนะนำที่โต๊ะทานอาหารก็ได้เนอะ”ท่านซาโอะหันมาบอกฉันกับท่านมิซาน ท่านมิซานก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันจึงต้องจำใจยิ้มให้เขาไปเพราะเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่ทำตัวดีๆ

“เชิญข้างในดีกว่าครับท่านเคนโด้ท่านซาโอะ”ท่านมิซานเอ่ยชักชวนท่านทั้งสองด้วยความเคารพท่านทั้งสองก็หันมองหน้ากันและหันมาพยักหน้าให้ท่านมิซานและออกตัวเดินนำหน้าท่านมิซานไปโดนมีชายชุดดำเดินประกบข้างหลังไปติดๆยังกับมาเฟียเลย

“ช้าอีกแล้วนะคะริว!”เสียงหวานที่พยายามจะทำให้เสียงของตัวเองดูแข็งแกร่งเอ่ยขึ้นด้วยความรีบร้อน ฉันจึงหันกลับไปมองยังประตูหน้างานก็พบกับชายหญิงคู่หนึ่งที่ทั้งสองมีหน้าตาที่สง่างาม ผู้หญิงก็สวยราวกับนางฟ้าส่วนผู้ชายก็หล่อปานเทพบุตร พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันเหลือเกิน

“กูขอโทษ!”ผู้ชายหน้าหล่อที่โอบเอวผู้หญิงเอ่ยขึ้นถึงนำ้เสียงเขาจะดูแข็งกร้าวแต่หน้าตาเขาออดอ้อนมาก ฉันจึงเผลอยิ้มออกมากับท่าทางที่น่ารักของทั้งคู่ แต่เอ๊ะ?เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นเขาพูดกูเหรอ? ช่างไม่เหมือนใครจริงๆ ผู้ชายพูดมึงกูกับผู้หญิง

“อ้าวแล้วนี่คุณพ่อหายไปไหนกันแล้ว?”

“ด้านในครับคุณปลายฟ้าคุณริว”

“เห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าพวกเขาไม่รอมึงหรอก”ผู้ชายหน้าหล่อหันไปบอกผู้หญิงหน้าสวยและท่าทางอ่อนหวานคนนั้น เธอก็หันมามองค้อนใส่ผู้ชายของเธอ

“โยโกะ”เสียงเรียกของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันทำให้ฉันสะดุ้งและหันกลับไปมองท่านมิซานที่ยืนอยู่ข้างๆฉันทันที

“ไม่เข้าไปข้างไหนเหรอลูก?”

“พอดีอยากเข้าห้องน้ำ ขอไปเข้าห้องนำ้ก่อนนะ”

“ไม่หนีหรอก ไม่มีเงินสักบาท!”ฉันบอกท่านมิซานไปพลางทำสีหน้าเบื่อหน่ายเพราะเขาคงไม่เชื่อใจฉันว่าฉันจะไม่หนีเขา

“ก็ได้ลูก งั้นพ่อไปรอที่โต๊ะนะ”

“อืม”ฉันพยักหน้าตอบท่านมิซานไปและรีบเดินไปยังห้องนำ้ที่อยู่ฝั่งซ้ายของประตูทางเข้างานเมื่อพ้นสายตาของท่านมิซานแล้ว ฉันก็รีบเดินออกไปยังประตูทางออกทันที

“กูบอกให้มึงพาตัวมินตรามาให้กูแล้วนี่มึงทำอะไร ปล่อยให้คนอื่นมาตัดหน้าแย่งเธอไปจากกู!!!”เสียงหงุดหงิดของผู้ชายดังขึ้นเป็นภาษาญี่ปุ่น ทำให้ฉันหยุดชะงักฝีเท้าลงอย่างไวและมองไปที่เงามืดนั้นก็พบกับร่างของผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในมุมมืด และแวบหนึ่งฉันก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาได้ หึๆๆฉันจะได้กลับบ้านแล้ว ประเทศไทยจ๋ารอต้นฝนก่อนนะจ๊ะ^\^

ต้นฝน ซาโยโกะจัง.....

“มึงต้องพาตัวมินตรากลับมาหากูให้ได้ ไม่งั้นมึงตาย!!!”โอ้โหโหดซะด้วยเว้ยอีตานี่ ฉันค่อยเดินย่องๆเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ฉันและมองหาอาวุธรอบๆตัวแต่แล้วก็ไม่มีอะไรมาเป็นอาวุธให้ฉันได้เลยน่ะสิ

“เออใช่”ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อมองต่ำลงไปและสบสายตาเข้ากับรองเท้าส้นสูงส้นตึกของฉันคู่นี้ ฉันยิ้มขึ้นมาและค่อยๆก้มลงไปถอดรองเท้าส้นตึกของตัวเองมาถือไว้ และค่อยๆย่องเข้าไปแนบชิดกับร่างสูงนั้น เขาสูงกว่าฉันมากเลยน่ะเนี่ย หัวฉันอยู่แค่ไหลเขาเองแฮะ

พรึบ

“อย่าขยับไม่งั้นฉันยิงนายไส้แตกแน่!”ฉันเขย่งปลายเท้าอีกข้างให้ขึ้นไปเทียบตัวเขาและใช้มือไปคล้องคอของชายผู้โชคร้ายคนนั้นไว้ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ปลายส้นตึกจี้ไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างหนักๆเพื่อทำให้เขาเชื่อว่าวัตถุที่ฉันใช้ในการปล้นครั้งนี้เป็นปืนจริงๆ

“อะอะไรของเธอ เล่นอะไรอยู่เนี่ย!”ร่างสูงสบถออกมาเป็นภาษาไทยเพราะฉันพูดภาษาไทย เขาฟังภาษาไทยรู้เรื่องเหรอ?

“อย่าหันอย่าขยับไม่งั้นฉันยิงนายแน่!”